Ik heb dit jaar nog geen één artikel op de blog gezet en dat niet zo goed ! Hier dus een overzicht van de afgelopen maanden, waar er ondertussen al héél wat gegroeid en gebloeid is!

Wees er zuing mee, lees niet te snel, want wie weet wanneer komt het volgende artikel!

Veel leesplezier en kijkplezier naar de véle foto’s!

Januari

We beginnen waar we geeindigd zijn, de Belgium-trip. Het nieuwe jaar hebben we inderdaad gezellig ingezet met vele familie en vriendenbezoekjes. Ook werd de eerste safraanoogst voorgesteld en geproefd met hapjes, kir en thee. We kregen leuke en enthousiaste reacties, wat ons motiveerde om door te zetten!

23-08-2012 om 19:05 geschreven door de mama  

Tot hier toe was de winter eerder zacht met veel regen, maar nu is het barkoud met ijskoude wind en soms een laagjes sneeuw. De temperaturen dalen soms tot min 15 en de wegen zijn gevaarlijk glad. Wij blijven lekker binnen, knutselen bloemen, schilderen de zee en dromen van de zomer. Terwijl Laurent met zijn neus in de papieren-winkel zit, werk ik aan grafische aspect van de safraan: het ontwerpen van etiket, brochure en visite-kaartje. Wanneer de zon er dan toch door komt trekken we erop uit met vrienden, op naar de bergen, terwijl de mannen gaan skiën, gaan vrouwen en kinderen roetsjen op de slee.

Door de uitstapjes met meerder kids, begint het plots te kriebelen voor gezinsuitreiding... het sterieltje vliegt er op 1 maart er dan ook uit!

22-08-2012 om 00:00 geschreven door de mama  

1 maart is ook de officiele datum dat Laurent zich safraanboer mag noemen, nu nog dat succesvol worden. Een paar weken later wordt het spannend want de waterput wordt geboord. Meerdere bronzoekers hebben verschillende punten op het terrein aangeduidt, waaruit Laurent eentje op goed geluk heeft uitgekozen. Ons budget kan maar één put betalen, water is zelden in het zuiden en moeilijk te schatten in de bergen, maar een terrein zonder water is zoals een café zonder bier, dan kan je beter de boeken meteen toe doen. De bronzoeker schatte de eerste water-ader op 60 -70m diepte. Vervolgens reken je 80 tot 100€ per geboorde meter, en dan gaat het snel. En ja, water of niet, de geboorde put moet betaald worden. Op 15 maart beginnen ze eraan, er worden gebeden gedaan, kaarsjes gebrand en vingers gekruisd, en met strakke gezichten kijken we hoe de eerste meters worden geboord. Er vliegt een arend boven ons hoofd, en interpreteer dat als een positief teken. Ik ga naar huis, teveel lawaai voor Maya, en wacht spannend af. Ook 13000 km meer noordwaarts zitten ze spannend te wachten op opluchtend nieuws. Dat krijgen ze uiteindelijk ook.. Het goede nieuws is dat er na ongeveer 20 m al een eerste water-ader is geraakt! Het slechte nieuws is dat de grond te onstabiel is, en om instorting te verkomen de put extra versterkt moet worden met ijzeren buizen, die de kosten veel hoger maakt. De boorders raadden ons aan om toch nog verder te boren tot een tweede water-ader, zodat wanneer de eerste uitdroogd, nog een tweede als reserve hebben. Rekenmachines worden boven gehaald, prijsoffertes opgemaakt. Samen besluiten ze nog maximum 20m door te boren en dan zowiezo te stoppen om het opgegeven budget te respecteren. De werken houden vervolgens nog 3 dagen aan, maar verlopen vlot en we zijn positief. Op 19 maart – verjaardag van de safraanboer – worden de laatste werken afgerond en laten we de champagne knallen. Ze hebben nog tot 36m geboord, en er is meer water gevonden, zelfs meer dan we hebben durven dromen, en geen instortingsgevaar meer!

