Vanochtend vroeg vertrokken van de camping. De zon scheen weer lekker waardoor je een mooi zicht op de bergen hebt. We kwamen door Haines Junction, waar we bij het Visitor Center even internet hadden. De mevrouw vertelde ons ook over de wegwerkzaamheden die we tegen zouden komen. In Haines Junction twee kleine kerkjes bezocht: The Lady of the Way en de St. Christopher. Het eerste kerkje is gemaakt van een loods die gebruikt is in 1942 bij de aanleg van de Alaska Highway.

Onderweg stak er een klein beertje over. Veel stokstaartjes langs de weg die vaak vlak voor je auto oversteken. En een Big Brother is watching you in the cloud (zie foto).

De eerste 120 km. heerlijk rustig over een prachtige weg langs de bergen van het Kluane Mountains National Park en het Kluanee Lake. Kluanee Mountains met de aangrenzende St.Elias Mountains (=Alaska) zijn samen het grootste gletsjergebied buiten de Noordpoolgebied met Mt. Logan (bijna 6.000m) als hoogste berg.

De laatste 100 km. een aantal wegreconstructies van 18 km en langer. Soms is het dan 20 km per uur rijden. Maar aan het eind werden we nog door een zwarte beer verrast. Vanavond weer op een provincial campground nabij Beaver Creek. En morgen rijden we Alaska in. We zijn benieuwd wat ons dat gaat brengen.

Bij de grens met Alaska gaan we weer een tijdsgrens over en wordt het tijdsverschil met Nederland 10u (Alaska loopt 10u achter met NL).

Nadat we vandaag tot drie uur bezig zijn geweest met: naar de laundry, tanken, boodschappen, olie laten verversen en dumpen zijn we tegen drie uur weggereden uit Whitehorse. De pioniers tijdens de goldrush (eind 1800) zagen in het wilde water van de Yukon bij de canyon de manen van een paard. Vandaar de plaatsnaam Whitehorse.

We wilden nog een kleine 150 km. rijden tot iets voor Haines Junction.

Onderweg nog een (magere) grizzly bear gezien. Op het Visitor Center vertelden ze dat dit een 3 jaar oude grizzle is, die door de moeder is verstoten en nu op zichzelf moet leren leven. Over twee maanden is hij een stuk dikker van alle zalm die hij dan heeft gegeten.

Vlak voor Haines Junction beginnen de Kluane Mountains. Dit is een National Park dat we morgen gaan bezoeken.

Gestopt bij een provincial campground, waar je voor C$ 12,- (ca. €8,-) mag staan. Daarvoor heb je een plek in het bos en een primitieve toilet in de buurt.

Gisterenavond ging om 23.30 uur de zon onder achter Walmart.

Vandaag een rustig dagje gehouden. We wilden in de buurt van Whitehorse een aantal dingen bekijken. Eerst naar the Miles Canyon, waar the Yukon River doorheen stroomt. Daar kun je lekker wandelen. Het zou vandaag niet zo heet worden. Dus goed te doen. Maar het werd toch weer rond de 29 gr.C. En dan is lopen met aan de ene kant water en aan de andere bos erg lekker.

We werden door een meneer op een muskusrat gewezen in het water. Die wilde met de stroom mee naar de overkant zwemmen, maar werd in het midden telkens weer naar de eigen kant gedreven.

’s Middags door Whitehorse gewandeld. Er waren toch nog veel toeristen. Aan het eind van de middag de SS Klondike Boat bekeken. Vanaf de 20-jaren werden hiermee goederen en passagiers van Whitehorse naar Dawson City (verder naar ’t noorden) gebracht in 1,5 dag met de stroom mee en 4,5 dag stroomopwaarts over zo’n 550km.

Vanochtend werden we direct met de hoofdprijs verrast. We waren nog maar net aan het rijden, liep moeder beer met 3 cubs besjes te eten van de struiken langs de weg. 3 cups is een grote uitzondering. Later op de dag nog 2 keer een moose gespot. Ook hebben we een jonge grizzly gezien, maar hadden helaas geen gelegenheid om te stoppen.

