Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
Wat lees ik zonet op de nieuwssite van De Morgen ? Kim De Gelder, dat stuk krapuul dat die onschuldige babytjes heeft afgeslacht in Dendermonde, blijkt nu ook verdacht van de moord op Elza Van Raemdonk, een bejaarde vrouw die op 16 januari dood werd aangetroffen in haar huis in Beveren. Da's slechts op een paar kilometer van mij thuis!!! Ik krijg er koude rillingen van. Wat bezielt die freak om helemaal van Sinaai naar Beveren te komen om een bejaarde vrouw om te brengen? Als hij dat echt gedaan heeft...creepy Misschien moet ik toch maar niet meer gaan fietsen in die buurt. Er wonen daar inderdaad weinig mensen, de ideale locatie voor psychopaten...
Het feit dat ik hier over een zwarte lijst begin luttele dagen nadat Obama is ingezworen als eerste zwarte president van de VS , berust op louter toeval. Ik heb het over de New Wave Top 40 die zaterdag 31 januari voorgesteld wordt op StuBru. Je kan door te stemmen de 40 beste New Wave albums winnen! Zeer interessant, aangezien ik in mijn tienerjaren de New Wave pareltjes van vroeger ontdekte in de platencollectie die bij ons thuis stond. Het gaat echter een harde dobber zijn om mijn 3 favorieten te bepalen. Ik vond immers zoveel nummers lekker new wave-achtig! Je kan ook eindeloos beginnen discussiëren of een nummer nu new wave is of gewoon electronisch, eighties pop of deprimerend
Ik geef hier, op het gevaar af gelyncht te worden door de "echte" new wave-kenners, de top 3 die ik doorgestuurd heb:
1 New Gold Dream van Simple Minds 2 Eisbaer van Grauzone 3 Vienna van Ultravox
Jaja, ik weet het, nummer 1 en 3 waren erg commercieel, en wat dan nog Ik heb zoveel favorieten dat ik niet té obscure nummers wou kiezen.
Ik zag haar dood aankomen, maar toch mis ik het gezelschap van het beestje. Als eerbetoon aan deze cavia een beroemd verhaaltje genaamd "The Rainbow Bridge" en een slideshow met leuke beelden uit Cleo's leven:
Rainbow Bridge
Just this side of heaven is a place called Rainbow Bridge.
When an animal dies that has been especially close to someone here, that pet goes to Rainbow Bridge. There are meadows and hills for all of our special friends so they can run and play together. There is plenty of food, water and sunshine, and our friends are warm and comfortable.
All the animals who had been ill and old are restored to health and vigor; those who were hurt or maimed are made whole and strong again, just as we remember them in our dreams of days and times gone by. The animals are happy and content, except for one small thing; they each miss someone very special to them, who had to be left behind.
They all run and play together, but the day comes when one suddenly stops and looks into the distance. His bright eyes are intent; His eager body quivers. Suddenly he begins to run from the group, flying over the green grass, his legs carrying him faster and faster.
You have been spotted, and when you and your special friend finally meet, you cling together in joyous reunion, never to be parted again. The happy kisses rain upon your face; your hands again caress the beloved head, and you look once more into the trusting eyes of your pet, so long gone from your life but never absent from your heart.
Mijn cavia Cleo is gisteren op vijfjarige leeftijd gestorven. Hoewel ik eigenlijk niet geloof in leven na de dood, hoop ik dat ze nu weer herenigd is met de kleine Zorro, haar veel te vroeg gestorven zoontje...
We zitten nu over de helft met de voorstellingen. Tot nu toe was ons optreden een groot succes! We krijgen steeds een daverend applaus en achteraf goeie kritieken. Meestal lacht het publiek ook goed mee tijdens de voorstellingen. Dat is fijn, want het is tenslotte de respons waar je het uiteindelijk voor doet. Alleen jammer dat onze toeschouwers maar stillekes waren tijdens de voorstelling op mijn verjaardag...
Inderdaad, ik ben ondertussen weer een jaartje ouder geworden! Sinds enkele dagen tel ik 24 winters. Wat gaat de tijd vlug (laat alle commentaren in de trant van "kleine meisjes worden groot" maar achterwege aub ). Ik bedank iedereen voor alle mooie kaartjes, cadeautjes, e-cards, sms'jes en andere verjaardagswensen! (^_^)
Ik kijk uit naar het laatste toneelweekend, en hoop dan nog vele bekende gezichten te zien in het publiek. Daarna plaats ik nog wel foto's van Ontkoppeld op deze blog.
