Mijn arme lieve Billy . Moets jij nu ook uit ons leven verdwijnen !! Waarom hebben ze dit met je gedaan ?! Dit hebben we nooit gewilt
İk voel me verdrietig en sta alleen . Teleurgesteld in de mensen om me heen . 3 mooie jaren ben je bij ons geweest . Je was zo klein toen je naast je doodgereden moeder lag . Hulpeloos en alleen . Daar waren wij je oplossing . Kwam je bij ons thuis als een klein harig bolletje . Wat was je lief en ondeugend . Op een gegeven moment werd je te groot en moest je naar de tuin . Waar je alle andere hondjes boven het hoofd groeide . Je was wel dominant tegen al de reutjes waardoor je soms eens vocht en ons veel problemen bezorgde . Al is het voor ons altijd een bijzaak geweest om vechtende hondjes uit elkaar te halen .
İk ben dankbaar voor al de leuke momenten met jou .
İk heb nog geholpen jou te castreren haha
Omdat jij voor mij altijd zo belangrijk was . Door je grote en lieve karakter (laat ze maar allemaal zeggen) Je was altijd mijn mentale steun als het moeilijk ging met me . Je zag het toch altijd ! Of als ik weer eens pijn voelde tijdens het lopen . Was het jij die altijd naast me kwam lopen en staan zodat ik op je hoge rug kon leunen . Met je spelen en knuffelen wat je toch o zo graag deed . Moeten nu herrineringen blijven in mijn hoofd . Omdat je weg bent voor altijd . Hopelijk naar een betere plaats dan bij de mensen waar je terecht bent gekomen na je reis naar Nederland .
Hopelijk zullen die herrineringen en dat nog zo levendig gevoel van jou voor mijn ogen en mijn handen door je dikke zachte vacht altijd zo duidelijk blijven voor me . Al hoop ik dat het schuld gevoel die ik bij me draag van jou en Sammy ooit weg gaan .
Had ik weer eens een fout gemaakt in het kiezen van adoptant . Ging je naar die man met zijn cafe die je daar helemaal heeft gekraakt en je je dood ingezonden . Dan moest je naar Yvonne die goed voor je was maar vanaf dat je een man zag ging je door het lint . Terecht ook als ze je pijn hebben gedaan .
Je laatste halte was Lia . Met een mooie boerderij . Ze was lief voor je en had nog andere hondjes . Tot het daar ook verkeerd ging . Je haar hondjes ging aanvallen en uitvloog naar vreemden . Kon niemand zien dat jij gewoon bang en onzeker was . Als je in de steek word gelaten door iedereen !!! Je snakte naar stabiliteit en liefde die wij alleen je hebben kunnen bieden . Ze belde me op dat ze je niet meer aankon . Toen hadden wij net die tijd zoveel problemen en dingen aan ons hoofd en heb ik haar moeten vertellen het nog met je vol te houden .
We gingen ons afvragen hoe het met je was . Na bellen sms en mailen nam ze eindelijk haar telefoon op en vertelde me dat ze je op 1 september 2009 heeft laten inslapen . Mijn arme kleine Billy . Had ik het maar geweten wat ze hebben en gingen doen met je .
Was je bang ? Heb je pijn gehad of beseft wat er met je aan het gebeuren was ? Heeft ze je alleen gelaten toen ze toeliet dat je dood moest en de dierenarts het liet doen ?
Waarom !!! İk begrijp het niet ........ Het doet veel pijn om je dier te verliezen door ziekte en ouderdom maar toch niet op die manier . Waarom hebben ze me niet gewaarshuwd .
Zullen al die waarom en had ik maar vragen ooit ophouden ?
Onze wereld is in een korte tijd razend snel veranderd . 5 jaar lang leidde we hetzelfde leven . Werken , vechten en overleven door goed en door kwaad . we stonden er alleen voor . Helemaal alleen een moeilijke opgave dag in dag uit . Jullie aantal groeide uit tot 35 stuks . Die elk aandacht en liefde vroegen en vaak hadden jullie iets en vroeg het heel veel speciale zorg . We hebben het financieel zo moeilijk gehad en hebben zo moeten vechten in een land zoals Turkije .2 vrouwen die opkomen voor dieren . Die leven met met dieren en die bijna leven als dieren . Hij lijkt zo onwaarschijnlijk voor hun ... Je word minderwaardig behandelt en word aangesproken als een buitenlandse vrouw . Ze hebben toch zo vaak hun oordeel klaar over ons . Maar wij verdedigen ons , we vechten terug en weet je ... Hoe grappig het soms ook lijkt ze zijn vaak bang voor ons . 2 vrouwen die hun tanden laten zien in een mannen wereld waar vrouwen geen rechten hebben . Die dan nog eens voor dieren opkomen !