’s Middags stond bij een camping langs de weg een jong stel te liften. We reden er voorbij, maar realiseerden ons dat we bij die camping gratis konden dumpen en vers water innemen. Toen dat klaar was even overlegt of we die jongelui een lift zouden geven. Ze wilden naar Whitehorse, wat ook onze bestemming was. Het bleken twee Nederlanders te zijn. We hadden tijdens die 200km elkaar genoeg te vertellen.

Toen we bij een rest area stopten, zagen we dat dit ook een afslag is. Deze zij-highway gaat de bush-bush in. Het is een gravelweg en de eerste 226 km (!) hoef je geen benzinepomp of winkel te verwachten… Op de rest area was een soort monument gemaakt auto’s die in 1942 bij de aanleg van de Alaska Highway zijn gebruikt.

Toen we in Whitehorse bij Walmart aankwamen, stonden er al 35 campers op de parkeerplaats. Eén grote familie.. Whitehorse is op weg naar Alaska (en terug) niet te ontwijken. Een belangrijk kruispunt. Het heeft 28.000 inwoners en is de hoofdstad van de Yukon, dat in totaal slechts 38.000 inwoners telt.

Het is vandaag gelukkig wat minder warm. We zijn gezakt van 30+ van de afgelopen dagen naar 22gr met zon. Dat is ook de weersverwachting voor komende dagen in deze omgeving. Kan niet mooier!

Vandaag zondag weer rustig op de weg, die goed berijdbaar is. In de Milepost (de bijbel voor Alaska-gangers) werden de Smith River Falls (2 km van de weg) aangegeven. Bij het bordje het bos ingereden. Blijkt een smal grindpad met kuilen te zijn, waar je niet kunt passeren en ook niet kunt keren. Bij de falls wat foto’s gemaakt. Op de terugweg kwamen we gelukkig geen tegenligger tegen. Verder op de highway gezien: een bizon en enkele zwarte beren en natuurlijk “wat kom je zo tegen onderweg”.

Inmiddels hebben we de Canadese provincie Yukon bereikt. Het plaatje Watson Lake heeft het Signpost Forest. Dit is een ‘woud’ van plaatsnaambordjes. Toen de Alaska Highway werd aangelegd (1942) plaatste een wegwerker met heimwee een bordje  met daarop de plaats waar hij vandaan kwam op de bestaande ‘signpost’. Dit werd door velen gevolgd. Niet alleen tijdens de aanleg van de weg, maar nog steeds worden er plaatsnaambordje toegevoegd. Zo is in de loop der jaren dit ‘woud’ van bordjes ontstaan. Joop&Lisa-bordje hebben we niet kunnen vinden.

Vrijdagavond werden we door de maan welterusten gewenst. Onze neus stond naar het noorden, links (westen) ging de zon onder om 22.30 uur, rechts (oosten) stond de volle maan al klaar voor de nacht. Tot na 23u was het licht. We maken onze kar donker met gordijntjes.

We hebben vandaag (zaterdag) 500 km gereden over een schitterende weg. Bij ons vertrek vandaag was erg al gauw geen zwaar verkeer meer. Alle gasboringen hebben we achter ons gelaten. Vooral vanaf Fort Nelson (British Columbia) leek het wel of we constant door een park reden. Het was heel erg rustig op de weg.

We hebben ook dierendag gehad. Onze 2^e beer op de foto, voor de 3^e beer reden we te hard de berg af, 4^e beer op de foto. We kwamen een familie Stone-sheeps tegen: pa, ma en kind. Daarna kwam de elk. Het kon niet op vandaag, want toen kwam er weer een elk. En we sloten de dag af met een bizon. Hopelijk gaat het zo door. Zowel de mooie weg als de dieren.

Gisteravond ging een fel rode zon onder in Dawson Creek.

Vandaag gestart op de Alaska Highway. Rondom Dawson Creek zien we eerst grote koolzaadvelden. Even verder geeft een bord aan dat er parallel aan de huidige weg nog een stukje oude highway ligt met de oorspronkelijke brug over de Kiskatinaw-rivier. De brug heeft nog het oorspronkelijke houten wegdek.

