Mijn tweede pelgrimsweek verliep in zwart-wit contrast met de eerste week alleen. Het lukte me niet meer om te bloggen. Het 'in groep zijn' slorpte al mijn aandacht en energie op. Deze ervaring heeft me geleerd dat ik absoluut voorstander ben van alleen pelgrimeren. In mijn geval blijkt: alleen wanneer ik in mijn eigen energie blijf en mijn eigen intuïtie volg, dan volgt de magie. Vanaf het moment dat ik me probeerde aan te passen aan de groep was de magie weg en kwam ik in situaties terecht waarin ik me niet prettig voelde. Gelukkig heb ik voor het schrijven geen perfectie nodig. Integendeel! Het geheel heeft me behoorlijk wat inspiratie opgeleverd voor een volgend boek.
De camino Portugues is mooi, maar mist volgens mij het energetische aspect van de camino Frances, waarvan wordt gefluisterd dat die de sterrenroute volgt en over leylijnen loopt. Door het verschil te voelen, geloof ik nu des te meer in krachtplekken op de aarde en in mijn toekomstige reiskeuzes ga ik daar rekening mee houden.
Mijn laatste dag in Portugal en in dit groepje van pelgrims. Johanna knuffelt me als we opstappen vanochtend. Ze is hier met haar verloofde. De eerste dag toen ze me alleen zag genieten van mijn ontbijt in dat bushokje was ze jaloers biechtte ze me op. Ik had hen al opgemerkt. Hij atletische Italiaan. Zij Filipijnse Amerikaanse, 5 m achter hem, puffend en zuchtend. 'I am so fatigue', hoorde ik haar herhaaldelijk zeggen. Ze leerden elkaar kennen op de camino Frances, 2 jaar geleden. De lange afstandsrelatie hield stand. En nu zijn ze weer samen op de camino. Maar de vlinders zijn veranderd in bromvliegen. De Italiaan zorgt voor haar als een echte la mama, draagt zelfs haar rugzak, wat fatigue nog fatiguer maakt. Moet ze wel trouwen? Vraagt ze me. Ik probeer haar duidelijk te maken dat ik echt geen groener grasveldje ben... Maar ja...
Als ik hen later op de dag terug tegen kom, lacht ze alweer. Komt wel goed met die 2.
Het is vandaag heerlijk lopen op dennengrond tussen geurende bossen. Bij een paar brievenbussen krijg ik een idee. Ik stop een flyer van mijn boek met groetjes van mij in de bus van een zekere rosalina en Fernandez en neem hun welzijn mee in gedachten naar Compostela.
Het lijkt wel dierendag vandaag. Na een spelende kat vanmorgen op de kamer die zich tussen onderbroeken en kousen rolde, tot ergernis van haastige pelgrims haha, volgt een koe op mijn pad, een schaapherder wiens schapen van mijn rode schoenen op de vlucht slaan en in paniek over het muurtje springen (echt waar!) daarna wel 50 kippen met kaalgeplukte hals (waar is dat voor?) en daarna , bijna in de stad passeer ik een reuze volière met een reuze vogel in, iets exotisch met pluimen op zijn kop. De volière is even groot als het bescheiden huis waar het bij hoort. Heb het toch moeilijk met dieren in kooien.
Mijn eerste stappen in de stad word ik aangehouden door een man. Hij mompelt iets over hoedjes in het Portugees. Ik wuif hem vriendelijk weg dat ik al een hoedje heb en geen meer wil kopen... En dan merk ik dat hij het over mijn zonnehoed heeft die een paar meter achter mij op straat ligt. Haha. Hoeveel engelen heeft een mens als ik nodig?! Sorry hoor. Met enige schaamte biecht ik op dat ik ondertussen 1 t-shirt echt kwijt ben. Ze hing te drogen aan mijn rugzak. De camino neemt maar geeft meer ; )
6h iedereen wakker! Wat zei ik gisteren?! De jachtige drukte in de ochtend neemt toe naarmate de Spaanse grens nadert.
