De spanning van de voorbije dagen heeft geen rol gespeeld in mijn nachtrust zo blijkt, want zoals elke morgen, is het de wekker dat me uit mijn slaap haalt. Na het gebruikelijke ochtendritueel en ontbijt, maakt iedereen zich klaar voor de parade. Ikzelf was vrijgesteld van deelname aan de parade. Ik moest ervoor zorgen dat de receptie vlekkeloos verliep. Bomhonden werden ingezet om de ruimte waar de receptie zou doorgaan, te doorzoeken op eventuele onregelmatigheden. Nadien werd de toegang ontzegd aan al wie niet op naam uitgenodigd was. Officieel kwam samen met de receptie een einde aan mijn opdracht.
En nu maar wachten tot het eigenlijke vertrek voorzien om 13.00u plaatselijke tijd – Inshallah.
Met gemengde gevoelens neem ik afscheid van vrienden en collega’s. Wederzijdse beloftes en gelukwensen worden uitgewisseld, een e-mail adres wordt nog vlug op een stuk papier gekrabbeld. Afhankelijk van de gewoontes van een land, wordt er nu eens 2, dan weer 1 of 3 afscheidszoenen gegeven. 
Om hygiënische redenen is het noodzakelijk onze bottines te borstelen en moeten we door een ontsmettingsmiddel lopen voor we “boarden” op de C-130.
Je kan een C-130 verre van comfortabel noemen, het was al bangelijk met 9 bij de heenvlucht. Nu waren we met 60. Krap was het minste wat je ervan kon zeggen. Gelukkig duurde de vlucht naar Dushanbe (Tajikistan) maar anderhalf uur. Daar wachtte de Airbus A310 om mij mits een korte tussenlanding in Baku, veilig en wel thuis te brengen.
Om 01.00u Belgische tijd taxiede de airbus naar de aankomstplaats op Melsbroek. Bij het verlaten van het vliegtuig kreeg ik kippenvel, op dat moment was het nog van de kou die me in mijn gezicht sloeg. Wat een temperatuurschok!!
Maar de kou was vlug vergeten, eenmaal in de armen van mijn schatje. Uiteraard was het kippenvel ook verdwenen .

Op 30 september begint de eigenlijke clearance of outprocessing, in simpele militaire taal “routine”. Met de gedachte dat een ellenlange rij en de daarbij horende wachttijd een domper zou zetten op de alweer zonnige dag, hijs ik mezelf uit bed op een onmenselijk vroeg uur. Na een kattenwasje en een kam door mijn haren getrokken te hebben, neem ik, naar gewoonte van de laatste maanden, een sober ontbijt. Het binnen brengen van het materieel verloopt vlotjes.

Wat me meer zorgen baart is het wegen van de koffer. Het maximum gewicht van 40kg wordt, zoals verwacht, overschreden. Er zit dus niets anders op, ik moet mij een extra koffer aanschaffen.

In de namiddag wordt de laatste hand gelegd aan de receptie van 1 oktober, de overgave van het commando over KAIA aan Hongarije.

’s Avonds wordt ik nog uitgenodigd door de shopkeepers op een Afghaanse diner en kan ik nogmaals proeven van overheerlijke gerechten.

Ondertussen zitten we op de vooravond van Eid, het 3 dagen durende feest voor het einde van de Ramadan en daarmee ook het einde van de vasten.

Nog 7 dagen te gaan. Een helse drukte. Niet alleen de overgave- en overname periode maakt dat 24uur in een dag tekort zijn, maar ondertussen moeten alle activiteiten blijven doorgaan. De administratie wordt niet stop gezet. De winkeliers in het kamp beseffen ook dat het mijn laatste dagen zijn en willen nog vlug een vernieuwing van hun ID-kaart. Maar herstructurering is ook bij de NATO geen onbekende. Nieuwe en volgens NATO zeggen eenvoudiger in te vullen papieren moeten me wegwijs maken in de papiermolen. Mocht de vernieuwing een paar weken voordien ingevoerd zijn, zou ik dit niet tegenspreken. Een week voor mijn terugkeer naar het thuisfront maakt het moeilijk om het enthousiasme en energie aan de dag te leggen zoals tijdens de voorbije maanden.