Tegelijkertijd was het ook weer tijd voor BB (Lees Bomma’s-Bezoek). Oma Geel en Moemoe Kastel kwamen de verjaardag van schoonzoon Laurent vieren, en natuurlijk genieten van hun lieve ondeugende (achter)kleinkind Maya. Het lenteweer blijft uit, dus worden het binnenactiviteiten: samen visjes vangen, filmpjes kijken, kadootje knutselen voor papa, koken en eten maken. Moemoe glundert en geniet van de familie-momenten, samen praten en dromen we al van onze septemer-reis, dan komen bompa, vava, Peter, Jessie en Loeka ook mee, en dus nog meer familie-plezier. Het afscheid is voor haar zoals gewoonlijk moeilijk en iedereen krijgt nog een dikke knuffel voor het vertrek...

Het volgende weekend trekken wij naar de andere overgrootmoeder van Maya, die ook haar batterijen aan Maya’s stralende energie oplaadt. Tijdens ons verblijf krijg ik een ongelukkig telefoontje uit België: Moemoe Kastel is plots overleden door een ongelukkige val met de fiets. M’n moeder die me zegt dat ze haar moeder verloren heeft, tranen wellen op, en ik beloof haar zo snel mogelijk te komen om samen afscheid te nemen. Een paar dagen later sta ik op belgische bodem voor een kort maar intens bezoek... Op zaterdag 31 maart vlieg ik terug naar huis, de volgende dag puf ik uit en maak ik me klaar voor het komende campingseizoen dat op maandag 2 april van start gaat! Wat een maand die Maart!

21-08-2012 om 00:00 geschreven door de mama  

Zondag 8 april, mijn verjaardag en meteen ook mijn eerste zondag van de reeks die ik al werkend zal doorbrengen. Maar vooraleer ik naar het werk vertrek, doe ik m’n cadeautje open. Eentje die ik stiekem voor mezelf gekocht heb, in de apotheker.... Het is 7u s’morgens, iedereen lig nog in bed, en ik sta in de badkamer ‘happy birthday to me’ te neuriën terwijl ik de 2 streepjes fel roos zie kleuren! Een mooiere cadeau voor m’n 29 lentejaren kon ik me niet inbeelden!

S’avonds bij thuiskomst krijg ik m’n home made cadeautje van Maya samen liefdevol met papa geknutseld. Een fleurige pot met geschilderde bloemen in , waarop elke bloem een foto van ons opgeplakt. Ik giechel dat er een bloem te weinig opstaat. Toch niet, zegt Laurent, en wijst naar de 4^de – nog gesloten – bloem in de pot, die ik niet meteen had opgemerkt. “Hoe?” vraag ik verwonderd “had je dan al iets in gaten?” “Nee, waarom? Moet ik dan iets in de gaten hebben?” Ik lach m’n tanden bloot en bevestig dat er al een zaadje aan het groeien is!  “Nu al!” Lacht Laurent groen, want die wou wel wat langer intens proberen! “Straf spul zeker“, grap ik, en we vertellen samen aan Maya dat ze grote zus wordt, waarop deze haar wenkbrouwen optrekt en zoals gewoonlijk charmant lacht, geen flauw idee wat ze te wachten staat!

Eind april komen broer, schoonzus en hun kadee op vakantie op de camping, en maken ze leuke uitstapjes met hun nichtje. Terwijl ik m’n eerste misselijkheden verstopt, genieten zij van een leuke en blijkbaar ook vruchtbare vakantie...

20-08-2012 om 00:00 geschreven door de mama  

Ik zou dit goede nieuws van de daken willen schreeuwen, maar we houden het nog voor onszelf en wachten tot de eerste echo. Wat ook betekent dat ik ook de mindere kanten voor mezelf hou. Ik ben van s’morgens tot s’avonds misselijk en krijg geen hap binnen. Ik sta meer als eens groen te draaien aan de receptie, maar blijf vrolijk lachen. Gelukkig is het rustig op de camping en krijg ik veel extra vrije dagen (die ik daarna wel moet inhalen). Tijdens één van m’n vrije dagen, gebeurd er een drama op de camping. Het zoontje van een werkcollega (3,5j), die op de camping woont, overlijdt plots in het zwembad.  Niet verdronken, gewoon een hartstilstand, veroorzaakt door een zeldzame hartafwijking, waar tot dan toe, niemand op de hoogte van was. Heel de camping is in shock en in rouw, en reden te meer om nog even discreet te blijven over ons groeiend wondertje en de kleine dagelijkse probleempjes te relativeren...