Je word harder en het gevoel van tegenslag is dagelijkse kost .Maar toch hebben wij nog nooit een van onze honden opgegeven , in de steek gelaten . Hoe moeilijk ze het ons ook maakte . Dat maakte me vaak kwaad . De beperkingen die ik voelde in mijn leven omdat ze er waren . Al heb ik me nooit een leven kunnen voorstellen zonder jullie . Mijn broertjes en zusje , mijn maatjes . Als het ons te veel word gaan we naar buiten in de tuin . Springen jullie tegen ons op van blijschap , Willen we allemaal knuffelen . Weten jullie nog mijn hoe ik altijd ga neer zitten en jullie overrompelen jullie me omdat jullie allemaal een knuffel willen van zus ? Dan lig ik vaak op mijn rug en likken jullie mijn gezicht nat . Dan duwde Cathy mijn arm omhoog tot die over haar rug lag en ik haar vasthield , Of Peggy die in mijn haar likte , Lola die tussen mijn benen ging zitten , Louise die met haar voorpoten op mijn schoot sprong , Louis die me met zijn voorpoot porde voor wat aandacht . Zo kan ik doorgaan over jullie . Zo hebben we veel gezeten . In blijdschap en in verdriet . Hoe kan ik die jeugd ooit vergeten . De hete zomers waarin we jullie moesten natspuiten met de tuinslang omdat het te heet was voor jullie . Angy die met de straal speelt , sommige van jullie vonden het zelf geweldig om eronder te lopen als fiere hondjes , natuurlijk waren er ook jullie die het eng vonden . en oo dat was zo grappig om jullie een beetje te pesten . Dan zijn er nog de koude winters waar we geen geld hadden voor verwarming en we met een klein electrisch warmertje gezellig samen zaten . Ik , mama , eddy en degene van jullie die toen pups waren . Jullie waren een voor een Eddy's speelkameraadjes . Die hem vergezelen in zijn eenzaamheid . We dragen allemaal ons steentje bij in zijn soms moeilijke leven . Om het dragelijk te maken . Maar gelukkig is hij zeker . Dat doen we toch goed ?
Er was veel liefde en verdriet en heb het soms zo moeilijk gehad . Maar het anders willen dan hoe ik het heb gehad ? Nee nooit ! Wij hebben zo veel geleerd en dat maakt ons nu zo wijs en sterk . Je gaat anders tegen over het leven kijken . Waarde van bepaalde dingen gaan weg ... Terwijl mijn liefde voor dieren zo is gegroeit en het zo mijn leven is gaan bepalen . Hier wil ik mee verder ...Wil grote dingen gaan doen maar besef dat ik nog veel moet leren . Maar alles op zijn tijd . Die liefde voor dieren heb ik van mama . Ik wist niet dat ik het in me had , van die onbekendheid heeft mama me van leren houden . Liefde delen met je hond is zo mooi en zo oprecht . Dat gaat nooit meer over . Het is jammer dat ze zo kort bij ons kunnen zijn ... Al is dit een deel van het leven dat iedereen moet aanvaarden .
toen een maal zover waren om onze kleine stichting op te richten en jullie een nieuwe kans te geven in een gezin vol met liefde en aandacht voor jullie alleen ... Toen stond ik echt voor een raadsel . Hoe moest ik in godsnaam daar mee beginnen ? Via onze lieve dierenarts kregen we te horen hoeveel geld we nodig hadden om jullie klaar te maken . Erg veel geld . Maar dat hadden we er voor over . We hebben zelf een deel van ons huishouden verkocht die we niet nodig hadden en leven sindsdien met weinig . Een simpel leven zonder luxe . Maar toch hebben we alles wat we nodig hebben . Begonnen met een toen nog klein website . Waar we grappige beschrijvingen bij maakte en een verhaal dat op niets trok . Dan een mail adresje opgericht en onze naam bedacht . SoSstraathonden . Best niet slecht ! Het zegt gewoon alles over wat we doen . HEEL veel mails gestuurd naar alles en iedereen die te maken had met het woordje HOND of