En nu waren we nog met twee . Ik had dit jaar nog nauwelijks met een dragende wind kunnen zeilen , en ook nu weer zat de wind op kop , 150 mijl aan de wind . Zeiltechnisch gezien is dit wel leuk , maar mijn nieuwe dekzwabber had nog zo geen zèèbènen , en lag dus meestal in de kuip , vast aan de lage kant , wat naar adem te gapen . De wind was eigenlijk nog zeer vriendelijk , maximaal een 4 en pal uit dezelfde hoek , zodat we zo goed als in één lang rak de haven van Lajes das Flores binnen gleden . Deze kleine marina lag zo goed als vol , veel kleinere bootjes maar eens de romp langer dan 10 m wordt is de plaats beperkt . We krijgen de laatste box , tussen een sympathieke Braziliaan en een afwezige zeiler van een grote alu boot op de kop van de stijger onder Maltese vlag . Het plaatsje zag er leuk en netjes uit , alhoewel het geen te goede reputatie had . Alles was nu liefelijk rustig , strandje net ernaast vanwaar een zwemtochtje door glashelder water naar de grot in de stijle rotswand de eerste sensatie teweeg bracht . Afwachten maar . Het dorpje , of wat er voor doorging was , was weinig soeps , maar dat was wel zowat het enige dat in de supermarkt te krijgen was . Lege rekken alom , de bevoorradings-boot kwam om de 14 dagen en die waren bijna voorbij . Dus op restaurant of met de vissers aanpappen , beide oplossingen bleken succesvol . Hoe weinig aantrekkelijk het dorpje ook was , des te spectaculairder is de natuur . Overdag deden we de meest wonderbaarlijke wandelingen in een overweldigende natuur . Dit is het meest fantastische eiland van ze allemaal . Padjes langs verticale rotswanden , bergmeertjes , natuurlijke zwembaden in zee , het was er allemaal . Aan de andere kant van het eiland , aan Faja Grande komen er watervallen uit de rotswand , vallen een paar honderd meter in zee of in een kleine vijver waaronder je kan douchen als de wind goed zit . Zo niet bereikt het water niet eens de grond , waait weg ...verdwijnt in de lucht . Twee jaar terug had ik op Pico twee Belgische broers ontmoet op de beklimming van de vulkaan . Het werd een leuk weerzien , ze logeerden in het volgende dorp en waren één van de weinigen die een auto hadden kunnen huren . Het toerisme zit hier ook in de lift maar de voorzieningen kunnen niet volgen . Te weinig hotelkamers , huurauto's en scooters , lege supermarkten en een bevolking die elk jaar afneemt . Die auto bracht ons wel op alle uithoeken van het eiland . De broers zaten ook in een hotel dat uitstapjes met grote rubberboten organiseerde naar het naburige Corvo , en of we meewilden ...Er vaart ook een ferry die meestal volgeboekt is als de zee niet te onstuimig is . Vroeg in de ochtend werden we opgehaald en naar de baai van het hotel gevoerd . Een twintig tal mensen stonden te wachten aan twee grote zodiacs . Twee zware motoren bediend door ervaren piloten , stuurden ons langs , voor , achter tussen spectaculaire rotsformaties en in grotten aan de kust van Flores . We kwamen op plaatsen die enkel met dergelijke boten te bereiken waren . Dan kwam de overtocht naar Corvo , op volle snelheid golven rijden , jumpen spelen met de elementen , de piloten waren in hun sas en ik vond het super , sommige passagiers waren het daar niet mee eens , doch alles verliep perfect . Corvo zelf was juist één vulkaan groot , er leefden een paar honderd mensen die wat langbouw bedreven en af en toe een toerist herbergden . De krater zou zeer mooi zijn , maar toen we boven stonden zat alles dicht in de mist en dus een maat voor niets . Daags nadien zagen we de ganse berg , terug van op de Muxicas , in de verte blakend in de zon . Het weer is hier niet altijd goed te voorspellen maar nu ging de wind ruimen naar het Noordoosten en daar was niemand gerust in ...
