survivalgids voor een uitstervend ras: single vrouw van boven de 30 Ik geef mijn blog een nieuwe wending.
Meeste van mijn oude verhalen heb ik meedogenloos in de vuilbak gesmeten. Mijn lievelings teksten heb ik toch wel bewaard. Je moet ze niet meer lezen... het is gewoon voor mezelf.
Ik moet het toegeven: mijn ras is met uitsterven bedreigd. Wij single vrouwen van 30+ moeten vechten om te overleven. Pas op ik ga niet zeggen dat ik bewust single ben. Het is een samenloop van omstandigheden, dat geef ik toe. Maar ik ga niet thuis in een toren zitten wachten tot een prins mij komt bevrijden. Neen, ik ga zelf een ladder bouwen en mijn angsten overwinnen.
En ondertussen dat ik dit doe, neem ik jullie mee op mijn reis. Want geef toe, het is altijd leuker als je je ervaringen met een ander kan delen.
Dus: relax, take a seat and enjoy the ride.
En vooral vergeet niet je commentaren achter te laten.
24-08-2013
Online daten: doe ik het of doe ik het niet? Ik ga het doen!
Pas op begrijp mij niet verkeerd, ik ben bijzonder blij met mijn status single. Je bent vrij om te doen wat je wil, wanneer je wil, niemand om rekening mee te houden... maar toch... ik ben ook maar een mens en ja soms wil je wel eens rekening houden met een ander, of gewoon iemand die je vastpakt en zegt dat alles goedkomt. Maar eigenlijk heb ik vooral zin om te daten.
Daten is altijd het meest geweldige onderdeel van de zoektocht naar een nieuwe partner. Persoonlijk zijn mijn eerste dates meestal een ramp en komt er zelden een 2de date. Het kan aan mij liggen.. of aan her gebrek aan eigen identiteit van de persoon die rechtover mij zit. Want geef toe, een date waar jij constant mag spreken en de man ZERO initiatief neemt... thanks but no thanks.
En toch zijn het de rampdates die het daten leuk maken. Ik voel dat ik klaar ben om terug te gaan 'rampdaten'... maar waar vind ik dan de nodige slachtoffers?
Ik kan wachten tot ze zich aanbieden (been there, done that... took forever) of ik kan ze gaan 'zoeken'.
Waar kan je een interessante single vinden?
Via vrienden dacht ik altijd... maar mijn vrienden weten dat ik een panische angst heb van 'opgezette' ontmoetingen en vooral dat ik dan een omgekeerd reageer en wegloop of de persoon negeer om me dan zelf te overtuigen dat ie toch niet geïnteresseerd was in mij.
Speeddaten werd me afgeraden (alhoewel ik voel dat ik het toch ooit ga doen ;-) al is het maar voor de lol).
Dus dan maar internet daten. Veel vrienden van mij hebben zo iemand gevonden... ok ze hebben ook veel rampen meegemaakt voor ze de juiste vonden... maar hey dat is net wat ik zoek. Nou ik wil misschien toch wel de prins op het witte paard vinden, dus gaan we toch voor een 'klasse' online dating.
Mijn wijze adviseur aka zus heeft me geholpen om een keuze te maken. Na een snelle blik was de keuze gemaakt: we hebben en profiel aangemaakt op elitedating. Kwestie van zeker te zijn dat we geen frustraties hebben omdat mevrouw een hoger diploma heeft dan meneer (been there, done that).
Profiel aangemaakt, niet te kieskeurig geweest en hop... keiveel respons (misschien toch iets te laks geweest in mijn beschrijving wat ik zoek?).
Nu het nadeel is dat je moet betalen als je ook maar 1 ding wil doen of zien. Dus vanaf volgende week zal ik eens een maand testen als betaler. Ik hoop hieruit toch minstens 2 dates te halen (jaja flaterende foto's werken altijd) en wie weet.... misschien een pak verhalen om na te vertellen!
Ik hou van eten. Maar laten we eerlijk zijn, als single 30+ is het niet altijd evident om alleen op restaurant te gaan. Maar soms heb je geen keuze. Laten we zeggen dat je op trip bent naar het mooie London. Alleen.... en je bent er 2 dagen. Er zijn verschillende opties... ofwel blijf je in je kamer en ga je eten halen ergens (deed ik al in Parijs ooit) ofwel moet je je demonen onder ogen zien en alleen op restaurant trekken.