Half mei, ik krijg een mailtje van m’n nichtje – net een jaar geworden – dat ze grote zus wordt! Ik stuur onze oprechte felicitaties naar m’n broer en m’n schoonzus, en grinnik in mezelf dat Oma en Bompa Geel hun handen vol gaan hebben. Ook al kriebelt het on-ge-LOOO-fe-lijk. Ik bijt op m’n tanden en zeg niets over het feit dat we samen staan bol te worden! Hun kindje is uitgerekend voor begin Januari, dat van ons begin december, dus wordt het nog spannend wie de eerste wordt.

Zondag 20 mei: het is artisinale markt in ons dorp, met allemaal plaatselijke geproduceerde producten. Laurent neemt voor de eerste keer deel met zijn safraan, en bij deze is dat ook de start van zijn verkoop dat gepaard gaat met veel bellen en bezoeken van restaurateurs om z’n product voor te stellen. Er komt ook een journalist met fotograaf langs, om te luisteren naar Laurent z'n project. We verwachten ons aan een klein artikeltje en zijn stomverbaasd als we op de hoofdpagina van de lokale krant staan! We zijn natuurlijk fier, maar blijven met onze pootjes op de grond, eerst kijken hoe die verkoop verloopt!

19-08-2012 om 00:00 geschreven door de mama  

8 juni, verjaardag van Bompa Geel! Ik heb een verrassingspakketje opgestuurd dat pa alleen mag open doen wanneer de familie er is, ik volg alles op afstand via skype. Met verschillende tips wordt er eindelijk een einde gemaakt aan m’n verschrikkelijk stilzwijgen en wordt de eerste echo aan iedereen getoond! Bij een tweede zwangerschap is het verrassingseffect blijkbaar minder groot, vooral omdat Oma Geel aan iedereen al had verteld dat ze eens gedroomd had, dat haar 2 (schoon)dochters tegelijkertijd zwanger waren! Komt het nog uit ook! Dat wil niet zeggen dat iemand minder blij was. Sindsdien wordt er regelmatig zwangerschapsmails tussen de 2 schoonzussen uitgewisseld!

Het tweede grote nieuws van die dag was de melding dat de safraan al uitverkocht was. Het feit dat de verkoop zo vlot ging was tegen al onze verwachtingen in. Het was echter wel maar een hele kleine oogst, dus we blijven met de voeten op de grond, maar toch heel tevreden over dit positief aspect. Laurent kon nu ook voltijds zijn aandacht spenderen aan het voorbereiden van de tweede safraanplantage en daarvoor was hulp in aantocht: busje komt zo, busje komt zo!

Half juni komen en Oma en Bompa Geel, met een overvolle bus, naar hier gebold, om dat mini-buikje zelf te komen bewonderen EN om ons te helpen, dus geen vakantie, daarvoor moeten ze in september nog eens langskomen.

Terwijl op de camping nu goed druk is en ik lange dagen maak, neemt Mama-lief al de huishoudelijke taken uit m’n handen en genieten we 2 weken dagelijks van lekker vers eten. Papa-lief trekt met schoonzoon naar het veld om een tweede serre en de omheining van de tweede safraanplantage recht te zetten. De zomer is hier los gebarsten en het is al flink warm.

De vakantie wordt dan ook afgesloten met een dagje zee!

18-08-2012 om 00:00 geschreven door de mama  

Het hoogseizoen gaat van start:

Zaterdag’s vertrek ik thuis om 7u en kom ik weer thuis tussen 22 en 23u.

Zondag’s vertrek ik om 7u30 en plof ik in m’n zetel rond 21u30. S’maandags begin ik een beetje later – 10u – maar ben ik weer pas rond 21u30 thuis. Dinsdag’s doe ik maar een halve dag (13u vetrek – 21u30 terug). Maya gaat dinsdag voormiddag wel naar de onthaalmoeder zodat ik kan bijslapen. Woensdag ga Maya ook een hele dag naar de onthaalmoeder ook al werk ik die dag niet, maar ben ik druk in de weer met boodschappen doen, een minimum aan schoonmaak en huishouden, en het op voorhand voorbereiden van maaltijden. Donderdag en vrijdag is het dan eindelijk weekend, en omdat ik mijn meid 5 dagen zo goed als niet gezien heb, maken we leuke uitstapjes en trekken we naar de zee, het meer of het bos. Om op het werk en terug thuis te geraken moet ik 1,5 uur per dag in de auto zitten, maar ook de andere dagen zit ik vaak achter het stuur.