De vertrouwde haven van Praia da Vitoria bracht terug rust in de dagelijkse routine . Tim was terug thuis en Michael lag , nu wel met de ganse familie aan boord , voor anker in de baai . Als plichtsgetrouwe huisvader koos hij voor de goedkoopste oplossing zodat de optimist de vaste overzet naar het strand werd . Ik wou echter nog wat meer dan zand en strand en plande om deze zomer nog wat onbekende eilanden aan te doen . Michael was gemakkelijk te overtuigen en ging proberen zijn enthousiasme op zijn vrouw te doen overslaan . Serge en Marilyn hadden na veel schuren en roest afbikken hun bootje terug in de verf en antifouling gezet , en waren ook paraat om , samen met ingevlogen vriendin Catherine nog wat aan island-hopping te doen . Daags nadien kwam Marilyn echter , half in tranen en schoorvoetend een slechte tijding brengen . Serge had nog snel wat de motorruimte willen schilderen en had daarbij onder één van de steunen zo een dikke plak roest afgestoken dat ze zware twijfels hadden omtrent de dikte van het resterende gezonde staal . In deze toestand durfden ze niet gaan zeilen , het moest eerst gerepareerd worden en dat kon pas na het seizoen . In Praia kan men in de zomer niet in en uit het water omdat alle ruimte , ook waar de kraan de boten opvist , ingenomen wordt door reusachtige tenten die de " Festas de Praia " onderdak verlenen . De Azoren tellen 9 eilanden , 8 gewone en een speeltuin : Terceira , en daarvoor wijkt alles en iedereen . Als de nood het hoogst is ...heb ik maar het ganse ploegje bij mij aan boord uitgenodigd , en we zouden morgen vertrekken . Met enige moeite had ook Michael met zijn drie adolescenten die het avontuur roken , zijn wederhelft kunnen overtuigen . Blijde gezichten alom , en goede weersvoorspellingen . Onze Frank de Boosere moet er echter verre familie hebben want de volgende ochtend diende zich koud , bewolkt en winderig aan . Een goeie 4 Bf waaide recht de baai in . Mijn toeristen stonden al klaar en dus staken we van wal . Michael was nog niet klaar maar zou nakomen , al heb ik hem pas drie weken later terug gezien ...met familie op het strand van Praia . Na een hobbelige start was zijn "madame" al ziek en verkoos hij de lieve vrede te bewaren en terug te keren . Hij had immers zijn pleziertje al gehad dit jaar . Ten onrechte zou blijken want na het eerste aan de windse rak , volgde een half windse koers tot aan de hoek van het eiland om dan ruim en rustig op Graciosa af te stevenen . De wind zwakte af , de zon kwam erbij staan en Serge mocht met brede glimlach eens aan een echt stuurwiel draaien . Marilyn hield Catherine , die recht uit de Franse alpen haar eerste zeilervaring kwam opdoen , nog net wakker . Zeeziekte vertaalt zich ook in slaperigheid en daar bleef het gelukkig ook bij . De overtocht is een kleine 50 mijl , een dagtochtje . In de late namiddag varen we de vissershaven van Vila binnen . Bezoekers mogen aan de kademuur , er is plaatst voor een drietal boten achtereen , de rest moet dubbel of tripel geparkeerd worden of voor anker gaan buiten de haven muur . We hebben geluk we zijn de tweede boot . Er is aansluiting voor water en elektriciteit en alles is gratis . Even aanmelden en je blijft zolang je wilt . Men is blij te horen dat we een week blijven om het eiland te verkennen , de meesten komen enkel een nachtje een tussenstop maken . En waar de Muxicas aanmeert .. is er feest in t dorp of op het eiland . De kerkfaçade wordt voor de gelegenheid nieuw geverfd . Er staat een werkman op een smalle richel de kwast te hanteren met een touw om zijn middel . Hogerop in een kleine deuropening van de gevel staat de "companheiro" aan het andere eind vastgeknoopt met de teugels in de hand . Als er iets misgaat liggen ze beiden op de kasseien , maar onder god's toezicht is dit hier volstrekt ondenkbaar . Het dorpsplein is sfeervol verlicht , er staat een eettent , een bierkot en een podium waar af en toe wat muziek gespeeld en gezongen wordt . Het klinkt niet altijd even zuiver maar de vissers hier houden wel van een valse noot , en kunnen er in elk geval een paar danspasjes op kwijt en meer moet dit niet zijn . Toen we de volgende ochtend uitgeslapen terug aan dek verschenen kwamen diezelfde vissers , in hun kleine sloepjes , al terug van de dagtaak met het bootje vol vis . Ze brachten ons enkele verse exemplaren maar wilden geen geld aanvaarden , er mag alleen aan de vismijn verkocht worden . Daar dit een terugkerend ritueel werd en wij toch iets wilde terugdoen , vulden we hun koelkast aan boord ongemerkt met flesjes bier . De terugtocht naar de haven was daags nadien net iets langer en luidruchtiger , er was in de koeling duidelijk maar plaats voor één iets tegelijker tijd , of bier , of vis... Melchior , zonderling en éénzaat doch altijd vriendelijk en lachend , vertrok later op de dag en ging tegen de rotskust schelpen , krabben en dergelijke plukken . Toen we hem enkele dagen niet meer zagen hoorden we dat zijn bootje op de rotsen kapot geslagen was maar hijzelf bleef gelukkig ongedeerd . Gevaarlijk beroep . Tussen de vis bbq's op de kade door gingen we het eiland verkennen , te voet , met de fiets en zelfs met de bus . Groot was het niet , een drietal dorpjes , één grote vulkaan en wat kleinere aan elkaar gebreid met ongerepte natuur . Op de fiets kon je in een halve dag het eiland rond . Leuk was Santa Cruz , de "hoofdstad" waar de bomen als versiering een kleurrijke gehaakte kous rond de stam en onderste takken dragen . Ook het visrestaurantje met zicht op het buureiland Sao Jorge en het daarachter gelegen Pico en zwemgelegenheid in de bijna private kleine baai voor de deur , was een aanrader. De grootste vulkaan van het eiland , biedt een spectaculaire doch gemakkelijke afdaling in de krater aan , en een bijhorend klein museum met de nodige uitleg . Er borrelt nog steeds 80° warm zwavelhoudend water door de krater omhoog , dat wat afgekoeld in een geneeskrachtig zwembad opgevangen wordt . Voor de liefhebbers is er ook een bijhorende massage . Of alle kwaaltjes nu genezen werden laat ik terzijde , maar aangenaam was het wel . De week liep ten einde , maar niet zonder de obligate "tourada a corda " door de straten te zien dansen . De kers op de taart was echter weggelegd voor een manche van de rally der Azoren . Veel vroem , vroem over het eiland en door de smalle steegjes van het anders zo rustige Vila . De natuurlijke orde werd hersteld toen er een deelnemer onverwacht maar zonder veel erg tegen een muur knalde . Rally afgelast , en wij terug op terras voor een laatste pintje . Morgen gingen de bolides en enkele wrakken terug de ferry op vergezeld van Serge en Marilyn , die hun achtergelaten bootje , met bijna gat , toch niet erg vertrouwden . Ik kon de overtocht naar de Westelijke eilanden , Flores en Corvo , nog wat voorbereiden , 150 mijl , vergezeld van Catherine die klaar was voor een volgend avontuur .
