Dag 15: 21/07/2012 (Zaterdag)

Een must-see in St Louis is de Gateway Arch. Dit moesten we natuurlijk nog ‘even’ doen voor we richting Chicago vertrokken. Jammer genoeg nam dit bijna een hele voormiddag in beslag, maar het was toch wel de moeite. Je kon tijdens het wachten oa. een prachtig gratis museum over de indianen en de “settlements” en de  bezoeken tot dat het jouw tijd was om in het belachelijk klein liftje te gaan zitten en naar top van de Arch gebracht te worden, op 192m hoogte. Daar had je een prachtig zicht op de stad en op de Mississippi.

Op weg naar Chicago nemen we de historische route 66.
We maken onderweg een stop in Pontiac om naar de bus van kunstenaar Bob Waldmire te gaan kijken. Bob Waldmire was een kunstenaar die route 66 op en af reisde om verschillende schilder- en kunstwerken over deze magische weg te maken. Om dit doen kocht hij een schoolbus en verbouwde de bus in een eigen mobilhome met alles er op en er aan (zelfs een sauna). De bus alleen al is de stop waard.

Aangekomen in Chicago is het ondertussen al donker en moeten we onze weg nog zien te vinden naar de airport om onze huurauto af te geven.
Een vriendelijke taxi chauffeur toont ons de weg en Kathy brengt ons veilig tot aan de airport doorheen het drukke en donkere centrum van Chicago met de hulp van een vriendelijke taxi-chauffeur die ons aanbood om een stukje voor te rijden, omdat de route toch echt wel heel moeilijk te vinden was.
Daar bestelt een werkneemster van het huurbedrijf een taxi voor ons om naar het hotel te gaan, maar toen de taxi er aankwam gaf Steffi de opmerking dat er nergens TAXI op de auto stond. Toch maar even vragen hoeveel het zou kosten tot aan het hotel: 90 dollar! Op dat moment ging Marleen dit toch even controleren binnen in het huurbedrijf, waarop de ‘taxi’chauffeur nog geen 2 seconden later zei: “I don’t have time, my friend” en terug vertrok. Bleek nu dat een rit naar het centrum nooit meer dan 50 dollar mag kosten…..
Dan maar een busje nemen naar de vlieghaven om daar een taxi te nemen. In de vlieghaven roepen ze natuurlijk nog om: “pas op voor auto’s zonder taxi teken op….”

Na veel moeite geraken we toch nog in ons hotel (Essex Inn) voor iets meer dan 40 dollar.
Ondertussen was het al bijna 23u en moesten we nog iets vinden om te eten. Aangekomen aan iets dat nog open was, stond er op het bord: 21 or older, ID required. Steffi en ik hebben dit natuurlijk in onze hotelkamer laten liggen. Snel terug gaan halen natuurlijk en onderweg komen we Budddy Guy’s Legend tegen, het café van (nog levende) blueslegende Buddy Guy (begon zijn carrière bij het legendarische blueslabel Chess records, maar daar later meer over). Toen we even naar binnen keken bleek dat Buddy Guy zelf aanwezig was! Eerst snel onze pas gaan halen en dan toch even zijn nieuwe autobiografie gekocht (in het café) en laten tekenen. Een zeer leuke meevaller na een lange dag.

Straks, in het vliegtuig terug naar België (intussentijd zijn we al 3 dagen in New York), schrijf ik de rest van de dagen.

21-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 14: 20/07/2012 (Vrijdag)

S’ morgens vertrekken we meteen richting St Louis. De planning is om daar één overnachting te doen om dan door te rijden naar Chicago via de historische Route 66.

Aangekomen aan ons hotel (weer een goeie deal gedaan bij zo’n visitor center), laten we onze valiezen achter in de kamers en nemen we een trein naar het centrum van St Louis.
We stappen af aan de halte Delmar Loop, waar een stuk verderop de straat het café Blueberry Hill is. Elke maand geeft Rock ‘N’ Roll legende Chuck Berry hier nog een optreden, maar jammer genoeg is dat niet vandaag. Wel een heel leuk café en een leuke stad, met toch wel een speciale sfeer door een belangrijke baseballgame tussen Chicago en St. Louis (waarbij de laatste won!)

