|
Daar wordt een laatste horizon gewist
en bergen golven, wind en stuifzand zich
met al het oude weg, dat oude licht
waarin de dichter na te drijven lag
achter het stilgevallen daggordijn,
de armen wit langszij, licht trappelend,
en niemand hoorden toe het luchtig bed,
het vliegertouw, de ingewaaide bal,
de levenstekens van een zomerdag
die afliep en de wijk nam naar een pad
dat voert door bleke duinen zoals hier
de blankste top die zonder uitzicht is
op hoe een man of vis diep uit het niets
geworpen wordt en op een bank gestrekt
die zich zomin als wat er ligt bewaart.
Liefs Myriam
|