We zijn nu de generale week ingegaan! Er moet nog heel wat werk verricht worden, maar ik heb me in ieder geval al goed geamuseerd. Last van plankenkoorts heb ik nog niet. Eerlijk gezegd, ik voel me kiplekker op dat podium! Ik kan niet wachten om er in te vliegen. Over mijn kledij ben ik, in tegenstelling tot vorig jaar, erg in mijn schik. Dit keer draag ik echt mooie dingen die bij mij passen en waarin ik mij goed voel. Meer nog, ik draag in elke scene iets anders, tot de juwelen toe! Nog even en ik krijg sterallures Over mijn make-up ben ik zelfs méér dan tevreden. Echt mooi, ik wou dat ik er in het dagelijkse leven ook zo kon bijlopen. Alleen is het een hel om het hele spel er nadien af te krijgen. De andere dames zien er trouwens ook uit om te stelen - en de heren ook! Ik ga verder nog niks verklappen over mijn looks, anders is het verrassingseffect weg. Ik ga dus ook nog geen foto's posten, behalve deze van achter de schermen:
Onze schminkster Anneke neemt één van de hoofdrolspeelsters onder handen.
Wie meer wil weten, moet zeker naar onze voorstellingen komen kijken!!! (alle info op http://www.dekleinekunst.be/)
Ondertussen is ECHT nr. 10 uit, een extra dikke editie waarin de controverse zeker niet geschuwd wordt . Alle verdere info over de krant op http://echtblog.wordpress.com/
De voorbije maanden heb ik heel wat mensen geplaagd met mijn eindeloze verhalen over Senegal en mijn reportage over het opvanghuis voor talibé's in Yoff (Dakar). Hoe zou het eigenlijk gesteld zijn met het project? Eerlijk gezegd: geen idee, maar mijn artikel en foto's zijn ondertussen wel gepubliceerd op de website van een overkoepelende organisatie: http://www.senegambiagroup.com/lies_in_echt_magazine_nr_9_2008.html Gewoon doorklikken op het artikeltje en je kan de hele tekst lezen en mijn foto's bekijken!
Ik zou eigenlijk mijn journalistieke afstandelijkheid moeten bewaren, maar ik hoop toch nog af en toe iets te horen van de toestand daar in Yoff. De vriendelijkheid van de talibé's verbonden aan TSX en de miserabele toestand van de straatkinderen hebben me best wel geraakt, moet ik zeggen...
Op www.panda.org staat een top 10 scary (sounding) destinations. Een ideaal blogitem voor de dertiende van de maand. Ik heb de linkjes gevolgd en wat blijkt: deze plaatsen klinken eng, maar zijn wel erg mooi om te zien. Mooi maar bedreigd. De Zwarte Zee wordt echt zwart door vervuiling, de Dode Zee is aan het doodgaan, en de gorilla's in Bwindi Impenetrable National park zijn nog steeds met uitsterven bedreigd. Nog deprimerender op deze site: de Too late top 10, waarin diersoorten staan die niet meer zullen terugkeren of die er nog wel zijn maar waarvoor het eigenlijk al te laat is. Bon, voordat jullie aan de prozac moeten, de top 10 engst klinkende plaatsen op deze aardkloot:
't Is hier maar koud en nat in ons Belgenlandje, en ik verlang naar zuidelijker en warmer oorden, brrrr! Om toch wat op te warmen, nog wat foto's van mijn bezigheden in Senegal. Dit keer was sfeerfoto's, van de groep enzo.
Met Goedele in de branding van de Atlantische Oceaan.
Met Els en Klaartje, op de ferry naar slaveneiland Gorée
Met Tine en onze Gids Amadou in een prauw
De kindjes waren dol op ons! En wij op hen
Met Steffi, een toffe uit Merksem
Lies, Goedele, Tine, Dorien, Steffi en Jelle
Groepsfoto in Yoff: Steffi, Dorien, Goedele, Rose, Fiona
Zeezicht gooide onlangs een stokje in blogland: je moet zes dingen over jezelf vertellen die onbelangrijk zijn. Ik was zo moedig (of arrogant? ) om het stokje op te rapen. Er zijn zoveel onbelangrijke dingen over mezelf, dus het was een harde selectie. Maar hopelijk leren jullie toch nog iets bij:
ùOp de 2e teen van mijn linkervoet heb ik een bruine moedervlek. In de zomer vragen mensen vaak of dat een blauwe plek is. Veel mensen vinden het lelijk, maar ik laat het maar zo. Het is een deel van mijzelf en hoe vaak hebben we hier zon goed weer dat ik met blote voeten in sandalen kan rondlopen?