In Taylor houdt de dame van het Visitor Center ons bezig. Ze wil ons allerlei toeristenblaadjes en – boekjes meegeven. Ook voor de route van de terugweg. Goed bedoeld, maar we bedanken vriendelijk zodat we niet omkomen in een berg papier.

In Fort St.John komen we bij een herdenkingsmonument. Bij de bouw van de weg in 1942 zijn 11 soldaten omgekomen op een meer bij het vervoeren van materieel toen plotseling het weer veranderde en golven hun ponton deed zinken.

Steeds noordelijker wordt het aantal plaatsen snel minder, maar toch nog erg veel verkeer op de weg. Naast wat toeristisch verkeer dat naar noord of zuid rijdt, erg veel vrachtverkeer met zwaar materieel dat verband heeft met de gaswinning hier in het noorden van British Columbia. Het is momenteel erg mooi, droog weer (meer dan 30gr.) waardoor dit vrachtverkeer, dat kriskras uit de bos komt en er weer inrijdt, veel stof levert. Altijd nog beter dan nat weer, waarbij dan veel modder op de weg komt.

Ps: We komen steeds meer in afgelegen gebieden. Mogelijk kan het een paar dagen gaan duren voordat de blog is geupdate.

We hebben Dawson Creek bereikt. Dawson Creek (nog in British Columbia, Canada) is het begin punt (Mile 0) van de befaamde Alaska Highway. Deze Highway eindigt in Delta Junction (Alaska) na ruim 2.200km.

In 1941, naar aanleiding van de Japanse aanval op Pearl Harbor, maakten de Amerikanen zich zorgen over een mogelijke Japanse aanval, maar nu op Alaska. Als je de atlas bekijkt dan zie je dat er nog een hele reeks eilanden aan Alaska ‘hangen’. De Amerikanen vermoedden dat deze eilanden wel eens een springplank voor Japan kon zijn om zo Noord-Amerika binnen te vallen. Eind maart 1942 werd de eerste schop in de grond gezet voor de aanleg van een grondverbinding tussen het ‘bewoonde’ deel van Canada en Alaska. Dit om eenvoudiger (dan door de lucht) materieel naar Alaska te verplaatsen. Binnen 8 maanden was de weg gereed. Door de onbekende wildernis, maar ook door de onstabiele arctische bodem en de mosquito’s en ander ongedierte was de aanleg een hele beproeving. Kortweg een meesterwerk in zo’n korte periode. In Dawson Creek is het Alaska Highway House, een museum over deze aanleg waar ook een film hierover wordt getoond.

De komende week zullen wij deze Alaska Highway gaan volgen. De omstandigheden zijn nu, ruim 70 jaar later, niet te vergelijken met de beginperiode, maar wij voelen het voor ons als een grootse belevenis.

In Dawson Creek zijn 2 monumentjes met betrekking tot het begin van deze highway. Daar moet je dan mee op de foto…

Na bij Walmart te zijn ontwaakt, waar we met minstens 10 RV’s stonden, even een aantal nodige dingen te doen, voordat Prince George ons uitzwaait. Zoals daar zijn, de bandenspanning laten controleren (gratis bij Walmart), internetten bij de buurman Home Depot en toen op naar de laundry. Nadat alles klaar was op weg naar Chetwynd, 300 km verderop. We moeten vandaag maar eens een aantal kilometers maken.

Geluncht in een Prov. Park en bij het Visitor Center nabij MacKenzie (in een treinwagon) gevraagd aan de dame om even te kijken hoe de voetbal ervoor stond, toen nog 0 – 0. Aangekomen in Chetwynd weer naar het Visitor Center en wat bleek? Nederland had verloren. Geen feest in Nederland. Wij leven (of treuren?) met jullie mee…..

In Chetwynd staan 140 houtsnijwerken door het hele dorp. Weer iets waarmee een dorp zich probeert te onderscheiden. Na het eten een wandeling gemaakt langs de meeste van deze. Ieder jaar komen er een stuk of zes werken bij. Afgelopen juni is hier ook het International  Chainsaw Carving Championship gehouden.