VVW op de SANJOANINAS
Vorig jaar had ik deze feesten net gemist . Het is de grote seizoensopener voor Angra do Heroismo , Terceira , de Azoren . Mensen komen inderdaad van alle omringende eilanden , het vaste land Portugal en emigratie gebieden , USA, Canada ,Brazilie en Europa om dit festijn mee te maken . Vanuit Belgie kwam in elk geval mijn neef Tim op bezoek . Toen ik enkele jaren terug Blankenberge achter mij liet zei Tim '...allez , tot deze zomer op de Azoren...' , eindelijk is het zo ver . Het illustreert hoe goed een dergelijke reis te plannen valt , niet dus .
Om zeker een plaats in de jachthaven van Angra te hebben , het episch centrum van de feesten , had ik al eens het traject heen en terug vanuit Praia met mijn plooifietsje afgelegd . Het resultaat was een box in een stille uithoek van de Marina , een zegen toen we zagen dat één van de podia midden in het centrum van de haven werd geplaatst . Voor de feestelijke look had ik wat extra vlaggen in het want gehangen waaronder een grote VVW vlag die hier wellicht voor het eerst wappert .
Daags nadien had één van de bevestigingshoeken van de Keltische-landen-vlag het begeven en mocht Tim in de bootstoel de stad gaan overschouwen vanaf de eerste zaling om de knoop te ontwarren .Een koud kunstje voor een volleerd alpinist . Het werd een drukke agenda , elke avond is er wel een praalstoet door het centrum waar alle eilanden aan deelnemen .. De eerste avond start met de praalwagens van de koniginnen van de Joaninas , of de mooiste jonge dames die van uit veilige hoogte het volk gedistingeerd toewuiven .Elke wagen wordt geflankeerd door kleurrijk uitgedoste dansers en muziekanten . Deed dit wat officieel aan dan brachten de volgende dagen alvast verandering , want letterlijk iedereen komt aan de beurt ; de stoet van de sportverenigingen , optocht van de scholen , wandelconcert van alle muziekgroepen en harmonieen , de psychiatrische patienten die voor de gelegenheid gewoon zichzelf konden zijn en niet eens afstaken in de zotte massa , de kleuters en menige peuters die al in dromenland door de begeleidende mammas over de finish gedragen moesten worden . Dit alles in een uitgelaten sfeer waar alles mag en kan , en waar iedereen respect opbrengt voor de organisatie en de feestvierende medeburger . Er is geen politiemacht aanwezig , geen ordehandhavers , geen dranghekkens en toch verloopt alles vlekkeloos ...'wien ister ier de zot.. ...? Na de optocht zijn er nog verschillende live concerten op de verspreide podia in de stad . Voor elk wat wils , Fado natuurlijk , maar ook rock , klassiek , big band jazz en volksmuziek . Na middernacht zakt de massa af naar de jachthaven waar het dansfeest pas echt begint . Een dj speelt er de zon terug uit de zee en meer dan eens stierven de laatste noten tegen acht uur s'ochtens toen er nog een duizendtal die-hards zich uitleefden op de dansvloer . Wij lagen toen al lang te pitten in de stille uithoek....op het ritme van een zachte deining die de oceaan af en toe de haven in stuurde . De enige klacht kwam er van de Muxicas die vastgesjord aan het ponton van zijn vrijheid beroofd bleef . De landvasten gekneld rond de bolders verspreidden een klagend schril lawaai alsof ze tandenknarsend de gevangenschap moesten verwerken . Mijn buur Jean-Pierre , een Antwerpenaar die hier 20 jaar geleden op Faial gestrand en gebleven is , raadde mij nylon landvasten aan , zoals de vissers gebruiken , goedkoop , rekbaar zodat de schokken opgevangen worden en ... ze maken geen geluid . Die van hem bewezen de stelling . Overdag ging Tim het eiland verkennen , met een gehuurde scooter en te voet , vulkaan op , krater in , zwavel gaan snuiven om s'avonds zwaar beladen met schitterende fotos en pompaf in de kuip te ploffen . Een alcoholisch lokaal drankje gaan proeven kon er nog net vanaf , want morgen wachten de walvissen . Ik trok dan maar alleen of met nieuwe of oude vrienden de nacht in . Een concertje , etentje , drankje of een bezoekje brengen aan de plaats in de haven waar ik vorig jaar lag .
