Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
Aangezien ik de eer had om de The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford te gaan bekijken op het Filmfestival van Gent, kan ik jullie mijn recensie geven nog vóór de premiere in de bioscopen. Échte Westerns worden al jaren niet meer gemaakt, maar gelukkig weten de filmmakers dit tegenwoordig te compenseren door het genre op een creatieve manier te verruimen. Het lijkt echter wel heel vreemd om ineens de hele plot weg te geven in de titel, maar anderzijds: het draait in deze film niet echt om de moord op zich. Het is immers al lang geweten wie Jesse James uit de weg ruimde, en in deze film gaat het dan ook eerder om de jonge moordenaar, de gebeurtenissen die naar die fatale dag leidden en de gevolgen nadien. De film speelt zich af in het Amerika van 1882, waarin het Wilde Westen (cowboys, vrijheid, avontuur, wetteloosheid en desperado's) stilaan aan zijn eind begon te komen en baan moest ruimen voor "de Beschaving". De James Gang besluit nog één overval te plegen als bende en dan uit te zwermen. Jesse James vindt daarna zijn draai niet meer in het leven en kan zichzelf steeds minder in de hand houden. Tegelijkertijd krijgt hij voortdurend te maken met een jonge opdringerige fan, Robert Ford, een kluns die vreselijk graag Jesse James wil wórden. Ford heeft weinig talent om desperado te zijn maar kan wel goed met de blaffers overweg, wat ook Jesse James aan de lijve mag ondervinden. Met één kogel wordt er voorgoed een eind gemaakt aan het échte Wilde Westen, maar de reacties van de andere Amerikanen op de moord zijn...verrassend. Ford was eventjes vergeten dat Jesse James al tijdens zijn leven een legende was geworden en heel wat populairder is dan de eerste de beste derderangs moordenaar.
In deze film krijgen we een idee van wat Robert Ford bezield heeft, tegen de achtergrond van het Wilde Westen dat ophoudt te bestaan. De muziek, verzorgd door Nick Cave (die trouwens ook een leuke cameo heeft), is bijzonder melancholisch en past perfect bij de sfeer in deze film. Ook de fotografie en de natuurbeelden zijn excellent en doen je watertanden naar een rondreis door de Verenigde Staten. Brad Pitt is weergaloos als Jesse James maar dé revelatie is toch Casey Afleck (broer van), die Robert Ford vertolkt. Het enige minpunt aan deze film is de lange speelduur (2,5 uur!), wat toch wel enige kramp in de benen veroorzaakt. De toeschouwer moet dan maar denken dat hij (nóg) meer waar voor zijn geld krijgt. Zet dus allemaal die Stetson-hoeden op, knoop die halsdoek voor je gezicht, pak dat ouwe Winchestergeweer, geef je paard de sporen en rijd spoorslags naar de dichtstbijzijnde bioscoop! Jahooe!
Vandaag was een prachtige dag die ik in drie begrippen kan samenvatten: zon, Filmfestival van Gent en F.A.C.T.S.-Convention. Met zo'n korte samenvatting bent u natuurlijk weinig dus zal ik in dit bericht uitweiden over hét Star Wars/LOTR/Fantasy/Film - evenement van het jaar: F.A.C.T.S. (Fantasy, Anime, Comics, Toys, Science-Fiction) in Gent!
