Drie albums in een jaar tijd, enkele maanden in de
afkickkliniek en boem pats, opnieuw het podium op. Billy Joe Armstrong heeft er enkele
wilde jaren opzitten, maar dartelt nog steeds als een jong veulen over het
podium. Wie trouwens gezegd heeft dat Punkrock geen mooie afsluiter van een leuk
festival kan zijn zat er flink naast. Oké, het is niet de god die David Bowie
is, maar het publiek ging wel helemaal tot het gaatje en kon de energie van de
band daarbij meer dan gebruiken. Na twee nummers was het hek trouwens al
helemaal van de dam en stond een fan al mee te zingen op het podium. Muzikaal
tapte Green Day altijd al uit min of meer hetzelfde vaatje, maar ook daar had
Pinkpop weinig op tegen. Het zou ons dus verbazen mocht Werchter boos wegkijken
bij hits als Good Riddance, Basket Case, Jesus of Suburbia of Holiday.
En hoe zat het eigenlijk met de Belgen op Pinkpop? Netsky
kregen jullie al, maar ook Trixie Whitley en Triggerfinger speelden in
Nederland. Trixie had de pech dat blijkbaar heel wat Pinkpoppers het om twee
uur in de namiddag de moment vonden om in het gras te gaan zitten en te
genieten van haar Tennessee-blues maar bracht wel een dijk van een optreden.
Spontaan en met een stem die door merg en been gaat. We kregen trouwens ook een
nieuw nummer van haar te horen: the shack. Eén keer gerepeteerd zei ze ietwat
angstig. Dat de Nederlanders Triggerfinger op handen dragen wisten we al. Mario
Goossens en Monsieur Paul trokken speciaal een pink kostuum aan en speelden een
rockshow zoals we die van hen gewoon zijn. Rauw, hard en met de nodige dosis
entertainment. Wij wisten al langer dat de Ruben Block en de zijnen
Wereldklasse waren, sinds hun cover van Lykke Li weet Nederland het ook. Volgt binnenkort
de rest van de wereld?
De vier draaitafelvirtuosen uit het Franse Nantes weten hoe ze hun
visitekaartje moeten afgeven. Zaterdagavond lieten ze de Brand Bier stage
letterlijk op zijn grondvesten daveren met een aanstekelijke mix van electro,
soul, jazz, hip hop ja, er werd af en toe zelfs lustig gescratcht en blues.
Denk daar nog eens een strafe lichtshow, dito visuals, een zweterige tent en
vier djs bij die kriskras door elkaar aan de knoppen gaan draaien en je krijgt
één groot dansfeest. Op Werchter even genoeg van gitaren en geschreeuw? Dan zak
je op vrijdag best even af naar de nieuwe KluB C.
Onder het motto er kunnen nooit genoeg gitaren zijn nam
festivalband bij uitstek The Gaslight Anthem er zaterdag maar liefst drie mee
naar het 3fm-podium. Bruce Springsteen is
al jaren fan en we kunnen wel begrijpen waarom. Met heel wat power werkten de
rockers uit New Jersye hun strakke set af voor een behoorlijk enthousiast publiek.
Hoogtepunt was ongetwijfeld festivalanthem 45. Rootsrock zonder veel franjes.
Moet je ze absoluut zien op Werchter? Neen, zal je gelukkig zijn als je ze
gezien hebt? Volmondig ja!
Het werd plots stil op de Brand Bier Stage toen zangeres Lianne La Havas
op haar eentje het podium betrad en lichtjes op de gitaar tokkelend een intieme
versie van No Room For Doubt inzette. Met opgestoken haar, gitaar in de hand en
een funky outfit zag de Britse schone met Griekse vader en Jamaicaanse moeder, er
evenveel popdiva als soulzangeres uit. Ze nam de Pinkpoppers een uur lang mee
op een aangename trip langs verloren liefdes en shitty boyfriends en combineerde
daarbij moeiteloos pure songwriterliedjes met jazz, soul, rock-n-roll en pop. Vroeg
hoogtepunt was ongetwijfeld hit I forget. Wel ontzettend jammer dat het tijdens
de set begon te regenen en er rumoer ontstond waardoor enkele intieme parels vooral
achteraan in de tent hun effect wat misten.
