We konden nooit meer met elkaar praten, en ik moest alleen revalideren van 4 operaties. Mijn zus stond steeds bij mij, en was er altijd voor mij. Later werd via de rechtbank besloten, mij in mijn gelijk te stellen in de beschuldigingen rond het ongeval. 

Momenteel na 14 jaar is deze zaak nog steeds niet afgesloten, en zal het niet bij 4 operaties blijven.

We hebben elkaar nooit meer gezien...

Mijn weg liep anders dan anderen.

Ik vond het zalig om gewoon leuke dingen te doen met ouderen, met mensen die mindervalide waren, ziekenvervoer en spoeddienst. Maar dit is niet echt te vinden in één job als opvoeder. Dus begon ik aan mijn eerste jaar verpleegkunde. Tijdens dat jaar leerde ik iemand beter kennen. En op advies van mijn zus en andere vrienden, leerde ik hem beter kennen, en vormde we een stel.

En ja hoor. Ik was de jongste onder de ziekenwagen personeelsleden. Net 18 jaar toen ik mijn opleiding had afgemaakt. Sinds mijn 17 liep ik in de rusthuizen rond als animator. En ik vond het geweldig bij het Rode Kruis. Na enkele jaren heb ik een afdeling Jeugd Rode kruis opgericht. Samen met het Rode kruis heb ik 4 weken in Slovenië gezeten. We hadden er met andere landen een kamp opgericht, om anderen te leren kennen en te helpen, na een Duizend-uren-oorlog in dat land.

Welkom op mijn blog.

Ik ben ondertussen bijna 40. En mijn verhaal begint al bijna 20 jaar geleden. Op kerstavond vertelde ik mijn moeder dat ik anders geaard ben. Dat ik vrees dat er nooit kleinkinderen zullen zijn. En dat ik hoopte dat ze me begrijpt.

Ik beloofde haar, mijn best te doen om mijn dromen achterna te gaan, en gelukkig te zijn!

Ik droomde al sinds mijn pubertijd van een normaal leven. Een leven gelijk iedereen. Anders, maar toch hetzelfde. Een job na mijn studies. Een partner na een kennismaking en verliefdheid. Een gezinsleven, na de geboorte van onze kinderen. Samen heb zien opgroeien. Samen oud worden. Samen genieten van de kleinkinderen, en samen dromen van achterkleinkinderen. Onze stempel zetten in de familiestamboom!

Mama begreep me; "wie weet ooit eens mijn lieve jongen", zei ze me.