De dag begon reeds zeer vroeg voor mij. Op een onchristelijk uur moest ik uit de veren, aangezien ik een duoticket gewonnen had voor de filmvoorstelling The Assassination of Jesse James op het Filmfestival van Gent. Het zou een drukke dag worden, want toevallig zou ik ook naar FACTS gaan, maar dit heb ik er allemaal voor over. FACTS is niet alleen bekend voor de leuke spulletjes die je er kan aanschaffen maar ook voor zijn Cosplay. Iedereen die zich geroepen voelt om zich een beetje origineel te verkleden (of juist niet origineel:-p) krijgt een paar euro korting aan de kassa. Dit jaar had ik meer dan zin om een bescheiding bijdrage te leveren aan de verkleedpartijtjes en dus deed ik mijn gouden Venetiaans masker met zwarte verenkrans in een zakje, trok ik een bijpassende gele trui, gouden armbanden en zwarte rok aan en spoedde mij in alle vroegte over de nevelige velden naar Gent. Daar aangekomen werd ik meegenomen op een korte sightseeing-tour door het Gentse, alvorens van het filmfestival en ontbijt te genieten. Het masker droeg ik nog niet, anders zouden ze me wel eens kunnen aanzien voor terroriste! 's Ochtends vroeg liepen er maar enkele freaks in deze Gentse buurt, maar na de voorstelling krioelde het ervan! Met enkele had ik een merkwaardige ontmoeting. Op weg naar het ICC-gebouw werd mijn pad gekruisd door een lieftallige nimf, die mij een vreemdsoortig geel bandje rond de pols deed. De nimf was een echte FACTS-fan en had toegang voor twee dagen, maar ging nu naar huis en wenste dat iemand anders van het wonderpolsbandje zou kunnen genieten. Ietwat bedremmeld door zoveel goedheid aanvaardde ik het nobele gebaar, en haastte me daarna naar de ingang, waar een halve kilometer mensen aan het aanschuiven was. Ik lachtte in mijn vuistje omdat ik natuurlijk helemaal níet moest aanschuiven en bovendien nog gratis naar binnen zou mogen op de koop toe. Dat was echter buiten een overijverige Imperial Guard gerekend( http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2657.jpg) die mij ijzig ontving in het Fantasy-paleis en niet van plan leek mij te laten passeren. Gelukkig ben ik zeer bedreven in de Jedi mind trick! Ik raakte zonder problemen binnen en stortte me als een uitgehongerde wolf op een Cheesebacca, die ik met veel smaak verorberde. Ondertussen bleek het ICC-gebouw zuurstofarm en overbevolkt te zijn, zodat we met enige moeite vorderden langs de kraampjes. Ik was op zoek naar een Jar-Jar Binks- of Yoda-popje, maar dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan. Onze speurtocht werd bovendien bemoeilijkt door onverwachte ontmoetingen. Zo konden we maar rakelings ontsnappen aan de aandacht van de gevreesde Dark Lord of the Sith en zijn helpers, die gelukkig middenin een belangrijke vergadering zaten (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2662.jpg). En Jabba the Hutt zocht nieuwe slaven, en keek ons dan ook monsterend aan (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2663.jpg). Jabba verloor echter al gauw zijn interesse, zodat we onze tocht weer verder konden zetten. Vanaf dan kwamen we ook vriendelijker volk tegen, zoals talloze Jedi (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2664.jpg, http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2677.jpg) en Ghostbuster Ernie Hudson (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2666.jpg). Deze personen deden mij weer moed vatten tijdens deze zware queeste en algauw had ik mijn Jar-Jar Binksje gevonden (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2669.jpg)! Nu bevat mijn collectie drie popjes (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2688.jpg). Het was hoog tijd voor een pauze, maar oh wee, wie kwam daar recht op ons af...Darth Vader. Zou hij dan toch doorzien hebben dat ik gratis was binnengeraakt? De Dark Lord wees naar mij terwijl een stormtrooper zijn blaster al in aanslag hield (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2670.jpg). Jedi mind tricks werken niet bij Lord Vader, maar poseren bleek hem mild te stemmen (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2671.jpg). Darth Vader en zijn lijfwacht bleven daarna nog even overleggen (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2672.jpg, http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2673.jpg) maar besloten uiteindelijk de zaak maar zo te laten...voor deze keer (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2674.jpg)! Ik glipte gauw weg en besloot na een drankje Jawa Juice het gebeuren binnen nog eens te bekijken. Zo kwam ik nog een heleboel wonderlijke wezens tegen (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2684.jpg, http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2678.jpg) en ook onder de kinderen zag ik getalenteerde cosplayers(http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2682.jpg, http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2680.jpg), terwijl een onverwachte ontmoeting met enkele dinosauriërs mij in helemaal in bekoring bracht (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2683.jpg). De dino's smeekten mij allen om hen met me mee te nemen, maar zoveel geld had ik niet dus besloot ik dat het voor een andere keer was. Toen vond ik per toeval de Little Pony waar ik mijn hele kindertijd naar gezocht heb: eentje met vleugels én een hoorn. De haren van het arme ding waren helaas helemaal weggeknabbeld; wie durft zoiets te verkopen!?! Andere mogelijke verleiders waren het boek De Kinderen Van Hurin en een prachtig kettinkje met het Oog van Horus; mijn budget was jammer genoeg niet toereikend voor een van beiden.
