Dit is een verhaal over een lot en helaas… geen uit de loterij…

De diepe dalen en hoge pieken op weg naar geluk, terugblikkend op het verleden, maar vol hoop op een toekomst.

Geschreven uit het hart en zo eerlijk mogelijk probeer ik een schets neer te zetten van mezelf.

Ken jezelf, stond er 2000 jaar geleden al boven het orakel van Delphi. Helaas is zelfkennis niet zo makkelijk te vergaren.

Ik heb in mijn leven al veel moeilijke beslissingen moeten nemen en vond niet altijd het juiste antwoord…
Deze blog is mijn orakel waar ik altijd terecht kan met mijn demonen.

05-06-2013 om 00:00 geschreven door Nats  

januari 2010

ik loop al dagen rond met barstende hoofdpijn en wazig zicht en ik denk in eerste instantie dat het om sinusitis gaat, tot ik alsmaar slechter begin te zien uit mn linkeroog.
Een bezoek aan de huisarts zegt me dat ik dringend naar het ziekenhuis moet want dat het om een opstoot gaat, damn!!
Net zoals in mn benen gaat het met mijn zicht ook met de dag slechter en na een tijdje ben ik zo goed als blind aan 1 oog en is auto rijden uitgesloten, weg vrijheid en onafhankelijkheid! Mijn wereld stortte nogmaals in!

Enige tijd geleden was ik veranderd van neuroloog en ziekenhuis, nu had ik met een echte Prof te doen en die zou wel raad weten, dacht ik!
Hij besloot me een week op te nemen in "ZIJN ziekenhuis", me gedurende die week aan een cortisone baxter te leggen, kiné op bed en last but not least... indien ik verder wou opgevolgd worden kon hij niets meer voor me doen dan me chemo voor te schrijven ik wist niet wat ik hoorde en bedankte hem vriendelijk, ik zou wel chemo nemen als ik kanker had!
De preek die toen volgde over het feit dat ik al jaren weiger inspuitingen te nemen maakte dat ik op een soort zwarte lijst stond en geen recht meer had op andere medicatie ging mn petje te boven!
In mijn ogen ben ik persona non grata omdat ik de kas niet spijs... maar besloot nogmaals me niet te laten doen!

Omdat ik een week in het ziekenhuis moest blijven had ik mn laptop meegenomen en vanaf het moment dat ik het woord chemo had gehoord begon ik als een gek opzoekingen te doen!
De vrouw die toen bij me lag was zo danig groggy vd medicijnen dat het haar niet veel kon schelen dat ik de halve nacht zat te tokkelen op mn klavier.
Vrijwel meteen botste ik op een mirakel... een Italiaanse vaatarts had zijn vrouw met MS geopereerd aan vernauwde aders in de hals en sindsdien had ze geen opstoten meer gehad, de 'aandoening' noemde hij CCSVI... dit was het!!!
Ik riep de Prof bij me en zei dat dit was wat ik wilde, weten of ik vernauwingen had en indien wel eraan verholpen worden! Dit hield steek, indien mijn aders verstopt waren zou ik mezelf al jaren aan het vergiftigen zijn en daar moest ik iets mee doen!

Zijn antwoord was even kort als ongepast: "dit zal niet in mijn ziekenhuis gebeuren!"
Gelukkig lag ik in bed of ik was ter plaatse gevallen!
Hoe kon hij dit nu zeggen, waarom wou hij niet zien dat dit mss wel dé oplossing is voor alle MS'ers!!!
Hij was even stilzwijgend als ik volhardend en ik telde de dagen af tot ik naar huis kon.

Een week cortisone veranderde niets aan mijn wazig oog en na een paar vervelende tests was het duidelijk dat ik nog slechts 10% zag uit dat ene oog.
Ik moest en ik zou te weten komen of ik vernauwingen had en begon terug aan een dagen en nachtenlange speurtocht.
De enige informatie die ik over de operatie kon vinden was op sites in Nederland, Australië, Amerika, Bulgarije en Polen... bij ons niets, nougatbollen info te vinden!
Nederlanders zijn zowiezo meer extravert en spontaan dus sloot ik me aan bij verschillende fora's om over de vernauwingen en de operatie te kunnen meepraten.
Tot dan gingen de meeste naar Polen, Duitsland of Bulgarije om zich te laten behandelen, omdat het medisch nog steeds niet wetenschappelijk bewezen was vluchtte iedereen het land uit om zich te laten helpen.
Ook ik zou vluchten, al zag ik een operatie in Polen niet zitten... ik moest nog te weten komen of ik vernauwingen had!

