of hoe ik probeer te overleven in mijn ingewikkelde gezin
10-10-2019
Ziekenhuis
De maand oktober staat bij mij in het teken van "gezondheid". Je zou moeten zien hoeveel doktersafspraken er in mijn agenda staan. Het is bijna letterlijk van de ene dokter naar het andere ziekenhuis. Het begon met een bezoek aan de neuroloog, die mij helaas niet verder kon helpen.
Gisteren werd ik normaal gezien geopereerd aan mijn pols. Ik moest om 10 uur binnen zijn in het ziekenhuis. 's Morgens rond half 6 werd ik wakker met felle buikkrampen. Ik had diarree en viel zelfs bijna flauw toen ik naar het toilet ging. Ik dacht dat dat van de stress was en trok dus toch naar het ziekenhuis. Daar vertelde ik wel dat ik 's ochtends een motiliummeke had genomen omdat ik zo misselijk was. De operatie zou pas in de namiddag plaatsvinden dus ik hoopte dat de diarree tegen dan wel over zou zijn. Rond half 12 nam ik mijn kalmeermiddel. Iets later kwam de verpleegster zeggen dat de anesthesist het niet zag zitten om mij te opereren omdat ik nog steeds krampen en diarree had. Ik zou namelijk lokaal verdoofd worden en toch een tijd stil moeten kunnen liggen... Ik vroeg of ze me geen immodium konden geven. Daar waren ze in principe mee akkoord maar dat hadden ze niet op die afdeling, ze zouden me dat dan wel geven in het operatiekwartier. Tegen 12 uur kreeg ik groen licht om mijn operatiehemdje aan te doen. Terwijl de verpleegster de randen van het bed omhoog zette en het bed loszette om te vertrekken, kwam er een andere verpleegster binnen om te zeggen dat het toch niet door ging... Dus om kwart over 12 waren wij weer op weg naar huis.... Dat moest mij natuurlijk weer overkomen. Al die stress voor niks. De rest van de dag ben ik misselijk gebleven en ook vandaag heb ik met momenten nog krampen. Het was dus niet van de stress dat ik zo ziek was. Maar leuk is anders natuurlijk. Herkansing op 12 november. Dat is na de meeste andere doktersafspraken en behandelingen.
Vandaag zijn G. en ik naar de school van de jongste geweest voor een gesprek met de zorgleerkracht. We vinden namelijk dat het belangrijk is dat de school op de hoogte is van haar problemen. En wat is mevrouw L. een fantastisch mens! Heel enthousiast, wil en kan meedenken EN - misschien wel het belangrijkste - veel ervaring met hechtingsproblematiek. Ze gaat zich volgende week in de klas voorstellen en dan M. even apart nemen. Dat gebeurt tijdens begeleid zelfstandig leren en dan haalt ze sowieso af en toe kinderen uit de les. Dat gaat dus niet opvallen. Ze zou M. elke week even proberen te spreken en zien of zij haar ergens mee kan helpen. Ik vond het echt super hoe begaan ze is met de kinderen en hoe goed ze de kinderen al kent na amper een maand school! We zijn echt met een heel god gevoel buiten gekomen.
De laatste week gaat het over het algemeen beter met M. Ze is niet meer constant boos, vraagt regelmatig hulp met huiswerk (klein wonder!) en wordt niet boos als ik haar help met haar huiswerk (GROOT wonder!). Maar toch blijven er ook momenten dat ik mij zorgen maak om haar, momenten dat ze zo lelijk doet tegen mij - ze weet precies wat ze moet zeggen om mij te kwetsen, momenten dat ze onredelijk boos is... Meestal lukt het me aardig om haar verwijten niet persoonlijk op te vatten, haar onveilige hechting gaat nu eenmaal gepaard met aantrekken en afstoten (en amai, afstoten kán ze!!!) maar soms gaat dat niet, zoals vanavond, zelf doodmoe en lichte koorts... op die momenten komt het hard binnen en zitten de tranen vaak hoog. Gelukkig ben ik kalm kunnen blijven en heb ik geopperd dat ze tegen de psychologe zou kunnen vertellen dat ik haar altijd zo boos maak. Maar uiteraard is dat op dit moment nog steeds een no-go. Maar af en toe een zaadje planten kan geen kwaad. Wie weet staat ze er over een tijdje wel voor open.
