Onze gevangenissen lopen leeg. Assissenprocessen worden veroordeeld door onze Europese rechtspraak. Manipulatie van magistraten van het Hof van Cassatie. Slachtoffers die wettelijk geen uitbetaling toegekend worden door de Belgische Staat. Onze kranten staan er vol van, onze gesprekken bol. Maar wie durft te zeggen dat Stefaan De Clerck zijn job niet naar behoren uitoefend?
De oudgediende valt niet van het scherm weg te slaan. De vertrouwde stem schalt als vanouds bij de Christen-democraten en ik ben daar niet rouwig om. De scherven en brokken van het electoraal kamikazetrio worden stukje voor beetje gelijmd. Door zijn kordaat en duidelijk optreden in de justistiedossiers weet De Clerck deze gerechterlijke crisis professioneel het hoofd te bieden. Hij weigert hierbij de demagogische rede op te zoeken maar kiest voor een consequent en realistisch beleid: De omschakeling van onze verouderde gevangenissen in de noodzakelijke nieuwbouw, in de volgende maanden wordt een nieuwe assissenwetgeving gestemd om de historische fouten recht te zetten, een onderzoekscommissie werd geïnstalleerd op zoek naar de ware toedracht binnen Fortisgate en de wet dient gerespecteerd: in principe krijgen de slachtoffers geen uitbetaling, behalve als er een wetswijziging van kracht komt. Misschien komt het allemaal wat alledaags en logisch over, maar toch verdient deze vergrijsde eminentie een pluim. Eentje van bescheiden maar daadkrachtige aard. Eentje om trots op te zijn.
Dendermonde beleeft een nachtmerrie. Een losgeslagen malloot viel, gewapend met een mes, een kindercreche binnen. Balans: 3 doden en een heleboel slachtoffers. Onder hen vooral peuters en ander klein grut. Nog maar net in besef van zichzelf meteen weer uit het leven gesmeten. De onschuld vermoord...
Het land is in schok. En terecht. Welke zieke geest haalt het nu in zijn hoofd om peuters te doden? Welk voordeel haal je daar uit? Beroemdheid ja, maar nijd en woedde nog veel meer. Men raakt aan de hoeksteen van ons bestaan, het toonbeeld van groeiende pracht. Een peuter weet zelfs nog niet eens wat het is, moord. Amper in staat te spreken en zichzelf te herkennen in een spiegel. Koudweg omgebracht. En wat nu vraag ik me af?
Ik heb geen zin om wekenlang op het grijnzende gelaat van de dader te turen elke keer als ik mijn krant opentrek. Een mediatiek proces waar alle vooroordelen worden opgerakeld en iedereen wel een schuldige ziet in de ander. Iedere keer opnieuw staat zo'n assisenproces geboekmerkt als een vreselijke vertoning van menselijke kortzichtigheid. Xenofobie, oproer, onverdraagzaamheid: één voor één passeren ze de revue. Iedereen zoekt een vijand, een manier om onze samenleving van dit onrecht te bevrijden.
Maar doen we de dader daar niet teveel eer mee? Als een triomfator staat de beklaagde in het centrum van de rechtzaal. Zijn proces is zijn glorie. Maandenlang voelt hij de media in zijn kielzog. Ook al wordt hij beschimd en veroordeeld, hij bereikte iets wat weinig anderen gegund is: De voorpagina van de krant. Het 7 uur journaal. De huiskamer van de gewone Belg. Vreselijk toch? Kunnen we ons niet veel beter bezig houden met wat er van de slachtoffers gebeurde? Een verhaal schrijven zonder de massamoordenaar voortdurend bij naam te noemen? Geef hem zijn proces, sluit hem op of interneer hem, maar alstublieft, doe het zonder ruchtbaarheid. Bezorg hem de schaamte die hem toekomt en ontneem anderen de wil om tot een zelfde wreedaardigheid over te gaan. De nabestaanden verdienen een kans om dit te verwerken...
De Verenigde Staten heeft een nieuwe president. Eentje waar de hele wereld op zat te wachten. Bij zijn verkiezing hielden de vreugdevolle verklaringen niet op: van klein pierken tot de Dahai Lama zagen in Obama een teken van hoop. De broodnodige verandering waar de VS op zat te wachten?
Zelden iemand zo'n betogen horen voeren als Barack Obama. Zelden zo'n uitstraling op tv mogen bewonderen. Maar eveneens nog nooit zoveel moeite gehad om precies te snappen waar de man nu juist op doelt: veranderen ja, maar op welke manier dan wel?