20-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 13: 19/07/2012 (Donderdag)

Vandaag staat er een rustige dag op de planning. We wandelen wat door de stad en stappen hier en daar een winkel binnen (wat in Nashville op zich al entertainment is): veel boots, hoeden, enz…

Onderweg krijgen we een kortingsbonnetje om in BB King’s club te gaan lunchen, wat we dan ook doen.

Na ons middagmaal doen we een historische stadswandeling en ontdekken nog wat heel leuke plaatsjes. We maken nog een omweg naar een aantal platenwinkels buiten het centrum: tijd te kort om hier alles te bekijken.

In de namiddag rusten we wat uit aan het zwembad en s’ avonds eten we weer in het Hilton hotel aan de overkant. Toen we naar het Hilton hotel stapte was in de verte een heuse bliksemstorm te zien (zeer vreemd want we konden geen donder horen), letterlijk elke 2 seconde een serieuze bliksem in de verte. Toen we gedaan hadden met eten was de storm natuurlijk tot bij ons gekomen. Zelden zo’n harde storm meegemaakt, toch weer een voorbeeld van de extreme weersomstandigheden in de States.

19-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 12: 18/07/2012 (woensdag)

We nemen in de voormiddag een kleine adempauze in het motel. Dan naar de hoofdstad van Tennessee, waar het heel warm, maar wel een droge warmte is. Mooie stad, niet te groot, met veel muziek en optredens.
We bezoeken het Ryman Auditorium, waar een optreden van Jackson Brown wordt voorbereid. Veel specialer aan dit auditorium is dat hier het radioprogramma Grand Ole Opry heeft plaatsgevonden (het belangrijkste country programma, waar ze live optredens uitzonden) tussen 1943 en 1974. Een aantal jaar later heeft Johnny Cash hier ook zijn bekende Johnny Cash Show opgenomen. Vooral de episode met Bob Dylan is hier toch wel legendarisch (……..) Johnny Cash zingt dit nummer mee alsof hij het zelf geschreven had (wat niet veel artiesten zouden kunnen).

We drinken iets in Margarittaville (je mag zelf raden wat) om daarna nog wat bars langs Broadway af te gaan ( op basis van de goede muziek dat er uit komt). Je merkt dat deze stad nog altijd echt wel een muziekstad is, hoewel het ook hier jammer genoeg soms ietwat de commerciële kant uit gaat.

’s Avonds rijden we een tiental mijlen buiten het centrum naar het Bluebird café.
Dit is toch wel een redelijk legendarisch café in Nashville voor alle folk liefhebbers (alleen al omdat Guy Clark, Steve Earl en Townes Van Zandt hier samen een Live album hebben opgenomen). Gelukkig kunnen we nog net binnen zonder dat we afspraak gemaakt hadden. Het gevolg is wel dat we al zittend op een barkruk ons eten moesten opeten (met onze schoot als tafel). Niet zo erg want de muziek maakte alles goed. Er waren twee artiesten die om de beurt een nummer speelde en er telkens wat uitleg bij gaven. De huisregels was dat het zo goed als muisstil moest zijn tijdens het volledige optreden (wat het toch wel extra speciaal maakte, want versterkers werden dus niet gebruikt). De twee artiesten brachten een leuke afwisseling tussen grappige en meer serieuze nummers. Een van de twee wandelde al zingend en gitaar spelend door het publiek. Een zeer geslaagde avond dus!

18-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 11: 17/07/2012 (Dinsdag)

Voor we richting Nashville vertrekken gaan we nog even langs het museum van Martin Luther King’s moordplaats. Jammer genoeg is één van de twee delen van het museum gesloten vandaag en was het iets te duur om voor het tweede stukje binnen te gaan. De buitenkant van het motel met het balkon waar hij neergeschoten was kunnen we wel aanschouwen.

Wanner we terug in onze auto willen stappen zien we een barber shop en aangezien mijn (Anthony) scheermachine heel de vlucht had opgestaan en ik zo slim was om geen oplader mee te nemen, lijkt het ons een goed moment om hier eens binnen te gaan (mijn baard was ondertussen al ongelofelijk lastig geworden in deze hitte). Wanneer we binnen komen blijkt dit het kapsalon te zijn voor de NBA ploeg Memphis Grizzlies.