STICHTING . Dag na dag leerde ik bij over hoe en wat . Geschikte foto's per hond , uitgebreide beschrijvingen met karakter trekken , grote , reu teef , gecastreerd of gesteriliseerd , ect . Je site maken met wat inhoud . Het moet tenslotte boeien . Oja en dan nog reclame maken . Ik heb tonnen kretiek over me heen gekregen ! Het ging van je vraagt geen geld dat is niet goed ! Tot beschuldigt worden van illegale zaken met honden gewoon door mijn aantal schrijf fouten !? Echt absurt . Ik heb toen veel traantjes gelaten en voelde me echt gekwetst . In een wereld met zo veel slechtheid zien de mensen zelf niet meer goed intenties . Zijn er dan geen mensen meer zoals ons ? Is dat zo zelden ? Ik heb ondertussen die kretiek leren aanvaarden en probeer te leren van wat ze afkeuren . Eens je zover bent dat er mensen voor en tegen zijn weet je dat je op de goede weg bent . Want in alles in het leven zijn er mensen die voor en tegen je zijn . Na maanden van werken en proberen vol te houden gewoon weg om te bewijsen . Kijk mensen 2 vrouwen met niets en niemand zijn gerust in staat om iets te bereiken waar een organisatie met heel veel vrijwilligers net kunnen . Daar ben ik trots op . Dat gevoel neemt niemand mij ooit nog af . Wie zou dat kunnen . 35honden , leven met weinig . Elke dag problemen die opduiken en toch nog instaat zijn om een nu al redelijk bekende organisatie op te richten . We vonden voor jullie een voor een een baasje . Even uitzoeken hoe ik die mails moest beantwoorden , en dan nog opzoek gaan naar een geschikt adoptiecontract . Iets wat ik ook veel later te horen kreeg dat ik het nodig had . Dan waren er nog de BEZOEKJES . Mama heeft het aller eerste gedaan . Wat vast en zeker ook nagel bijten was voor hem . Dan denk je . Ik kom binnen bij vreemde mensen . Hoe moet ik me gedragen ? Wat zeg ik ? Wat zeg ik niet ? Ik moet goed kijken , niets over het hoofdzien . Wie is geschikt en wie niet ? Maar eens je bij iemand binnen komt ben je jezelf . Dat is het allerbelangrijste . Ons zelf zijn en wat we doen . Zo loopt dat los . Door die bezoekjes en mensen ontmoeten heb ik meer leren glimlachen . Soms doe ik dat veel dat ik tegen het einde van de " bezoekjesdag " kramp heb aan mijn kaken . Ik kan hier zo van genieten ! Honden redden , de nieuwe beschikbaar plaatsen op de site , en hun nieuwe thuis bezoeken ! Maar weet je . Soms krijgen we bewondering van mensen . Hier heb ik nog niet mee leren omgaan . Bewondering ? Waarom ? We doen gewoon waar we ons goed bij voelen . En hebben jaren zo geleeft en hebben NOOIT een lief woordje van respect en bewondering ontvangen . Toen ik in het verleden in Belgie was gaf ik niet graag toe wat we in Turkije doen . Ik schaamde me hiervoor ... Telkens ik naar Turkije vertrok werd er soms door mensen gezegt die hier niets van afwisten ooo prettige vakantie . Oo turkije . Zon , zee en strant . Nee hoor dat is het niet . Nu hou ik ervan om toe te geven wat we doen . Ik neem een recht houding aan , met opgegeven hoofd en een glimlach . Ja wij redden straathonden in Turkije !!! En moet die houding voel je respect . En het allerbelangrijkste . Respect voor jezelf . Had ik maar eerder doorgehad dat ik trots mag zijn op mezelf en mijn leven . Ik schaamde me dat ik nooit mijn diploma heb kunnen halen door dat leventje . Maar ach , nu heb ik ook door dat ik nog een heel leven de tijd heb om de juiste studie te volgen . DIERENZORG , En ben ik erg blij dat ik het nog niet heb . Nu weet ik wat ik wil doen met mijn leven en zal nooit een verkeerde richting uitgaan . Leren wil ik . Zo veel leren om iemand te betekenen voor de dieren ....