Vandaag is er een klim van een halve km. Zucht. Mijn rugzak is echt te zwaar. Ben ondertussen wel beter georganiseerd. Alles heeft zijn vaste plek. Zo heb ik overzicht op alles en zie meteen of er iets weg is... Tenzij ik natuurlijk iets fout wegsteek ; )
Terwijl ik met selfies experimenteer mis ik een afslag. Gelukkig heeft de camino een dubbele beveiliging. Een pijl die zegt: hier moet je langs, een kruis dat zegt: langs hier moet je niet langs! Als je dat kruis mist heb je een probleem haha. De weg is prachtig. Kronkelende paden vol keien. Hier komen de bergschoenen echt van pas. Het is puffen en hijgen en op de tanden bijten, maar dan ineens ben ik boven. 'Ah, fashionista', roepen ze als mijn hoofd verschijnt. Terwijl ik met de camino Frances steeds in andere groepen terecht kwam, blijf ik nu hetzelfde groepje pelgrims tegen komen. Het zijn mijn Dorothies die me ophouden. Overal foto's nemen pakt serieus tijd. Maar goed zo. Op deze manier mensen leren kennen, is ontroerend. Je kent elkaars naam niet, maar na een paar keer herken je elkaars kop (in mijn geval zijn het de rode schoenen). Dan volgt een voorzichtig knikje, en die glimlachen worden alsmaar groter, tot je die lotgenoten beetje als familie gaat beschouwen. Ik hou van deze zachte manier van kennis maken.
'I hope your book gets translated', zegt een Duitse dame. Dat is een mooie wens voor mezelf! Heb mijn manuscript nl naar 2 Duitse uitgeverijen gestuurd.
Met de volgende koffieshop hebben mijn Dorothies touche van meneer sprinkhaan. Wat een magisch beest toch wel. 'Gottesanbitter', zegt de Duitse man, omdat hij zijn poten in een bidhouding houdt, wijst de man.
Na 19 km arriveer ik in de herberg van Rubiaes. Geen internet en een supermerkado op 1 km lopen. Nee danku. Dan maar op restaurant. Eindelijk tijd om te lezen. Heb mijn eerste boek gedownload op mijn iPhone: schitterende ruïnes van jess Walter. Ik geniet! Het speelt zich af in Italië maar ik kan makkelijk in de sfeer komen. Maar dat zeg ik best niet aan de Portugezen, Spanjaarden en Italianen dat ik hun 1 pot nat vind haha. Vind ik ook niet hoor.
Terwijl ik eet begint het te stortregenen. En had net al mijn kleren uitgewassen. Als ik vertrek na het eten, kloppen pelgrims op het raam: geld vergeten op mijn tafel grrr. Op weg naar de herberg zie ik een dubbele regenboog. Ik spurt naar mijn kamer voor mijn Dorothies, om ze onder de regenboog te fotograferen. Maar in mijn haast vergis ik me van afslag en sta bij een boerin in haar tuin. 'Albergo?' Vraag ik verdwaasd, al helemaal in de sfeer van The wizzard of Oz, waar de orkaan mijn herberg heeft weggeblazen. Hahaha.
6.40h iedereen wakker. Dit gedeelte van het pelgrimeren was ik selectief vergeten. Als 1 Vd laatsten verlaat ik de herberg. Het stappen valt me zwaar. Zeker in omgekeerde richting ( Ketting vergeten, dus moet na 1 km al terug grrr. ) koffie bij Pedro. Als ik mijn rode schoenen even op de toonbank zet denkt de bardame dat ik een schoenmaker nodig heb... Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik met zulk schoeisel de camino doe. Hahaha. Andere pelgrims denken dat ik ze bij heb om straks te gaan dansen in Compostela. Hahaha. Alsof dat kan. Ik kan er amper mee rond de tafel lopen... En dan moet ik me vasthouden aan de stoelen. Ik ontbijt in een bushokje: crackers met smeerkaas, banaan en meloen. Zou niet willen wisselen met een continentaal ontbijt!
Onder een boom zitten 2 francaises. De ene zegt dat ze ook schrijfster is. 'Sorciere', wijst ze naar mijn paraplu. Mijn Chinees lieverdje springt uit protest open om te tonen dat hij meer Mary poppins is dan heks. (Tenzij die ook heks was, maar ik denk het niet)
In Barcelo word ik een chocolade zaakje binnen gelokt door de warme stem van frank Sinatra. Mijn luxe moment Vd dag. Cappuccino met kaneel en een praline. 1! Thuis zou het een halve kilo zijn. ; ) de ene luxe leidt naar de andere. Om de hoek valt mijn oog op een blauw shirt met een vlinder en een leuke tekst. Chinese kwaliteit voor 7 euro. 'Kopen!' Zeggen mijn Dorothies. Neen! Erna spurt ik van berouw de kerk in. Die Nederlandse pelgrim zei dat ze juist spullen achterlaat en ik koop bij??? This not The spirit! Maar als ik Jezus en Maria elk in hun eigen hoek in de kerk zie blinken in overdadig goud, is mijn schuldgevoel meteen over.