ùAl sinds mijn prilste kindertijd slaap ik s nachts met een knuffeldier in mijn armen. Ik ben best wel in staat zonder te slapen, maar mét beest slaap ik gewoon beter. Ik lijk maar niet te kunnen afkicken.
ùOp 17-jarige leeftijd vond ik deze muziek gewéldig: Live, Moby, OMD, Simple Minds, The Beatles, Madonna, Prince, Eminem en vooral U2! Van deze groepen heb ik live gezien: Live (whats in a name? ), Simple Minds en Prince. The Beatles, dat zal wel nooit meer gaan En weet je hoe ik fan ben geworden van U2? Door de les godsdienst!
ùIk ben aan beide ogen even bijziend: -2.
ùAls kind wilde ik graag worden: dierenarts, journaliste, detective, actrice, striptekenaar en nog een hoop beroepen die ik hier niet durf te schrijven of al vergeten ben. Wat ik zeker niet wil(de) worden: leerkracht. Momenteel werk ik trouwens in het onderwijs
ùVolgens http://www.isthisyour.name/blog/bestaat mijn naam voor 45% uit klinkers. This means you are very well envoweled.(die uitdrukking kende ik nog niet). In de ASCII binaire code is mijn naam 01000100 01101111 01110010 01101001 01100101 01101110 00100000 01001001 01110110 01100101 01101110 01110011. Nerds mogen nu mijn voor- en familienaam gaan decoderen. Het amusement!
Het stokje geef ik door aan Elke, DMEK1960 en Morganblue3!
Phew, was dit effe spannend zeg! De tijd dat zwarte Amerikaanse presidenten alleen in Hollywoodfilms voorkwamen, is definitief voorbij. Ik weet niet wat de volgende 4 jaar ons zullen brengen, maar dit is in ieder geval een verademing na het amateuristische geknoei van George W. Bush. Hopelijk komen er vanaf nu meer zwarten, Latino's, Aziaten, vrouwen en jongeren in de hoogste regionen van het Amerikaanse bestuur!
Ik hoop dat iedereen een bangelijke Halloween heeft gehad! De mijne was in ieder geval geslaagd. Donderdagavond een halloweenfeestje en vrijdagavond een hele hoop griezelfilms: The Sixth Sense, een stukje Nightmare on Elm Street de zoveelste en SL8N8. Maar als het aan mij zou liggen, zou ik eerder deze films programmeren: The Village als opwarmertje, Linkeroever om alvast wat bang te worden en The Skeleton Key om daarna de hele nacht op te schrikken van het minste geluidje.
Vrijdagavond ben ik naar de Night of the Proms geweest, nog maar mijn tweede Proms ever. De eerste keer was in 2005, als mijn geheugen me niet in de steek laat. Toen was het een goede editie, maar jammer genoeg hadden we staanplaatsen en zoiets gaat me niet goed af. Op de editie van dit jaar waren op het middenplein echter ook stoelen gezet! Geeft wel een andere sfeer, maar voor mensen met zwakke knieën is zoiets natuurlijk een zegen. Niet dat ikzelf daar veel mee gebaat was, want ik zat op de perstribune. Treden dit jaar op: Sinéad O'Connor, Live, Midge Ure, Simple Minds, Harlem Gospel Choir en het komische klassieke duo Igudesman en Joo. En onze verrassingsgast was de zanger van Stash (zijn naam ontglipt me nu even). Sinéad O'Connor zag er niet uit, maar haar stem doet het gelukkig nog steeds. Van songs als Nothing Compares 2 U en Troy krijg je echt kippenvel Ik vond Troy een pakkend liedje, en ik kan me helaas volledig vinden in de lyrics ... Sinéad was echt sjofel gekleed, het leek wel alsof ze de premiere voor een generale repetitie hield. In de GVA heb ik foto's gezien waarop ze wél iets elegants draagt, en dat maakt toch een verschil. Maar goed, als je je ogen dicht hield, was het een geslaagde act.