Uiteindelijk bleek FACTS-Convention exact 50 cent winst geboekt te hebben op mijn kap. Ik heb meer geld besteed aan het eten en drinken dan aan gadgets - misschien ben ik dan toch een echte bourgondiër? Het was wel eens fijn om je geweldig te amuseren zonder dat je er hopen geld tegenaan moest smijten. Moe maar voldaan strompelden we in de avondzon terug naar de trein die ons naar huis zou voeren
De Nobelprijs voor de Vrede gaat dit jaar naar niemand minder dan... Al Gore! Het is opmerkelijk hoe Al Gore, de groene paus, de laatste jaren prijs na prijs wegkaapt terwijl hij zeven jaar geleden nog op een bijzonder pijnlijke manier de strijd om het presidentschap verloor van George W. Bush. Wie laatst lacht, best lacht dus, aangezien Al Gore vandaag de dag heel wat populairder en cooler is dan Dubya. Die laatste zou met gemak de Nobelprijs voor de Oorlog kunnen winnen, mocht die bestaan. Hoe dan ook, na de Oscar voor beste documentaire mag Gore nu ook een Nobelprijs en een aanzienlijke som geld gaan ophalen. De toekenning van de Nobelprijs voor de Vrede doet hier en daar wel vraagtekens rijzen: heeft de strijd tegen global warming wel iets te maken met vrede? Ik geef toe dat een Nobelprijs voor milieu hier beter past maar goed, die bestaat nu eenmaal niet. De andere soorten Nobelprijzen (geneeskunde, scheikunde, natuurkunde, literatuur en economie) komen daar ook niet meteen dicht in de buurt. Een belangrijker argument is dat klimaatsverandering wél oorlog kan veroorzaken. Eén van de bekendste oorlogen waaraan klimaatverandering ten grondslag ligt is het conflict Darfoer/Tsjaad. Wie er meer over wil weten, zal binnenkort wel naar Sand and Sorrow kijken, maar de film Si le vent soulève les sables kwam al aardig bij de realiteit in de buurt. (Een andere klimaatfilm was trouwens The Day after Tomorrow, waarvan algemeen wordt aangenomen dat dit de fictie-voorloper is van Gore's eigen An Inconvenient Truth.)
Klimaatsverandering zorgt voor conflicten, aangezien grote droogte voor strijd om het resterende water veroorzaakt terwijl stijging van de zeespiegel er weer voor kan zorgen dat er gevochten wordt voor hoger gelegen land. Een mogelijk toekomstbeeld: Nederland loopt onder waardoor de inwoners van dit laaggelegen land het elders zullen zoeken...En aangezien vreemde talen niet hun sterkste kant is, zouden ze wel eens massaal kunnen emigreren naar landen waar hun taal gesproken wordt. Wie ziet hier een oranje invasie zitten? Buiten etnische conflicten brengt klimaatsverandering sowieso veel ellende mee. Overstromingen, orkanen, droogtes...We kennen de rampen vanop ons televisiescherm en het is niet meer dan normaal dat we willen dat dit niet massaal zal gebeuren. Zal het eigenlijk massaal gebeuren??? Dat weet niemand. Zelfs Al Gore kan niet in de toekomst kijken. Velen vinden dat hij overdrijft of ons een eenzijdig of zelfs foutief toekomstbeeld voorspiegelt. Het kan best dat Gore de zaken wat overdreven heeft, maar ik zeg steeds: "beter voorkomen dan genezen". Ik loop liever niet al die risico's door gewoonweg niks te doen. Ook onze kinderen moeten nog op deze planeet kunnen leven.
Rest er nog de vraag wat de verdere plannen zijn van de gelukkige winnaar van de Nobelprijs? Blijft hij "klimaatpaus" of doet hij toch nog maar eens een gooi naar het presidentschap? Ik ben altijd bij mijn mening gebleven dat er aan Gore een goeie president verloren is gegaan (hoe zou de wereld er nu uitzien indien Bush verloren had?) maar ik denk dat hij beter zijn sensibiliseringswerk verderzet. Hij is tenslotte goed bezig! Toen ik een kind was, was geen mens bekommerd om het klimaat. Als zevenjarige schreeuwde ik al van de daken dat er dringend actie ondernomen moest worden tegen "het broeikaseffect" en lachtten alle volwassenen met mijn engagement. Nee, dan nu. Vandaag de dag spreken mensen mij aan over klimaatsverandering en is global warming een hot item. Zelfs in de politiek van Europa én Amerika is de zaak populair, en dat wil wat zeggen. Dat hebben we allemaal te danken aan Al Gore, die de wereld een groen geweten schopte.