Dank aan mevrouw L. die mij vanmorgen zei: het is zeker nog niet te laat!!!
Onze jongste dochter heeft een hechtingsproblematiek en een emotionele ontwikkelingsachterstand. De overstap naar het middelbaar gaat dan ook niet zonder slag of stoot. De eerste week was het vooral kennismaken en dat was erg leuk, ze kwam met veel verhalen thuis, wat we totaal niet gewend zijn. Maar toen begonnen de lessen echt en haar humeur veranderde op slag. Ze loopt thuis constant boos rond. Een vraag wordt beantwoord met een snauw, doorvragen levert geroep en getier op: "Zwijg!" "Stohop!" "Laat mij gewoon gerust!" Voor mij tekenen aan de wand dat ze het moeilijk heeft maar omdat ze er niet over kan praten, maakt ze het ons ook moeilijk met haar negatieve gedrag.
Zo stormde ze vanmorgen onze slaapkamer binnen (zij is altijd vroeger wakker dan wij) om te vragen of de poetsvrouw vandaag beneden kon poetsen in plaats van de kamers boven. Haar kamer is namelijk niet opgeruimd. Toen ik zei dat ik de poetsvrouw zou vertellen dat ze haar kamer niet moest poetsen, kwam de aap uit de mouw. "Ik ga zondag de living NIET opruimen, zenne!" We krijgen zondagavond bezoek... en daarom wilde ze dus dat er beneden gepoetst zou worden vandaag want anders zou ze misschien wel moeten helpen om het zondag een beetje netjes te krijgen. BENG, daar ging de slaapkamerdeur en weg was ze. Maar die negativiteit sluipt bij mij dan alweer binnen. Nog wat slapen lukte niet meer... En nu, 4 uur later, voel ik me nog steeds down, lukt het me niet om dat van me af te schudden. En als er dan een paar telefoontjes niet helemaal lopen zoals je had gehoopt, dan helpt dat natuurlijk ook niet... Straks toch maar even terug mijn bedje in. Hopelijk word ik dan weer verfrist en positief wakker
Onze gemeente huldigt elk jaar inwoners die een kei zijn in hun interesse- of werkgebied. Er zijn verschillende categorieën:
sportverdienste
sportpersoonlijkheid
cultuurprijs
team van het jaar
verdienstelijke inwoner
ondernemer van het jaar
milieuprijs
talent van het jaar
ambassadeur van het jaar
vrijwilliger van het jaar (nieuw!)
Had ik al verteld dat G. mijn man erg sportief is? Zijn rolstoel laat hem niet tegenhouden, integendeel! En omdat hij deze zomer heeft meegedaan aan de Dodentocht, vond ik dat hij wel een nominatie verdient. Dit is de mail die ik naar de gemeente stuurde om hem te nomineren. Benieuwd of hij de trofee krijgt...
Beste
Ik wil graag mijn man Geert Swinnen nomineren voor de Katelijnse kei voor uitzonderlijke sportverdienste.
Geert heeft MS sinds zijn 16 jaar. Enkele jaren geleden is hij daardoor in een rolstoel terechtgekomen. Die rolstoel is echter zijn redding geweest. Want doordat stappen veel te veel energie vergde van hem, kon hij helemaal niet meer sporten. En dat maakte hem erg depressief. Door de rolstoel kreeg hij terug energie, terug zin in het leven EN kon hij terug gaan sporten. Zo speelt hij al 3 jaar rolstoelbadminton en is hij 2,5 geleden ook beginnen handbiken. Zijn grote passie zijn de bergen en dus heeft hij al enkele bergpassen gedaan met de handbike (deze zomer nog de Gotthardpas in Zwitserland).
Deze zomer wilde hij aan ook zichzelf en de hele wereld bewijzen dat het leven niet stopt, als je in een rolstoel terechtkomt en dat zijn conditie beter is dan ooit. En dus heeft hij zich ingeschreven voor de Dodentocht in Bornem. Niet met de handbike maar met de rolstoel! Zijn zoon wandelde de eerste 50 km met hem mee, zijn dochter de laatste 50 km. Het was zwaar, heel zwaar. Maar het is hem gelukt! In 23,5 uur heeft hij de 100 km overwonnen!!! Wij zijn alvast heel fier op hem. Onze gemeente ook?
