Zoals de titel al laat vermoeden gaat dit over mijn
gevoel van vandaag. Nu ja, weinig nieuws onder de zon hé.
Depri, mezelf slecht voelend zonder enige reden, de "schoonheid" niet
kunnen inzien, het ondraaglijke gevoel van niet geboren te willen zijn
etc... Ain't life a motherfucker? Allen samen in koor: "Yes
it iiiiiiiiiiissssssssss!!!!!!!!". Relativeren is de oplossing
volgens mijn gevoel. Zelfspot.
Anyway, 'k moet terug wat meer posten. Wat ik dan ook zal
doen. Het doet deugd dit te typen. Iedere dag zie ik wel
een tiental zaken waarvan ik een gedicht wil schrijven, een korte tekst
en/of een bedenking. Ik moet meer online geraken om dit dan ook
te doen.
Een boutade: het leven draait niet rond hoe het begint, het draait om hoe het geleefd wordt en hoe het zal eindigen.
Ik maak me zorgen over m'n ziel. Komt het ooit
nog goed? Ik heb weinig te melden, vrees dat ik het einde niet
meer kan ontlopen. Heb me maar es een weekje ziek gemeld op het
werk. Tijd nodig voor mezelf, alles es op een rijtje
plaatsten. M'n godverdomde ziel moet terug zuiver worden.
Ik maak me zorgen.
Kleine nota na dit laatste gedicht. Ben ik echt aan het gek worden? Vrees ervoor. Moet me dringend herpakken. Ga je wassen, het is 12:44. Ga dan naar de winkel inkopen doen voor het weekend. Ga niet op café. Wees thuis tegen 16:00.
Eet iets.
De zon schijnt, het is een prachtige dag.
Leer verdomme es genieten.
Het vervalt,
het vervalt allemaal: diegenen waarvan we dachten
Dat ze zo
groot waren, zo uitzonderlijk: ze vervallen.
Zelfs de
kat
Lopend langs
de vensterbank verdwijnt
In een
rookgordijn.
Ik kijk
naar een foto van mezelf
En denk
:
wie is die
belachelijke vent?
Het vervalt,
de nachten van honger en woestijnwinden
Zijn sprakeloos
geworden
Soms,
vooraleer hij sterft,
Ziet een
man zijn eigen geest.
Soms ben ik jaloers op mensen die dag na dag
zorgeloos kunnen leven en lachen, meezeulen met de massa en zonder nadenken
gewoon kunnen leven zonder verder na te denken. Ik zeg wel soms, want al
vlug bekruipt me dan een gevoel van opluchting dat ik zo niet ben en zo niet wil
zijn. En dan weer dan komt dat eenzaam gevoel van alleen te zijn. De voorbode
waar ik steeds bang voor ben. De donkere wolken. De duisternis die
roept... Ik komt thuis en de telefoon rinkelt. Ik neem niet op. Ik wil
niemand horen. Niet nu. Of toch. Ik zoek een cd en plof me neer in de
zetel. Libera me van Verdis requiem weergalmt door mijn living en door mijn
hoofd. En met de tonen, komen de tranen. Ik kijk naar buiten, doch kan niks
zinnig ontwaren door de tranen in mijn ogen. Ik wens, héél even, om ook bevrijd
te worden van deze klotewereld. Hoewel ik besef dat zulks toch niet helpt. En
eigenlijk wil ik het ook niet. Ik wil deze wereld anders. Ik wil de mensen
anders. Maar ook hiervan besef ik dat zulks niet helpt. Ik neem me voor
me sterk te houden en me boven dat gepeupel te stellen. Mezelf te zijn. En
vooral: de muur stevig en sterk te houden. Even staar ik voor me uit met de
blik op oneindig, en dan.komen de woorden. Ik neem een pen en papier en
krabbel:
Vanavond verlaat ik deze
wereld Waar ik zoveel heb geleden Waar ik zolang heb gewacht Op het
vallen van de nacht.