Wij staan vanavond tegenover het Visitor Center op een parkeerplaats, waar RV’s en vrachtauto’s 48 uur mogen staan. Naast ons staat een grote vrachtauto. Een praatje met de chauffeur gemaakt toen we terugkwamen van de wandeling. Hij kwam naar ons toe met de mededeling dat de motor niet zou draaien vannacht. Ik vroeg of ik in de cabine mocht kijken omdat ze daar ook slapen. Achter de bestuurdersstoel is een tweepersoonsbed, een koelkastje en een kast, dus goed voor de nachten. Even achter het stuur, waarna hij de opmerking maakte, dat alleen kinderen dat meestal vroegen. Een ‘old lady’ had dat nog nooit gevraagd. Een schatje toch?!

Vanochtend bij het Casino in Prince George wakker geworden. Erg vroeg, voor zessen, daar er erg veel verkeer was. Het Casino hier is ’s nachts dicht. In Amerika gaat het 24 uur door.

Wij wilden vandaag Prince George gaan verkennen. Dus op naar het Visitor Center. Werden er vriendelijk ontvangen en op onze vraag wat te doen hier, kregen we 3 parken aangewezen, daar konden we wel een wandeling maken. Downtown waren 2 straten met wat winkeltjes en dat in een stad met 80.000 inwoners. We hebben welgeteld 10 winkels gevonden. En een nieuw politiebureau; hierbij op de foto.

Aan de rivier geluncht, ’s middags naar de mall, want die is er dan wel. Deze heeft veel winkels en het is er lekker koel. Als het buiten 33 gr. C. is met blauwe lucht en zon is dat heel verfrissend. Op de mall zagen we op internet dat Brazilië met 7-1 verloren heeft en dat is minder…

Williams Lake heeft slechts 12.000 inwoners, maar wel de 3 bekendste supermarkten, waaronder een Walmart, maar eens niet daar geslapen maar bij het Visitor Center.  Vanochtend downtown ingelopen. Dit plaatsje heeft nog echt het ‘centrum’ midden in het stadje. Niet erg groot, maar toch. Hier weer enkele leuke muurschilderingen en gefröbel van de dames om de bomen.

Onderweg richting Prince George geluncht aan een meer. We zijn daarvoor maar binnen blijven zitten, want de muggen weten ons al een beetje te vinden en dat vinden wij niet leuk…Inmiddels de spray volgens het recept voor de repellent (anti-mug) van Yvon samengesteld en gebruikt. Voor we een betrouwbare resultaten kunnen melden, hebben we nog enkele ‘onderzoeksdagen’ nodig…

De bedoeling was om in Quesnel  (kweeNEL) te overnachten, maar het centrum hadden we om 15u wel gezien. Het aardige hier is dat ze de brandkranen langs de winkelstraatjes hebben beschilderd als een persoon die voor dit stadje een bekend figuur is (geweest). In een foldertje zijn van die brandkranen een foto gemaakt en wordt een beschrijving ervan gegeven met plattegrond waar ze staan. Zo probeert ieder stadje de toeristen langs de winkel te krijgen.

Omdat het nog behoorlijk vroeg is en warm (28gr), besloten om door te rijden naar Prince George; 100km verderop. In dit gebied is het hout erg belangrijk. Je ziet grote vrachtauto’s met boomstammen, grote zagerijen en dan vrachtauto’s die de planken vervoeren. Deze zaken zullen we de komende weken wel veel meer tegenkomen.

Vanuit Clinton naar het noorden zijn we via het Chasm Prov. Park gereden. Dit wordt ook wel Painted Chasm genoemd. Dit vanwege de rode, bruine, gele en paarse kleur die een rotsformatie in het park moet tonen. Deze rots is onderdeel van een canyon die is ontstaan door het uitschuren van smeltwater uit de laatste ijstijd. Door dit uitschuren zijn de lava-lagen in de rots zichtbaar geworden, die eerder door een vulkaanuitbarsting daar terecht zijn gekomen. Helaas komen de kleuren niet helemaal goed uit, we misten de zon. We kwamen hier wel onze eerste muggen tegen. We hadden van Petra (ons boondockadres) een deodorant stick gekregen, te gebruiken nadat je gestoken bent. En mensen, dat helpt heel goed. Blijft een klein plekje en de jeuk verdwijnt.