Ik koos voor de 2de optie. Wel eigenlijk had ik geen andere keuze, want het was na 22u (alhoewel ik toch even getwijfeld heb om gewoon zonder eten te gaan slapen).
Misschien even eerst in context plaatsen, dat ik 3de ben van 4 meisjes en samenwoon met mijn 2lingszus... dus dingen alleen doen, is en blijft een opdracht an sich.
Soit, ik kwam net terug van een superwijze musical en begon een hongertje te hebben. Mijn lodderoog had al een resto gezien, aan begin van de straat, waar ze eten serveren tem 23u. Maar, aangezien ik in London was, vond ik het eerst leuker om in de pub ernaast binnen te gaan om fish and chips te verorberen zoals elke goede toerist behoort.
Nerveus ging ik de pub binnen. Het was niet zo duidelijk waar de ingang was, welke de pub gedeelte was en waar je kon eten... en het was er leeg (behalve enkele mensen aan de bar). Op een bord stond geschreven dat je aan de toog moest bestellen. Maar er zat niemand achter de toog.... Paniek, koud zweet, een gevoel van opgeslotenheid... kortom ik kon het niet aan. Ik kon niet wachten in een hoekje, onzeker of ik nog ging kunnen eten, om dan op een lege zaal te kijken.
Je bent misschien wel alleen, maar je wil niet het gevoel hebben dat je alleen bent.
Als een bange haas, spurtte ik uit de pub. De mensen aan de toog keken mij vreemd aan, maar ik keek niet om... ik ging recht naar mijn doel af: de deur. Want ik moest en zou zo snel mogelijk uit deze bijzonder ongemakkelijke situatie vluchten.
In mijn hoofd spookte opnieuw de gedachte om zonder eten naar bed te gaan. Maar mijn maagje was al geconditioneerd om eten te ontvangen en begon genadeloos hongerkreten te uiten.
Enkele passen later zag ik opnieuw het restaurant dat open was tem 23u. De zaal was vol en er kwam een fijne geur van gebakken vlees mijn neus tegemoet. De keuze was gesteld: ik zou in dit steakhouse een steak gaan eten.
Een vriendelijke host begeleide me naar mijn tafel. Strategisch in het midden van de plaats. Ik koos ervoor om mijn gezicht naar het volk toe te draaien. Ik ging toch niet met mijn rug naar hen toe zitten. Nee hoor, ik had besloten dat ik schaamteloos naar hen ging kijken, hen observeren, hun gesprekken meeluisterend of via hun lichaamstaal proberen te raden of ze minnaars, vrienden of familie waren.
Iemand alleen in een restaurant maakt omstaanders nerveus. Persoonlijk heb ik meer een medelijden gevoel als ik iemand alleen zie eten. Maar als je er alleen zit, heb eigenlijk net omgekeerd. Omdat je je zo bewust bent van je aanwezigheid, ben jij de spilfiguur van het gehele toneel. Pas op, dit gevoel kan enkele en alleen als je geen boek bij hebt.
Dus: bestel eten, een drankje... haal je boek niet uit, maar kijk rondom jou terwijl je rustig aan je drankje nipt. Analyseer de mensen rondom jou, neem elk detail van de plaats op.
In mijn geval was het personeel duidelijk ook verveeld met de 'alleen-eter' die ik was. Ze kwamen vaker dan aan andere tafels vragen of alles ok was en ik werd sneller bediend dan de tafel naast mij. Nou het kan natuurlijk ook aan het feit liggen dat ik mijn steak bleu wou en enkel met gestoomde groenten. Maar toch ergens denk ik gewoon dat het het 'alleen-eter-effect' was.
Ondertussen dat ik aan het eten was, viel me op dat er nog een andere 'alleen-eter' was. Een man van gemiddelde leeftijd 3 tafels verder. De dienster stond met hem te praten en ik kon hem horen vertellen dat hij op business-trip was. Vreemd genoeg vroeg de dienster dit aan niemand anders voor de rest van de avond. Daarbij kan ik mij enkel de vraag stellen of deze blijk van interesse verbonden was met het feit dat het een persoon alleen was of niet.
