Ik ben dyingtobethin
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is jobstudent:opdienen in restaurant.
Ik ben geboren op 23/05/1996 en ben nu dus 28 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dansen, lopen, zwemmen, fitness, speelpleinwerking.
3j pro-ana
pff ik voel me zo eenzaam. Ik heb echt het gevoel dat ik helemaal alleen sta. Ik heb wel een lieve vriend, maar toch voel ik me zo alleen.
Vandaag ging het eten goed tot ik thuiskwam (zoals gewoonlijk). Ik heb een eetbui gehad, en ik heb overgegeven erna. Ik wil echt niet overgeven he pff. Ik wil gewoon afvallen. Ik heb gewoon geen karakter. Ik ben zoo een sukkel.
Ook beginnen mensen het gewoon allemaal op te geven omdat ik altijd zo depri ben... Ik kan op niemand meer rekenen. Daarom voel ik mij zo alleen. Ze zijn het gewoon al gewent dat ik zo rondloop. Het is tenslotte ook al 3 jaar..
Ik heb ook met die leerkracht waarmee ik goed overeen kom daarnet gechat. Ze zei dat ze zich slecht voelt dat ik nog altijd niet beter ben. Dan heb ik maar gezegd, ok ik zal je niet meer lastigvallen, ik wil je je niet slecht doen voelen. Dus ja haar ben ik ook al kwijt, het heeft een positief en een negatief deel... Ze zei wel van jaa ik zal dan weer vragen hoe het gaat, maar ik zal niet antwoorden of gewoon goed zeggen.
Ik zal er wel helemaal alleen voor staan, begin ik toch al gewent te raken....
Ik zal ze wel eens allemaal doen schrikken als ik veel ben afgevallen, hopelijk opent dat hun ogen...
Vandaag was een regelrechte flop. Ik haat het he... Ik heb het karakter niet meer. Stomme opname door jou heb ik meer eetbuien dan niet eten... Ik wil echt geen binge eater worden he... Ik heb nu zo strikt mijn eetplanning opgemaakt maar het lukt niet... Ik zal mijn eetplanning hier eens intypen.
1 okt 2013 dinsdag Ochtend: tas groene thee tussen : / Middag :/ Tussen : / Avond : 300 a 400 cals (hier kan ik niet onder uit want dat is met mijn ouders, soms geef ik over maar dat wil ik niet) Tussen : /
2 okt 2013 woensdag Ochtend: tas groene thee tussen : / Middag : / Tussen : / Avond : 300 a 400 cals Tussen : /
3 okt 2013 donderdag Ochtend: tas groene thee Tussen : / Middag : stukje komkommen ( 2 cals) Tussen : / Avond : 300 a 400 cals Tussen : /
4 okt 2013 vrijdag Ochtend: tas groene thee Tussen : / Middag : / Tussen : / Avond : / Tussen : /
5 okt 2013 zaterdag Ochtend: / Tussen: / Middag: / Tussen : / Avond : / Tussen : /
6 okt 2013 zondag Ochtend: / Tussen : / Middag : / Tussen : / avond : +- 200 cals Tussen : /
Voila dat is mijn planning vanaf morgen en daar zal ik mij aan houden!!! Daar moet ik mij aan houden!!!
Vandaag was het weer een depri dagje... Ik wou studeren voor mijn 2 toetsen morgen, maar het ging gewoon niet. Ik ben dan gaan lopen, ik dacht dat ik dan beter ging studeren, maar helaas het werkte niet. Ik bleef maar aan van alles denken.
Ik heb ook een eetplanning opgemaakt voor volgende week, hopelijk lukt deze. Er is weer meer kans dat het zal lukken, want ik ga nu weer naar de fitness, dan ben ik later thuis en heb ik minder verleiding in eten.
Ik zal je laten, ik zal nog wat buikspieroefeningen doen terwijl ik tv kijk.