Er lag een fascineerende 17m knalrode stalen ketch , Oostenrijkse vlag en Voodoo Chile achterop , een naam die al iets deed vermoeden . Ik raakte makkelijk aan de praat met Per , een oude rocker , die al eens de wereld was rond geweesd , en nu rustig aan met vrouw en schoonzus naar de Middellandse zee wou kuieren om daar nog wat uit te lopen . Toen hij hoorde dat ik een Belgische zeilende tandarts was gingen zijn oogjes blinken . Hij leende mij een boekje geschreven door een Belg , tandarts , die als eerste kaap Hoorn rondde met een zeilschip in de winter en van oost naar west , dus tegen de heersende stroom en windrichting in ."Trismus",( door Patrick Van God ) een aanrader ! De feestweek werd traditioneel afgesloten met een " tourada a corda " en een zeilregatta . De Azoriaanse variant van de Spaanse corrida is eerder een kat en muis spel tussen stier(-en ) en publiek , in een afgebakend stratendeel van de stad , (hier langs de jachthaven ), zonder winnaar of verliezer . Ofwel blijf je rustig op afstand kijken ofwel ga je even meerennen , waaghalzen vind je overal...Het was echter bloedheet die dag en het vierpotige vee had er weinig zin in . Enige opwinding kwam er pas toen " o touro "via de slipway het water inliep in de richting van menig recreant die vanop zijn surfplank , luchtmatras of dingi mee van het schouwspel genoot . Het beest was ook maar op zoek naar wat afkoeling en kon op heel wat begrip rekenen . De lokale yachtclub organiseert jaarlijks de afsluitende regatta waar iedereen voor een paar euros kan aan deelnemen . Winnen was niet belangrijk en de line-honours waren zoals elk jaar voor de plaatselijke arts . Niet de beste zeiler , maar de meest competitieve boot met ingehuurde wedstrijd bemanning . Op de frontpagina van de krant echter werd niet hij doch Michael de nieuwe held . Michael , een jonge Fransman , kwam jaarlijks alleen naar de Azoren gezeild , en liet dan vrouw en kinderen overvliegen voor de zomervakantie . Dit jaar was de familie nog niet aangekomen en kon hij zich dus wel een stunt permitteren...Hij had zich ingeschreven met "l'optimist" , inderdaad , zijn bijbootje , het speeltuig van zijn kroost , een echte optimist . De organistie had het niet door , totdat hij het eerste kruisrak rustig meezeilde met de grote jongens . De eerste "boei" was een rotspartij in zee waar Michael natuurlijk als laatste aankwam en ....afstapte . Hij hield het voor bekeken , zwaaide nog eens naar een begeleidende zodiac die hem beloofd had hem straks te komen ophalen , en installeerde zich in de zon met zijn meegenomen "pasteque". We hadden zelf al bij de organisatie navraag gedaan , onze kameraad was nog niet terug . Men was op de hoogte van zijn opgave en hij werd opgehaald...het was ondertussen donker en de zee lag er staalgrauw en rimpellos bij . We waren al ernstig ongerust toen hij plotseling opdook en vertelde ... Vergeten op zijn rots , besloot hij maar op eigen kracht terug te keren , de wind was helemaal weg zodat wrikken met zijn roer de enige optie bleek ....voor een kleine vier mijl .Uiteindelijk aangekomen is hij dan maar zijn verontwaardiging gaan etaleren op het afsluitend banket . De aanwezige pers vond het schitterend , en na een rijkelijk diner , huldiging met een medaille en persconferentie , bracht hij ons de gejatte banket-vis en de daar overgebleven champagneflessen voor de afterparty . Ik denk dat Michael voor eeuwig in de geschiedenis boeken van de Joaninas , of zelfs de Azoren vermeld staat .
31 maart 2017 , mijn laatste werkdag . Ik was dit jaar wat laat begonnen aan de zoektocht naar een winter job .Vriend Peter gaf de voorzet bij zijn huistandarts en ik mocht a rato van twee dagen per week letterlijk en figuurlijk de gaatjes opvullen .Niet direct veel poen scheppen maar genoeg vergaren om een zomer lang te kunnen bootje varen .De voorbije winter was Peter's afbraakproject onder mijn impuls en zijn supervisie ook terug een opbouwproject geworden ."Den dweerskop" begon binnenin terug op een zeilboot te lijken en werd van een koersvast hydrodynamisch roer voorzien .Peter zelf werd er alleen maar zenuwachtig van , het ging plots allemaal veel te snel en hij begon warempel schrik te krijgen dat de boot eerder ging klaar zijn voor de reis dan hijzelf . Je raadt het al , het was tijd om iedereen en mezelf opnieuw de rust te gunnen waarvoor we geboren zijn ...Bij wijze van opwarming eerst Malaga een weekje onveilig maken ,en al mijn zomerkledij ophalen die daar was achtergebleven . De bus bracht mij stipt en feilloos over nacht naar Lissabon , waar Ryanair met een goedkope vlucht naar Terceira , mij opwachtte . Op de middag stond ik in Praia da Vittoria .Het internationaal vervoer werkt hier vlotter dan het treinverkeer tussen Brussel en Brugge dat mij vorige keer opnieuw drie en een halfuur Sudokus deed oplossen .
