Deze week evaluatie gehad op het werk. Ik had mij dagen tevoren voorbereid op dit gesprek: weken lang argumenten verzameld, want ontevredenheid wordt gewoon weggewimpeld: je moet concrete voorbeelden kunnen geven. Had een bladzijde vol gebeurtenissen, frustraties, fait-divers, opmerkingen, noem maar op, wat mij de laatste tijd tegen de borst stuit. Ik was klaar voor het gesprek.
Manager opent het woord: is over de volledige lijn tevreden over mijn werk en mijn inzet. Als beloning krijg ik een peulschil, als dank voor mijn inzet. Of ik nog opmerkingen heb? In 1 seconde zijn al mijn argumenten vergeten en stotter ik maar dat ik teveel werk heb. Ik ben een hoogopgeleide secretaresse geworden en 95% van mijn werk is repetitief admin werk. Dat ik niet eens tijd heb om mijn eigen targets na te streven, dat er veel moet veranderen. Tja, volgens hem mijn eigen schuld, ik moet maar delegeren en niet alles zelf willen doen. Naar wie, wel, daar moet ik maar zelf een oplossing voor zoeken. Hij stelt voor om eens op te lijsten welke taken en aan wie ik zou kunnen delegeren. Tja, nog maar weer een administratief taakje erbij.
Verbouwereerd dat op zo'n gemakkelijke manier mijn probleem wordt weggepraat vergeet ik terug te komen op mijn verloning. De peulschil was handig verstopt in het begin van het gesprek. Eens thuisgekomen herkauw ik het gesprek even minutieus als ik het voorbereid. Met evenveel resultaat. Ik heb een grote mond in gedachten, ben een lammetje in realiteit.
Om het ver te kunnen schoppen moet je een paling zijn. De anderen hun woorden verdraaien en bewust anders interpreteren. Op een laffe manier onprettige taken doorgeven en vooral ervoor zorgen dat de jobkes waarmee je kan scoren op je eigen bureau liggen. En nog het liefste vanaf het moment dat het grote werk al voorbij is.
welkom op deze nieuwe blog. Welkom op dit bit-byte-kladschrift vol bedenkingen, frustraties, vreugdekreten en wat-weet-ik-nog-allemaal voor zever van ondergetekende. Of het je allemaal zal interesseren, is ten zeerste de vraag. Je moet dit ook niet lezen om wijzer te worden, wijsneuzen stuur ik dus maar al te graag door naar www.betweter.be.
Neen, dit wordt mijn plaats om mijn gedachten te kanaliseren. Er is namelijk momenteel plaats te kort in mijn hoofd. Tot tien maanden geleden zal mijn hoofd vol brandende ambitie. Werken, carrière maken, "business" zoals dat heet: daar was ik mee bezig. Toen werd mijn dochter geboren: en alles wat in mijn hoofd zat, is samen met het water van het bevallingsbad weggegoten. Het kind gelukkig niet Vier maanden lang, was er maar 1 iets wat door mijn hoofd spookte: mijn dochter en hoe ik haar tot een prachtkind ga opvoeden. Ondertussen reeds 6 maanden terug aan het werk, en de combinatie van carrière-dochter blijkt zoveel moeilijker dan verwacht.
Vermoedelijk ben ik niet de enige, maar veel mede-strijdsters kom ik toch niet tegen. Ik probeer dus mijn groeipijnen maar neer te pennen en hopelijk vind ik hier ergens een lotgenoot: een Jeanne d'arc van de luiers, een papjeskampioen van de "big 5", een market devellopster van de Switzalshampoo of management trainnee voor huilbabies.
