Goed, ik weet ook wel dat meisjes in Afrika en waarschijnlijk ook wel enkele hier al een heel huishouden moeten doen op jonge leeftijd.
Maar de verantwoordelijkheid dragen van 2 broertjes is niet niks. Op een gegeven moment zaten we in dezelfde school. (Toen ze oud genoeg waren om naar de kleuterklas te gaan.) Omdat ons huis maar 1 straat verder lag ging ik vaak alleen naar school en terug. Op een gegeven moment kwam daar dus ook bij dat ik mijn broertjes mee moest nemen (naar school en terug). 1 straat is niet ver, maar er rijden wel veel auto's na schooltijd en ik moest wel oversteken. Alleen is dat natuurlijk geen probleem, maar met 3 boekentassen en 2 broertjes is dat niet zo gemakkelijk. Ik moest zorgen dat hun jas dicht was, ze niks vergaten en dat ze over het zebrapad overstaken. Nu ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar ik heb maar 2 handen... en dat is niet genoeg voor 2 actieve kereltjes.
Sommige dagen ging het goed, wandelden ze braafjes mee, lieten ze hun jas dichtknopen en konden we rustig oversteken.
Maar kleutertjes hebben ook hun kuren! Soms wilden ze hun jas niet dichtdoen, smeten ze hun boekentasje op de grond of weigerden ze gewoon om mee te wandelen...
Ik kan me nog goed herinneren dat mijn broertjes (toen ze +- 4j waren) heel boos op me waren dat ze naar me moesten luisteren en een hand moesten geven om over te steken. Plots renden ze voor me uit... naar huis.
Jaaaa, dat heb ik toen wel geweten hoor! Toen ik de hoek om kwam stond mama al op de stoep... ik denk dat de hele straat nog nooit zoveel scheldwoorden in 1 keer had gehoord...
Tja, ik was de oudste... ik had maar beter moeten weten...
Eerst en vooral hou ik helemaal niet van het verleden. Ik denk dat ik het een stuk makkelijker zou hebben moest ik het verleden gewoon kunnen wissen, of althans een groot deel ervan.
Ik mag volgens sommige dan nog wel "jong" zijn (hangt ervan af hoe oud/jong jezelf bent waarschijnlijk). Maar die aantal jaren die al achter me liggen hebben me niet bepaald geholpen in het vinden van mezelf. Goed de eerste 5 jaar vielen denk ik best wel mee ( hoofdzakelijk omdat ik me er sowieso niet echt iets van kan herinneren, op een zeer klein aantal minder goed momenten na). De 13 volgend jaren gingen van kwaad naar erger, of met ups- and downs. Toen ik 19 & 20 was viel het in zekere mate weer wat mee. En nu... tja, nu heb ik enkel het gevoel geleefd te worden. Al ben ik al maar wat te blij dat ik uit de ellende van de voorgaande jaren ben geraakt.
Tot mijn 6 jaar was ik enig kind. Fijn, al de aandacht voor mij... :) Toen kreeg ik er in 1 klap 2 broertjes bij en werd mijn mama depressief. Hier begon dus eigenlijk het vervelende stuk van mijn leven.
Het is wel lief en schattig, en ik heb ook wel plezier gehad met mijn broertjes, maar makkelijk was het zeker niet. Het feit dat opeens alle aandacht naar "een tweeling" gaat is voor een 6-jarige heus niet zo makkelijk. Althans zo ervaarde ik het. Eender waar je eens met je ouder ging, op stap, bij kennissen,... het was altijd "de tweeling" waar het eerst naar werd gekeken en gelachen. Goed ik kreeg ook wel een handje of een glimlach of een "hoe heet je?", maar verder leek het toch alsof de aandacht enkel naar mijn broertjes ging.
Het feit dat mama dan ook nog depressief was, was ook weer een hele belevenis. Probeer maar eens aan een 6-jarige uit te leggen dat zijn/haar mama depressief is. Je mag dan wel uitermate intelligent zijn, maar het merendeel van 6-jarigen zal dit niet snappen. Plots verlies je veel aandacht, lijk je helemaal alleen te staan... Mijn papa was er natuurlijk ook wel nog, maar aangezien mama die 2 hummeltjes niet echt wou/kon verzorgen was het logisch dat papa veel tijd in hun 2 stak. En omdat hij het zelf ook niet helemaal alleen aankon... moest ik ook maar helpen. Niet dat ik niet graag help, papfles geven is leuk enzo. Maar naarmate ze ouder werden konden ze ook meer rotzooi maken. Gevolg na een vermoeiend dagje spelen mochten zij 2 hun bedje in en kon ik nog de hele verande opruimen die ze hadden overhoop gehaald. Niet leuk!
De titel van dit bericht is eigenlijk mijn aanleiding om deze blog te maken in de hoop eindelijk/ooit zelf een antwoord te kunnen geven op deze vraag. Velen zullen dit onnozel vinden, is hun volste recht. Ik verplicht niemand om mijn gezever hier te lezen, maar commentaren zijn steeds welkom.
Ik ben er rotsvast van overtuigd dat ik niet de enigste ben die zit met deze vraag of ooit met deze vraag gezeten heeft.
Als er iemand aan je vraagt "Wie ben je?" kan je antwoord heel makkelijk zijn. De meesten verwachten dan enkel dat je je naam zegt.
Je kan er uiteraard wat dieper op ingaan als er iemand vraagt "Wie ben je?" als je bv. aan het chatten bent. Al is het dan meestal wijselijk niet je naam te zeggen. Maar een mogelijk antwoord zou dan zijn "ik ben "naam", woon in "plaats", ben ... jaar, etc.
Maar buiten die simpele antwoorden die enkel kenmerkend zijn omdat je er zelf niet bepaald veel of snel aan kunt veranderen (je kan uiteraard altijd verhuizen of je haar verven waardoor je andere antwoorden kunt geven) zijn er ook een hele hoop (in mijn geval) moeilijkere antwoorden.
Ik heb namelijk geen enkel idee wie ik ben. Goed mijn naam e.d. weet ik dus wel, maar voor de rest heb ik het gevoel dat ik een vreemde ben voor mezelf.
Om de (mogelijke) lezer toch een beeld te kunnen laten vormen over "Wie ik ben". Kan ik alvast zeggen dat ik een meisje ben geboren in 1985, opgegroeid in een gemeente in Limburg, half lang donkerbruin haar heb (voor zolang ik het nog niet verf ;) ), samen met mijn vriend, 2 katten en een hond op een appartement woon (leuke beestenboel dus), groen-bruine ogen heb, ben normaal van gewicht en grootte volgens mij. Lichaamskleur blank (te blank naar mijn goesting). Ik hou van kunst, de natuur, wicca (en neen ik maak geen brouwseltjes en doe niet aan bezweringen), fantasy en waarschijnlijk nog een aantal dingen die ik op dit moment eventjes vergeet.