Terug op de Cariboo Highway (Hwy97) roept Marion in eens: een beer! Gelukkig reden we op een brede weg en het was niet druk. Tussen het bermgras liep een zwarte beer te grazen. Af en toe stak hij netjes even zo’n kop iets omhoog.

In 100 Mile House tijdens de lunch begon het wat te regenen. De plaatsjes (gehuchten) hebben hun naam overgehouden uit de tijd van de goldrush toen er nog met paard en wagen werd gereden. Om de circa 20 mile op de route (hier vanuit Lillooet) werd er een huis gebouwd waar de reizigers onder meer eten en drinken konden kopen. In sommige van deze huizen was overnachting ook mogelijk. Het huis kreeg dan de naam die aangeeft hoever het van basisplaats afligt. Rondom zo’n House werd al gauw meer handel gedreven en zo ontstonden meerdere gebouwen. Dit groeide soms uit tot deze dorpen.

Bij het Visitor Center in Williams Lake is het toegestaan om op de parkeerplaats te blijven overnachten, nadat je er je naam, kenteken en telefoonnummer hebt afgegeven. Omdat het nog vroeg in de middag is en het zonnetje ondertussen weer is gaan schijnen, hebben we bij het meer, waar deze plaats naar is vernoemd, nog een aardige wandeling gemaakt.

Gefeliciteerd met het succes…naar de halve finale!

Wij zijn vandaag weer iets verder noordwaarts getrokken. Goeie weg en het wordt steeds rustiger en de bergen worden kaler. De mevrouw in het Visitor Center van Cach Creek vertelde dat het landschap hier te vergelijken is met dat in Noord-Arizona. Zijn wij het mee eens. We doen het rustig aan en rijden zo’n 150 km per dag. Dit doen we onder meer om de mosquito’s nog even van ons af te houden. In Yukon en Alaska is het in juni en juli ook het hoogseizoen voor die beesten.. Met zo hier en daar iets bezichtigen, een wandeling en bijtijds stoppen aan het eind van de dag komen we de dag heel goed door, heel relaxt allemaal. Zo hebben we vandaag op de camping in Clinton (zo’n 450km ten NW van Vancouver) de 2^e helft de voetbal kunnen volgen (9u tijdsverschil).

We zijn nu 2 maanden onderweg en hebben inmiddels zo’n 7.300km gereden. Naar de grens met Alaska is het nog zo’n 2.700km. Dus ergens in de 2^e helft van juli hopen we die grens te bereiken. Dan hebben we ongeveer een maand om door Alaska te rijden. Hoewel we op weg zijn naar het noorden is het goed te weten dat we op dit moment ten aanzien van de noorderbreedte vergeleken met Europa, ter hoogte van Parijs (50 gr NB) zitten. Amsterdam zit op 52gr NB. De zon gaat dus hier momenteel eerder onder dan in Nederland. In Alaska zullen we nog meemaken dat het slechts 3u donker is….

Even buiten onze ‘slaapplaats’ ligt, naast de Trans Canadian Highway die wij een tijdje naar het noorden volgen, de Bridal Veil Fall, een mooie brede waterval. Een goed begin van weer een mooie dag.

Als deze weg naar het noorden afbuigt richting Prince George merk je dat het verkeer al behoorlijk rustig wordt. De weg volgt de Fraser River die uit het noorden komt. Dit is een erg belangrijke rivier voor de zalmstand. Op deze weg ligt de Hell’s Gate. Dit is een canyon waar deze rivier door stroomt. Met een gondel wordt je naar even boven het rivierniveau gebracht. De wilde Fraser wordt vaak gebruikt voor rafting. Daar beneden is een tentoonstelling met  enkele filmpjes over het bedwingen van deze canyon door de jaren heen en over de ontwikkeling van de zalm. Reeds is 1805 heeft ene meneer Fraser hier een expeditie gehouden om een doorgang naar de Pacific te vinden. In de tijd van de goldrush (ca1860) werd deze canyon gebruikt voor de doortocht naar het noorden, waar toen goud werd gevonden.