Uren kan ik schrijven over dit alles . Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling . Dan maar verder gaan over de organisatie . Om jullie naar Belgie en Nederland te krijgen hebben we ook heel veel moeilijke watertjes doorzwommen . Foutjes met maatschappijen is een van de ergste . Je vlucht definitief vastleggen en dan achteraf te horen krijgen dat je geboekt hebt bij een maatschappij waar je 5 euro betaalt per kilo (dan nog hond + bench) Dan kun je echt je hoofd tegen de muur slaan . Maar we hebben ook dat overleeft . Dan kwam het moment dichterbij dat de eerste 2 proefkonijntjes zouden vliegen samen met mij de pijn van het afscheid was zo erg . Tranen met tuiten hebben ik en mama gehuilt . Onze babies afgeven in handen van vreemde het was zo zwaar om te aanvaarden , maar ze verdiende het en we hebben het hun gegeven. Met Peggy en Melek op 17 oktober 2008 . Die dag zal ik niet meer vergeten . Ik was overstresst !! Het was zo eng . Je mag dan echt geen fouten maken . Die heb ik ook niet gemaakt . Het afscheid was verschrikkelijk . Ik stond te huilen bij de adoptanten . Wat niet echt professioneel is , maar de adoptant dan wel ziet dat ze een hond krijgen waar 2 mensen erg veel van houden . De dagen na het afscheid deed ik niet anders dan de adopanten contaceren en heb ik ja nog heel veel gehuilt . Maar je beseft dan dat je jezelf hier alleen heel veel pijn meedoet en er nog zullen volgen . Dat ze allemaal zullen volgen . Ik heb toen een knop moeten omdraaien in mijn hoofd . Nu doet het afscheid nog steeds zo veel pijn maar je leerd er mee omgaan . Wat ik altijd het allermoeilijkste vind aan het afscheid nemen is de honden hun reactie . Hun ogen ... Maak ik aanstalten om te vertrekken springen ze recht . Dan kijken ze me aan van . Let's go ! Moet ik meestal vragen aan de adoptant om hun vast te houden . De blik in hun ogen is zo pijnlijk . Die angstige grote oogjes die je aankijken . De verwarring van waarom laat je me achter zusje ?? Nu zijn ze zo gehecht aan ons . Maar na een tijdje gaan ze dat gevoel vergeten en gaan ze zich hechten aan hun baasjes . Maar vergeten doen ze ons nooit ! Ons , onze stem , hun bijnaampjes en de oude bekende geluidjes .
Hoe het ook draait of keert . Wij vergeten ze ook nooit !!!
Ik herinner me nog goed de tijd dat je klein was . Dat kleine bruin ding dat je was , schuchter maar toch zo lief en altijd had je honger . Ik weet nog goed toen we jullie voerde hoe je altijd steelde uit de pot en nooit je beurt afwachtte ... Vaak nam ik je dat kwalijk . Maar boos blijf ik nooit lang . Want jullie zijn mijn broertjes en zusjes .
Ik weet nog goed hoe Nina je alles was . Je speel kameraadje , je partner . Jullie groeide samen op en zelf als volwassen viervoeters waren jullie onafscheidelijk . Toen Nina weg moest naar haar familie in Belgie waren we zo bezorgt om jou . Hoe je zou reageren . Ik was die dagen alleen met jou en vergeet nooit meer dat beeld van jou met haar kapotte halsband in je bekje . En dat brak mijn hart . Je was altijd al zo een gevoelige hond , en dat dit je nu moet overkomen is verschrikkelijk .
Ik voel me zo schuldig Sammy ! Ik zie het als mijn schuld dat je nu weg bent en rond dwaalt in dat grote enge bos . Heb ik een verkeerde beslissing genomen toen ik je nieuwe mama en papa bezocht ? Ze waren in mijn ogen zo geschikt , perfect voor jou . Lief en zachtaardig en heel bewust van jouw moeilijke karakter , van je schuchter gedrag . Ze gingen het volhouden en heel goed voor je zorgen .
Toen je eerst weg liep was ik al zo kwaad Sammy . Maar gelukkig had onze mama je onmiddelijk terug diezelfde dag . Nu gebeurd het een 2de keer en hebben we je nu na bijna 2 weken nog steeds niet terug . En word ik zo wanhopig . Wat als je nooit meer de weg terug vind , Wat als je verhongerd ? Jij Sammy . Zonder eten !! Jij die dat zo graag deed eten . Ligt nu te verhongeren terwijl we je elke dag zoeken en de redding dichter bij is dan je denkt . Waarom kom je niet als ik je roep Sammy ? Ben je mijn stem vergeten ? Ik ben je zusje , en ik wil je redden . Omdat ik van je hou en het hier voor ons stopt als we je niet vinden . Hoe kunnen we de draad opnemen en genieten van elke dag als jij er niet bent . Als jij dood gaat of pijn hebt . Hoe kunnen we Sammy .
Maar ik ga je vinden en blijf proberen . Er zijn nog zo veel opties en als we opgevers waren . Waren we NOOIT zo ver geraakt . Jullie , ik en mama hebben al zo veel watertjes doorzwommen dat we sterk zijn en nooit opgeven . Want als wij dat doen zijn jullie verloren . En jullie zijn een deel van ons ... Echt waar Sammy
. Dan zijn er nog de koude winters waar we geen geld hadden voor verwarming en we met een klein electrisch warmertje gezellig samen zaten . Ik , mama , eddy en degene van jullie die toen pups waren . Jullie waren een voor een Eddy's speelkameraadjes . Die hem vergezelen in zijn eenzaamheid . We dragen allemaal ons steentje bij in zijn soms moeilijke leven . Om het dragelijk te maken . Maar gelukkig is hij zeker . Dat doen we toch goed ? 