Zaterdag 13 oktober is er op VT4 een geweldige film te zien: The Village (tv-premiere!). Veel mensen zullen deze film al in de bioscoop hebben gezien enkele jaren terug, maar zo'n ijzersterke film wil ik nog wel eens terugzien. M. Night Shyamalan is een van mijn favoriete regisseurs, en die eer krijgt hij niet voor niets. Zijn films Signs, The Sixth Sense en Lady in the Water waren indrukwekkend genoeg, maar ik blijf The Village de allerbeste vinden. Te veel verklappen zou zonde zijn aangezien Shyamalans films het altijd van spanning en plotwendingen moeten hebben, maar ik kan wel een korte situatieschets geven. In een geïsoleerd 19de eeuws aandoend dorpje gaat het leven zo zijn vreedzame gangetje en het leven zou er perfect zijn, ware het niet dat er ook nog Those we don't speak of zijn...Er rust een taboe op hen, maar de dorpelingen hebben met hen een pact gesloten: zij laten het dorp met rust zolang geen mens de rondom liggende bossen betreedt. Geen probleem, zou je denken, maar helaas...het pact loopt af!
The Village heeft heel wat negatieve kritieken over zich heen gekregen, wat ik niet goed begrijp. De film is eigenlijk van begin tot eind spannend zonder ooit overdreven of horrorachtig te worden. De acteur zijn niet de minste: Joaquin Phoenix, Sigourney Weaver, Bryce Dallas Howard (haar debuut in deze film was zo indrukwekkend dat ze meteen ook de hoofdrol mocht vertolken in Lady in th Water!)...Zoals gewoonlijk heeft M. Night Shyamalan zichzelf een cameo gegeven, dus degenen die de film voor de tweede keer zien kunnen zich nu concentreren op het ontmaskeren van de regisseur.
Doe zaterdagavond dus het licht uit in de huiskamer, kruip dicht tegen elkaar (het zal nodig zijn!) en kijk allemaal naar:
"Als wij lachen met een ander, dan lachen zij niet met ons! Denken wij."
De laatste maanden zijn er wel wat streekgenoten op een uitzonderlijk tragische wijze om het leven gekomen. Sommigen kende ik persoonlijk, anderen waren wel eens kennissen van vrienden van me. Het is me in deze maanden meermaals opgevallen hoe respectloos buitenstaanders reageerden op de gebeurtenissen. Ik ben er een paar keer zelf getuige van geweest dat bepaalde personen zowel slachtoffer(s) als nabestaanden achter hun rug uitlachten en de het vreselijke gebeuren in het belachelijke trokken. Ik vind dit ten eerste achterbaks en ten tweede respectloos. Ik beweer niet dat er nooit eens gelachen mag worden, maar dit soort toestanden brengt mij uit mijn humeur. Ik vind dat er een minimum aan respect moet zijn, zeker bij schokkende gebeurtenissen. Het is ook pijnlijk dat zogenaamde vrienden en kennissen geen respect opbrengen voor de gevoelens van de personen die achterblijven. De humor van de situatie ontgaat mij volkomen. Misschien is het in de mode om verdriet van anderen weg te lachen, maar dit vind ik, in eer en geweten, níet kunnen. Veel mensen lijken geen weet te hebben van de concepten "medeleven" en "begrip".
Anderzijds, misschien ben ik gewoon te serieus en is dit wel de normale gang van zaken in de wereld der volwassenen? Ik vertoef immers nog maar vier jaar in deze wereld en aan bepaalde zaken moet ik misschien nog een beetje wennen. Ik kan lichtgeraakt zijn; misschien moet ik het maar normaal vinden dat vrienden, familieleden en kennissen elkaars verdriet in de grond boren? Of misschien is het in deze harde wereld not done om je in te leven in een ander? Jullie mening graag!