9 km verder arriveer ik in de herberg van Tamel. Het restaurant is dicht. De man wil eten laten komen voor de pelgrims van ergens anders. Ik vraag veggie. Hij wijst naar zijn tuin vanachter tegen het bos. Maar zelfs die 5 m zijn me nog te ver en bovendien ben ik niet heks genoeg om het verschil te zien tussen onkruid en sla. Uiteindelijk krijg ik toch mijn konijnenschotel. Een koppel hun eten is er niet bij. Ik stel voor te delen. Maar dan komt het hunne toch. Meer pelgrims schuiven aan. We delen wat we hebben en het eten lijkt zich te vermenigvuldigen. Zo gaat dat op de camino ; ) en zo laat ik het me smaken tussen nationaliteiten van over de hele wereld.
Regen. Mijn Dorothies stemmen voor de metro tot Mosteiro. Eerst lang ontbijt. Terwijl ik de regen zit weg te wensen komt een vrouwelijke pelgrim binnen. De eerste die ik zie in 2 dagen. Ik bespring haar bijna. Ze blijkt net zo onzeker te zijn over Porto verlaten als ik. Dus zetten we elkaar samen op weg. Ze toont me haar armbandje. Ze plant naar huis te gaan met een arm vol na de camino. Van elke plek eentje. Met haar kleren doet ze het tegenovergestelde: overal laat ze iets achter. "Bemoeder me niet", zegt ze als haar wil helpen met het armbandje dat niet wil sluiten. In de keuken hangt een gelijkaardig bericht: "We"re not your mother"... een aansporing om je eigen vaat te doen. Onder moeders paraplu stappen we naar de metro. 17 halten verder mag de camino eindelijk beginnen. Koffie samen en afscheid. Nerveus. Mijn Dorothies hang ik buiten aan mijn rugzak, om foto"s te nemen onderweg. Maar na 10 stappen weet ik dat dat niet werkt. Rugzak te zwaar met die 10 ton glitters eraan. Foto"s nemen ook niet handig: rugzak af, rugzak terug aan... Pfffft. "Bemoeder me niet zo", hoor ik ze zeggen. Misschien kunnen ze op eigen kracht achter me aan lopen? Het zijn tenslotte toverschoenen! Of op een skateboard? Zoals speelgoedhondjes op wieltjes voor kinderen. Na 10 km zuchten komt de ingeving: schoenen op mijn buik. De hakken en de glitters prikken wel, maar genoeg gezeurd voor de dag. Het mooiste aan een pelgrimstocht zijn de stukken tussen geurende bossen. Eucalyptus bossen volgen. Ik word high. Verder stap ik langs maisvelden en wijngaarden. In herberg Sao Pedro de Rates stop ik. Mijn Dorothies veroveren de show. De vrouw van de receptie draagt mijn rugzak voor me naar de kamer. Ik heb er niks op tegen dat ze me beetje bemoederd. Als ik mijn bed heb opgemaakt voor de nacht kijkt iedereen verbaasd. Een gevonden roos op mijn kopkussen, een zwart zijden lakentje, mijn glitterschoenen ernaast: Het ziet eruit als in een 5 sterrenhotel. hahaha. Mijn avondmaal is niet 5 sterren. Geen resto in de buurt. Het wordt een overheerlijke tomaat, met een paar crackers met smeerkaas. Genoeg voor mijn maag die mee moe is met mijn benen. 25 km gedaan.
Wakker om 7h. Het regent. Damn, verkeerde kleren klaar gelegd gisteren. Ritsel ritsel op zoek in de rugzak in het donker naar iets warmer. En daarmee is meteen het mannelijk gezelschap wakker op de kamer. Misschien waren die aparte plastic tasjes voor mijn kleren toch niet zo een goed idee? Een rouwmoment: Mijn Dorothies hebben hun eerste paillet verloren.
"Ga jij al weg uit Porto na slechts 1 dag?" zegt een Duitser in het Vlaams, bij het ontbijt. "Het regent!" Terwijl hij het zegt begint het te gieten. "Dat wordt iets voor een hele dag. Niet fijn stappen. Modder."
Oke, boodschap begrepen. Maar het hostel is volboekt. Hij loodst me mee maar het Poet Inn hostel, om de hoek, een plek voor schrijvers. Ook vol. "Oke", zegt hij terug aan de receptie van het Yes! Porto hostel, "Geef mijn bed maar aan haar." ???