Om te eindigen in Memphis bezoeken we nog een museum dat ik heel toevallig gevonden heb in een boek dat ik gekocht had in het Rock ‘n Soul Museum (………): Slave Haven Underground Railroad Museum (Burkle Estate). (schijnend dat hier absoluut bijna geen reclame voor is)
Een “Slave Haven” is een soort veilige tussenstop voor slaven die een vluchtroute nemen voor hun vrijheid (naar het Noorden). Dit was een enorm pakkende ervaring en absolute aanrader (hoewel niet voor de gevoelige mens) voor iedereen die ooit in Memphis is.
Enorm pakkend was hoe slaven echt aanzien werden als voorwerpen (merchandise) en in de verste verte niet als mensen.
Organisatorisch trok het museum op niet veel (we kregen drie verschillende gidsen en we moesten telkens uitleggen wat ons al verteld werd en wat nog niet), maar het enthousiasme waarmee alles gebracht werd maakte alles meer dan goed.
Het museum is eigenlijk gewoon een huis van een Duitse emigrant (Burkle) die slaven hielp  ontsnappen. De slaven konden onder zijn huis zich verstoppen om daar te wachten op een bootje dat elke donderdag kwam (als je dus vrijdag aankwam aan het huis had je dus pech). Ze kropen onder het huis door een belachelijk klein gaatje (fysisch gezien is dit blijkbaar mogelijk, aangezien je door elke opening kan waar je hoofd door kan, zoals bij je geboorte: gewoon door eerst met je hoofd er door te gaan en dan schouder per schouder) en blijven daar in de ‘kruip’ kelder (ik zou het eerder een ‘lig’kelder noemen, maar kom).
Eén van onze drie gidsen was een oude vrouw. Zij begon op een bepaald moment tijdens haar uitleg een aantal oude slaven-liederen te zingen, wat een ervaring was dat niemand van ons ooit gaat vergeten (en ik mag hier gerust in iedereen zijn naam spreken). Enorm ontroerend moment.

Het was toen pas hoe goed we beseften hoe in alle musea die we bezochten (de Oak Alley Plantation, Cottonlandia en alle andere museum die over katoenplantages gaan) zo goed als niets over de slavernij gezegd werd. Nochtans konden wij bijna niets anders dan ons schamen als blanke in het Slave Haven Museum.

Dan vertrekken we richting Nashville, waar we laat aankomen, maar een super deal konden doen: prachthotel, met zwembad, ontbijt en receptie 's avonds inbegrepen (tip: ga naar een visitor center en vraag daar naar hotelcoupons en je krijgt geweldige kortingen).
Om onze dag af te sluiten eten we in het Hilton hotel aan de overkant. Jammer genoeg was het wat te laat om nog de stad in te trekken, maar dat is voor morgen.

17-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 10: 16/07/2012 (Maandag)

Vandaag staan we vroeg op om de drukte wat voor te zijn in Graceland, de woning en begraafplaats van Elvis Presley.
We krijgen eerst een busritje naar het huis (aan de overkant van het domein). Daar krijgen we een koptelefoon voor nog zo’n self-guided tour zodat je zelf kan kiezen waar je meer uitleg over wil.
Het hele huis was natuurlijk nogal gebouwd in jaren 60 stijl, wat er voor zorgde dat het niet zomaar een rondleiding in één of ander groot huis is. We starten in de woonkamer, gaan verder door keuken om beneden aan te komen aan de ontspanningsruimte. Daarna gaan we verder naar de tuin waar hij paarden en een racetrack had staan om met zijn vrienden te kunnen karten.
We stappen verder door naar zijn gigantische trofeeën kamer om te eindigen aan zijn graf (buiten). Dit graf bevindt zich naast het graf van zijn ouders en grootmoeder.
De badkamer waar hij zijn hartaanval heeft gekregen mogen we niet  bekijken.

Na het huis bezoeken we zijn twee privévliegtuigen en nog een paar tentoonstellingen.
Heel leuk museum, maar over zijn druggebruik en (mentale) ondergang en de rol hierin van zijn manager Colonel Parker wordt weeral niets gezegd.

Voor ons middagmaal stoppen we uit gemakshalve aan Burger King (moeten we toch eens één keer gedaan hebben in de VS) om daarna verder door de rijden naar de legendarische Stax Records.