Het ziekenhuis in Frankfurt leek me de geschikte plaats om onder de scanner te gaan, ook al wou dit zeggen dat ik eerst 5 uren moest rijden terwijl er op 10 min van mijn huis een gerenomeerd ziekenhuis is met zo'n 10 scanners.... soit
Ik had contact gelegd via het net met een weirdo Prof vaatarts ginds en hij kon en wou me helpen schreef hij.
Niet veel later zat ik naast een vriend chauffeur richting Frankfurt, om 's avonds laat terug te keren richting België met een CD rom als bewijs dat mijn linkerader voor de volle 100 % dicht zat!!
Een operatie in Frankfurt heb ik afgewimpeld omdat het even duur zou zijn als in Polen (om en bij de 4000 euro) én omdat die weirdo Prof het zonder verdoving deed... ik had geen zin een ballon te voelen opgeblazen worden langs mijn lies in mijn keel en hoofd, dank u!

Een nieuwe zoektocht naar een vaatarts bij ons in België begon en tot hiertoe is dit mss wel één vd leukste opzoekingen die ik tot hiertoe deed ik had er zoveel zin in en engageerde me om echt een arts te vinden die mij en duizenden andere kon/wou helpen.
Die vond ik in de alombekende carnavalstad en toe ik hem zag kon ik hem al kussen van emotie en opwinding!
Nadat hij mijn CD rom had bekeken was het voor hem duidelijk, dit moest verholpen worden...
Bij het betalen werd een afspraak vastgelegd voor mijn grote dag, mijn 'bevrijding', amper een week later zou mijn nieuwe leven beginnen!

(dit is een stukje uit mn dagboek de dag van mijn 'bevrijding'):

dinsdag 20 april 2010
een dag waar ik maanden naar heb uitgekeken, mijn opname in het ziekenhuis voor mijn bevrijding!
Om 14u werd ik verwacht voor tal van onderzoeken, oa een 5-tal bloedstalen, urinetest, foto's vd longen en cardiogram...
Nadat ik dit allemaal heb ondergaan mag ik rustig relaxen op de kamer en mezelf klaarstomen voor de groooote dag

woensdag 21 april
Om 6u zit ik al op het puntje van mijn bed te wachten tot ze me komen halen...
Maar omdat ik op de afdeling van de hartpatiënten lig kan er altijd een onvoorziene, dringend spoedgeval tussen komen en die dag zijn er verschillende hartjes die het laten afweten...
Ik zie het 8u worden... 9u... de honger en dorst beginnen te knagen, maar ik moet nuchter blijven... nog even op de tanden bijten dus!
Om 14 u en drie kalmeringspilletjes later is het eindelijk mijn beurt!

Ik word naar de operatiekamer gebracht waar er 4 chirurgen en evenveel verpleegsters me staan op te wachten... 'Mijn' chirurg voert het woord en belooft me plechtig goed zorg te zullen dragen voor me, een hele geruststelling
Ik krijg een infuus en wat zuurstof en even later voel ik een prikkelend, branderig goedje door mijn arm lopen... "Zoete dromen Mevr x en tot straks!" en weg was ik........