De eerste indruk was ...fris , de zomer was hier duidelijk veraf en het hoogdrukgebied der Azoren nog op vakantie . 10 graden minder dan in Malaga betekent dat de trui terug werd opgevist . De Muxicas stond er nog , midden in het pak maar op de eerste rij , intact op het eerste zicht . Bij nader toezien bleek de rotor van de windgenerator en de TV antenne verdwenen . Wat navraag leerde mij dat die er gewoon afgewaaid waren in een felle januari storm en op de grond in duizend stukken uiteenspatten , misschien , ik had zo mijn twijfels .Toen ik op ebay per opbod een rotor voor 15 euro kon versieren was het voorval vlug vergeten . Volgende keer gewoon demonteren voor de winter ! Omsingeld stonden we door drie Russische buren , ze hadden tweedehandse boten kunnen kopen in het Caraibisch gebied en kwamen die hier opkalefateren . Dat kwam goed uit , ik wou namelijk mijn romp terug in de verf zetten , de waterlijn corrigeren , de spoed van de schroef vergroten en wat herstellingen uitvoeren . Een schuurmachine laten draaien hoorde erbij , het stof nu eenmaal ook , maar dat kon s' avonds altijd met wat bier of wodka doorgespoeld worden . De aanvankelijk wat moeilijke conversatie vanwege de taalbarrière raakte zo opgelost , naarmate de nacht donkerder werd herinnerden zij zich meer engelse woorden en leerde ik warempel wat Russisch . Ze hadden al goeie contacten gelegd , wisten waar men de meeste producten spot goedkoop kon krijgen en hadden ook wat exclusieve Russische "chemie" bij , die ze graag deelden . Zo was er aan de overkant van de baai een bouwfirma , die ook de visserijvloot bediende , en die alles van Hempel (verf , antifouling , epoxy ...) verkocht met 50% korting . Een donkerblauwe oplossing , die nog 10x diende verdund te worden , maakte je teakhout voor minsten 10 jaar zacht glad , algen- en onderhoudsvrij . Het goedje was op basis van zware metalen , maar wat er precies in zat wisten ze niet . Waarschijnlijk kanker giftig zodat het in Europa al lang van de markt genomen werd .Hier in Praia kraait er geen haan naar maar vind je wel de mooiste teaken dekken...Als tegenprestatie kon ik ze wat "bootsbouw - know-how " bieden , ik had alles al eens gedaan en het resultaat mocht er zijn , en dat vonden zelfs de russen . Tussen de regen-en stormdagen door werd er vooral geschuurd en "gesocialized" .
Er waren uitzonderlijk veel Fransen aangespoeld waarvan er toch een paar het vermelden waard zijn omdat ze mijn dagen extra kleurden .
De avonturen van de schipper van de "Mésange Noir" in het zog van Darwin de wereld rond geweest .., maar nog steeds niet wetend welke kant zijn schroef uitdraait en dus van manoeuveren helemaal geen benul had .Hij wou terug naar Frankrijk , vertrok drie maal , kwam tweemaal stiekem s' nachts terug met een oud probleem . De derde maal was hopelijk de goeie keer , we hebben er niets meer van gehoord . .Patrick , een ex legionair animeerde samen met zijn Ilsa , een Duitse "Krauterheckse " de marina . We leerden alles over aromatische kruiden en in het wild groeiende salades en spinazie ...heerlijk ! Samen spraken ze iets wat op Spaans leek want elkaars moedertaal begrepen ze niet . Serge en Marilyn had ik vorig jaar al ontmoet maar niet leren kennen . Serge had zowat alle extreem sporten beoefend , menigmaal aan de ultieme kick ontsnapt , en toen alles met de ouderdom wat minder werd , verliefd geworden op Marilyn . Ze sleurt hem mee op een nauwelijks 9m groot stalen kimkielertje, waar hij oervervelende tochtjes meevaart en op de koop toe bij de eerste golfslag al zeeziek wordt . De havens vond hij leuk maar, nee zeilen deed hij niet graag , doch liefde overwint alles ... De "locals" van de jachtclub waar ik ondertussen lid was geworden mag ik niet vergeten , pintjes aan 80 cent en BBQ's aan 5 euro op vrijdagavond waren hun grote troef . De zeiljeugd kan er echter op een professionele begeleiding rekenen , is bijna dagelijks op het water en wordt naar internationale wedstrijden gevlogen op een manier die bij ons ( jullie :) ) alleen afgunst verwekt .
Het weer verbeterde geleidelijk aan , de anticycloon schoof noordwaarts dag na dag dichterbij , en toen die eindelijk pal boven ons lag was..het zomer , onmiddellijk . Toen moest alles vlug gaan , nieuwe waterlijn afplakken , verven , mat schuren , weer verven , antifouling en te water . Haast en spoed is ....even snel als ik te water ging was ik er ook weer uit , een lekkende dieptemeter was de oorzaak .Er was nog geen druppel doorgesijpeld in de voorbije jaren maar na een winter op de kant dus wel . Het kleinood demonteren , nieuwe kit ertussen en de dag erop back to the future . De extra manipulaties worden zelfs niet aangerekend ! Iedereen moest eind mei van het terrein af , er komen grote tenten te staan voor de jaarlijkse feesten in Praia . Gans de stad leek plots wakker geschoten , bloembakken langs de promenade , parasols en ligzetels ( van t'stad ) op het strand , zwemzones afbakenen de binnenstad in de bloemetjes enz. De stuurstanden moesten nog wat verstevigd worden , ik was er vorig jaar in een onevenwichtig moment tegenaan geknald met enkele barsten en een verbogen stuurwiel tot gevolg . Deze werkjes konden rustig op het water gebeuren , naast mijn vriendelijke nieuwe buren ...de zeevaartpolitie .De nieuwe waterlijn zag er goed uit en de nieuwe witte lijn op de romp gaf de boot een wat sportieve sexy look . Het moest echter wat vooruit gaan want ik wou dit jaar de Sanjoaninas in Angra niet missen en die beginnen binnen 10 dagen .