Stax Records staat vooral bekend voor artiesten zoals Otis Redding, Isaac Hayes (de stem van Chef in South Park), The Staple Singers, Aretha Franklin, Albert King, Rufus Thomas, Sam & Dave, Booker T & the MG’s enz, maar misschien nog belangrijker is dat dit één van de eerst platenmaatschappijen waarbij zwarte met blanke artiesten samen speelden (zeer ongewoon voor die tijd).

We starten onze tour met een kort intro-filmpje over Stax om daarna verder door te gaan naar de prachtige tentoonstelling. Zeer leuk aan dit museum was het dansvloertje dat ze gemaakt hadden voor een groot scherm waar ze het programma Soul Train op afspeelden (Soul Train was een programma waar soul artiesten of groepen hun nummers live speelden en er een dans publiek was …………)
We konden ook weer de studio aanschouwen waar alle magie heeft plaatsgevonden.

Leuk weetje: Stax had een ander label (Partee Records), voor ‘comedy music’ en stand-up komiek Richard Pryor heeft hier zelfs een aantal platen opgenomen.

Wat iets minder was aan het museum was dat men de ondergang van Stax stak op de moord van Martin Luther King, omdat er na die moord ook rellen uit brak en er te veel spanning was tussen de blanken en de zwarten. Hoewel dit er zeker en vast wel mee te maken zal hebben mag je de dood van de grootste ster van Stax,  Otis Redding natuurlijk (gestorven in een vliegtuigcrash), ook niet onderschatten. Jammer genoeg werd hier bijna niet over gesproken in het museum.

Na Stax trekken we terug het centrum in om daar op te splitsen. Steffi en ik gaan naar Beale street nog eens af om wat winkeltjes te bekijken en Marleen en Kathy nemen een tram doorheen de stad. Ze ontdekken ook het motel waar Martin Luther King is doodgeschoten, maar daar later meer over.

We eten nog in een steak house en kruipen daarna ons bed in want morgen staat ons weer een trip naar Nashville, hoofdstad van de Country en de Folk, te wachten.

16-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 9: 15/07/2012 (Zondag)

Als goede gelovigen beginnen we onze zondag natuurlijk “in church”! We gaan naar The Full  Tabernacle Church waar we Reverand Al Green (jawel diezelfde soulzanger Al green) hopen te kunnen aanschouwen. Jammer genoeg is dit nooit een zekerheid en na een tijdje hadden we door dat dit niet voor vandaag zou zijn.
De mis begint met een aantal gospel nummers (het onderwerp van de liedjes mag je zelf gokken). Hoewel dit waarschijnlijk geen professionele muzikanten zijn, is de muziek toch van hoogstaande kwaliteit. Vooral wanneer de oude vrouw begint te zingen krijgt iedereen kippenvel (zelfs wanneer ze met haar armen open in de lucht verder zingt nadat ze de micro al lang had afgegeven).
Na het zingen wordt een guest-pastor uit Denver, Colorado aangekondigd. Deze was op bezoek bij zijn familie in Memphis. In deze kerk is het de gewoonte om visiting pastors te laten “preachen”.  De “preach”is het belangrijkste deel van de mis van de “baptist” church. De preek was op geen enkele manier te vergelijken met de preken in onze missen: tegelijk grappig, ontroerend, aangrijpend, interessant, leuk, én met een fantastische boodschap: hij vertelt  dat er volgens hem 4 soorten persoonlijkheden zijn wanneer iemand voor moeilijkheden of een uitdaging (iets wat moeite kost dus) komt te staan: een cop out (begint er zelfs niet aan), een fall out (begint er aan, maar haakt meteen af als het wat moeilijk wordt), een drop out (haakt af na een tijdje, kan niet volhouden) en ten slotte een all out (gaat er volledig voor). Zoals ik het nu opschrijf klinkt het allemaal zeer saai, maar ik kan jullie garanderen, hoe de preacher het bracht was het dat zeker niet (het is dan ook niet te omschrijven, je moet er gewoonweg zelf bij zijn). Op een zondagmorgen in je vakantie een halve dag hiervoor spenderen en het dan heel goed vinden bewijst dit.