Al snel zou ik het antwoord hebben... want als je daar als 'alleen-eter' de rekening vroeg, kreeg je gratis en voor niks een blijk van interesse met de vraag vanwaar je kwam en of je nog lang in London ging zijn. Ik ging vol enthousiasme in op de vraag en gaf de gewenste antwoorden. Met een blij gevoel rekende ik af... hier kon je als single komen eten en je welkom voelen.
En ja, misschien stelde de dienster diezelfde vraag aan iedereen in het restaurant en misschien waren de alleen-eters de enigen die er zo vol enthousiasme op ingingen... dit laat ik buiten beschouwing. Naar mijn gevoel was dit enkel en alleen om mensen zoals ik toe te laten een beetje minder alleen te eten.
Maar als ik eerlijk moet zijn, voelde ik mij niet alleen. Ten eerste was het lang geleden dat ik mij zo bewust was van wat ik in mijn mond stopte. Niks of niemand kwam me storen en ik kon mijn volle aandacht schenken aan de smaak en textuur van die overheerlijke steak. Ten tweede, waren er zoveel mensen rondom mij, dat ik een vreemd gevoel van commune had.
Ik stapte blij en voldaan uit het restaurant. Ik heb een horde overwonnen en ik vond het geweldig. Dit is voor herhaling vatbaar, eens zien of het gevoel en resultaat hetzelfde gaan zijn in de toekomst.
Nu ik het gedaan heb, is het aan jullie.... en vergeet je feedback niet te laten.
Je stierf op een winterse donderdag, de dag voor Kerstmis. Je was al jaren ziek en stilletjes hadden we je zien achteruitgaan. Het begon met kommen vergeten in de oven, vergeten wat je ging doen. Bonpapa was toen ziek, dus we dachten dat zijn ziekte ook invloed had op jou, wij zochten er niks achter. Tot hij op zijn sterfbed vroeg of wij voor jou konden zorgen, want je was wel heel vergeetachtig geworden. Je woonde verschillende jaren bij papa en mama in. Je gezondheid ging van kwaad naar erger. Het verdikt viel: dementie. Ook al noem ik het liever ouderdomsdementie, aangezien je goeie dagen had en mij altijd herkende.
Afhankelijk zijn van iemand had ook invloed op jouw mentale gezondheid en de term depressie viel van tijd tot tijd. Je zat op de rand van het bed en je had geen moed om nog iets toe doen. Je dagen waren ook redelijk leeg. Kruiswoordraadsels oplossen zoals je vroeger deed, ging niet goed meer. TV kijken was ook niet echt een optie want je kon niet meer volgen want je vergat wat er eerder gebeurde.
Toen je gezondheid teveel achteruit ging, werd besloten om je naar een verzorgingstehuis over te zetten. Je zat daar, denk ik, nog redelijk graag. Je was omringd door mensen en papa kwam je elke dag bezoeken.
Wij probeerden zoveel mogelijk te komen, maar ik geef toe dat ik meer had kunnen langskomen. Ik probeerde altijd zo opgewekt mogelijk te zijn, maar ik ging met zombere gedachten naar huis. Behalve de laatste keer dat ik je ging bezoeken. Ik had een eclairtje meegenomen voor jou. Die je gretig opat. Ik hield je hand vast en sprak je aan zoals altijd... en toen, toen heb je 2 keer geantwoord. Het was maanden geleden dat nog iemand je hoorde spreken. Toen, toen die dag, sprak je mij aan. Ik was zo gelukkig, ik was zo blij.
Dit gevoel zal blijven nazinderen in mijn herinneringen. Daarom dat ik donderdag niet meer langs kwam om je een laatste afscheid te geven. Ik wou dit goed gevoel bewaren.
Voor mij blijf je eeuwig mijn lieve tante die samen met ons met de poppen speelde. Die de rol van grootmoeder op zich nam, de dag dat onze grootmoeder, je zus, overleed. Jij was diegene die onze lessen opvroeg, die onze handwerkjes afwerkten, die onze barbies opruimden nadat we het beu waren van de spelen. Jij was diegene die ons het verhaal van prinsesje muisje en prinsesje pluisje vertelde...
Ik zal je missen, maar blijf de goede herinneringen koesteren. Mormeltje
Ik staar naar buiten naar de sneeuw... ik tracht te vluchten in de schoonheid van de natuur. Ik probeer niet te luisteren naar haar woorden. Ik hoorde ze al teveel. Ik kan het niet meer aan. Ik tracht te vergeten wat ze zegt, ik hoor haar wel, maar luister niet meer. Ik probeer me te herinneren hoe ik hier geraakt ben.