De helft van de zowat 7000 bestaande talen dreigt nog deze eeuw te verdwijnen, zo stellen onderzoekers vast. Nu al sterft gemiddeld om de twee weken een lokale taal of dialect uit, omdat de sprekers ervan doodgaan. [...] Nu al zijn er nog maar half zoveel talen als 500 jaar geleden."
Als taalkundige wist ik uiteraard al langer dat het merendeel van de talen in de wereld met uitsterven bedreigd is. Dat ligt vooral aan het veelvuldig gebruik van een aantal belangrijke wereldtalen zoals Engels, Frans en Spaans. Deze talen, veelal ingevoerd door ex-kolonisators, verdringen na verloop van tijd de "inheemse" talen, omdat het nu eenmaal meer loont zo'n wereldtaal te spreken dan een lokale taal. Vooral Engels heeft tegenwoordig echt een vernietigende invloed op lokale talen en dialecten. De taal wordt dan ook vergeleken met een T-Rex: het vreet alle anderen op. Uiteindelijk is ook de Tyrannosaurus Rex uitgestorven, maar voorlopig lijkt het Engels nog lang niet op zijn ondergang af te stevenen.
Wanneer is een taal met uitsterven bedreigd? Een taal is in gevaar wanneer er maar zo weinig sprekers over zijn dat de bewuste taal gewoonweg niet meer gebruikt dreigt te worden. De taal wordt als uitgestorven beschouwd vanaf het moment dat de laatste moedertaalspreker het loodje heeft gelegd. Er is geen vaststaande norm die kan bepalen of een taal bedreigd wordt met uitsterven, maar men kan wel gebruik maken van drie criteria: - het aantal huidige sprekers van de taal - de gemiddelde leeftijd van de moedertaalsprekers en eventueel van niet-moedertaalsprekers met grote beheersing van de taal - het percentage van de jongste generatie dat de taal in min of meer vloeiende mate verwerft
Uiteindelijk lijkt de gemiddelde leeftijd van de moedertaalsprekers het meeste gewicht in de schaal te werpen: een situatie met 1000 kinderen die de taal verwerven is gezonder dan een millioen sprekers die allemaal boven de 60 zijn. Het is niet onmogelijk om een taal, eens uitgestorven, weer tot leven te wekken, maar het is wel verdomd moeilijk en de slaagkansen zijn klein. Zeker de helft van de talen in de wereld zou onder de noemer "bedreigd" kunnen vallen, en volgens het artikel in De Morgen bevinden een aantal talen in Centraal- en Noord-Amerika, Siberië en Noord-Australië zich in kritieke toestand. In Noord-Amerika is niet het Engels maar een groot aantal indianentalen bedreigd, terwijl het voor de hand ligt dat in Australië een hoop Aboriginaltalen "terminaal" zijn. Op die plaatsen zijn dus geen Babylonische spraakverwarringen meer mogelijk. Bedreigde talen hoeven echter niet in verre, voor ons exotische oorden gesproken te worden. Dichter bij huis treffen we immers ook een aantal talen aan die gevaarlijk veel risico lopen op uitsterven. Alleen al in buurland Frankrijk zijn de voorbeelden legio: Bretoens, Elzassich, Frans-Vlaams, Normandisch, Baskisch, Corsicaans, Occitaans..."Eén volk, één taal", maar de prijs daarvoor is dus hoog.
Als Germanist zou ik het misschien fijn moeten vinden dat bijvoorbeeld het Engels zo succesrijk is op onze aardkloot, maar als taalkundige vind ik het doodjammer. Het is tragisch dat één van de mooiste wonderen die mens ooit heeft geproduceerd nu her en der vernield wordt. Alleen al voor fonetici is elke taal die uitsterft een groot verlies: dankzij het toekomstige uitsterven van een hoop Afrikaanse talen zullen wij misschien nooit meer clicks, dubbele articulaties of toonverschillen kunnen bestuderen. Maar er is meer. Iedereen kent de uitspraak "De taal is gansch het volk" wel, en in wezen schuilt hier alleen maar waarheid in: sterft een taal, dan sterft ook de daarbij horende cultuur en geschiedenis, filosofie, mythes en kunstvormen. Ja, met elke taal die uitsterft gaat er ook een volk verloren...