2 uren later hoor ik mijn naam in de ontwaakzaal en ik ben direct alert en klaarwakker! Ik heb zalig gedroomd en kan amper geloven dat het reeds voorbij is!
Na een uurtje rollen ze mij naar de kamer waar ik verder bekom van de verdoving, nog steeds reuzehonger, maar meer dan een infuus met suikerwater en medicijn tegen de pijn zal ik niet krijgen die dag.
Het eerste wat ik ervaar is een warme gloed over mijn hele lichaam, maar vooral aan de voeten... heerlijk!!
Mijn keel voelt ruw en schor aan en slikken doet geen deugd, dus ik sluit mijn ogen en probeer nog wat te slapen.
Die dag en avond passeert zonder ik er erg in heb, zelfs het gesnurk van mijn buurvrouw die nacht kan me geen bal schelen!
Het enige wat ik wil is uit mijn bed komen en op mijn benen staan, proberen stappen en voelen wat er is 'verandert'... maar het wordt me verboden, door de verdoving moet ik in mijn bed blijven tot de volgende dag. (nu weet ik ook hoe moeilijk het is om op een bedpan te plassen)

Donderdag 22 april
da dag na de operatie... Ik heb kort maar goed geslapen en wil uit bed, zo rap mogelijk!!
Het infuus maakt het me nog niet mogelijk, dus ik probeer mijn benen op te trekken wat me wonderwel lukt zonder hulp... hey, da's nieuw!!
Ik bekijk mijn voeten en benen die een mooie kleur gekregen hebben en ik heb warempel zweetvoeten... in die 8 jaar heb ik dit NOOIT meer gehad! Maar wat meer is.... de waas is weg in mijn linkeroog!! Tranen wellen op....
Ik zet me in kleermakerszit en bekijk de plakker in mijn lies die de wonde verbergt... mijn nieuwsgierigheid verplicht me te kijken naar de snede die niet groter is dan een puntje van een speldekop! Ongelooflijk dat ze daarin een catheter (balloon) krijgen!!
Na het ontbijt komt er een verpleegster de 'wonde' bekijken en bevrijdt ze me van het infuus, eindelijk, ik mag uit bed... spannend!!
Ik zet me op de rand van mijn bed en laat mijn benen zakken... bekijk mijn voeten en ik probeer mijn tenen te bewegen... mijn linkervoet was tot die dag zo goed als lam en nu kan ik mijn tenen bewegen!! Een wonder!!
Heel onwennig en een beetje bang recht ik me op, mezelf vasthoudend aan het bed... ik voel een kracht in mijn rug die ik allang vergeten was en ik los mijn greep... hey, ik kan staan zonder steun!!!!!!!! ))
Stappen zonder steun durf ik nog niet goed, bang om te vallen, dus ik neem een kruk en stap onwennig naar het toilet.
Ik bekijk mezelf in de spiegel, ik zag sinds weken zo helder niet meer en zie dat ik een prachtig gezonde blos op het gelaat heb.


Even later komt de chirurg me bezoeken en overhandigt me de foto's van mijn geballoonde jugularis, ... doordat mijn vernauwing 100% dicht zat heeft mijn bloed een andere uitweg gezocht, eentje die er eigenlijk niet hoort te zijn :-s
De foto's tonen duidelijk aan dat de vernauwing net onder mijn hersenstam zat en na de dilatatie zie je mijn bloed weer normaal stromen, zalig om te zien en tegelijk schrikwekkend te weten dat er al jaren iets niet juist was!
De chirurg raad me aan niet te lopen vooraleer ik kan kruipen, aangezien mijn spieren al jaren hun werk niet hebben gedaan zal het 1 stap voorwaarts zijn en 2 achterwaarts... een periode van revalidatie en spierversterkende oefeningen breekt aan. 
Ik krijg gedurende 10 dagen een inspuiting in de buik om bloedklonters te vermijden... maar liever dàt dan chemo, toch? ;-)

Om 14u30 mag ik het ziekenhuis verlaten, met een nieuwe afspraak voor binnen drie weken in de hand...
Dan zal er opnieuw een echodoppler worden uitgevoerd om te zien of mijn jugular mooi open blijft, zoniet wordt ik alsnog gestent, een win-win situatie dus, ik ben overgelukkig!!!
Uiteraard vertrek ik nog steeds in mijn rolstoel, ik ben dan wel sterker, leniger en energieker, maar ik mag niet vergeten dat mijn lichaam moet wennen aan dit alles, dus ik doe het kalm aan!