Ik vraag me af waarom ik de telefoon opnam en waarom ik door de sneeuw naar het andere huis ging. Ik wist wat er ging zijn, want ik wist dat hij er was. Ik begrijp niet waarom ze hem blijft roepen en bellen. Ze moet toch inzien dat hij de schup is die haar put dieper maakt.
Ik weet dat hij nog van haar houdt, want ik hoor het in zijn stem, maar ik vermoed dat ze gewoon teveel uiteengroeiden doorheen de jaren. Het doet me pijn dat ze niet inziet dat het schip al lang gezonken was.
Hij ging weg zoals ze vroeg... ik zag aan haar blik wat er aan de hand was. Ik trachtte rustig te blijven en mij ergens af te schermen van haar woordenvloed. Ik zette haar een kop lindethee... een beetje warmte in deze koude dagen. Ik wist wat nu ging volgen en handelde snel... misschien een beetje lomp. Ik wist dat ik haar pijn deed, maar wat ze zelf wou doen, zou nog meer pijn gedaan hebben.
Ze moet terug leren leven, ze moet zien dat het niet het einde is, maar het begin van een nieuw hoofdstuk in haar levensboek. Maar zij is de enige die de beslissing kan nemen om verder te gaan. Ze moet ook stoppen van ons op te eissen, wij kunnen het niet meer aan... ergens zitten we ook te rouwen. Want voor ons was het ook een harde klap. Wij kunnen natuurlijk iets meer relativeren... wij staan er los van.
Ik herinner me nog hoe ik als klein kind wenend in hun kamer stond als ze ruzie maakten. Ik dacht altijd dat ze gingen uiteen gaan en dacht dat ik de enige was die hen kon samenhouden. Voor mij zouden ze het wel doen... ze lachten met mijn geween en legden uit dat ze helemaal niet uiteen gingen, dat het gewoon ruzie was. Toch bleef ik hetzelfde doen doorheen de jaren... elke keer er geroep was (zelden) stond ik aan hun deur. Want ik wou niet kiezen, ik wou mijn beide ouders aan mijn zij...
Ik kijk naar de sneeuw en probeer mezelf ergens anders te dromen. Op de achtergrond hoor ik haar woorden. Ze klinken als een zachte achtergrondmuziek. Ik luister niet, maar haar woorden snijden in mijn vel als een mes. Ik moet weg, ik kan het niet meer aan. Ik begin zachtjes te wenen en vlucht nog voor ze kan zien dat ik ween.
Ik probeerde haar op te beuren, maar ze sleept me mee in haar put. En ik zal me niet laten meeslepen. Want ik heb er al gezeten in die put, meer dan eens en ik wil er niet meer zitten. Ik ben blij waar ik nu sta... ik ben blij met wie ik ben. Ik doe domme dingen en kus verkeerde mensen om mij beter te voelen... maar hey, zo ben ik nu eenmaal. Ik, reageer op externe impulsen dus heb nood aan die zachte fluisterende woorden die me vertellen dat ik de mooiste ben. Maar haar woorden vormen een schril contrast ten opzichte van hun woorden... haar woorden zorgen ervoor dat ik meer van hun woorden nodig heb om me beter te voelen. Een glasje wijn meer en ik kijk hen diep in de ogen en dan komt de rest wel vanzelf. Een vreetbui later en ik kan haar woorden verteren... maar verteren doe ik niet echt... enkel opslaan op de harde schijf van mijn levensboek.
Ach net zoals haar levensboek nog niet geschreven staat, staat het mijne nog niet geschreven. Ik ben de koningin van mijn verhaal. Mijn narren beuren mij op. Maar mijn koning maakt me gelukkig en. Spijtig genoeg is mijn koning op kruistocht en wacht ik stil tot hij de weg teruggevonden heeft. Tot hij beseft dat ik die ene ben voor hem. Ondertussen speel ik een beetje met de narren. Want wie weet is mijn koning verkleed als één van de narren. Af en toe zie ik mijn koning, maar hij ziet mij niet staan. Hij denkt dat ik een hofdame ben en flirt een beetje terug. Op een dag zullen we elkaar vinden en nog lang en gelukkig leven.
Want elk verhaal verdient een happy end. Mormeltje