Voor de zalmtrek naar de geboortegronden zijn meerdere vistrappen aan weerszijden van de canyon ingebouwd.

Even ten noorden van deze plek hebben we de camper op een Provincial Park neergezet. Het landschap hier lijkt een beetje op het hete Arizona. Hoewel het behoorlijk benauwd was, vertelde de dame bij het Visitor Center dat het vandaag fris was met een lekker windje. In plaats van de gebruikelijke 35 gr en hoger was het vandaag slechts 25-27 gr.

Afgelopen nacht bij Walmart in Mission gestaan. De avond ervoor had ik gebeld of we daar mochten staan. Na enig weifelen gaf de manager toestemming. Toen we gisteravond aankwamen reden we gelijk tegen het bord aan “ Absolutely NO overnight RV or Truck Parking”. Clemens naar binnen gegaan en gezegd dat we toestemming hadden. De dame zou het aan de manager doorgeven. Geen probleem gehad.

Vanochtend naar “Historic Downtown Mission”. We hebben het niet kunnen vinden, ook niet nadat onze Lolo (GPS) ons erheen had gebracht. Doorgereden naar de Westminster Abbey. Dat is een semenarie van de Benedictijnen. De kerk bekeken en door het park gewandeld met op het eindpunt uitzicht over de Fraser River.

Vanmiddag downtown Chilliwack. Ook een triest centrum. Canada gaat wat dat betreft veel op Amerika lijken. Lege binnensteden.

Toen we bij Walmart aankwamen stonden er allemaal pionnen op de parkeerplaats. Dus naast de pionnen geparkeerd. Zitten we te eten, komt de ene na de andere oldtimer naast ons staan. Ze maken een praatje met elkaar en kijken bij elkaar onder de motorkap. Het is eigenlijk kijken en bekeken worden.

Wederom afscheid genomen van onze boondock-gastheer en -gastvrouw. Het was weer een aangenaam verblijf in Surrey. Omdat we tijd over hadden en het weer erg zonnig was, hebben we op weg naar Mission de borden naar Rolley Lake Prov.Park gevolgd. We kwamen bij een meer uit in een mooie bosrijke omgeving. Een gedeelte van het meer is afgezet om te zwemmen. Dus veel gezinnen met kinderen. Om het meer loopt een pad door het bos. Lekker gewandeld in de schaduw en daarna de stoeltjes buiten gezet en gelezen. Vanwege de schaduwgelegenheid hebben we daar op de parkeerplaats gekookt en gegeten. Toen de echte warmte voorbij was zijn we naar Mission gereden voor de overnachting.

Vandaag is het 1 juli en dat betekent hier Canada Day, een nationale feestdag, de dag van de eenheid. Het is mooi weer en wij besluiten naar Downtown Vancouver te gaan met de Skytrain. Nabij Canada Place aan het Waterfront is het erg druk met mensen met Canadese vlaggetjes en hoofdversiering. Met een rondje van een militair vliegtuig over de baai, kanonschoten is Canada Day begonnen. Iedereen loopt een beetje rond te slenteren. Veel standjes met eten. Natuurlijk de langste rijen bij de standjes waar je een gratis proefmonster van een of ander drankje kunt bemachtigen. Hier dus niet anders dan in NL.

’s Middags is er een show van Lumberjacks. Dit zijn de houthakkers die de nodige kunsten met de bijl, motor- en trekzaag uithalen. En het onderdeel rolling logs, waarbij de een de ander  uit zijn evenwicht probeert te krijgen op de rollende boomstam. Altijd vermakelijk. De kunst van het evenwicht was vroeger erg belangrijk toen de houthakkers de omgehakte bomen, die via de rivier naar de zagerij gingen, te sturen. Daarvoor sprongen ze op de rivier van de ene naar de andere boomstam.

Weer een geslaagde, erg zonnige dag. Alleen neef Wim was niet in town. Jammer, die zit nu in Nederland.