Terceira wordt mijn thuisbasis . Nog enkele dagen in Angra , het seizoen is duidelijk voorbij . Er wordt niets meer georganiseerd , de toeristen hangen vast aan
de schoolvakanties , de feesten zijn gevierd , de zomerzeilers zijn terug naar huis , anderen trekken verder of zetten hun boot op de kant om wat
winter-onderhouds-werk te doen . Zo heb ik mijn Canadese vrienden uitgewuifd na hun boot mee te helpen bergen . De Muxicas gaat de wal op in
Praia de Vittoria waar alle diensten nog veel goedkoper zijn dan in Angra . Alles verliep vlekkeloos en dat was een opluchting na vorige ervaringen .
Weer nieuwe wereldreizigers ontmoet die zomaar bijna naast mij staan . Oostenrijkers , die van de ene dag op de andere dag beslisten om een boot te kopen ,
onderweg te leren zeilen , ondervinden dat Malaysia prachtig maar te warm is voor hen , en nu op de Azoren wortel schieten . De schippersvrouw is vol
energie het onderwaterschip aan het afsteken , de wat minder werklustige schipper zette zijn tirolerpotje wat schuiner op zijn hoofd ;
" Komm Marc wir gehen ein kaffee trinken ..."
So long folks , tot na de winter , ik zal jullie missen .
Met een aangekondigde 4 à 6 Bf liet ik Horta , de slechtste haven van de Azoren tot nu toe achter mij . De ruime wind joeg de boot in een rot vaart , maar
nog voor de oversteek echt moest beginnen was de wind weg , 0 Bf . Klassiek de zee kleurde donker een paar mijl voor de boeg , dus 5 Bf van de andere kant .
De zeilen stonden al klaar .Het spelletje was nog niet voorbij , in de amper 20 mijl oversteek draaide de wind nog eens 90° oost zodat uiteindelijk
Vila toch onder halve wind en schuimende zee kon worden aangelopen . Het stabiele hoog druk gebied der Azoren is niet altijd even stabiel .
Een paar honderd meter voor de haveningang werd de motor gestart en de zeilen gestreken en toen viel de motor onherroepelijk stil . Wat hebben we nu ?
Er zat geen beweging in , dus opnieuw zeil omhoog om niet op de rotsen terecht te komen . Even oproepen via de marifoon , kanaal 16 ....en nog eens...en ....
geen antwoord. Dit verwonderde mij ten stelligste van de anders zo plichtsbewuste José.( later bleek dat José een weekje op vakantie was ) Dicht aan de kust ,
dus maar met GSM , nummer 112 gebeld , het geval uitgelegd en ze gingen doen wat ze konden en mij terug bellen .Met hangende staart belde het loodswezen mij terug
veel verontschuldigingen , maar een sleep via hun diensten zou 700 euro kosten ." Nee bedankt , ik kom wel op zeil binnen !" Dit was even bluffen want in de
mini-haven van Vila was dit echt niet mogelijk zonder ongelukken te veroorzaken . Mijn voorstel om de bevriende Duitsers op te zoeken werd met gretigheid aanvaard .
Die Herrschaften waren echter andere makkers gaan ophalen in Angra ( Terceira) , afwezig , doch een lokale visser wou mij graag een handje (lijntje ) helpen
en dit voor een prikje . Deze visser bleek vlug mijn vroegere buur in de jachthaven te zijn en werkte op het ....loodswezen .
Alles viel uiteindelijk mee , een dieselleiding zoog lucht , het schroefje wat aangespannen ... opgelost . Na een dergelijk voorval moet het loodswezen de
zeewaardigheid van de boot komen checken vooraleer je terug mag vertrekken . Dus even buiten varen met ...mijn buur de loods-visser en terug binnen .
Stempel , handtekening en alles OK . Bij mijn vraag of ik nu hun radio mocht controleren werd eens groen gelachen .Maar ach , who cares , dit zijn de Azoren ,
Europa is veraf , de problemen worden hier opgelost onder kameraden en niet via de administratie . Voor Belgie is dit een stap terug of ... een enorme
sprong vooruit , hoe je 't maar bekijkt .
Ik hou van deze eilanden !
Het was aan het dagen toen ik op de ferry stapte naar Madalena , het vissershaventje van Pico . Twintig minuutjes overvaart vanuit Horta voor 2 euro .
De jachthaven ,aan de andere kant van het eiland , ligt te veraf om er naartoe te zeilen en staat sinds zijn bestaan ( een tiental jaar ) nog steeds niet in de Reeds ...shame on you !
In tegenstelling tot de meeste toeristen die zich gewillig laten rijden tot op 1200 meter , ging ik de sportieve uitdaging aan . Rugzakje met wat eten
en drinken , nog net niet versleten loopschoenen , zonnepetje en de moed voor een 20km lange klimjogging . Aanvankelijk gemoedelijk stijgend doch steeds
steiler wordend ( gemiddeld 6% ) , plaveiden stukjes asfaltweg , onverharde wegen , weidepaadjes en uiteindelijk alleen nog weide , de weg naar boven .