Ondertussen dringt de tijd dat ik mijn koffer vul. Het is ijdele hoop te denken dat mijn koffer de maximum toegelaten gewicht van 40kg niet overschrijdt. 53kg is teveel, niet volgens de normen van het vliegwezen maar wel om de militairen die de koffers moeten sjouwen niet over te belasten. Er zit dus niets anders op dan een extra koffer te kopen. Niet dat ik zoveel spullen moet meebrengen maar uit noodzaak. Ik ben overstelpt met cadeautjes van “mijn” Afghanen. Weigeren zou een oneer zijn en een blamage aan hun gastvrijheid.

Vandaar …….

Op vrijdag 26 september wordt een groepsfoto gemaakt en moet een farewell party het einde aankondigen van ons verblijf. Iedereen luistert met de nodige interesse naar de lovende woorden van de bevelvoerder en wordt achteraf verwend met een ISAF petje.

De party gebeurt echter in mineur. Een verhitte transformator maakt een einde aan de muziek. Drie discolampen laten het afweten en brandlucht maakt dat iedereen de bar ontvlucht. Spijtig maar helaas.

Op zaterdag en zondag is het kastellen. De balans wordt opgemaakt, de stock van de goederen wordt gecontroleerd. De nodige documenten worden opgesteld en getekend voor de overgave van de rekeningen. Ik geef mijn sleutel af van de kluis en van het kantoor. Vanaf nu mag Lazlo de touwtjes in handen nemen (enigszins nog onder mijn supervisie).

Sport is toch niet het enige medium om je te ontspannen? Lichaam en geest kunnen ook ontspannen tijdens een gezellig samenzijn omringd doormuziek en terwijl genietend van enkele culinaire gerechten.

Vandaar de idee om een heuse Fair in te richten. Weken van voorbereiding want elke natie wordt uitgenodigd deel te nemen. Stroom is voorzien maar er moet voor back-up gezorgd worden. Tafels, BBQ’s, picknick tafels, verlichting en muziekinstallatie, bouwen van een catwalk (jawel, er is een modeshow)….. noem maar op.

De dag zelf al vroeg uit de veren want weerom escorte aan de ingang. Het screenen (oogscan en vingerafdrukken) neemt ongeveer anderhalf uur in beslag. Nadien kan het opzetten beginnen. Ondertussen ook nog eens scheidsrechter spelen om” wie wat waar“ te bepalen. De shopkeepers van de winkeltjes op de “permanent market” worden gevraagd of ze uitzonderlijk willen open houden tot 22.00u..

Ondertussen staan de dromedarissen al aan de poort te wachten om het kamp binnen te komen. Neen, de kamelen worden niet gescand en een pootafdruk is ook niet nodig. Wel neemt het 40 min in beslag voor de dieren en menners binnen zijn. Amusement verzekerd, want zeg nu zelf….. een dromedaris zie je niet alle dagen en zeker niet in een militair kamp. De fototoestellen worden bovengehaald. De menners laten het allemaal betijen en vinden de belangstelling die ze krijgen best leuk.

Om 18.30u wordt de Fair geopend. Deutscher bratwurst, Turkse Döner Kebab, Deense wafels, Hongaarse chicken stew, Luxemburgse wijn, les saucisons et bon fromages Français, Belgische pannenkoeken en chocolade….voor ieders bek wat lekkers.

Ondertussen weergalmen de klanken van jazz in het kamp. De nieuwe wintercollectie danst op het ritme van moderne dansmuziek op de catwalk.

Als afsluiter neemt een Afghaanse band plaats op het podium. De lokale bevolking laat zich meeslepen op het ritme van de wiegende klanken en zet de typische dans in.

Maar aan alle mooi liedjes komt een einde, zo ook aan deze Fair. Felicitaties alom voor een geslaagde avond. Lijkt bijna op een groots afscheidsfeest.

Moe maar tevreden kruip ik om middernacht in mijn bed.

Blijk ik toch in de kijker te lopen hier in het kamp. Zal waarchijnlijk door mijn rode haar zijn. Of toch niet, en is het misschien omdat ik mijn naam alle eer aan doe? Ik ben hier bekend als Lady Marian. Commentaar laat ik aan jullie over.