Thuisgekomen test ik mezelf of ik met 1 kruk kan stappen, maar mijn linkerbeen wringt nog wat tegen!
Ik maak een afspraak met de kiné voor spierversterkende oefeningen, waar ik morgen mee zal beginnen, een nieuw tijdperk is aangebroken, ik voel het aan mijn warme voeten :-p

Ik verwachtte geen mirakels, maar dit alles is voor mij al een wereldwonder!!
Enkel en alleen de energie die ik terug heb is onbetaalbaar, niet te verwoorden, enkel mensen met MS weten wat het is om te leven met die verdomde vermoeidheid.... bij mij is die verdwenen, foetsie daarvoor zou ik het iedereen aanraden de operatie te ondergaan.

Alle voordelen tot nu toe op een rijtje:
- beter zicht
- warme handen en voeten
- beweeglijke tenen
- sterkere rug
- meer kracht in het volledige lichaam
- handen en vingers die terug als normaal bewegen (ik kan terug met 10 vingers typen)
- energie in overvloed

wat (nog) niet is verandert:
- mijn linkerbeen is nog zeer stijf.... maar ik ben er zeker van dat dit met kiné, geduld en doorzettingsvermogen op termijn goed gaat komen, ik geloof er in

2010 was dus echt wel mijn jaar, een jaar om U tegen te zeggen, met veel downs maar nog meer up's!
Ik heb honderden MS'ers uit België en Nederland naar 'mijn' vaatarts gestuurd om ze te laten helpen, het was een rollercoaster en een gevecht tegen de tegenwerkende neurologen, maar ik zou het zo opnieuw doen!
Tot op de dag van vandaag weigeren ze CCSVI wetenschappelijk te bewijzen, ook al zijn er veel succesverhalen, er zijn ook te veel negatieve verhalen van mensen waarbij het totaal niets heeft uitgehaald.
Ik kan alleen voor mezelf spreken dat het de beste beslissing geweest is die ik ooit maakte!!
En om dat succesverhaal en jaar te vieren hebben de grote kleine man en ik als kers op de taart een cruise ondernomen
Nogmaals een overwinning voor mij, als rolstoelgebruikster met zoon alleen het vliegtuig op om in te schepen in 1 vd meest luxueuze, grote schepen ter wereld.

Dit zal voor altijd de reis van ons leven blijven!
 

04-07-2013 om 00:00 geschreven door Nats  

Toen ik op 12 januari 2004 bij de neuroloog zat om mijn 'doodsvonnis' te aanhoren vertelde ze er in 1 adem bij dat ik geen keuze kreeg in het nemen van medicijnen. Mezelf wekelijks een inspuiting geven was de enige optie en de bijwerkingen, die moest ik er maar bijnemen!
Het is niet omdat ik schrik heb van naalden dat ik bedenktijd vroeg, ik heb immers in mijn kindertijd genoeg bewezen dat ik 'een harde tante' was, maar toen ik me ging verdiepen en meer ging lezen over het goedje dat ik zou ingespoten krijgen, de bijwerkingen en het feit dat het de progressie niet tegen zal houden deed me anders beslissen!
Ik kon en wou mezelf die verplichting niet opleggen en kieperde de voorgeschreven drugs en injectienaalden de vuilnisbak in!

Tijdens mijn opzoekingen botste ik op confronterende filmpjes op You tube van oa een man die door zijn MS moeite had met praten, dit door de spasmen... mijn adem stokte in mijn keel!
beoordeel zelf maar:  http://www.youtube.com/watch?v=NEOoa6Q4Bds
Ik kan alleen maar hopen dat het bij mij nooit zo ver moet komen, maar het is een feit dat ik dezelfde spasmen heb, maar dan in de benen.

Nadat ik dit had gezien was de keuze voor medicijngebruik snel gemaakt, ik zou terug beginnen blowen!
'terug'... jazeker, ik was reeds bekend met het goedje sinds mijn 19de en was er niet vies van... integendeel, het relaxerende gevoel, de lachkicks en het geestesverruimende kon me ten zeerste bekoren!
Ik kreeg fiat van de neuroloog om naar een coffeeshop te gaan in Nederland en met haar bewijs van goedkeuring kreeg ik 20% korting op de 5 gram cannabis die ik vanaf toen wekelijks ging halen... die korting was een welgekomen geschenk voor iemand die al vrij snel vd invaliditeit leefde!
Spannend was die periode wel de keren dat ik over de grens reed tijdens een politiecontrole zijn niet te tellen
Ik lachte eens lief, droeg steeds een gordel en gedroeg me normaal... terwijl er 5 gram cannabis in mn handschoenkastje lag... het gaf een kick van jewelste!
In die periode lieten ze vooral de auto's stoppen met Franse nummerplaten en jonge gasten op de brommer... een 'onschuldig' jonge vrouw, dikwijls alleen vormt immers geen gevaar... ze moesten es weten!