Vanavond hoef ik niet te wenen Waarom
je bent verdwenen Ik ga heen zonder geween Zoals jij van me verdween.
Waar het op slaat
weet ik zelf niet. De woorden kwamen vanzelf, uit het niets. Er verdween nooit
iemand van me. Want er was nooit iemand .
Yep, we zijn weer al begin april sie. Drukke
dagen op het werk, minder druk op de weg (paasvakantie). Meer
valt er echt niet te melden. De negatieve gedachten zijn enigzins
op de achtergrond verdwenen. Waarschijnlijk door het beter weer
en door de zon die af en toe haar intrede maakt. Haar
intrede? Of is het zijn intrede? Ik weet het niet maar een
zon lijkt me vrouwelijk. Ik zal ze altijd aanspreken met
"ze". De praal en de pracht van de zon. Ja hoor, die moet
wel vrouwelijk zijn. In ieder geval, vrouwelijk of niet, ik mis
m'n dochter. Ze is momenteel op skivakantie met haar mama.
Ik zie ze weinig de laatste tijd. Te weinig. Vandaar een
gedichtje voor haar.
Lina.
In mijn grijze as schrijf ik dit gedicht
Zodat even de pijn wordt verlicht
Ik weet wat je van Papa vindt
Zijn tranen, die van een volwassen kind.
Dit is een sleutelzin. De tegenstelling der tegenstellingen. Ik denk dat er meer omvat zit in deze zin dan soms in een heel boek. Proef het op je tong: het begin en het einde. Wat maakt deze zin zo aantrekkelijk voor mij? Begin. Einde. Ik denk dat het aantrekkelijke ligt in wat er tussenin zit. Wat ligt er tussen begin en einde? Geboorte en dood. Het leven ligt er tussenin. Dat leven waar ik zoveel problemen mee ervaar. Ik voel me tot allebei aangetrokken. Waarom ben ik geboren? Waarom zal ik sterven?
Ik heb nu even wat drank nodig. Zo is dat. Drinken om het leven aan te kunnen. Zie mij hier zitten. Een schande voor m'n ma. Ze heeft gelijk dat ze geen contact meer wil met mij. Want ik ben het niet waard. Whatever. Waarom ben ik geboren? Volgens mijn mening om af te zien. Ik kan maar niet in het reine komen met het feit dat ik hier rondloop. (Schrijven is schrappen. Heb net 2 zinnen geschrapt want ze passen hier niet.) Ik voel een constante leegte in mijn lichaam. Geest. Weeral whatever. Die leegte opvullen is onbegonnen werk. Ik zou zelf niet weten hoe ik die leegte kan opvullen. Uiteraard kan ze ik ze opvullen door drank en zo. Maar dat is maar tijdelijk. Ik ben niet van plan om alcoholist te worden omdat ik me niet goed in m'n geest voel. Drank is meestal een noodzaak maar ik kan het gerust laten. Dus hoe die leegte opvullen? Ik zou het begot niet weten. Neem de drank weg, neem de sigaretten weg, neem alles weg wat slecht is en not done is en wat blijft er dan over? Oneindige leegte. Hoe the fuck moet ik dat opvullen? Door te sporten? Door te lezen? Door zo godverdomd maatschappelijk te wezen? Ik denk dat dit geen opties zijn. Maar ze zullen opties moeten worden en ik zal ermee moeten instemmen want anders wacht me niks anders dan mezelf van kant te maken. Moeder, hoe is het zover gekomen? Geboren worden is instemmen met iets waar je niets over te zeggen hebt. Ik kan mijn geboorte niet ontkennen maar langs de andere kant kan ik er zeker niet mee instemmen.
