Julie haar geur wordt intenser, ik ben eindelijk weer bijna bij haar. Ik volgde deze en kwam zo terecht bij een huis dat mij eerder deed denken aan een kruising tussen een herenhuis en een gevangenis. Ik denk dat mijn vliegtuig in vergelijking met dit een paradijs is. Ik hou op met strompelen en luister aandachtig naar de geluiden die uit het huis komen. Julie haar klanken komen het huis uit en klinken mij als muziek in de oren. Ze is niet alleen er is nog iemand in de kamer dus ik zal me nog even gedeisd houden.
Ineens kwam ze haar balkon opgelopen. Volgens mijn gevoel had ik haar al jaren lang niet meer gezien, ook al is ze gisteren maar vertrokken. Toen hoorde ik haar mopperen over haar vader. Ze was blijkbaar teleurgesteld naar hoe hij haar ontvangen had. Ik wou tevoorschijn komen toen ze ineens mijn naam zachtjes over haar lippen liet vloeien.
ze zei: "Ik mis R! Ik weet dat het bizar is, maar is het echt zó bizar? Alleen maar omdat hij... is wat hij dan ook is? Ik bedoel, is 'zombie' niet gewoon een rare naam die we hebben bedacht voor een wezenstoestand die we niet begrijpen? Het is maar een naam, toch? Als we... als er een soort...'
Na deze woorden viel ze stil, waarna ze een dagboekrecorder over de balustrade smijt. Deze hou ik bij en leg het zo dicht mogelijk bij mijn slaapplaats in het vliegtuig. Ik besloot om eindelijk mij schuilplaats achter te laten en naar haar toe te stappen.
Ik ontwaakte uit mijn droom, wat raar is want zombies kunnen normaal gezien niet dromen. Ik droomde over de herinneringen van Perry en hij moedigde mij aan om goed voor haar te zorgen en haar te bewaken. Hij neemt het mij niet kwalijk dat ik hem heb opgegeten. Ik opende mijn ogen en keek uit het raam. De buien waren eindelijk opgehouden en lichtstralen raakten Julie haar lichaam, die nog steeds vredig in het bed lag te slapen. Ik loop naar de veranda wetend dat het einde bijna nabij is. Ik zou afscheid van haar moeten nemen, maar ik weet niet zeker of ik dit wel kan. Hoe kon alles in een maand tijd veranderd zijn, vroeger had niets in mijn leven zin. Er was niets dat mij ook maar iets kon schelen en nu ineens kan ik alleen maar verlangen naar een leven met Julie.
Wanneer ik de kamer weer inkwam bleek ze al wakker te zijn. Ze wou absoluut haar vader bellen om te laten weten dat ze veilig was. Niet alleen om hem gerust te stellen, maar ook omdat hij dan niet achter haar aan zou komen. Ze wil dat ik blijf leven. Wanneer ze de telefoon neerlegt vraagt ze me om benzine te gaan zoeken en omhelst ze mij vlug. Ze had even de tijd nodig om na te denken.
Ik was opzoek naar benzine toen ik een motor hoorde starten in de verte, maar ik bestede er geen verdere aandacht aan. Dit had ik beter wel gedaan want wanneer ik terugkeerde met een jerrycan zie ik dat de Mercedes verdwenen is. Ze had een briefje achtergelaten op de eetkamertafel, wat compleet nutteloos was. Aangezien zombies niet kunnen lezen. Ik probeerde de tekens te omschrijven maar het wilde mij maar niet lukken. Toen viel mijn oog viel op twee foto's. De ene waarbij ze met haar hand zwaait. Op de andere laat ze haar hand op haar borst rusten. Je kon niets van haar gezicht aflezen, maar toch kon je zien dat haar ogen vochtig waren. Deze foto's zijn haar vaarwel naar mij toe. Ik heb geen afscheid kunnen nemen, maar de woorden willen nog steeds niet over mijn lippen vloeien.
Ik liet de foto's op tafel liggen en besloot dat het tijd was om terug te keren naar het vliegveld.
Sinds ik Julie ken is mijn leven helemaal veranderd. Ook al past het woord 'leven' niet echt in deze context. Julie, het meisje dat ik gered heb uit de handen van de andere zombies. Ik weet niet wat me bezielde maar ze mocht niet sterven. Ze moest en zou blijven leven. Dus had ik haar uiteindelijk meegenomen naar het vliegveld en daar heb ik haar dan verstopt in mijn huis. Nou ja als je boeing 747 tenminste een huis kunt noemen.