Kings Of Leon mocht afgelopen zaterdag de tweede Pinkpopdag
afsluiten Muzikaal was het er allemaal boenk op. De zangpartijen zaten juist, de
gitaren scheurden en jankten, de drums donderden. Toch kunnen wij ons niet van
de indruk ontdoen dat het vaak zo goed was dat het leek alsof je naar een cdtje
aan het luisteren was. Het feit dat het enthousiasme er niet altijd afdruipt
bij het viertal uit Nashville, al hadden ze er duidelijk wel zin in, heeft daar
zeker iets mee te maken. Im not a big talker, but when I look at you I wish I
had something to say, was zowat het meest entertainende wat zanger Caleb het
publiek te zeggen had. Hoe dan ook, dijk van een optreden, jammer dat het,
naast nieuwe single Super Soaker, quasi dezelfde set was als twee jaar geleden
en dat ¾ van het publiek enkel voor Sex on Fire en Use Somebody was afgezakt en
bij oudere parels als Four Kicks en Knocked Up ietwat onbetuigd bleef.
Een gitaar en een microfoon, meer had Mike Rosenberg, alias
Passenger niet nodig om Pinkpop zaterdag kippenvel te bezorgen. De Britse singer-songwriter kwam het podium
op met de woorden All the bands today bring happy songs. I already warn you
guys for my boring, depressing folk music.
Leugens bleek achteraf, want saai zou het allerminst worden. Nu vroeg
hij het publiek bevestigend mee te lala-en tijdens I Hate om dan weer helemaal
stil te worden bij een hemelse cover van Simon and Garfunkels Sound Of Silence.
Let Her Go werd gestart na een stukje geïmproviseerde Eye Of The Tiger en was
ongetwijfeld het hoogtepunt van de show. Voer voor wie het graag minimalistisch
en toch zo diep houdt. Gaan kijken op Werchter? Gaan kijken op Werchter!
Horden jonge en al iets minder jonge meisjes troepten
vrijdagnamiddag samen voor de Main Stage om er de Ierse rockers van The Script
aan het werk te zien. De donkere haren en ogen van zanger Danny O' Donoghue
hadden daar ongetwijfeld iets mee te maken, maar vertellen nu ook niet het hele
verhaal. Feit is dat The Script bestaat uit vier ijzersterke muzikanten die,
zij het met vaak heel cliché teksten, aanstekelijke poprock brengt die
dansbaar, maar toch stevig genoeg is om ook menig rockliefhebber lustig te
laten heupwiegen. In Nederland zijn ze ongetwijfeld al groter dan in België, hit
Hall Of Fame werd letterlijk door iedereen meegezongen, maar wij hebben een
sterk vermoeden dat hun doortocht op Rock Werchter ook niet onopgemerkt zal
voorbijgaan. Eentje om in de gaten te houden.
Hi, my name is Ellie. Met die woorden sprak de bloedmooie
zangeres Ellie Goulding het Pinkpop-publiek ietwat verlegen toe in de Brand
Bier tent zaterdagnamiddag. Pinkpoppers die net een hardcore dans- en schreeuwfeest
van The Opposites achter de kiezen hadden, moesten zich even aanpassen, maar
konden zich al gauw vinden in de welkome dosis uitstekende popmuziek van de Britse schone. Goulding had als een van
de weinige vrouwelijk artiesten op Pinkpop weinig moeite om het publiek mee te krijgen
en hoeft dat, in tegenstelling tot heel andere popdivas, niet te doen door
halfnaakt op een podium te gaan staan.
Rockmuziek voor de facebook- en twittergeneratie gebracht
door de band van een Amerikaanse acteur. Zo kan je 30 seconds to Mars best
omschrijven. Jared Leto kwam met heel wat branie de Main Stage op gelopen en
probeerde het volledige optreden lang vooral het publiek het werk te laten
doen. Tot vervelens toe hoorden we I wanna hear you scream, Clap Your Hands
en Everybody Jump door de nummers heen razen. Heel veel effect had het
aanvankelijk niet tot de zanger superfan Siebe naar voor haalde en aan hem
vroeg het publiek op te zwepen. Vreemd? Vreemd! Met de show was er voor de rest
helemaal niets mis. De band is uitstekend en teert op heel wat aanstekelijke
meezingers die de weide bij wijlen toch van voor tot achter deed bewegen. Goede
rockshow, jammer dat de helft ervan aan publieksparticipatie werd opgeofferd. Zondag
om 19 uur op de Main Stage in Werchter.