Zijn economisch masterplan lichtte een eerste tipje van de sluier op. Een gewaagde, maar consequente taktiek om de Amerikaanse financiële markt terug recht te trekken. Het geld halen waar het zit: niet de armen, maar de rijken moeten de economische crisis dragen. Een zeer aanlokkelijke denkpiste natuurlijk. Een plan dat de belastingslast van de middenklasse enigszins tracht te verlichten en anderzijds de gezondheidszorg voor de armen tijdelijk betaald. Tegelijkertijd worden er een heleboel nieuwe banen gecreëerd om de komende werkloosheidsgolf op te vangen. Evenwel ontwaar ik meteen ergens een vaag teken van terughoudendheid van de nieuwbakken president. In tegenstelling tot zijn aanvankelijke statements draait hij toch niet alle ingrepen uit de Bush-legislatie terug. Zo zal de auto-sector zijn 400 miljoen dollar krijgen. Spijtig want het slaat een beetje een deuk in het idee van zijn hele masterplan. Enkel als het krachtdadig en consequent uitgevoerd wordt, heeft het volgens mij kans op succes.
Zijn buitenlands beleid zal het paranoïde protectionistisch-imperialisme van Bush ongetwijfeld tenietdoen. Dit mag echter geen al te drastische proporties aannemen. De Amerikaanse soldaten in Afganistan en Irak, een ongelooflijke kost voor de staat, mogen deze landen niet in puin achterlaten. Anders scheppen ze het perfecte milieu voor de volgende dictator. Enkel met een geleidelijk en goed gecoördineerd verdwijnen van GI Joe en zijn cornuiten creëert de VS een leefbaar Midden-Oosten. Een ander buitenlands onevenwicht blijft volgens mij de onvoorwaardelijke steun aan Israël. Het land schond de laatste maand de mensenrechten en zal binnen enkele jaren het gevolg van zijn militaire wandaden onder ogen moeten zien. Het kan niet zijn dat de VS hier een vooringenomen houding blijft innemen. Obama lijkt hier althans een verschil te kunnen maken. Zou het toeval zijn dat de Israëli hun militaire acties stopten op nagenoeg de vooravond van de inauguratie?
Ik ben benieuwd. Hopelijk is Barack Obama wel degelijk in staat voor het verschil te zorgen. Het is dan ook tijd om zijn woorden te ondersteunen met daden. Een Amerikaanse Leterme kunnen we missen als kiespijn, maar een frisse bries in het Witte Huis zou deugd doen...
Wat een heldenverhaal. Wat een gezwoeg en gezweet daar op en rond de wielerbaan van Roubaix. Een hels parcours vormde het decor van een rasechte veldrit. Eindelijk nog eens een échte moddercross. Geen plaats voor taktiek. Geen plaats voor spelletjes. Enkel afzien. Op dit parcours wint de beste van het pak.
Na de calvarietocht van vorige week was dit de cross van de waarheid: De drievoudige wereldkampioen kon zich geen snipperdag veroorloven. Enkel een klinkende prestatie zou zijn WK-deelname veilig stellen en zijn droom op een vierde zege levendig houden. Twijfel bekroop zijn supporters: Wordt hij te oud? Was Knokke de laatste kwinkslag van zijn wielerloopbaan?
Met lange halen baande de reus van Lille zich een weg door het zompige veld. Niet in de schaduw van de almachtige Nys, noch achter het brede torso van Boom. Het was Vervecken zelf die voor de aanval koos. Het kwieke kopje verdween nagenoeg volledig onder het opspattend vuil. Geen duimbreed gaven de toppers hem toe. In accordeonstijl leken ze in golven over de ervaren rot te stromen en terug weg te glijden: eerst Boom met zijn houtschilfers, dan Stybar die als een kamikaze telkens weer door de modder vloog en een schijnbaar onververmoeibare Nys op vinkenslag. Aanklampen leek de enige optie.
Laatste ronde. Als een gebeten hond recht op de trappers. Stervend in het moeras van Roubaix, strijdvaardiger dan ooit. Eén voor één breken ze. Nys ziet hem enkel nog in de verte terug het bos induiken. Stybar rijdt zich te pletter in zijn wiel. Die wielerbaan op. De spanning is te snijden... De laatste meters. Een sprint. Het zal toch geen waar zijn zeker? Erwin Vervecken is de beste van het hele lot! Te oud? Versleten? Kom zeg, niet zeveren. Binnen twee weken gewoon opnieuw...
Russisch gas door Oekraïnse velden... is het dan zo moeilijk?
Oost-Europa kent een barre winter. Rusland en Oekraïne blijven elkaar overstelpen met verwijten, maar bezorgen de voormalige Oost-Bloklanden geen soelaas. Beangstigend eigenlijk. Hoe de energievoorziening valt of staat bij de wil van één natie. Een natie die zich er in het verleden al eens niet van weerhouden heeft de kraan dicht te draaien. Toevallig genoeg ook toen in de koude wintermaanden.