Ik zet nu al een blogbericht, omdat ik moet werken heel de dag (lang leve jobstudent) en dan kom ik pas s'nachts thuis. Ik heb net een normaal ontbijt gegeten, en de rest van de dag zal ik niet meer eten op mijn werk. Het is dus een korte planning :)
De flashback die ik gisteren wou typen (van eind vorig schooljaar)
Ik sta op het perron, te wachten op de trein om naar mijn psycholoog in Gent te gaan. Ik check uit vervelen eens mijn facebook via mijn gsm, en zie dat ik een berichtje heb van een leerkracht (die leerkracht, ik ken haar persoonlijk. Ze heeft wel les in mijn school, maar ik heb er geen les van, ze helpt mij met mijn eetstoornis te 'bestrijden') Ik deed het berichtje open: toen kreeg ik even een shock door mijn lijf. Ze stuurde dat er 3 leerkrachten heel grof over mij in de lerarenkamer hadden geroddeld, over mijn eetstoornis, etc.. Ze heeft ook de namen genoemt, en 2 van de 3 had ik net heel graag. Ik begon van het verschot te wenen. Van ver zag ik dat de broer van mijn vriendje afkwam. Hij had het natuurlijk direct gezien dat ik aan het huilen was, ik heb het hem daar maar verteld. Heel de weg op de trein, heb ik moeite met mijn tranen in te houden, en toen ik bij de psycholoog was stortte ik helemaal in. Ze zegt dat ik het op een vriendelijke manier tegen die leerkrachten moest zeggen, maar dat kan ik niet. De avond zelf heb ik boos een smartschool bericht gestuurd, over dat ze kleine kinderen waren enz. Dat was natuurlijk niet zo een goed idee. De dag erachter vraagt 1 van die leerkrachten, wil je even wachten. Ik doe wat er me gezegd word, en plots komt nog een andere leerkracht van die 3 er ook bij. Ze roepen op me, en vragen van wie ik dat weet. Ik wou mijn mond niet open doen. Plots komt de directeur binnen, en ging 1 van die 2 leerkrachten mee. De andere leerkracht werkt nu helemaal op mijn gevoel, en ik moet wenen. Ik zeg dan maar teneinde raad wie het was. Ik toonde het op facebook en ze hebben het afgeprint. Ik moet dan naar de leerlingenbegeleider en ik ween daar de hele tijd.
vanmorgen ben ik vroeg opgestaan om naar een vriendin in Gent te gaan. Ik was zo blij dat ik haar nog eens terug zag. Ik had haar de laatste keer gezien toen ik vertrok uit de afdeling eetstoornissen in Gent. Wij kwamen echt super goed overeen dus moesten we nog eens afspreken.
We hebben echt leuk bijgepraat enzo, het was echt leuk. Ik heb s'avonds dan mijn trein teruggenomen naar huis, en ik had afgesproken met mijn vriend, om het uit te praten omdat we grote ruzie hadden. In de trein hebben we geen woord tegen elkaar gezegd, maar toen ik op de eindhalte kwam buiten, begon de ruzie te escaleren... Ik heb letterlijk de woorden uitgesproken, het is gedaan, het is over wij passen niet meer bij elkaar.
Het deed zo pijn om dat te zeggen, en hij zag dat ook wel, dus hij bleef doordrammen over ik geloof het niet. We zijn elkaar dan al wenend in de armen gevlogen, omdat we gewoon niet zonder elkaar kunnen. Ik zie hem echt nog dood graag, dat heb ik vandaag ingezien.
Pf ik ging eigenlijk nog een flashback van vorig schooljaar typen, maar ik ben doodmoe dus ik ga slapen
Vandaag was het echt een kutdag. Ik heb een huge eetbui gehad. Ik kom helemaal zot van mezelf, ik ben gewoon zo een sukkel zonder karakter. IK HAAT MEZELF!! Het toppunt was, dat ik dan nog eens thuis bbq moest doen.
Morgen eet ik NIETS! Ik zal enkel water drinken.
In mijn relatie gaat het ook kut. Het zal gewoon bijna over zijn. Na 1 jaar en bijna 3 maanden.. Al die herinneringen.. Ik zal er gewoon aan kapot gaan. Maar het is gewoon niet meer zoals vroeger. Het kan hem niet meer schelen wat ik doe.. bv. ik vroeg gisteren, ja ik kan morgenavond anders blijven slapen. Zijn reactie was van pff jaa ma kmoe vroeg op en zo al van die excuses. Toen zei ik van ja tis al goed, kom al niet meer. Dan draaide hij plots, en zei hij van je mag wel blijven en pleas blijf en ik mis je en bla bla. Volgende voorbeeld is: vandaag zei ik ja ik ga morgen naar een vriendin in Gent, ik kom s'avonds terug. Je hebt dan ook gedaan met school, zal je op me wachten. Vroeger ging hij keiard enthousiast zijn van jaa ok kzie je dan nog eens. Nu reageerde hij van pff moet ik dan zolang wachten en bla bla... Dusja dan heb ik uitgevlogen en gezegd ja het is al goed. Je moet niet meer wachten op mij. Je doet nooit geen moeite meer enzo. Dan verschiet hij en zit hij van die smsjes te zenden van pleaass kga wachten. Maar het is telaat hij moet al niet meer wachten. Als hij niet snel weer begint moeite te doen, dan kan ik gewoon niet anders dan het gedaan maken. Ik heb soms gewoon het gevoel dat hij het wilt dat het gedaan is.... Alleja ik heb vandaag 2u aan het station op hem gewacht om hem 5min te zien. Voor hem is het al teveel om morgen te wachten...
Ik kan het gewoon niet meer aan, ik wou dat ik niet meer op deze wereld rondliep..