Niet moeilijk dat de vroedvrouw begin juli aan de alarmbel ging trekken: veel te weinig rust, te lange dagen, te veel rechtstaan, te veel auto. Resultaat, op amper 4 maand zwangerschap, was de baby al ingedaald en duwde die tegen de uitgang. Ook al was de baarmoederhals nog goed gesloten, het risico op een miskraam was relatief hoog. Daar bovenop, heb ik blijkbaar ook een serieuze bloedarmoede. Op het moment zelf lijk ik het allemaal niet te beseffen, en besluit ik om verder te werken, met de belofte mijn werkuren aan te passen en meer te rusten.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik werk dagen van 12u tot 21u, zodat ik elke dag kan uitslapen tot 10u, en doe ik zoveel mogelijk zittend werk. Maar elkens keer dat ik in de auto stap, spookt de gedachte in m’n hoofd: “en wat als dit een rit te veel is?” Een week later moet ik terug op controle. De aangepaste uren en rust leverden hun resultaat. De druk tegen de baarmoederhals is minder groot maar ik blijf mij de minste inspanning (en vooral in de auto) bijna non-stop harde buiken hebben. De vroedvrouw raad me dan ook aan om toch te stoppen met werken, en minstens 2 weken platte rust te nemen. Dit keer is het besef er wel, en ga ik in op haar voorstel. Op 18 Juli gaat dan ook mijn ziekenverlof in.

De opgekropte vermoeidheid valt als een blok over me en de eerste week slaap ik dag in dag uit. Mijn energie is zo laag dat zelfs samen een puzzel met Maya maken er te veel aan is, ik wordt er zelfs een beetje depri van. De tweede week probeer ik me op te peppen en me wijs te maken dat ik weer werk-klaar ben. Wanneer ik mijn collega’s inlicht dat ik terug kom (want de rekeningen moeten ook betaald worden) krijg ik het deksel op m’n neus. Heel nuchter wordt er meegedeeld, dat mijn werkschema niet meer speciaal kan aangepast worden, en integendeel, dat ik een dag extra moet komen – dus meer auto, en dat het ook geen zittend bureau-werk meer zal zijn...

Tot hier toe was ik altijd gewend – of eerder verwend – geweest met een zekere flexibiliteit, de camping-deur stond altijd open om samen naar een oplossing te zoeken, die voor “iedereen” aanvaardbaar is. Het feit dat die deur nu goed toe is, en het begrip met een zwangere collega ineens verdwenen is, komt hard aan. Ik probeer de situatie zo neutraal en nuchter mogelijk te begrijpen, maar toch volgt er een 3 daagse oorlog in m’n hoofd. Ik voel me in een hoekje gedreven en me verplicht te stoppen, al denk ik het seizoen af te kunnen maken op voorwaarde aan een minumum van medewerking. Ik bel m’n moeder en stort in tranen uit, plaatselijke vrienden krijgen m’n beklag te horen, ik draai de situatie en mogelijkheden in alle richtingen maar krijg geen vrede in m’n hoofd, slapeloze nachten en geen vast besluit.

En nochthans, de oplossing is zooo simpel. Hoe ik het ook draai of keer, zelfs met aangepaste uren, blijft het veel auto, een druk schema, en moet ik toegeven dat ik nog niet m’n oude energie terug heb, het zou dus risicovol blijven  en is het dus zowiezo beter om te stoppen. Financieel is dat een serieuze dobber, maar daar dienen spaarcenten voor (als seizoensarbeider heb je geen ziektevergoeding) en de reactie op het werk: Tja, business is business waar iedereen uiteindelijk eerst aan zichzelf denkt, iets wat ik me verplicht nu ook te doen. Aan mezelf denken. De donkere wolken in m’n hoofd trekken open en de zon breekt stilaan door. De volgende dag ga ik naar de dokter voor een ziekte verlenging – er komen dan toch weer tranen opwellen – maar het besluit staat vast: Gedaan voor dit seizoen en de dokter vindt dit meer dan logisch...