Nu de winter voorbij is en Oekraïne, bevend bij zijn open haardvuur of met de handen tegen het elektrisch vuurtje gekleefd, is herinnerd aan het confort van een gezonde gastoestroom zal er wel weer snel een oplossing uit de bus komen. Voor hoelang vraag ik mij af. Op eender welk ogenblik kan één van beide partijen het weer op zijn heupen krijgen: het hek weer van de dam en geen zuchtje gas vertrekt uit de Gazprom-fabrieken.
Deze onzekerheid mag door Europa niet langer getolereerd worden. Barosso mag zoveel verklaringen afleggen als hij wil, zolang hij geen alternatieve oplossingen aanbiedt luistert er geen kat naar hem. Het is tijd dat de Europese Unie zich vermand en actief op zoek gaat naar die alternatieve gastoevoer. Dit is het ogenblik om daaraan te denken, en de verschillende marktspelers op de Europese markt te lokken. De recente overeenkomst voor een pijpleiding naar Irak vormt daar een goede eerste stap in. Het moet maar eens gedaan zijn met die explosieve Russisch-Oekraïnse tango...
Wat een zootje. Nadat partijtrotter Anciaux zelf zijn overstap naar de socialisten bekendmaakte en er meteen een naamsverandering aan koppelde, ontstond er een storm aan protest in eigen rangen. Niemand had er ook maar het flauwste benul van wat er nu precies aan de hand was. Vooral de partijnaam bleek een algemeen mysterie.
Alle oude rotten, herrezen uit hun politieke graftombe, stonden plots terug op de barricades: Tobback vond het vreselijk, Willockx snapte het allemaal niet zo goed en Claes kreeg een halve pagina in De Morgen. Het was sinds de Agusta-affaire geleden dat de man nog zoveel aandacht tendeel was gevallen. In een vlaag van opperste verbijstering schoten deze oude knarren met hun éénloop op alles wat bewoog in eigen kamp. Anciaux kreeg de stempel van baarlijke duivel, Gennez die van zijn maitresse. Partijcongres must sein. Dát stond als een paal boven water.
Nog geen 24 uur en een partijcongres later: alles is schijnbaar terug koek en ei. De voorzitster krijgt het vertrouwen van de partijbejaarden. Bert Anciaux komt bij de partij zonder zijn mandaten neer te leggen en progressieven aller lande zijn welkom om zich binnen de socialisten te verenigen. Als daar maar geen revolutie van komt...
Bring on the big boys! Iedere partij zoekt, tast en grijpt zich steeds meer vast in de nek van de publieke opinie. U en ik worden plots weer belangrijk. Nog even en de eerste ronde begint terug. Overal verschijnen de posters van eerwaarde heren/dames politici, die weer massaal de straat opvliegen. Enkele maanden van absolute politieke wil! Enkele maanden van grootse beloften en idealen!
Het wordt weer om duimen en vingers voor af te likken: Dedecker die met een paar smeuïge dossiers op de proppen komt net voor de verkiezingen, Vlaamse ministers die hun geldpotjes leegschudden en schenken aan iedere slimmerd die met zijn stem staat te zwaaien, Anciaux die nog eens publiekelijk in tranen uitbarst en er prompt een ministerpost voor krijgt aangeboden, Peeters die als de Keizer van Vlaanderen liederlijk door de Vlaamse straten rijdt, De Wever die na "De Slimste Mens" ook langs "De Pappenheimers, De tabel van Mendeljev, Blokken en Goedele's kutboekje" passeert, De Gucht die tijdelijk het luisterend oor speelt en Lambert die in zijn eentje al zijn gewicht kan gebruiken. Oh ja, en dan vergeten we de xenofoben nog. De tijd dat het nog zwart van het volk zag toen Dewinter zijn speeches afstak, zijn toch verdwenen. Ongetwijfeld hun moment om nog extremer uit de hoek te komen. Net als de Groenen. Met steeds fantasierijkere voorstellen breken zij door de politieke mist. Benieuwd wie van hen als eerste het deeltijds werken als oplossing voor de vergrijzing zal aanbrengen. Ongetwijfeld partijbeest Mieke Vogels. Zij of één of andere hippie van de plaatselijke "save nature, so fuck the system" groepering.
Nochtans kijk ik er wel naar uit. Het blijft immers een uniek steekspel. Een schaakbord met levende stukken. Spijtig dat Siegfried Bracke van het toneel is verdwenen. Maar wie weet. Van Rompuy is ook van achter de schermen teruggeroepen om premier te spelen. The revival of the nineties. Wie wordt de nieuwe Luc Van den Brande?