Vandaag ging het eten niet zoals geplant.. Vanmorgen net toen ik bezig was met mijn plankje vuil te maken, stond mama op dus ik heb moeten eten.. Vanmiddag net hetzelfde, ze was ook thuis. Daarom moest ik ook eten. Ik voelde mij zo een dikzak en ik heb dan 10 km gaan lopen. Gelukkig dat ik dat nog heb. Het is echt mijn uitlaatklep het is gewoon zo een zalig gevoel, mezelf eerst uitputten om daarna een gevoel te hebben van yes ik heb het gedaan.
Voor avond moet ik nog eten... Een vriend van mijn pa is hier en ze drinken samen whiskey cola... We zullen weer niets kunnen aanvangen met papa.. Hij zal daar weer op zijn stoel zitten terwijl hij helemaal weg is van de wereld. Soms heb ik hem liever zo, want als hij niet dronke is, dan geeft hij op alles kritiek wat ik doen. Hij doet dat al heel zijn leven. Ieder klein dingetje die niet perfect is, daar is hij boos om.
Ik ben ook begonnen met pro ana, omdat zijn kritiek me teveel werd. Hij gaf ook veel de opmerking dat ik dik was. Opmerkingen zoals je hoofd is als een opgeblazen ballon, enz. Ik voelde me zo onzeker door die opmerkingen en dan heb ik beginnen zoeken op het internet naar tips om te vermageren. Ik kwam plots op een pro ana site. Ik las dat je zo weinig mogelijk moest eten en je moet overgeven als je eet.
De dag dat mijn papa geopereerd werd aan zijn sinussen, heb ik voor het eerst gebraakt. Mama was toen even weg en ik zag mijn kans. Ik heb nog altijd spijt van dat moment. Ik wou dat ik dat nooit gedaan had, want nu zit ik er in vast en kan ik het niet meer loslaten. Ik weet hoe fout het is dat ik dit allemaal doe, maar het heeft mij zo een goed gevoel. Het heeft mij het gevoel dat ik iets kan...
Ik ben 17 jaar en ongeveer 3 jaar pro-ana. Ik ben 2 jaar non-stop pro-ana geweest. Dan werd ik plots opgenomen in de eetstoornissen kliniek voor boulimia en anorexia. Daar heb ik mijn best gedaan om van mijn eetstoornis af te raken. Amper een drietal weken na mijn ontslag uit het ziekenhuis, was ik al weer bezig met pro-ana en afvallen. Ik ging terug veel sporten enzo... Ik heb sedert dan een periode van dat ik wil afvallen, maar dan wil ik ook soms stoppen. Maar ik val altijd terug op mijn eetstoornis. Eigenlijk noem ik het niet graag eetstoornis. Ik noem het een levenstijl. Ik heb de keuze gemaakt om zo te leven en anderen moeten dat maar aanvaarden. Ik heb die controle over het eten gewoon nodig in mijn leven. Ik word zo gefrustreerd als ik nergens controle over kan hebben. Dus dan heb ik het liever over het eten. Ik val daar niemand mee lastig, het is niet dat ik andere mensen aanspoor om niet te eten, integendeel zelfs. Ik word heel erg ongerust over vriendinnen die nog maar 1 keer iets niet eten, of hun eten eens vergeten... Ik wil in deze levenstijl blijven maar ik wil niet dat iemand anders erin raakt.
Ik heb vorig jaar ontdekt dat een vriendin dat ook deed, en ik wou dat echt niet. Ze zei tegen me dat ze ging stoppen, maar ik weet natuurlijk ook beter... We zijn dan op een of andere manier, samen beginnen afvallen en daarover praten enzo. Ik moest plotseling door een persoon het clb verwittigen over die vriendin en ik heb dat gedaan.. Ik heb daar heel veel spijt van, want ik heb het gevoel dat ik haar dieper heb geduwt.. We hebben een tijdje niet meer tegen elkaar gesproken, maar sedert vandaag wel weer. Ze zei tegen me dat ze me miste en ik kreeg bijna tranen in mijn ogen omdat ik haar ook mis!
We hebben dan lang gepraat en dat deed me wel goed. Morgen hebben we afgesproken dus daar ben ik blij om.
Ik ben er nu weer zeker over dat ik wil doordoen met pro-ana. Verder in mijn blogberichten zal je wel merken waarom ik dat doe.
Mijn eetlijstje voor morgen:
Ochtend: tas groene thee Tussen : Niets Middag : stukjes komkommer Tussen : Niets Avond : kip (met mijn ouders)
Ik hoop dat het lukt! Vooral tussen het middageten en avondeten heb ik het heel moeilijk om het vol te houden. Daar heb ik meestal eetbuien.. Maar ik zal er aan werken zodat ik die niet meer heb. Want die zijn zoooo kut!