Toen ik 16 was, was Live mijn favoriete band en The Dolphin's Cry één van mijn favoriete nummers. Ik vond het dan ook fan-tas-tisch om de band na al die jaren live te zien! Jeugdsentiment alom. Ze zijn nog steeds goed!
Midge Ure bracht natuurlijk Vienna, ook één van mijn favoriete songs aller tijden. Ik heb thuis de gelijknamige LP liggen Midge Ure was er in de plaats van John Miles, die er deze editie niet bij is wegens andere verplichtingen. En dat vond ik helemaal niet erg, ik snap niet dat de mensen dat nog niet beu gehoord zijn.
De Simple Minds waren uiteraard weer heel goed. Ze komen regelmatig naar ons landje afgezakt, dus ik had ze al een aantal keer bezig gezien. Maar Jim Kerr gaat nooit vervelen. Van die groep heb ik trouwens ook een LP, New Gold Dream
Ik zeg niet dat het Harlem Gospel Choir slecht was, maar ik kreeg het er niet warm of koud van. Het geluid leek me ook niet helemaal goed te zitten. Dat was trouwens een constante op deze Proms, waardoor ik wederom het gevoel kreeg dat ik op een generale repetitie was.
Igudesman en Joo waren best wel grappig. Goed ingespeeld op elkaar, deze Russische violist en Koreaanse pianist. Het zorgde voor een vrolijke noot op deze Proms, want als je er goed over nadenkt moet je bekennen dat er voor de rest veel droevige liedjes zijn gespeeld: Sinéad O'Connor, Midge Ure, Live, Stash... Daar wordt een mens niet meteen vrolijk van.
Aan het begin van Land of Hope and Glory ben ik vertrokken. Da's ook weer elk jaar hetzelfde en sinds ik in 2005 heb moeten verdragen hoe een ezel achter mij het lied meebalkte, wil ik het niet nóg eens doorstaan. Al denk ik dat het Harlem Gospel Choir er wel iets leuks van heeft gemaakt.
Ik denk niet dat ik volgend jaar nog met de pers meega. Het is dan wel gratis, maar er is geen sfeer, en dat hele perswereldje lijkt wel een piepklein universum waarin alles en iedereen rond 1 ster lijkt te draaien . In ieder geval weiger ik zo'n satelliet te zijn, ik pas ervoor om nog langer deel uit te maken van die saaie, schijnheilige wereld. Volgend jaar ga ik wel met mijn vrienden tussen "het gewone volk" zitten; daar zal ik mij wél amuseren en dat is dan de prijs van de tickets dubbel en dik waard!
Aan die verkiezing zouden in totaal meer dan 100 miljoen aardbewoners hebben meegedaan. De organisatoren leggen deze keer de lat nog hoger: ze mikken op 1 miljard deelnemers, en wel voor de verkiezing van de zeven wereldnatuurwonderen!
Op http://www.new7wonders.com/classic/en/index/ kunnen jullie momenteel de voorlopige kandidaten bekijken, op de genomineerden stemmen én zelf nog kandidaten toevoegen! Je moet dan wel een soort comité oprichten als ondersteuning voor jouw kandidaat en wie weet nog veel meer adminstratieve rompslomp... Ik ga Singelberg in Beveren dus toch maar niet als kandidaat ingeven. Wie zich echter geroepen voelt om zijn achtertuin of andere pareltjes der natuur te laten nomineren, ga gerust je gang!
De preselecties lopen nog tot juli 2009, wanneer de definitieve shortlist van 21 plaatsen bekend wordt gemaakt. Ik denk dat ik tot dan ga wachten om mijn stem uit te brengen. Het zijn gewoon té veel kandidaten! We leven op een prachtige planeet, zoveel is zeker! Alleen al voor Afrika zou ik stemmen voor de Kilimanjaro, de Kalahariwoestijn, de Great Rift Valley (waar onze wieg heeft gestaan, dames en heren), Serengeti, Kruger Park, Virunga, het Congo-oerwoud, Victoria Falls, de Nijl, Kaap de Goede Hoop, het Victoria Meer en natuurlijk de Tafelberg! En je kan slechts 7 plaatsen nomineren! Ik wacht wel tot de shortlist, dat is gemakkelijker en eerlijker. Overigens, een grote eer voor ons: ook twee plaatsen in België behoren tot de gelukkigen. Zowel het Zoniënwoud als de Grotten van Han komen op de lijst voor, en wel respectievelijk op ranking 349 en 147. Toch maar even wachten met de splitsing van België?
