|
Droog keek je door me heen,je
zult je dag maar, als was ik een wolk
druppel van niets - en zoals gewoonlijk-
door de jaren heen, zeilden woordloze
blikken het water tot kringen
deinend, over en weer
onveranderlijk en steevast door de
jaren heen, wat later dan, trachtend
de golven tot spiegelgladheid te strijken
steek met handen door je haren
en als vanouds ging de storm weer
liggen, nog voor hij echt losbarstte
geluk is tastbaar fragiel.
Liefs Myriam
|