Voor het eerst sinds ik afstudeerde als leerkracht (februari 2016) start het nieuwe schooljaar morgen zonder mij. Een heel vreemd gevoel. Reden: mijn gezondheid. Burn-out, al die lichamelijke klachten, de stress van mijn gezin, het is me teveel geworden.
Mijn gezondheid is grotendeels ook de reden waarom ik elk schooljaar al een nieuwe school heb moeten zoeken. Want hoe oneerlijk ook, een directie heeft niet graag leerkrachten die wel eens uitvallen door ziekte... Zodoende heb ik in die 3,5 jaar al in 4 verschillende scholen gestaan. Het is gek: er zijn overal leraren tekort en toch ook zoveel leraren die geen werk vinden. Er is iets grondig mis met de structuur van het onderwijs...
Maar goed, daar ga ik nu niet op in, het is al laat en ik zou eigenlijk al lang in mijn bed moeten liggen want ik moet morgen heel vroeg uit mijn bed, er staat een MRI gepland in het ziekenhuis om 6.45u. Ja, zó vroeg!
Morgen zie ik hier 4 kinderen naar school vertrekken en vooral voor de jongste is het de start van een nieuw avontuur. En ik hoef deze keer geen 1-september-stress te hebben...
Mijn jongste dochter is 13. Over een week gaat ze naar de middelbare school. Dat is een hele aanpassing, voor elk kind, en ik denk dat ze het best eng vindt. Ik zeg "denk" omdat ze dat zelf niet kan zeggen. Alles wat met gevoelens te maken heeft, blokt ze af. Dat is moeilijk voor haar, maar ook voor de mensen rond haar, vooral voor mij.
M. is geadopteerd. Door omstandigheden is ze veel langer in haar land van herkomst - en daardoor dus ook in een weeshuis - moeten blijven dan de bedoeling was. Ze was al bijna 7 toen ze naar België kwam. Vanaf het eerste moment was Ethiopië off topic. Ze wilde daar niet over praten, als ze andere bruine mensen zag, klapte ze volledig dicht. Maar ook alle andere dingen die een verandering of scheiding met zich meebrengen, zijn voor haar erg moeilijk. Begin van de vakantie, einde van de vakantie, toetsen, alles wat stress meebrengt, brengt bij ons thuis onrust. M. is emotioneel blijven steken in haar peuter- / kleutertijd omdat dat de leeftijd is dat ze werd afgestaan door haar biologische familie. Gevoelens herkennen is daardoor moeilijk. In feite kent ze maar 2 emoties: blij en boos. En dus reageert ze op stress, angst en verdriet met boosheid. En ik vind geen manier om daar door te breken. Een gesprek voeren over haar gevoelens, lukt niet. Is dat omdat ze het niet durft of omdat ze haar eigen emoties niet herkent / erkent? Ik vind het in ieder geval erg moeilijk om met haar boosheid om te gaan. Het is de 5e puber hier in huis maar het is absoluut de grootste uitdaging. Ik hoop dat de eerste weken in het middelbaar gaan meevallen en dat dan de rust in haar lijf en in ons huis terugkeert...
Soms heb ik het gevoel dat mijn lichaam desintegreert. Mijn hele volwassen leven heb ik al het ene kwaaltje na het andere en vaak kreeg ik van dokters te horen: normaal zien we dat bij vrouwen die veel ouder zijn. Ik kan je verzekeren dat dat niet leuk is: 35 jaar en al een multifocale bril nodig hebben, voor je 30 al tekenen van artrose, 35 jaar en te horen krijgen dat de afwijking in je darmen meestal voorkomt bij vrouwen van 60 à 70 jaar. De uitdrukking "Je bent maar zo oud als je je voelt" geeft mij dan ook een wrang gevoel. Want als je lijf aangeeft dat het eigenlijk ouder is en dus navenant aftakelt, dan voel je je al gauw 70
De afgelopen weken ben ik vaak kwaad geweest op mijn lichaam. Het hapert langs alle kanten. Mijn rug is al een paar keer zo hard verkrampt, dat ik nog amper kon stappen. Morgen hoor ik van de neurochirurg of er iets te zien was op de MRI. Mijn knieën zijn versleten. Aan de linkse ben al 3 keer geopereerd, de eerste keer toen ik nog maar 20 was. De rechtse houdt het dus al 30 jaar langer uit maar sputtert nu ook flink tegen. MRI is gepland voor 2 september. Ik heb een zenuwontsteking aan mijn pols, waar ik al 2 keer een cortisonespuit in heb gehad (au!) en nu gaat het richting operatie. Ik heb nog geen afspraak gemaakt omdat ik erg opzie tegen de revalidatie van 3 à 6 maanden.... dus behelp ik me voorlopig met een brace.