In ieder geval word ik op zekere dag aangesproken door een journaliste van een Albanese krant. Zij spreekt met moeite Engels maar ik begrijp toch dat ze van mij een interview wilt. Een beetje argwanend geef ik toe om een aantal vragen te beantwoorden per mail. Xhelodin belooft mij dat het artikel eerdaags verschijnt in deAlbanese krant "Ushtria". Ziehier het resultaat.

Intervista/ Ekskluzivisht nga Kabuli për gazetën “Ushtria” specialistja e qendrës së informacionit e logjistikës pranë ISAF, sergent-majore Miriam De Nobele

Ushtarakja belge: “Mbresat e mia për kolegët shqiptarë në Afganistan”

My name is Myriam, born in Brussels – Belgium in 1962. I joined the Belgian Navy in 1981, same year I met my husband, we got married on September 11^th, almost 27 years. I joined the Navy to have some adventure and see the world. Unfortunately back in that time women were only allowed to sail during daytime. By nightfall all ships were to be harboured because Belgian navy ships didn’t have women accommodation.

In 1982 Kristoffel was born, our first son. His brother Quenten came in April 1984. Many beautiful years passed by, sometimes with ups and downs. But we quickly forget about the downs. While my husband was sailing I took care of the children and house holding next to my fulltime job as an administrator. I started my military career as a privet. Over the years I took courses to get promotion. I now am a Sergeant-Major, NATO rank OR-7.

After15 years being stationed in Zeebrugge, the only Naval Base in Belgium, I decided to take my changes in HQ (Head Quarters) – Brussels. But after 5 years I found myself back in Zeebrugge.

In March 2007 HQ – Brussels decided to recruit two candidates for an overland mission in Afghanistan. This was a great opportunity I could not resist. After having discussed with my husband, I filled in the required papers, hoping my demand would be withheld. Awaiting the decision of HQ I took part in different training courses from September to December 2007.

By the end of January 2008 HQ informed me, I was to take part of Lead Nation 3 for the mission to Kabul – Afghanistan, date of departure May 24^th 2008.

From that moment on 24 hours in a day were not enough to take care of the preparations to the mission. The months passed by in a very quick tempo. The last days I spend with my family, all were very excited except for my parents who were very worried their daughter was going to a war zone.

As I mentioned before, May 24^th was the day of departure. A goodbye kiss for my husband and of course more than just some teardrops because this was the first time I was leaving for such a long time. A very emotional moment. But nevertheless there was no turning back.

After a good night sleep in a luxury hotel in Baku, and after a tactical landing I arrived in Kabul on May 25^th. My adventure could start.

I was assigned as a MWA/NCO (Moral and Welfare Non-Commissioned Officer). The take-over took about 5 days. This was a very hectic period. So much to learn because all was new to me. From June 1^st I was on my own. But when the deal remain seated and complain was not my intention.

The MWA/NCO is a member of the Lead Nation and takes care of the daily well being of all residents in KAIA (Kabul International Airport). Next to daily yoga, body training and spinning bikes in the Gymnasium people can use the internet room, game room or watch the newest movies in the movie theatre.

All of this is possible because MWA has the meanings to fund these activities. Most of the revenues are paid by the different retailers and local vendors in camp. It is the duty of the NCO to take care of the accounting. This is not the only task of course, being the Secretary to the MWA Committee I take part in the decisions for different welfare businesses. Next to all the paper work it is also the NCOs function to negotiate with different authorities , companies and the retailers concerning the move to the north of KAIA.

All of this is not easy. It needs a lot of organising, making schedules and reschedules. But being a MWA/NCO gives me a lot of satisfaction and keeping a smile on once face is the biggest satisfaction of all. How I manage to get started every day? That is a simple question to answer. During the few parties we have in camp I put on my dancing shoes and dance on the rhythm of the music. Any kind of music is good as long as it gets my troubles away.

Verdere commentaar is overbodig..

Waar de scholen hun poorten teug geopend hebben op 1 september, zo is hier in Afghanistan de Ramaz(d)en begonnen. Veellast ondervinden wij hier natuurlijk niet van. De “locals” blijven gewoon doorwerken maar eten of drinken niet van zonsopgang tot zonsondergang.

Wat Ramadan betekent voor de moslim lees je hieronder.

§    Ramadan (Ramazan uitgesproken) begint op de ochtend van 1 september en eindigt op de avond van 30 september (vieringen duren 3 dagen langer (1-3 oktober) – Eid al-Fitr / Eid e Ramadan).