Aangeduid staat er niets , maar moeilijk is het niet , de vulkaan ligt voor je neus en zolang het bergop gaat , zit je goed .Het lijkt Frodo wel op weg
naar Mount Doom . Eén enkele keer heb ik de weg gevraagd maar mijn tactiek werd alleen bevestigd . De laatste kilometers haarspeldbochten werden vermeden
door het koeiepad te nemen , dwars de velden met bijhorende vlaaien , recht naar boven . De ingang van het natuurpark "Pico" op 1200 m (grijns-) lachte
mij nog ruim voor de middag toe ."Lang geleden dat er nog een gek langs kwam die alles op één dag , te voet wou afhaspelen .." vertelde de man aan het onthaal .
Ik werd uitgerust met GPS , moest een veiligheidsfilmpje bekijken en vers water inslaan . Ze laten hier niets aan het toeval over . ..." meneer , het is
nog 3u30 klimmen en 4u3O afdalen , 35°C , en wij volgen U..." OK , daar gaan we . Van lopen , rennen , vliegen is nu geen sprake meer . Het gaat steil naar
boven best te vergelijken met een 1000m hoge trap . De treden liggen bezaaid met vele lava knikkers , een uitschuiver ligt steeds op de loer . Onderweg kwam
ik de eerste twee Belgen tegen , broers uit de streek van Namen die de Azoren kwamen verkennen . Sympathieke jongens en we trokken een eindje samen op .
Ze gingen echter naar het ultieme topje terwijl ik boven in de krater wat van het uitzicht bleef genieten . Putten werden hier met rotsblokken overdekt door
mensen die er bleven slapen om s'ochtends de zonsopgang vanuit zee te zien . De afdaling op het schuiverige pad was gevaarlijk en menig één ging hier overkop
en schaafden of sneden zich aan de scherpe lavasintels . Hier moest je durven naast de hoofdweg lopen op de soliede rotsblokken . Ik mijd al gans mijn
leven "the middle of the road" en voelde mij daar dus in mijn nopjes . Toegegeven er moesten wat meer bokkesprongen gemaakt worden maar je stond onwrikbaar
vast , het ging sneller en er was minder gevaar . De afdaling duurde zo slechts 2u30 , en de bar lonkte . Eén voor één druppelden ze binnen ( sommigen druppelden
ook echt , zweet , bloed en tranen ) de mensen die ik voorbijgelopen was, gehavend of intact maar allen zoals ik "pomp-af"! Bleken we uiteindelijk met
een tiental landgenoten in de bar te zitten die wel een pintje , en nog één en ...lustten . De vriendelijke broers brachten mij met hun huurauto terug
naar de ferry , waarvoor nog eens dank .Ik zag de spurt naar beneden niet meer zitten . Die nacht wiegde mijn boot mij in een diepe slaap , ik droomde
van veel niks doen op een naakt wit strand ...
De centrale eilanden liggen zeer dicht bij elkaar , en de dichtst bijzijnde haven van Saõ Jorge is het befaamde Horta .Vroeger was dit de enige jachthaven van
de Azoren . Nu heeft elk eiland zijn haven en Ponta Delgada is nu wel de voornaamste . Horta teert wel nog op zijn verleden , en vele trans - atlantische
zeilers en regatta's verkiezen nog steeds een stop in Horta . Het beroemde Pieters' café zit daar voor veel tussen . Over beiden kunnen we kort zijn : vergane glorie!
Het havenpersoneel is waardeloos , draait je liever de rug toe dan een lijntje aan te nemen . Ik betrapte ze erop hun marifoon op een onbenul kanaal gezet te hebben
om ongestoord naar de voetbal te kunnen kijken ....Kom maar morgen eens terug , we zitten in vergadering en hebben nu geen tijd ..."
Pieters' café , is zo commercieel geworden dat het steeds vol zit met banale toeristen . De ontmoetingsplaats voor zeilers waar ongelofelijke verhalen
uitgewisseld worden is al lang "passé" !Zijn walvismuseum is nog zelden of nooit open .
De rest van het eiland is echter wel een bezoekje waard . Restanten van de walvisvaart, vangst en verwerking en het echte museum zijn levendig aanwezig .
Mijn brommertje brengt mij via het dorpje "Flamengos" ( daar zijn onze voorouders weer )naar de centrale vulkaan . Je moet wat geluk hebben , hoe hoger , hoe
mistiger en stormachtiger het werd . Ik heb niets gezien , kon nauwelijks tegen de wind in stappen en werd doornat . Volgende keer beter .
Westelijk op het eiland liggen de herinneringen aan de laatste grote vulkaan uitbarsting van de Azoren .Het eiland werd er enkele vierkante kilometer groter
op en lijkt daar nu op een zanderig maanlandschap . Een afdaling door het fijne zand op een snowboard zou hier perfect mogelijk zijn .
Morgen vertrekt de single-handed race voor kleine 8m lange (hightech) zeilbootjes naar ergens in Bretagne . Veel tam-tam , de verzamelde pers en het volledige
havenpersoneel paradeert op de steigers . Na de middag en het startschot , is er van dat verwaand werkvolk geen spoor meer...genoeg gewerkt voor vandaag...
de gewone toerzeiler zal wel zijn plan trekken !
Voor de volgende dag wordt schitterend weer voorspeld . Tijd om "expeditie Pico" op touw te zetten ...
De oversteek naar Sao Jorge is in maritiem opzicht slechts een boogscheut ,... als je goed kan schieten . Het speervormige eiland is een grote monoliet , lang en smal ,
uit de rijzend met hoge quasi verticale wanden .De eerste bewoners moesten hier op zoek naar een plaats om überhaupt een voet aan land te kunnen zetten .
