Eindelijk. Rust.
Best wel rustgevend.
Nu de vakantiegangers terug zijn is wet ik dat het mijn tijd is om te vertrekken.
Niet echt leuk om te weten. Ik zal de diertjes missen.
Simba die naar mijn eten kijkt, hopend op een klein stukje. Liesje de langs me slaapt en samen met me wakker wordt. Hmn. Wat een brok om te slikken.
Maar langs de andere kant natuurlijk ook weer blij dat ik van die verantwoordelijk af ben. Nu hoef ik teminste niet elke dag op te staan en te weten dat er een hond wacht op z’n wandeling, er een berg afwas staat en ik heel het huis moet poetsen.
En misschien kijk ik stiekem ook wel uit naar m’n eigen bedje. Lekker zacht.
Na 3 en een halve week eindelijk terug een goede nachtrust.

Soms vraag ik me wel af hoe mensen denken, doen.
Neem een voorbeeld van m’n werk. Een vrouw die aan haar man vraagt of hij het pashokje al bezet kan houden, terwijl ze de enigste in de winkel is.
Een voorbeeld van K. die ‘s avonds lekker voor mij kookt, er een supergezellige avond van maakt en weggaat. ’s Morgens sta ik op en staat er tot mijn verassing een hele berg afwas. Per ongeluk vergeten noemen ze dat dan.
Zou ik ook zo van die stomme dingen doen die nergens op slaan? Of zijn het maar bepaalde personen?
Natuurlijk. Iedereen heeft zijn eigen slechte en goede kantjes, ik ook!
Maar in hoeverre zijn we bereidt om die te aanvaarden? Om die kantjes van andere mensen te aanvaarden? Wanneer wordt het teveel?

Zou K. ook de donkere kant van mij aanvaarden? Wie weet. Hopelijk. Ooit.

15-08-2012 om 21:23 geschreven door Dorie  

Maandag 13 augustus 2012

Wat lijkt m’n leven perfect, niet perfect maar ..tja, ik heb niks te klagen.
Ik heb een geweldig vriendje, ik groei op, wordt volwassen. Ga werken, kook voor mezelf, leef in m’n uppie.

Maar het voelt niet lekker. Langs de ene kant wel, het is geruststellend. Wetend dat ik voor mezelf kan zorgen. Dat ik verantwoordelijkheden draag. Gewoon dat ik zelfstandig ben. Me gedraag gelijk iemand met huisje, tuintje, boompje.
Vanbinnen weet ik dat ik zo niet ben. Het begint te schreeuwen, het wil eruit. Wil feesten, drinken, roken, … . Me terug in die constance brengen die voor mij veilig voelt. Die er voor zorgt dat ik nergens meer aan hoef te denken buiten aan het moment. Alles in een waas zien, niet bewust van wat er op de wereld gebeurt. Niet denken aan de keuzes die staan te wachten, de gedachten over hoe ik me moet gedragen tegenover anderen. Gewoon stilte. Een waas. Grijs.

Maar het gaat me goed af, zo clean. Niet drinken, niet roken, niks anders. Maar het maakt me zo bewust. Binnen 3 weken moet ik kiezen wat ik met mijn toekomst moet doen.
De verleiding is zo groot om alles te verdringen. Ben al zolang alles aan het uitstellen. Ik wil wegkruipen, ver weg van alles. Mij groot dragen begint z’n eisen te stellen. Steeds vaker denk ik aan alle verleidingen. Naar m’n leven voor K. Steeds meer wil ik het terug. Terwijl ik zelf heel goed weet dat dat niet mag,  niet kan. Of course, het kan. Maar het mag gewoon niet.

7 maanden sober leven begint saai te worden. De vrienden die ik had zijn er niet meer. Alles verdwijnt. Buiten K. Een rots in de branding. Ik heb erom gevraagd. Maar nu vraag ik me soms af of ik die rots nog wil? Ik hou heel veel van K. Hij heeft me zo goed geholpen. Me gesteund als ik het moeilijk had. Hij beseft het misschien niet, maar het is wel zo.
Maar ik mis m’n vrienden. Vrienden met misschien een slechte invloed. Die je vanop het eerste zicht niet mag. Maar die voor je klaar staan wanneer je het nodig hebt. We delen allemaal een verleden, we hebben allemaal dingen meegemaakt. Daarom stonden we zo sterk met elkaar. Omdat er iets was dat ons verbond.

Dat heeft K. weggehaald. Niet bewust, maar ik heb nu een ‘beter’ leven. Velen zie ik niet meer. Mijn vertrouwde omgeving is weg, ingeruild voor een andere omgeving. Ik wil K. niet verliezen. Moet me sterk houden, me voorhouden dat dit beter is, dat dit mijn nieuwe toekomst zal zijn.

Ik mis hun. Vanbuiten een glimlach. Vanbinnen een traan.

13-08-2012 om 23:03 geschreven door Dorie