Het vliegtuig bevindt zich in de meest afgelegen plek van de luchthaven. Waarom ik deze locatie als onderkomen gekozen heb? Wel gewoon omdat het zo ver van alles verwijdert ligt en privacy is iets wat mij bevalt. Op de een of andere manier voel ik mij hier op mijn gemak. Waarschijnlijk was ik nogal vaak op weg met het vliegtuig toen ik nog tot de mensheid behoorde. Dit kan ik natuurlijk niet met zekerheid vertellen, maar de kans is zeer groot. Ik ben een verzamelaar, alles wat ik vind hou ik bij. Dit kun je dan ook zien wanneer je instapt in het vliegtuig. Op sommige plaatsen reiken de spullen al tot aan het plafond. Je kunt er bijna alles vinden. Puzzels, tijdschriften, boeken, speelgoed en zo kan ik blijven doorgaan. Maar volgens mij ben ik weer aan het afdwalen, ik wou het eigenlijk over Julie hebben.
Ze is een prachtig meisje. Ze heeft mooi blond haar en prachtige blauwe ogen, die veel kracht uitstralen. Je kan zien dat ze de voorbije jaren zoveel heeft meegemaakt, wat volgens mij niet zo abnormaal is. Ik voel me schuldig omdat ik haar vriendje heb opgegeten. Bij het eten van zijn hersenen kwamen zoveel van zijn herinneringen vrij en in bijna elke herinnering kwam zij voor. Het deed me pijn en ik voelde me verschrikkelijk.
We zitten al enkele dagen samen op mijn vliegtuig. Ik wil haar geen schrik aanjagen, maar ik wil niet dat ze weg gaat. Ik wil haar hier houden. We hebben al leuke tijden beleeft, zo heeft ze mij leren auto rijden. Er is iets aan het veranderen, ik voel me anders, minder koud. Het is alsof ik weer een beetje leef.
Zoals altijd heb ik het veel moeilijker met het eten van mensen. Ik ben dan ook veel gevoeliger dan alle andere zombies. Als het kon zou ik stoppen met het eten van mensenvlees, maar dat is helaas niet mogelijk. Het is iets wat wij nodig hebben om verder te leven. Wij eten zonder smaak, we kauwen gewoon op stukken ledematen. Terwijl we dit doen, blijven de mensen het uitschreeuwen van de pijn.
Ik verkies altijd het direct eten van de hersenen, dit is het beste stuk van het menselijk lichaam. Wanneer je erop kauwt, is het alsof je naar een film aan het kijken bent. 30 seconden lang ervaar je de herinneringen van de mens. Talloze beelden verschijnen er op mijn netvlies.
Na het eten van onze maaltijd keren we terug naar de luchthaven, met overgebleven stukken die we daar dan aan de jongere kinderen geven. Deze zijn nog te jong om te gaan jagen en moeten dit nog aangeleerd krijgen.
Je kunt zien dat ik het enorm moeilijk heb met sommige gewoontes die we hebben. Wanneer we terugkeren loop ik altijd een beetje achter en stop ik vaak bij een of andere waterton om de laatste menselijke resten toch van me af te wassen. Soms wou ik dat het me duidelijk werd waarom ik nu zo juist mensen moest eten. Misschien vreet ik gewoon aan de mensen om mijn eigen tekortkomingen goed te maken. Misschien wel, ik zou het nooit met zekerheid weten.
Mijzelf omschrijven is niet echt iets waar ik goed in ben. Waarschijnlijk komt dit vooral omdat ik mijn naam niet meer weet. Het enige wat ik weet is dat het met een R begint. Dus zo mag je mij dan ook aanspreken. Ik ben eigenlijk dood, maar tegelijk ben ik ook levend. Ik kan nog steeds denken en rond strompelen. Praten is ook iets wat ik nog altijd kan, als je dit tenminste praten kunt noemen. Soms wil ik heus wel een conversatie aangaan, maar toch vloeien de woorden er niet uit zoals ik zou willen. Het enige wat je er soms uit kunt afleiden zijn jammerende geluiden, eindeloze letters die aan elkaar geplakt zijn. We zien er ook niet echt levend uit, sommige onder ons zijn al helemaal uit elkaar gevallen. Al vind ik van mijzelf dat ik er nog steeds goed uitzie, wat wil zeggen dat ik nog niet zo lang rond dwaal.
Dat is nog zo iets. Ik weet niet hoe ik dood ben gegaan, ook niet wanneer. Momenteel leef ik met vele andere zombies op een verlaten vliegveld. Ik probeer zoveel mogelijk herinneringen van vroeger weer naar boven te halen, maar dat is iets wat niet schijnt te lukken. Ik heb ermee leren leven dat we niets meer kunnen herinneren, alhoewel niets meer een enorme overdrijving is. Soms schieten bepaalde herinneringen mij weer te binnen, zoals de namen van bepaalde voorwerpen die me ergens vaag bekend voorkomen. Het ergste aan mijn leven als zombie vind ik nog steeds het niet meer herinneren van onze eigen namen. Ik zou er alles aan doen om hier weer achter te komen.
