|
Het stapeltje bladen waar ik me voor had gezet is alweer
tot nul herleid. Nul: niets, problematische oorsprong van alles.
Zie ik nu ijskoude staaltjes werkelijkheid?
Verklaren oogbewegingen in het donker welke beelden
zich vormen onder de hersenpan? ik bedoel,
werpen ze er een licht op?
Of juist niet?
Blijf ik gedoemd snapshots te schieten met waar ik
veel kegeltjes heb op mijn netvlies.
Van dit landschap zie ik wat bloesem op een tak
van een- alles bij elkaar genomen-
verbluffende kersenboom.
Van je gezicht zie ik de komma, rechts,
vlak naast je mondhoek.
Liefs Myriam 
|