17-08-2012 om 00:00 geschreven door de mama  

Ondertussen heeft Laurent z’n safraanbollen aangekregen, en is die in de laatste week van Juli begonnen aan het gigantische grote plantwerk: 50 000 bollen in z’n eentje. Sind begin juni is het hier tropisch non stop heet weer, de temperaturen gaan gemakkelijk tot 36° in de schaduw, met amper een zuchtje wind. Mijnheer vertrekt met zonsopgang en komt terug met zonsondergang. Hij maakt lange dagen in een brandende zon met fysiek zwaar werk. En toch komt die steeds met (weliswaar een vermoeide) glimlach thuis, en laat die zich niet ontmoedigen door het aantal bollen en de hoge temperaturen.We hopen dat hij klaar geraakt voor de 9^de september.

Maya gaat zoals gewoonlijk naar de onthaalmoeder en ik zit dus vaak alleen thuis. Terwijl mijn twee lieve huisgenoten bruisen van energie, bots ik  nog regelmatig tegen mijn fysieke grenzen, en wordt ik machteloos van m’n vermoeidheid waardoor ik de indruk heb dat ik voor niets meer goed ben. Nu ik toch ‘vakantie’ heb, probeer ik m’n ideën te verzetten met een dagje zee of camperen op het terrein met het gezin, zodat ik ook eens tussen mijn 4 muren uit ben.

 Op 7 augustus mag ik eindelijk nog eens op controle bij de gynéco. Alles gaat terug goed met de baby en zijn positie, mijn gewicht is prima, alleen trekt ook de gynécologe grote ogen bij het bekijken van m’n bloedanalyse en de duidelijke bloedarmoede. Een gezonde ijzergehalte bij een vrouw ligt tussen de 20 en 150, met een minimum van 10 en een maximum van 250. Ik zit aan 5. Daarbij blijk ik nu ook een lage bloeddruk te hebben. Blijkbaar een wonder dat ik nog niet van m’n stokje ben gedraaid. Héél wakker lig ik er niet van, bij Maya’s zwangerschap zat ik aan 7, en toen heeft er geen haan naar gekraaid – maar toen werkte ik ook niet en had ik geen  (bijna) 3-jarige springer in huis. Dat wil niet zeggen dat ik het probleem minder serieus neem en wil ik meer energie, dus goodbye mijn (bijna) vegetarische gewoontes. Toegeven dat ik de laatste maanden slechte eetgewoontes had, tijdens het werk is het vaak snel een broodje, slaatje of stuk pizza en te weinig tijd om evenwichtig te koken. Daar is de laatste maand gelukkig wel verandering in gekomen. Elke dag m’n portie vlees met verse groenten en fruit, samen met m’n ijzerpillen!

Op 13 augustus mocht ik nog eens naar de gynéco, dit keer voor het leuke gedeelte: Echo’s! Aangezien de onthaalmoeder van Maya op vakantie is, en er geen andere opvang-mogelijkheid was, blijft papa thuis en trek ik alleen naar de foto-shoot. Laurent wil absoluut dat het geslacht een verrassing blijf, bij mij kriebelt het dit keer meer om al iets meer te weten. Maar aangezien ik het geen seconde voor mezelf zou kunnen houden, krijgt de gynécologe toch niet de toelating om tussen zijn/haar benen te kijken en raast ze heel snel over de intieme zone, en vang ik geen glimp op – al verdenkt Laurent me er op dat ik “wel” meer weet, niet dus! Het belangrijkste is dat baby zo gezond is als een visje, en nu ongeveer 630gr weegt. Met als kers op de taart krijgen we een geweldig mooie 4D echo, waar we eindelijk dat lief snoetje op kunnen bewonderen. Sinsdien gaat het beter met me; de echo ligt op onze bureau zodat ik regelmatig naar ons tweede schatje kan kijken en dan voel ik de energie weer opborrelen.