Hij bekogelt me met tips om te doen, en zet me op weg. Ik begin me af te vragen hoe onvoorwaardelijk al dit goeds eigenlijk is. Misschien hoopt hij straks op een stukje matras? Dus besluit ik het woord "boyfriend" in de ring te gooien. En ja hoor. Hij houdt het nog 2 straten vol en is dan ribbedebie.
Maar zijn tips blijken schitterend te zijn... samen met het weer dat opklaart. Ik stap over 1 van de 6 bruggen naar het oude klooster (Mosteiro da Serro do Pilar) waar net een trouw aan de gang is. De setting geeft me de foto van de dag. Eerst mijn rode Dorothies op de rode loper en daarna in een streepje zon, in de ingang van de kapel, met daarachter het trouwpaar dat net de zegen krijgt van meneer pastoor. Daarna bezoek aan het museum voor fotografie dat in een gevangenis is ondergebracht. De beroemde Portugese schrijver Joao Miguel en zijn minnares belandden hier beiden nadat hun affaire aan het licht kwam. De liefdesbriefjes die ze naar elkaar schreven kan je hier lezen. Helaas enkel in Portugees.
Na een tocht per boot onder de 6 bruggen bots ik op een zo cool cafe: Livraria da Baixa. Een prachtig pandje met veel hout en boeken en heel leuke muziek en leuke bediening en lekker eten. Het bevindt zich in de straat van de Harry Potter boekwinkel, waar JK Rowling het idee van de bewegende trappen kreeg. Jawel, dat deze grote dame een tijd in Portugal woonde, maakt dat de Portugezen het ontstaan van het Potter imperium helemaal claimen.
Minder hoog lopen de Portugezen hier op met pelgrims zo lijkt het. Voor het slapen gaan ga ik even op zoek naar pelgrimstekenen, want tot hiertoe niets gemerkt. Uiteindelijk vind ik een zuinig geel pijltje om de hoek van mijn hotel. Mijn gids heeft niet gelogen: het vraagt heel wat inspanning en vertrouwen om ze te vinden en te volgen. Misschien toch maar de metro nemen tot buiten de stad zoals wordt aangeraden? Maar dat is zo Fanny! Ach wat, ik heb mijn porties afzien al gehad, toch ; )
Compostela, here I come again. Deze keer via de camino Portugues, vertrekkende vanuit Porto... research voor een 5e boek.
Wat ik anders wil deze keer: gezelschap! Dat loopt al mis want reismakker voor het stuk Porto-Tui moet last-minute afzeggen wegens een operatie.
Het wordt een moeizaam begin. Om 4.30h lig ik nog te dubben in bed over welke kleren mee te nemen. Ik lijk Fanny wel. Ik vertrek met 8,5 kg. Dat is helemaal de schuld van de rode Dorothy glitterschoenen met hakken van 11 cm die meemoeten... (en dat gezellige vest dat ik last minute mee wou, en....) Een pelgrim van het clubje dat ik de 11e ontmoet in Tui, wil, geinspireerd door mijn eerste boek, mijn schoenen fotograferen onderweg. Maar ben ze hem vergeten te geven, dus moet ik er nu zelf een week mee sleuren.
Op de luchthaven ontdek ik dat ik niet heb betaald om bagage in te checken. Daarom was dat ticket zo goedkoop!
Mijn 1ste gelukje: omdat de vlucht volzit, mag ik rugzak toch afgeven... gratis. Van dan af weet ik het... luck is on my side.
Op het vliegtuig neem ik me voor als begin te overnachten in het poep chique Grande Hotel do Porto hotel en koffie te gaan drinken in cafe majestic... kortom: eerst wat genieten van ouderwetse luxe vooraleer ik ga afzien als pelgrim. Maar eens daar, spreekt het me niet aan (en ik hen ook niet denk ik met mijn rugzak) Ach wat, voor een luxe gevoel kan ik evengoed naar hotel Metropole in Brussel. De pelgrimsbug heeft me blijkbaar al te pakken. Maar er zijn geen herbergen in Porto. In het bureau van toerisme vraag ik naar het Yes! Porto hostel, het eerste hostel op de lijst van mijn gids. De vrouw weet het niet en stuurt me naar iets ander.
Mijn 2e gelukje: Ik loop verkeerd en bots op: Yes! Porto hostel. Een grote Yes! Super vriendelijke mensen, sympathiek ingericht, proper.
Mijn 3e gelukje. ze hebben nog 1 bed op een 4 persoonskamer, vers geschilderd, super matras, handige laadbak voor bagage met elektronisch slot en een terras in smeedijzer dat op een Barokke kerk uitkijkt. Gloednieuwe douches met reuze douchekoppen... en dat alles voor 20 euro met ontbijt bij!