Welk natuurschoon op deze aardbol vinden jullie het mooist?
Vandaag vier ik een eerste verjaardag ... Op 23 oktober 2007 ben ik aan mijn eerste job begonnen. Dat betekent dat ik vandaag exact 1 jaar aan het werk ben!!!
En hoe gaan we dat vieren? Gewoon door mijn job te doen, zoals altijd... Maar ik heb de tekst wel in de kleuren van mijn werkgever gezet, als eerbetoon!
Een paar jaar geleden kwam Channel 4 al met een documentaire genaamd "Animals in the Womb", en blijkbaar hebben ze daar nu een vervolg op gemaakt. De foto's van toen waren al spectaculair, maar in tussentijd heeft de technologie niet stilgestaan en kunnen ze nog betere beelden maken en echt volgen wat die babydiertjes allemaal uitvreten in de baarmoeder. Zo volgen ze enkele soorten haaienembryo's, die reeds in de baarmoeder (een aantal haaien zijn nl. levendbarend) scherpe tandjes ontwikkelen. Vanaf dat die tanden er zijn, begint de strijd om het bestaan en vreten de sterkere babyhaaien hun broertjes en zusje op. Eens een killer, altijd een killer Nog spectaculairder: ook het leven van een rupsenlarve wordt gevolgd (die camera's moeten echt wel mini zijn) en dat van een kangoeroe-embryo. Dat lijkt me minder moeilijk, want die beestjes zijn niet placentaal en brengen dus het grootste dele van hun tijd voor de geboorte door in een buidel. Maar 't is wel speciaal zo, die sterk uiteenlopende diertjes. Mooi vind ik het niet echt, maar wel leerrijk.
De docu komt volgende week al uit op Channel 4, maar verschijnt gelukkig ook op National Geographic in 2009. Ik wil hem zeker niet missen!
Hierboven één van de schattigere foto's: een babykatje, een week voor de geboorte. Andere foto's op Virgin Media en Daily Mail Wie nog eens de foto's van vorige docu wil zien: animals in the womb
Ik krijg er koude rillingen van. Wat bezielt die freak om helemaal van Sinaai naar Beveren te komen om een bejaarde vrouw om te brengen? Als hij dat echt gedaan heeft...creepy 
Misschien moet ik toch maar niet meer gaan fietsen in die buurt. Er wonen daar inderdaad weinig mensen, de ideale locatie voor psychopaten...
Ik heb het over de New Wave Top 40 die zaterdag 31 januari voorgesteld wordt op StuBru. Je kan door te stemmen de 40 beste New Wave albums winnen! Zeer interessant, aangezien ik in mijn tienerjaren de New Wave pareltjes van vroeger ontdekte in de platencollectie die bij ons thuis stond. Het gaat echter een harde dobber zijn om mijn 3 favorieten te bepalen. Ik vond immers zoveel nummers lekker new wave-achtig! Je kan ook eindeloos beginnen discussiëren of een nummer nu new wave is of gewoon electronisch, eighties pop of deprimerend 
Rainbow Bridge 
Hieronder een aantal foto's van voor en achter de schermen:
). Ik bedank iedereen voor alle mooie kaartjes, cadeautjes, e-cards, sms'jes en andere verjaardagswensen! (^_^)
Dit keer draag ik echt mooie dingen die bij mij passen en waarin ik mij goed voel. Meer nog, ik draag in elke scene iets anders, tot de juwelen toe! Nog even en ik krijg sterallures
Over mijn make-up ben ik zelfs méér dan tevreden. Echt mooi, ik wou dat ik er in het dagelijkse leven ook zo kon bijlopen. Alleen is het een hel om het hele spel er nadien af te krijgen. De andere dames zien er trouwens ook uit om te stelen - en de heren ook! 
Dit is een leuk plaatje!
) om het stokje op te rapen. Er zijn zoveel onbelangrijke dingen over mezelf, dus het was een harde selectie. Maar hopelijk leren jullie toch nog iets bij:
Obama, yes we can!!!
...