Dit is onze laatste dag op Vancouver Island. Met een omweg zijn we naar de ferry gereden. Eerst met de camper door downtown Victoria om zo bij de zuidpunt van deze provinciehoofdstad te komen. Daar hadden we een prachtig uitzicht over de Strait of Juan de Fuca met in de verte Port Angeles en Mount Olympus (Amerika). En schitterend weer! De scenic drive langs de oostkust richting de ferry leid je mijlen door prachtige villawijken, langs golfbanen en jachthavens en prachtig uitzicht op het water.

We hadden de ferry van14u gereserveerd. We kwamen net om 13u bij de ferry aan. De boot van 13u bleek enkele minuten vertraging te hebben… of we al mee wilden? Achter ons werden de deuren gesloten en weg waren we. Met dat prachtige weer natuurlijk een mooie overtocht, waarbij de ferry tussen diverse eilanden moet laveren om bij Vancouver aan te komen. Vanaf de boot was Mt Baker  (de voet in de wolken) duidelijk zichtbaar.

Wij hadden bij ons boondock-adres in Surrey, waar we ook 14 dagen geleden hebben gestaan, gevraagd of we nog een nacht konden staan. Geen probleem. Tegen vijven daar weer een hartelijk weerzien. Na een babbeltje in hun achtertuin kwam de vraag wat te doen met het avondeten. De optie kwam om naar White Rock te rijden en fish&chips te gaan eten. Wayne (boondock-adres) heeft daar een broer Derek wonen. Hij werd mee-uitgenodigd. In het beste fish&chip-restaurant aan de boulevard hebben we op het terras gegeten met zicht op zee en van alles wat er op de straat passeerde. Het was een erg gezellig samenzijn.

Derek heeft met zijn vrouw geocaching als hobby. Mensen over de hele wereld verstoppen kleine doosjes. Die worden geregistreerd. Via een internetsite kun je hints vinden waar deze te vinden zijn. Met een GPS kun je die doosjes opsporen. Als je zo’n doosje hebt gevonden, zet je je naam op het lijstje dat erin zit. De kick is om zoveel mogelijk van deze cache-plekken te vinden. Het schijnt verslavend te kunnen zijn. Hij legde ons het uit en wij hebben enkele ervan inde buurt gevonden. Dus als je bij de foto’s denkt: wat zoeken die mensen daar?....

Allemaal gefeliciteerd met de overwinning tegen Mexico. Een aantal van jullie houden ons op de hoogte van de uitslagen,waarvoor dank. Zo te lezen was het vandaag wel even ‘billenknijpen’… 

Wij hebben tijdens de wedstrijd (wij lopen hier 9u achter op NL) Fort Rodd Hill en the Fisgard Lighthouse bezocht. Deze landmarks nabij Victoria vallen onder de Nat’l Historic Sites. Met onze Canadese Park Pass mogen wij hier gratis in. Het fort stamt uit de late 19e eeuw en heeft tot de WOII dienst gedaan. De vuurtoren is ietsje ouder, maar functioneert nog steeds, maar sinds de 60-er jaren zonder vuurtorenwachter.

Via allerlei kustweggetjes kwamen we uit bij het plaatsje Sooke. Het Info Center gaf aan wifi te hebben. Dus daar even checken hoe NL het gemaakt had. Yeah…… Het InfoCenter wist een mooie trail voor ons, die over een soort natuurlijke dam liep met uitkijk op de Juan de Fuca Strait, het water tussen Vancouver Island en de Amerikaanse staat Washington. We hebben de wind even lekker door de (resterende) haren laten waaien. Op de terugweg langs Sooke Potholes Parks. Het rivierwater heeft hier door haar kracht grote bassins gecreëerd in de rotsen.

Clemens heeft een klauw van de Bald Eagle in de hand.

Met de bus naar downtown Victoria. Er hingen wat buien in de lucht, maar we hebben het redelijk droog gehouden. Dit keer een wandeling langs de waterfront gemaakt. Hierbij ook een bezoekje gebracht aan The FloatHome Village, zo’n 70 ‘woonhuizen’ op water.Vorig jaar zijn we er met de Ferry langs gekomen, dan zie je niet dat het eigenlijk een heel dorpje is.

Verder weer de nodige art-kraampjes langs de waterkant, watervliegtuigen, bootjes, straatartiesten, muziekmakers. Al met al weer heel gezellig om hier rond te lopen.