§    De Ramadan betekent een maand lang vasten gedurende de 9e maand van het Islamitisch Jaar. Vasten, Roza in het Dari, Rohja in het Pashto, is één van de vijf peilers van de islam.

§    Tijdens de Ramadan moeten moslims zich onthouden van eten, drinken en intieme contacten en dit van zonsopgang tot zonsondergang.

§    Moslims komen 5 maal per dag samen gedurende de dag voor het gebed : bij zonsopgang, op de middag, in de namiddag, bij zonsondergang en tenslotte voor het avondgebed of Isha’ (Namaz-E-Khoftan in het Dari, De Maskhutan Lmonz in het Pashto). Dit is de belangrijkste samenkomst van de dag gedurende de Ramadan. Het Isha’ gebed wordt gevolgd door het Taraweh. Dit is een langer aanvullend gebed in de Ramadan periode.

§    Afghanen werken in het algemeen van 0800-1300 tijdens de Ramadan periode en eten en drinken in openbare plaatsen is verboden.

§    Gedurende de Ramadan periode is er opvallend meer beweging en aanwezigheid aan de moskeeën (Masjid in het Dari en Pashto), voornamelijk bij de grote en centrale bidplaatsen.

§    Op de avond van de 27^e van de Ramadan (26 september) vieren de moslims Laylat-ul-Qadr (“De Nacht van de Kracht”). Tijdens deze nacht kreeg de profeet Mohamed de eerste openbaring van de Heilige Koran.

§    De Ramadan maand eindigt met een drie dagen durende viering, Eid al-Fitr/Eid e Ramadan in het Dari en Kochnai Akhtar in het Pashto (de viering van het einde van de vasten). De eerste morgen is er een speciaal Eid gebed in de moskeeën gevolgd door drie dagen lang feesten en het bezoeken van familie en vrienden.

§    De 3 dagen van Eid al-Fitr / Eid e Ramadan zijn officiële feestdagen en de meeste Afghanen werken dan niet.

§    De eerste en laatste dagen worden geregeld vuurschoten gelost als teken van viering.

Ja, ik weet het. Weeral een hele tijd niets meer van me laten horen. Mea culpa.

De maand augustus is zoals de voorbije maanden voorbij gevlogen. De dagen worden helemaal opgeslorpt door het werk. Je moet nu niet direct medelijden hebben hoor, ik vond heus wel tijd om eens een milkshake te drinken op een terrasje in de zon en lekker te keuvelen met collega’s. Zo gaat de tijd ook voorbij.

Het is ondertussen 1 september. Voor een keer hangt er geen stof in de lucht maar is de stress voelbaar. Alles moet immers vlot verlopen, want de minister komt op bezoek! Omringd door de nodige pers en andere autoriteiten wordt hij verwelkomd in KAIA. Buiten een glimp krijgen we hem niet te zien. Enkel bij de receptie ’s avonds maakt hij met iedereen een korte babbel. De admiraal krijg ik niet te zien, want na een vermoeiende dag, blijkt hij vroeg in bed te kruipen.

Ondertussen hebben jullie allemaal het nieuws op de voet gevolgd, dus onnodig om in detail te treden van het gebeuren van de daarop volgende dag. Leuk was het wel als ik een oud instructeur tegen het lijf liep. Hij werkt nu als journalist bij DGIPR. Het zou geen journalist zijn, mocht er na de koetjes en de kalfjes, niet gepolst worden naar diensten waarover hij een interessant artikel kan publiceren. MWA is al aan bod geweest, dus deze primeur kon ik op mijn buik schrijven. Lang hebben we niet moeten zoeken. De dienst meteo bleek genoeg inspiratie te geven om ’s anderendaags een interview af te nemen. Gemakkelijk voor mij, want al was ik dan het vijfde wiel aan de wagen, ik liep in de voetsporen van IPR. Een uitgelezen moment om foto’s te nemen. Alle dagen zon, 43°C wat moeilijks is er nu aan het weer voorspellen? Hoe het allemaal in elkaar zit….. zal je kunnen lezen in een van de volgende Direct edities.

De maand september is dus goed ingezet. De minister een handje geschud, een babbeltje met de admiraal, op stap met IPR, wat kan ik nog meer verlangen?