|
Nu ik de gezegende leeftijd van 30 jaar gepasseerd ben, zou je toch mogen verwachten dat ik stilaan de weg in het labyrinth der liefde begin te begrijpen. Niets is minder waar : als doorwinterde vrijgezel heb ik nog steeds geen verstand van hoe een man in elkaar zit, laat staan hoe de liefde in elkaar zit.
Het is precies of ik loop ergens in de wirwar van het labyrinth steeds tegen de verkeerde aan. Of de timing is volledig verkeerd. Het is alsof ik de regels van het spel maar niet kan begrijpen of dat er iemand vals speelt en de regels verandert van zodra ik ze begin te begrijpen. Ik loop elke keer opnieuw verloren. Ik mis de aanwijzingen naar de juiste weg en kan maar niet onderscheiden of iemand geschikt voor me is, of dat het een valstrik is. Laat staan dat ik de uitweg vind en in de armen van mijn droomprins terecht kom. Het wordt trouwens steeds lastiger om te geloven dat er een uitweg is in het labyrinth. Misschien is er door een foutje geen uitweg in mijn labyrinth. Wie of hoe mij saboteert, daar ben ik tot op heden nog niet uit. Ik weiger die eer toe te kennen aan een God, maar misschien zitten de oerkrachten er wel voor iets tussen.
Het maakt me zo moe, zo ongelooflijk moe. Dat eeuwige over en weer getrek en gesleur, die eeuwige strijd tussen mezelf en mezelf geven aan iemand. Het verliefd worden om nadien weer met een breuk in mijn hart achter te blijven. Echte liefde kan zo mooi zijn, maar waarom komt er steeds een kink in de kabel. Waarom loopt het bij mij nooit af zoals in een sprookje. Waarom kan ik nooit eens op de eerste plaats komen, waarom ben ik niet de moeite waard om voor te vechten?
Misschien heb ik wel een té romantisch beeld van de liefde, maar ik weiger mijn beeld aan te passen en genoegen te nemen met een veredelde vriendschap. Ik wil het allemaal, verliefdheid, passie, liefde,... ik hunker naar het gevoel opnieuw verliefd te zijn. Vlinders in mijn buik, aftellen tot ik hem weerzie, het niet van elkaar kunnen blijven. Dat is wat ik wil, wat ik zoek.
Eens had ik het, heb ik er kortstondig van mogen proeven maar het heeft niet mogen zijn. Mannen met een levensdoel, de vrouwen moeten dan maar volgen of oprotten. Want een man met een levensdoel laat zich door niemand van zijn pad brengen.
Voor een vrouw is het leven er door de emancipatie niet gemakkelijker op geworden. Het is precies of het is ons niet gegund om alles te hebben. Of is het hebben van alles nu eenmaal onhaalbaar omdat een dag maar 24 uur heeft?
Vind trouwens maar eens een man die een vrouw met een levensdoel volgt, of die van een vrouw zijn levensdoel maakt. Ze zijn een zeldzaamheid, mannen die afstand kunnen nemen van de primitieve drang om voor het in hun ogen zwakkere geslacht te zorgen. Mannen die een vrouw zien als evenwaardig, als een echte levenspartner. Die zich volledig los kunnen maken van het eeuwenoude rollenpatroon.
Het labyrinth der liefde geeft niet al zijn geheimen in één keer prijs. Het geeft gewoonweg zijn geheimen niet prijs.
Het labyrinth is nu eenmaal een wirwar van wegen die naar iets leiden, iets dat men ook wel liefde noemt.
Ik kan alleen maar hopen dat ik doorheen mijn leven ooit eens de uitweg vind, de uitweg naar de ware onvoorwaardelijke liefde. En ondertussen genoegen nemen met kleine stukjes liefde.
02-08-2009 om 14:01
geschreven door Muse
|