Mijn 4e gelukje: terwijl ik incheck vraagt een gids of ik mee op de free guide tour ga die in 5 min. vertrekt. En zo krijg ik in een handomdraai een zicht op Porto waar ik geen zicht op had om aan te beginnen... In gezelschap! uit Brazilie, Canada, Oostenrijk, Ierland, Japan, Israel, Duitsland, Frankrijk en een kerel die zegt dat Niemand zijn stadje kent in Belgie: Hasselt. hahahahaha.
Mijn 5e gelukje: 2 vegetariers van de groep die met mij willen gaan eten. (Portugezen zijn reuze vleeseters) We proberen francesinha... de vegetarische versie uiteraard. Het is een Portugese specialiteit. Ziet eruit als een kruising tussen lasagna en een grote clubsandwich met massa"s vlees en kaas en ei en groenten en badend in saus. Op de kaart ontdek ik de aphrodisiac francesinha met: ham, cheese, spicy and fresh sausages, apicy pork (moira), steak, peperoncino, ginger with a spicy sauce.
Mijn 6e gelukje: na eten ontdekken we een reuze optreden in een gigantische plastic bubble met wel 100 muzikanten en een koor.
En dan mijn 7e gelukje van de dag, een persoonlijke aphrodisiac knipoog van de kerel die me incheckte: ik deel de kamer met 3 knappe jonge kerels (werkelijk ; )... die mijn vooroordeel ook nog eens doorprikken door Niet op stap te gaan maar om 11h al onder de wol kruipen, muisstil zijn en zelfs niet snurken.
Ik nu hebben een grote glimlach op gezicht. hahaha
Het kolder idee, ingefluisterd door de bomen in mijn park, is
uitgewerkt. Boeddha heb ik in bed gekregen. 16 april ligt hij in de winkels!
Het is een uitputtingsstrijd geworden en mijn huis daverde
weer mee. De schadelijst deze keer: stuk gegaan: gsm, koelkast,
printer, televisie, cd speler, warmwaterboiler, auto, fiets, digibox.
Maar ondanks de materiële tegenwerkingen en emotionele
teleurstellingen is het ook deze keer toch weer een hilarisch verhaal geworden.
Telkens als ik een project afrond sta ik er met verwondering
naar te kijken hoe ik dat in Godsnaam heb klaar gespeeld onder de gegeven
omstandigheden alsof ik er onmiddellijk afstand van neem en niet meer tenvolle
besef dat ik erbij betrokken was.
3 romans, verdiende een nieuw blog onder mijn eigen naam, zo vonden mijn
uitgeverij en ik... om beter 'gevonden' te worden ; )
Hoe het verder gaat is voortaan te volgen op:
monicavanleke.wordpress.com
Vorige week onderging ik een persoonlijke sjamanisatie.
Fascinerend. Lezend in het boek van Joska Soos, één van de laatste authentieke
West-Europese sjamanen, geschreven door Yurek Onzia, ontdekte ik dat Tibetaans-Boeddhisme ook wel Lamaïsme wordt genoemd en linken heeft met sjamanisme.
De sessie werkte zo krachtig op me in dat ik een paar dagen
nog meer uit balans leek. Maar eens de plooien terug gladgestreken en ik
weer helder kon zien, viel me op wat écht ontbrak: humor. Herhaaldelijk hebben mensen me al gegarandeerd dat elk boek niet kost wat kost grappig moet zijn. Maar ik het ben die de humor nodig heeft! Het is de motor die me plezier geeft om het werk te doen.
Tijdens
het joggen schoot me te binnen waar de angel zat: Ik durf mijn dierbare reisgenoten niet te
karrikaturiseren. Het spirituele gezelschap dat ik heb geschetst in mijn verhaal is te
serieus. Ik wil
een komisch spiritueel verhaal creëren, zonder spiritualiteit in het
belachelijke te trekken. Een niet makkelijke opdracht.
Als een mens wanhopig is, staat hij altijd voor meer open.
Geïnspireerd door de sjamanen die met alle elementen van de natuur werken,
vroeg ik aan de spirits van de bomen in mijn park of ze me wilden inspireren .
nieuwsgierig of zij zin voor humor hebben.
Wonderbaarlijk werd ik deze ochtend wakker met een kolder
idee dat me meteen deed lachen en massas energie gaf.
Dus volle moed vier hoofdstukken terug, en herwerken en dan
hopelijk in volle vaart vooruit! May the force be with us!
pelgrimstocht op hoge hakken