Hier en daar aan de zuidkust is dat ook gelukt , er ontstonden kleine nederzettingen en een haventje , de hoofdstad Vila . De pracht en praal van Angra is hier
ver te zoeken , alles netjes en ordelijk maar de rijkdom is weg . Hier heerst eenvoud , rust en moeder natuur . Vrienden van het vroegere Oost-Duitsland
vonden dit laatste zo overweldigend dat ze prompt hun laatste Duits bezit verkochten , een tweedehands autootje aanschaften en op huizenjacht gingen .
Zelf bouwen bleek goedkoper , de beslissing stond vast ; "Wir bleiben hier" . Een vaste plaats regelen voor de boot ging nog net , José de alomtegenwoordige
havenmeester en manusje "doe 't al" sprong in de bres .
Het zeewater is hier glashelder , de kleinste visjes zie je van op het dek , meters diep , over de zeebodem zwemmen . Zelf zwemmen mag niet in de haven doch
iedereen doet het , en het wordt oogluikend toegestaan . Zwembaden en stranden zijn er niet op het eiland , alleen afgebakende zones tussen de rotsen ,
afgeboord met betonnen zon-weides . De ondertussen klassieke scooter-toer , toonde het eiland ten volle . Van de westelijke vuurtoren naar de oostelijke via de
noordkust . Meestal hoog op de rotsen doch enkele malen is er een steile afdaling naar een stuk verzanding (Faja ) waar er een bar , kerk en enkele huisjes staan .
De vroegere Vlaamse aanwezigheid werd zichtbaar bij een huidig kunstatelier gevestigd in de "Kaasfabriek "met als uitbater ene Mr. Adriaens .
Naar het centrum van het eiland moet je de hoogste berg over ...een maat voor niets , tweemaal in de koude dichte mist verzeild geraakt en niets gezien .
Het meest oostelijke stadje had als voornaamste troef een onbewoond eilandje voor de kust waar de koeien voor de zomerperiode overzwemmen om er te grazen .
Goeie zwemmers , ik zou het niet wagen , het water kolkt er van de stroming . De zuidkust , waar meerder watervallen vanop tientallen meters rechtstreeks in
zee duiken , kent nog een paar aardige dorpjes met vooral leuke terrasjes die een fantastisch uitzicht bieden op het naburig eiland Pico met gelijknamige vulkaan en
hoogste berg van Portugal . Stilletjes bekroop mij de drang om deze kolos te voet te bedwingen ...
Een aangekondigde matige noorden wind , in de loop van de dag draaiend naar het noordoosten was het ideale scenario om de 90 mijl naar Terceira
in één dag te overbruggen .De wind draaide niet maar bleef toch blazen zodat na een 12 uur durend aandewinds rak nog voor donker de haven van
Praia da Victoria , op het derde Azoreneiland ,"Terceira", werd aangedaan .Het bezoek was van zeer korte duur , het kleine haventje lag propvol
en voor de deur het anker uitgooien was de enige optie was . Na een nachtje rollen in de deining werd dan maar koers gezet naar
Angra do Heroismo , de marina aan de andere kant van het eiland . De veel grotere haven hier was grotendeels ingepalmd door een tiental Nederlandse
boten die een retourtje deden , Breskens - Azoren . Ik had de havenmeester echter vooraf gebeld en die had een plaatsje voor mij voorbehouden , de
laatste ...Van de jachthaven de trappen op langs een kunstige waterval , de stadspoort door geflankeerd door het levensgrote standbeeld van Vasco Da Gama
kom je terug de bewoonde wereld in .
Angra is een prachtig stadje , heropgebouwd , voorlopig leukstena een zware aardbeving en prijkend op de lijst van het werelderfgoed . Leuke restaurantjes ,
terrasjes en stijlvolle winkeltjes vullen het straatbeeld . Grote en kleine pleintjes , allen artistiek aangelegd in de obligate kleine zwarte en witte
kasseisteentjes , een prachtig stadspark en enkele fraaie kerkgebouwen vervolledigen het plaatje .Een uitgedoofde vulkaan met joggingbos , kinderspeeltuin ,
open lucht fitness park, en voor de Azoren een zeldzaam wit zandstrand vormen het recreatiegebied van Angra .
De rest van het eiland werd opnieuw met de scooter verkend .Steile rotskusten , vulkaankraters en grotten waar ik zelfs eens mijn doedelzak mocht laten
klinken, "misterios negros" sprookjesachtige wandelingen....kortom mijn favoriete eiland .Toen de week erop mijn tandartsassistente op bezoek kwam ,
werd de ganse eilandtoer , samen met een aangespoelde Canadese vriend nog eens overgedaan , nu met een comfortabele vierwieler . Een dagje strand , een
populair restaurantje , het internationaal Volksdansfeest , een stadsetappe van de rally der Azoren , zelfs een typische straatcorrida (wat minder gesmaakt
door de ladies ) maakte mijn verblijf leuk en afwisselend en haar onverhoopte vakantie tot een succes . Enkel een zeiltochtje ontbrak aan het wenslijstje bij
gebrek aan wind .Toen ik de week erop de rust opnieuw alleen moest doorstaan , bekroop mij de stress om het weer wat verder op te zoeken .
De wind zou opnieuw wat aantrekken uit oostelijke richting , Sao Jorge lag in het verschiet dus ..go !