En dood? Ik weet hoe ik zal sterven. Ik zal sterven aan kanker. Levercirose of zo. Teelbalkanker die uitgezaaid is, zoals m'n vader. Op zijn 63-ste. Let op, voor hetzelfde geld word ik er 95 en sterf ik in mijn slaap van ouderdom. Een hartstilstand. Dat zou wel leuk en pijnloos zijn. Maar ik denk dat het niet op zo'n manier zal eindigen. Ik ben iedere dag een beetje bezig met te sterven. En eigenlijk feitelijk hou ik er wel van. Iedere dag een klein beetje sterven. Is dat geen titel van een liedje? Ik weet het niet. Het klinkt mij in ieder geval bekend in de ogen. Die stomme woordspelingen altijd. Wie heeft er wat aan? Niemand heeft ooit iets aan iets. Dat is mijn leuze. Dood is dood en ik kan daar wel mee leven. Hooguit 4 mensen hechten waarde aan mij en diezelfde mensen zullen het echt een maandje of 3 moeilijk hebben na m'n dood. Is dat niet opwekkend? Ach, ik kom er ooit wel es uit. Denk ik toch. Ooit zal ik plots denken: "Hé, ik ben Yves, ik kan morgen uitslapen, ik heb alle rekeningen betaald en heb nog wat over deze maand, Viv is thuis aan het koken en wacht op mij, Yani is bezig aan het spelen op de pc en op de koop toe kan ik morgen Lina gaan halen bij haar Mama." Meer wil ik echt niet. Ik wil enkel dat mijn verleden mij achterlaat. Dat mijn toekomst mij opneemt. Mij kan aanvaarden.
Ik ben de Eerste en ik ben de Laatste. Ik ben de Alfa en ik ben de Omega. Ik ben de Ying en ik ben de Yang. Ik ben het Leven en ik ben de Dood. Ik ben de Tegenstelling der Tegenstellingen. Ik ben het Begin en ik ben het Einde.
Ik geniet ervan om mezelf te isoleren. Alleen
te zijn in de echte zin van het woord. Men kan alleen zijn op 2
manieren: zich letterlijk alleen in een ruimte bevinden of geestelijk
alleen zijn. Ik hou van beide. Ik hou ervan om alleen thuis
te zijn. Alleen in een bad liggen. In bed liggen terwijl
buiten de wereld op volle toeren draait. Langs de andere kant hou
ik er ook van om, als ik me bijvoorbeeld in een grote mensenzee bevind,
mezelf geestelijk op te sluiten in m'n eigen wereld. De raarste
gedachten kan ik dan hebben. Zowel over mensen die ik zie, gezien
heb, wat ik wil doen, wat ik zeker niet wil doen etc...
Alleen zijn is voor mij DE manier om de meest essentiële menselijk
gevoelens te verwerken. Noem ze maar op: liefde, verlies,
verlangen, wanhoop, er zijn er zovelen. Soms heb ik de indruk dat
ik daardoor een beter leven en vooral een gelukkiger leven zal weten te
vinden. Het omgekeerde is ook waar: bij momenten snak ik er zo
hevig naar om alleen te zijn en als het dan eenmaal zover is kan ik de
ellende in mijn gedachten niet meer overzien. Maar mijn
uiteindelijke mening is dat isolatie goed is mensen. We zich
isoleert van de rest, wie neen zegt tegen deze consumptiegerichte
maatschappij zal, na een lange en beproevende weg, uiteindelijk
verlichting ervaren. Daar ben ik rostvast van overtuigd.
Helaas moedigen we dit deze dagen niet meer aan. De
sleutelwoorden van vandaag zijn teambuilding, samen sterk,
groepsgevoel. Iemand die alleen wil zijn, om welke reden dan ook,
bekijkt men heden ten dag als een soort kluizenaar, een freak zeg
maar. Dat vind ik jammer.
Ik denk dat ik pas echt gelukkig zal zijn als ik m'n rug toekeer naar
alles wat nu zo prominent aanwezig is in m'n leven. Of verbeeld
ik me die gedachte enkel?