Ik had 1 favoriete coffeeshop en was daar al gauw vaste klant... 
Het was een bruine kroeg met al even bruine tafels en stoelen, een paar bingospelen, overal aan de muur tijdschriften over growers en blowers en 2 heel smerig groezelige toiletten waar ik liever niet binnen ging.                                                                       
Achter de toog stond een donkerharig Gothic meisje om drank te bedienen en een dreadlock-hippie-sandalentype jonge gast om de wiet te wegen en af te rekenen. 
Er hing een bord waar de verschillende wietsoorten op stonden met de prijs ernaast, je kon rustig uitkiezen, een drankje bestellen, eentje smoren voor de lange rit terug naar huis of je vergapen aan het allegaartje van mensen die deze zaak binnen stapte.
Van landloper tot zakenman, gekleed in vodden en/of kostuum, jong en oud, dik en dun, Nederlander tot Amerikaan...
I loved it!

Maar lang duurde deze rustige, ontspannen periode niet...
Het was nog maar een kwestie van maanden voor Frankrijk het kalme Noorden had ontdekt en er een dagdagelijkse massastroom van hitsige jonge, agressieve Franse minkukkels kwam binnen gestormd... de hel!!
Van rustig genieten van een jointje en een drankje kwam niets meer in huis, de toeloop was zo danig overweldigend dat de uitbater met een nummersysteem begon te werken aan de ingang... ik voelde me een klant bij de slager en de fun was er al gauw af!
Toen de uitbater niet veel later dan ook nog eens besliste om te gaan uitbreiden was het hek helemaal vd dam!
Het gebeurde dat er sindsdien soms 200 nummers voor me waren en al hadden ze de kassa's uitgebreid van 1 naar 6 (!), dan nog ging het soms tergend langzaam.
Ik kreeg het ook steeds moeilijker om met de wagen te rijden (toen nog met versnellingen en pedalen) en besloot het roer om te gooien en zelf te beginnen kweken!

Het internet en ik, wij zijn beste vriendjes voor het leven, sinds ik er bedreven mee ben geworden is niets me nog vreemd of te gek, vraag en ik vind!
Ook toen ik besloot te gaan kweken heeft het internet me geholpen om aan de juiste contacten te komen...
Het heeft me uren/dagen/weken opzoekingswerk gekost, slapeloze nachten bezorgd en ik was soms de wanhoop nabij, maar de volhouder wint!

Hij kwam uit de streek van de Ardennen en had 7 baby's mee... 7 kleine, wondermooie plantjes, fragiel en broos, maar klaar om te groeien!
Ik zou nog wat geduld moeten hebben en ze goed moeten verzorgen, zorgen dat ze water genoeg krijgen en venijn-vrij houden...
Indien ik hulp nodig had was hij altijd bereikbaar via mail.
Nadat we de nodige jointjes consumeerden, hij me een knipschaar had gegeven en voldoende had gebriefd over het hoe en waarom namen we afscheid...
Een paar maanden later was de tijd dan aangebroken om te beginnen 'oogsten' en nadat alle takken wiet-vrij waren aanschouwde ik mijn oogst... ik had me nog nooit zo rijk gevoeld!