Oooh, wat klink ik als een zeurpiet, zeg! Sorry... maar pijn is zo vermoeiend. En ik ben al zo moe.En omgekeerd zal die burnout van mij ook geen goede invloed hebben op mijn lichamelijke problemen... Die vreetbuien die ervoor gezorgd hebben dat ik op een half jaar 10 kilo ben bijgekomen bijvoorbeeld. Gebrek aan gezonde voeding... Dingen waar ik nu toch wel weer graag op wil gaan letten. Want hoe kwaad ik soms ook ben op mijn lijf, ik heb er maar eentje en daar zal ik het mee moeten doen. En ik wil niet accepteren dat mijn leven vanaf nu alleen nog maar bestaat uit pijn. Ik ben nog maar 50... ik wil nog genieten van het leven! Dingen doen en beleven. En ik wil er gerust wat beperkingen bij nemen en rekening houden met mijn grenzen maar ik ga niet in een hoekje zitten en mijzelf laten wegkwijnen, nà!
Want genieten van kleine dingen doe ik nu ook nog. Wij hebben een heleboel vlinderstruiken in onze tuin en daardoor dus ook veel vlinders. Ik hou van vlinders... mijn vader kweekte vroeger vlinders, niet om in een kastje te hangen maar om ze te fotograferen - de hele cyclus van rups naar pop tot vlinder - en ze daarna in de natuur vrij te laten. En nu zit ik in de tuin naar de vlinders te kijken en ik geniet van hun kleuren en grillige manier van vliegen. Over dat vliegen gesproken. Wist je dat vlinders behoorlijk snel kunnen vliegen? Een paar dagen geleden fietste ik naar het dorp voor een boodschap en er vloog een vlinder voor mij uit. Nu fiets ik niet snel maar waarschijnlijk toch zo'n 15 km per uur (geen snelheidsmeter dus geen exacte gegevens ;-) ). En de vlinder haalde ik niet in. Verbazend... Kijk, dat vind ik nu leuk, zie! Daar geniet ik echt van... Hoe snel zou een vlinder kunnen vliegen? Ik denk dat ik dat eens ga opzoeken....
Ik ben Vee en ik word volgende maand 51. Mijn man G. is ook 51. Toen hij 16 was, kreeg hij te horen dat hij MS had. Hij is heel lang heel gezond gebleven, op een aantal zware opstoten na. Maar sinds enkele jaren begon hij toch achteruit te gaan, zodanig dat hij nu in een rolstoel zit.
Wij kennen elkaar nu 10 jaar. G. was gescheiden en bracht 3 kinderen mee uit zijn 1e huwelijk, 2 dochters, J. en F. en een zoon, G2 (tja ik moet op een of andere manier toch onderscheid kunnen maken tussen mijn man en zijn zoon ;-) ). Ik had in mijn eentje een meisje, H., uit China geadopteerd en ik had net een toewijzing gekregen van een meisje, M. uit Ethiopië. Uiteindelijk heeft het nog heel lang geduurd voor mijn 2e dochter hier was. Ook G. heeft mijn dochters geadopteerd.
Op dit moment zijn de kinderen 21, 19, 17, 16 en 13 jaar oud. De jongste heeft door de slopende procedure een serieuze rugzak meegebracht.
Al bij al een behoorlijke uitdaging, dit gezin van mij...
Daar ga ik het in deze blog over hebben. Maar dat is voor later!
Dat moest mij natuurlijk weer overkomen. Al die stress voor niks. De rest van de dag ben ik misselijk gebleven en ook vandaag heb ik met momenten nog krampen. Het was dus niet van de stress dat ik zo ziek was. Maar leuk is anders natuurlijk. Herkansing op 12 november. Dat is na de meeste andere doktersafspraken en behandelingen.
