Ik wil graag beginnen met een dagboek die iedereen kan volgen , alvorens jullie beginnen te lezen in mijn dagboek ben ik jullie wat geschiedenis verschuldigd hoe dit allemaal tot stand kwam .
Op 19 december 2014 had ik een autoaccident , conclusie 2 gebroken polsen en heel veel tijd om te revalideren , in het begin waren er vele vrienden en collega's die me kwamen helpen en bezoeken .
Ik was content dat er vele mensen om me gaven en geven , maar die ene persoon was er nog altijd niet .
Daar kwam verandering in toen ik via een vriendin die vaak op bezoek kwam een meisje leerde kennen , omdat ik niet weet of ze zou appreciëren dat ik haar naam gebruik zullen we ze maar Silke noemen .
Silke had via die vriendin ( Anne ) mij al wat leren kennen , ze was nieuwsgierig om me persoonlijk te leren kennen . De vonk sloeg al zeer snel over tussen ons .
In de mate van het mogelijke spraken we elkaar omdat Silke een druk programma had met haar studies was dit niet zo gemakkelijk .
Toen kreeg ik plots te horen dat ze op stage mocht , voor 3 maanden richting Londen . Dit was al een kleine klap want ik wou haar niet zolang missen net nu het zo goed ging .
Silke koos ervoor om het contact te verminderen omdat ze niet wou dat het afscheid te zwaar zou zijn , dat begreep ik wel maar ook voor mij was het niet gemakkelijk om haar te moeten zolang missen .
Ik besloot toen om haar op te zoeken in Londen City , als ze daar 6 weken zou zijn . Dat zou ons beiden veel deugd doen .
Ik was al volop bezig met kijken hoe ik het zou plannen toen er een andere opdoffer voor onze prille gevoelens kwam .....
Mijn dagboek zal beginnen op woensdag 11 februari 2015
Wat ben ik blij dat deze onvoorstelbare dag achter de rug is , toen ik wakker werd had ik een smsje van Silke.
Mijn vrolijke gevoel verdween als snel als sneeuw voor de zon , ze vertelde me dat haar ouders hadden getelefoneerd om te zeggen dat de unief hun hadden gecontacteerd maar ze wist nog altijd niet waarom .Dat veranderde later vandaag , ze stuurde : " Mijn vader heeft me verteld waarom de unief heeft gebeld , ik mag waarschijnlijk voor een jaar naar Canada ,Morgen om 14 uur verschijn ik voor de raad en daar zal ik meer informatie krijgen, ik zal daar werken en leren , zeg me wat ik moet doen voor mijn ouders is dit zeer simpel "Ik besefte zeer goed wat dit betekende , dit kon en mocht ze niet laten liggen dit was once in a lifetime .Ze was verscheurt tussen 2 tegenstrijdige gevoelens , ze wou me niet achterlaten voor zolang maar ze kon ook niet ingaan tegen de wens van de unief en haar ouders . In een emotioneel bericht vroeg ze haar gerust te laten dat dit veel teveel pijn zou doen en dat het beter zou zijn om elk onze weg tegaan tot dit jaar is afgelopen .
Ik was in schock , net nu ik haar voor me had moest ik haar alweer afgeven .De dag verstreek , ik was net op controle gegaan bij de specialist en kreeg goed nieuws te horen voor de 1ste keer vandaag . Maandag aanstaande mag ik herbeginnen werken , dit zal me goed doen om mijn gedachten te verzetten .Al de tijd die verstreek zonder 1 teken van leven was als een mes in mijn hart . Dit doet zoveel keer meer pijn om haar helemaal niet meer te horen . Ik wou en wil vechten voor haar maar zij kan het niet aan om me zolang te missen . Daarom deze blog , zo kan ze me blijven volgen zonder echt contact te hebben .