De pastor verwijst regelmatig naar de bijbel, en je zou kunnen veronderstellen dat je gelovig moet zijn, om hier een boodschap uit te halen, maar dat is zeker niet het geval.  Zijn boodschap was echt gemeend, en bedoeld voor iedereen. Op een bepaald moment komen 2 gasten (vanwaar 1 duidelijk van een plaatselijke gang) die (ongelooflijk maar waar) geld van hem kregen. Wij hebben na de mis de kans om na de mis tijdens de hotdogs (zie later) even met hem te babbelen, en het doet echt deugd om iemand te ontmoeten die zo “dedicated” is.

Na de mis kunnen we  1$ hotdogs (met coleslaw: reepjes witte kool met ofwel zure room, botermelk of mayonaise) kopen om de lokale school te steunen. We ontmoeten de preacher en hij vertelt ons dat hij wel eens naar Belgium zou willen komen (gaf ons dan ook zijn contactgegevens). Op het einde van ons gesprek zei hij: I know Al Green wasn’t here, but Jesus was! (hoe kon het ook anders).

Iemand in een trance over de grond zien kruipen en rollen hebben we niet gezien, maar sommigen gingen er ver genoeg in op om toch een unieke voormiddag te beleven!

Na de Tabernacle Church gaan we terug de stad in. Iedereen maakte ons bang van deze stad (owv stijgende misdaad na de crisis), wat absoluut overdreven was.
We bezoeken  Sun Records, de bekende platenmaatschappij van  de legendarische Sam Phillips. Deze studio was het startschot voor grootheden als Elvis Presley, Johnny Cash, Sam Perkins, Howlin’ Wolf (volgens Sam Phillips zijn grootste ontdekking!) en Jerry Lee Lewis. Ook Rocket 88 is hier opgenomen.
In het gebouw van Sun Records krijgen we een zeer leuke en interactieve rondleiding. We starten in een kamer op de eerste verdieping waar een hele hoop verzamelstukken staan (originele drukkingen, gitaren enz). Daarna mogen we naar de originele studio waar al die legendarische nummers zoals That’s Allright Mama (Elvis), Cry Cry Cry (Cash), Great Balls Of Fire (Jerry Lee Lewis) en natuurlijk Rocket 88 (uitgegeven door Chess, maar wel hier opgenomen).
Artiesten kunnen zelfs nu nog hier hun nummers laten opnemen!

Gelukkig ligt Sun Studio vlak aan Beale Street, een straat die (vroeger toch) te vergelijken valt met Bourbon Street van New Orleans (zie  dag 1). We konden tijdens deze wandeling ook weer van overal muziek horen. Echte blues zoals we in Clarksdale vonden, kunnen we hier niet echt beluisteren. Wel horen we hier een mix van allerlei soorten muziek. Even dachten we dat James Brown aan de kant van de straat stond toen we iemand “Like a sexmachine” hoorden zingen, dus echt slechte muziek konden we het zeker niet noemen. Het was gewoon iets commerciëler (iedereen zijn eigen smaak natuurlijk).
We drinken onderweg iets in het Hard Rock Café en we gaan eten in restaurantje waar ……… orkest een zeer goed (maar iets te kort omdat we laat waren) jazz optreden gaf, met een aantal dansende koppeltjes.

Na het eten stappen we Beale Street verder af richting onze auto om terug naar het hotel te keren en ons bed weer in te kruipen (tegen 11 à 12u krijgt iedereen toch telkens weer zijn of haar jetlag-klop).

15-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

DAG 8: 14/07/2012 (Zaterdag)

8u, iedereen heeft nog wat last van gisteravond, maar ons druk schema stuurt ons op weg naar Memphis, de geboortestad van Rock ’n Roll.
We maken een kleine omweg naar Stovall Plantation, waar het hutje (dat we eerder al zagen in het Delta Blues Museum in Clarksdale) van Muddy Waters staat. Hier heeft dus de legendarische ontmoeting tussen Alan Lomax en Muddy Waters plaatsgevonden. Een woordje uitleg hierover:

Alan Lomax was een professor die opnames maakte voor The Liberary of Congress om traditionele Amerikaanse folkmuziek te bewaren en bestuderen. Initieel was Lomax op zoek naar Robert Johnson, maar op dat moment vertelde men hem dat deze al een jaar geleden gestorven was. Men vertelde Lomax wel dat hij best naar een lokale blues zanger, genaamd Muddy Waters kon gaan. Dit deed hij dan ook en op het moment dat hij aankwam aan het hutje verstopte Muddy zich. In die tijd betekende een bezoek van een blanke meestal niet veel goeds.
Wanneer Lomax vertelde dat hij enkel wat opnames wou maken en Muddy aansprak met Mister Waters, voelde Muddy zich al een heel stuk meer op zijn gemak. Na de opnames (terug te vinden onder Muddy Waters “The Complete Plantation Recordings”) liet Lomax de opnames beluisteren aan Muddy en op dat moment besefte Muddy dat hij goed genoeg was om naar Chicago te vertrekken en het daar proberen te maken (en de rest is geschiedenis).

Muddy Waters heeft Rock n Roll mee vorm gegeven: The Rolling Stones hebben hun naam van een nummer van hem:  “Rollin’ Stone” (zijn versie op Catfish Blues), hij heeft groepen en artiesten geïnspireerd zoals Eric Clapton, The Who, The Beatles, Led Zeppelin, The Doors, Jimi Hendrix, enz.
Wie weet hoe al deze artiesten nu zouden klinken als dit gesprek hier niet had plaatsgevonden?

Na Stovall Plantation maken we een zij-sprongetje naar Helena (Arkansas), een stadje met veel historische sites (ook van de burgeroorlog).
Voor de blues is dit ook een zeer belangrijk stadje geweest. Hier was radio KFFA waar in de jaren 40 het programma “King Biscuit Time” ontstond, (nog altijd!) gepresenteerd door “Sunshine” Sonny Payne. Ondertussen is dit het langst lopende (al meer dan 16.000 afleveringen) programma in de VS.
Sonny Boy Williamson 2, Howlin’ Wolf en BB King hebben jaren live gespeeld en gepresenteerd voor dit programma en hebben zo hun faam kunnen opbouwen (ze konden meteen aankondigen waar hun optreden plaatsvonden die avond).

14-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 7: 13/07/2012 (Vrijdag)

We beslissen om toch nog een dag langer in Clarksdale te blijven.
Tijdens ons verblijf hier hebben we gehoord over het legendarische Riverside Hotel, waar we onze laatste nacht in Clarksdale zullen doorbrengen.
Een beetje idioot zou je denken, voor één nacht nog van hotel veranderen, maar het speciale aan dit hotel is dat dit vroeger het ziekenhuis (enkel voor zwarten) was waar zangeres Bessie Smith overleden is nadat ze een auto-accident had (en niet naar een veel dichter, maar enkel voor blanken, ziekenhuis mocht!!).
Rond de jaren 40 koopt de moeder van Frank “Rat” Ratliff (de 73 jarige eigenaar) het verlaten ziekenhuis over en maakt er een hotel van. Op dit moment was Clarksdale een bruisende stad waar zowel Muddy Waters als Ike Turner en Sonny Boy Williamson en vele anderen optredens gaven. Je voelt het waarschijnlijk al aankomen: na hun optredens bleven ze allemaal slapen in het Riverside Hotel.
Eigenaar Rat toont ons alle kamers en wie waar heeft geslapen. Steffi en ik kiezen de kamer van Muddy Waters, Marleen en Kathy kiezen die van Aretha Franklin, The Staple Singers enz.
Nog een leuk weetje over het Riverside Hotel: in de kelder van het hotel zou Ike Turner zijn Rocket 88 (wordt vaak als eerste rock n roll nummer omschreven) geschreven hebben.
De kamers zijn authentiek (op een paar meubelstukken na), maar toch zeer proper gehouden. Rat is ook een zeer vriendelijke en levensvolle mens. The Riverside Hotel is zeker een aanrader voor iedereen die naar Clarksdale komt voor de muziek!!  

Na onze tour in het hotel rijden we door naar het Cottonlandia Museum in Greenwood en zoeken het graf van de legendarische King of The Delta Blues: Robbert Johnson. We komen aan bij en kerkje en vinden na even zoeken zijn (meest waarschijnlijke) gra (want er bestaan er drie).