De volgende dag komen vrienden een weekje op vakantie met een pasgeboren baby’tje van 1 maand oud, een jongetje. Dat kleine dutske in m’n armen hebben voelt zo natuurlijk aan dat ik nu nog meer naar de geboorte van onze tweede spruit uitkijk. Ook voor Maya was het een concrete “grote zus” training, die ze prima heeft door staan. Meermaals wou ze baby in haar armen nemen, en wanneer baby weende, probeerde zij hem te troosten met lieve woorden en zachte strelingen. Ze beseft nu ook dat er zo’n klein baby’tje in m’n buik zit, en dat er uit m’n borsten pap gaat komen om aan de baby te geven ( de mama van deze kleine spruit gaf ook borstvoeding). Op bepaalde momenten had ze dan ineens genoeg van al het baby-gedoe, wou ze geen baby meer, was ze zelf een baby en wou ze alle aandacht voor zichzelf!

Ondertussen zijn de vrienden weer naar huis, Laurent naar het veld, Maya terug naar de onthaalmoeder en bevindt ik me weer alleen in het lege huis, dit keer zonder depri’s, want dingen genoeg te doen. Ik ga de tijd nemen om eindelijk mijn blog op te daten (het bewijs), ons huis klaar te somen voor komst baby, website en etikette safraan klaarmaken, lekker eten maken en veel rusten. De komende weekends trekken we er ook op uit, want de boog kan niet altijg gespannen zijn.

 De volgende maanden zullen zowiezo al goed gevuld zijn:

September:

-         Eindelijk 3 kaarsjes uitblazen voor Maya,

-         Begin Maya’s eerste schooljaar!

-         een weekje vakantie met Oma, Bompa, Peter, Jessie, Loeka, en Vava!

 Oktober – November: Onze tweede safraan-oogst

 December: geboorte kleine spruit!

 Ik ga zeker proberen dit keer niet zo lang te wachten om deze blog aan te vullen, en kijk al uit naar jullie reacties!

 In de linker-kolom, bovenaan, kunnen jullie alvast stemmen ofdat Maya volgens jou een zusje of broertje krijgt! Zo kunnen we kijken of ook dit keer de meerderheid het bij het goede uiteinde hadden!

Liefs, de mama en haar groeiende bloeiende bende.

16-08-2012 om 00:00 geschreven door de mama  

Hey ik heb een blog! Met liefde gemaakt, maar momenteel sterk ondervoed. Slechte punten Hilde! En nee, geen goede voornemens dat in 2012 daar verandering in kom, want ik ben graag een eerlijk mens en ik ken mezelf en vooral onze agenda voor het komende jaar. Maar laten we eerst beginnen met het verleden jaar en de laatste maanden waar het één achter het ander was.

Laten we beginnen waar we gebleven waren – (her)lees indien nodig het laatste blog artikel). Ondertussen kan ons Maya niet alleen lopen, maar ook klimmen, springen, zingen en dansen! Ze heeft ook bijna al haar tanden, diegene die ontbreken zijn de tanden die ze eigenlijk al moest hebben, en ze heeft diegene al die ze eigenlijk nog niet moest hebben, Soit, maakt nie uit, zolang dat ze er maar (veel) heeft. We proberen haar nog altijd vet te mesten, en al eet ze goed – geen stijgend resultaat op den bascul, dus mejuffer mag extra op controle bij de pediater ivm de gewichtstoename, nochtans ze heeft energie voor 2, en is zo gezond als een visje (op een paar wintermicrobes na). Ik zal ze eens op eetcursus bij haar nichtje Loeka moeten sturen. Ondertussen al 7 maanden oud, en een gezonde nieuwsgierige baby. Alles moet vooruit gaan, en laten we stellen dat zij geen enkel probleem heeft met haar gewichtstoename.

Ondertussen weet iedereen al wel dat we de bergen in verhuist zijn.

Vraag maar aan oma hoeveel kronkels in de weg ze moest doorstaan eer ze in Oms was, niets voor gevoelige magen ( haha).

Oms is een klein bergdorpje op 340 meter hoogte met alles er op en eraan: een gemeentehuis, postkantoor , een dorpsschool en zelfs een bibliotheek. En alles op 5 minuten wandelafstand.