Mijn ongeluk was nog niet voorbij vandaag , mijn moeder vertelde deze avond dat Gipsy mijn hond waar ik jaren had voor gezorgd was overleden . Nog maar eens een steek doorheen heel mijn lijf en leden , hoeveel pijn kan een mens voelen op 1 dag.Ik probeerde mijn hoofd op te houden wat niet gemakkelijk is .
Het was gelukkig een betere dag of gisteren , het was opnieuw een redelijk drukke dag na een grote tegenslag gisteren was ik vergeten dat er nog een klap lag te wachten . Net na mijn accident had ik afgesproken met mijn gebuur dat die zou regelen om mijn wrak af te gaan halen zodat ik nog wat centen eraan kon verdienen . Het is nogmaals bewezen dat alles wat je zelf doet je duizend keren beter doet . Natuurlijk kwam mijn gebuur zijn belofte niet na , we zijn ondertussen bijna 2 maand na mijn accident . Ik kreeg een aangetekende brief van de garage waar mijn wrak nog altijd vertoefd . Het was een onaangename verassing , een zeer gepeperde rekening die ik onmogelijk kon betalen . Ik was natuurlijk in paniek en besloot toen hulp te vragen aan mijn ouders , die me gelukkig niet in de steek lieten .
Het was ook opnieuw een emotionele dag , het gemis om Silke niet te horen en ook omdat we geen keuze hadden om een hond die ze hadden binnen genomen weg te doen richting asiel . Het arme dier had net een mooie thuis gekregen toen het mis ging , een andere hond kwam ermee in ruzie , waarom is voor ons nog steeds een grote vraag . Aangekomen aan het asiel nam ik Jefke op , de steken in mijn polsen deden teveel pijn en ik zette hem op de grond , niet mijn allerbeste beslissing vandaag , natuurlijk ging die gaan lopen . Na een hele weg af te hebben gelegd konden we hem gelukkig terug vangen . Ik was aangeslagen van het lopen , mijn hart ging tekeer en mijn polsen deden pijn .
Tussendoor bracht ik een leuk bezoekje aan Anne , alvorens mijn pa me kwam oppikken om mijn auto te gaan aftekenen en Jefke naar het asiel te brengen . Ze had compassie met me want ze zag dat het me pijn deed Silke te moeten missen . Ik vroeg haar om een sms te sturen naar Silke om haar succes te wensen en te vragen of ze alstublieft iets wou laten weten . Anne belde me later die avond op om het pijnlijke nieuws te bevestigen , op 23 februari vertrekt Silke naar Canada . Ik was ergens wel trots maar de pijn dat ze dit me zelf niet wou zeggen was het grootst .
In de vroege avond kwam mijn beste vriendin Jessy om me te komen halen voor een leuk bezoek aan onze andere super vriendin Zora . We hadden het alle 3 nodig om eens een goed gesprek te hebben want de afgelopen weken waren niet gemakkelijk geweest .Het was zonder twijfel een geweldige avond , het lachen met mijn 2 besties deed me enorm goed . Ik vergat Silke niet maar kon mijn gedachten er toch even van af zetten . Toen kreeg ik een zeer leuk smsje ....
"Ik moet binnen 10 dagen vertrekken , ik wil dat weet dat ik je nooit meer vergeet . Het spijt me van alle verdriet maar zo leven kan ik niet . Ik hoop dat we vrienden kunnen blijven . Ik weet dat dit je pijn doet maar het is niet eerlijk omdat ik er niets kan aan veranderen . Hou je goed . Knuffel jou Silke .... "
Hoeveel pijn me dit ook deed , ik was toch gelukkig . Via deze blog wil ik elke dag in het volgende jaar een beschrijving geven van wat ik heb uitgevoerd . Indien mijn Silke dit zou willen dan kan ze het zonder extra verdriet doen . Ik hou me sterk want ik weet dat mijn gevoelens voor haar dit zullen overleven . Ik ben trots op haar het is een teken dat het een zeer slimme meid is . Hou je ogen goed open in Canada Silke , en weet dat de maan hier in Belgie even groot is als daar .
365 dagen - My life without my girl