We rijden terug naar Clarksdale omdat we daar een afspraak hebben met Bubba O’Keif. Hij gaat ons een persoonlijke rondleiding geven in het Wrox Museum (wat enkel op afspraak kan). Wrox is het bekenste radiostation in en rond Clarksdale, vooral omdat zij één van de eerste zwarte radiopresentator ooit hadden, Early “Soul Man” Wright. Het museum is eigenlijk nog in opbouw, maar de gepassioneerde rondleiding van Mr O’keefe en de unieke verzamelstukken maken veel goed.
Het is er misschien wat vuil en onafgewerkt, maar het is absoluut de moeite voor muziekliefhebbers!!

S’ avonds eten we in Abe’s BBQ om ons daarna klaar te maken voor een leuke avond in een echte Juke Joint.
Voor de mensen die zich afvragen wat dit is: vroeger wanneer de zwarte arbeiders op de plantage werkten en zondag hun vrije dag hadden wou iedereen zich natuurlijk amuseren op zaterdagavond.
Op zaterdag avond kozen ze één van hun houten hutjes uit en zetten ze alle meubels buiten. En lokale blueszanger kwam dan muziek maken. Dit moeten de meest ongelofelijke feestjes geweest zijn: een huisje in ‘the middle of nowhere’, geen politie (geen regels dus, wat soms dan ook fataal afliep), zelfgemaakt whisky of andere sterke drank, gambling, dansen, ... (de rest laat ik aan de verbeelding over). Wanneer iedereen in de jaren 50 naar de stad trok (Chicago, Memphis, enz) owv het feit dat de handenarbeid vervangen werd door de machines op het platteland, werden deze huisjes gewoon vervangen door Juke Joint Clubs.
Waar wij naartoe gaan is zo’n club (één van de laatste): Red’s. Gelukkig is Red’s op wandelafstand van het Riverside Hotel en kan iedereen eens een pintje drinken. Het optreden van Big A was zeer degelijk en vooral entertaining. Zeker wanneer de vrouwelijke zanger over de grond begon te kruipen tijdens het nummer “Walking The Dog” van Rufus Thomas (http://www.youtube.com/watch?v=2mfQzZvHog4). Dit is natuurlijk meer elektrische Chicago Blues (wanneer iedereen naar de stad trok deden de bluesmannen dit ook en konden ze niet echt gehoord worden met hun akoestische gitaar, dus gebruikte iedereen een elektrische). Even wild als vroeger was het niet, maar we hebben ons toch zeer goed geamuseerd.
Benieuwd of we ons de volgende morgen even goed zullen voelen….

13-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M  

Dag 6: 12/07/2012 (Donderdag)

Een vlug ontbijt in onze Legends Inn (uit het vuistje), en dan op weg naar Indianola. In Tutweiler de marker van WC Handy gevonden, nadat we instructies vroegen aan een cipier van de gevangenis, juist naast de watertoren. Hier zou voor het eerst de blues ontdekt zijn en belangrijker, WC Handy schreef er een artikel over.

Dan op weg naar het BB king museum in Indianola: prachtig museum, weer te veel om allemaal te bevatten. In een fameuze regenstorm kletsnat Dockery Farm bezocht. Hier  werkte Charley Patton, Son House, Howlin’ Wolf, Sam Cooke, Roebeck ‘pops’ staples en nog wat anderen. Misschien is dit wel de geboorteplaats vd blues?

Terwijl Steffi en Kathy even tot rust komen in onze shack, rij ik met Anthony naar Como. Daar leeft nog een van de laatste (er bestaan nog maar een handvol) echte bluesman: RL Boyce. Hij speelt een stijl genaamd Mississippi North Hill Country style, gekend van Mississippi Fred McDowell, RL Burnside, Jr Kimbrough (grootste inspiratie geweest voor The Black Keys trouwens) enz. (RL Boyce heeft nog gespeeld met die eerste drie namen trouwens).
We hebben een soort privé concert/jamsessie kunnen regelen, maar hoe we dat gedaan hebben en het hele verhaal er rond moet je maar aan ons komen vragen en wij zullen dit met alle plezier vertellen.
We kunnen jullie wel dit zeggen: het optreden was fantastisch en het was een echte levenservaring, maar te lang en te speciaal om helemaal uit te schrijven (onze excuses).

12-07-2012 om 00:00 geschreven door anthony_M