Ik moet de straat maar oversteken en sta zo in het dorpswinkeltje: bakker/beenhouwerij/geldautomaat/gazette-en tabacswinkel/dorpscafé. Na 7 jaar woon ik wéér terug naast een kerkentoren, die graag het geslagen uur nog eens een extra keer slaagt, in geval als ge den tel kwijt geraakt moest zijn. U kan zich wel inbeelden wat dat geeft bij middernacht! Ons huisje is geschilderd in snoepsjes roos (ge kunt nie alles hebben hé) maar binnenshuis heeft het veel charmes. Er is ook een leuk terrasje op de bovenverdieping, waar in de zomer Maya in haar zandbak kan spelen, maar waar er nu bomvol overgebrachte planten van Laurent staan te overwinteren.

Ook binnenshuis zijn we er op vooruit gegaan.

In onze leefruimte staat een lange eettafel waar al onze gasten kunnen aanschuiven.

We hebben nu ook de luxe van 2 badkamers te hebben, ééntje met een bad en de andere met een douche. De keuken is nog niet erg groot maar geeft toch meer bewegingsruimte dan vroeger.

Ieder heeft zijn eigen slaapkamer en de bureau – film kamer (yep, wij overleven nog steeds zonder TV) is op een wip omgetoverd tot een logeerkamer – dus ge komt maar af!

Het huis is volledig onderkeldert en bied dus veel ruimte, dat heeft zo zijn nadeel dat ge dan alles bijhoudt, en dat die kelder nu overvol staat! Ook in de leefruimtes staan hier nog wat dozen die uitgepakt moeten worden, maar die even moesten wachten omdat onze verhuis samen viel met de eerste planting en oogst.

Zo zijn we bij ons nieuwe project ‘ de saffraan plantage’, want gek zijn is gezond, en wie niet waagt, niet wint!

In maart was de kogel door de kerk: Laurent zet een streep onder zijn vast werk, en is dus van Juni officieel werkloos, maar officieus al héél druk bezig met het uitdoketeren van zijn volgend plan. De eerste grote uitdaging was het zoeken, vinden, en kunnen betalen van een landbouwgrond die dan nog eens voldoet aan de eisen van een safraanplantage. De sterren stonden hem gunstig wat die had hij na een paar maand zoeken ook gevonden en na wat onderhandelen en veel wachten was het begin juli officieel: laurent is een grondheer, en mijnheer kon eraan beginnen! In augustus werd de grond (met de hand) ontdaan van het onkruid en de oude wijnstronken, in september plantten we de eerste 30.000 bollen . Begin november konden we de eerste bloemen plukken, 200-300 bloemen om er in te komen want in volle oogst waren het dat maar eventjes 1200 bloemen per dag! En allemaal handwerk hé, eerst de bloem plukken en daarna één voor één ontdoen van de meeldraden = saffraandraad!

Deze draden worden vervolgens gedroogd waardoor ze in volume 80% van hun gewicht verliezen, en dan blijft erniet veel van over hé! Onze oogst is dit jaar niet zo groot maar volgens andere kwekers niet slecht voor een eerste oogstjaar. We brengen dit jaar nog geen saffraan op de markt,  Laurent moet zich nog eerst registreren tot ‘boer’ (ongeveer begin Maart). Voor degene die geïntresserd zijn kunnen ons al wel iets laten weten zodat we voor uw Saffraan kunnen reserveren, want op is op, en dan zal je moeten wachten tot volgend jaar, want saffraan geeft maar 1 keer per jaar.

Ondertussen hebben we ons in de drukte van de feestdagen gegooid.

Maya en ik zijn volop bezig met de voorbereiding van de kerst bij de mammie Simone  in Castelnaudary. Vandaar zakken we enkele dagen later af richting België.

Jaja zet de borrels al maar klaar want we zetten 2012 in op Belgische bodem.

We blijven een weekje logeren op de Rijn van 28 dec tem 5 jan, een week die goed gevuld zal zijn en waarop ik toch heel wat vrienden en familieleden hoop te zien.

Best even een belletje( naar oma en bompa) als jullie speciale ontmoetingswensen hebben.

Zo, ik heb nog veel te doen voor onze afreis, maar hopelijk zie ik jullie binnenkort !

Groetjes Hilde en ço

22-12-2011 om 00:35 geschreven door de mama  

15-03-2011 om 22:22 geschreven door de mama