Maar ook rijkdom geraakt uitgeput en na bijna een jaar zat ik door de voorraad heen...
Omdat ik wel eens een andere smaak van wiet wou proeven maar het niet zag zitten om terug wekelijks naar het Noorden te moeten rijden besloot ik het korter bij huis te zoeken.
Via een vriend kon ik maandelijks mijn 'lading' ophalen die hij op zijn beurt dan weer ging halen bij een andere vriend... de zwarte markt dus.
Wat ik toen nog niet wist, was dat er enorm veel geknoeid wordt met het groene goud, dit om het product te verzwaren, zodat ze minder kunnen verkopen voor meer geld... de schade  is niet te overzien!!
Niets is de gangsters te gek... wiet bewerkt met haarlak, glasvezel, gedrenkt in cola, zand over gestrooid, noem maar op!
Ook ik heb er me laten aan vangen, maar kon het verschil direct merken na 1 trek aan de joint...
Daar ging ik me verder in verdiepen zodat ik het verschil bij de eerste aanblik kon opmerken zodat ik niet meer bij de neus (of in de portemonnee) kon worden genomen en ging terug 'de baan op' op zoek...
Het ontdekken van een ware maffiasite heeft me een groot handje geholpen om verschillende contacten te leggen en mijn verleden als fora-schrijfster en forum'ramptoeriste' hielp me om fake en/of gevaarlijk te herkennen en te mijden.
Ook al heb ik altijd een groot risico genomen, ik kan immers al jaren niet meer stappen, enkel staan met steun, sprak steeds af langs de kant vd weg of op een parking en wist nooit op voorhand wie ik in mn auto ging krijgen... ik kon al -tig x verkracht geweest zijn, als ik erover nadenk...
Maar ik heb geluk gehad, ben steeds met veel respect behandeld geweest vanaf het moment dat ik zeker was van mezelf en dit ook uitstraalde... de dealers waren over het algemeen altijd een stuk jonger dan mij en als ze hoorden en merkten dat ik er toch wel wat van afwist veranderde de sfeer soms onmiddellijk!
1x moest de dealer zogezegd het groene goud nog halen in zijn auto, nadat ik hem had verzekerd dat ik het verschil met bewerkte wiet wel zou opmerken, ik heb hem nooit terug gezien.

Sinds een paar maanden heb ik een crème van een dealer binnen handbereik!
1x mailen en een paar dagen later ontvang ik mijn medicijn, een zaligheid!
Niet meer afspreken langs de kant vd weg of op verlaten parkeerplaatsen, geen stress meer of ik er überhaupt wel ga aangeraken, want door de wietpas die ze hebben ingevoerd in Nederland was ik ook daar niet meer welkom.

Ik kan dus mss wel van mezelf zeggen dat ik verslaafd ben, ja, maar ik blijf erbij:
liever verslaafd aan een plantje dan mezelf volstampen met chemisch Pharma vergif!
Ik zal blijven smoren tot de dag dat ik sterf, ik voel er me ontzettend goed bij, was sinds mn diagnose nog geen dag depressief, ik eet en slaap goed, voel me opgewekt en de spasmen zijn minder dus ook minder pijn.

11 jaar geleden is het zwaard van Damocles boven mijn hoofd komen te hangen, toen ik in bad zat en been niet meer naar omhoog kreeg...
sindsdien kan het elk moment vallen, ik weet niet wat me te wachten staat en hoelang ik nog 'goed' ga blijven, die gedachte is soms zo ondraaglijk dat de wanhoop me nabij is... maar dan rol ik een joint, neem een paar trekjes en al die nare gedachten verdwijnen als sneeuw voor de zon, mijn lijf ontspant zich, mijn geest gaat in rustmodus en ik kan er weer tegen...

voor een tijdje!

03-07-2013 om 00:00 geschreven door Nats  

De jaren vlogen voorbij en voor ik het wist was ik al 8 jaar ziek, we zijn 2010.
Beetje bij beetje moest ik een stukje zelfstandigheid afgeven... eerst was er een stok, daarna een traplift,  rolstoel en Benidorm bastard scooter voor langere afstanden en toen was het moment daar dat ik niet meer met de wagen kon/mocht rijden, een fiasco!!

Gelukkig zijn hulpmiddelen en aanpassingen de dag van vandaag goed ingeburgerd in onze maatschappij en is er keuze in overvloed om toch je zelfstandigheid zo lang mogelijk te kunnen bewaren.
Daarom was de keuze voor een nieuwe, aangepaste wagen snel gemaakt!

Ik had de kracht niet meer om mijn pedalen in te duwen, dus werd er een vernuftig systeem gebruikt zodat ik met gas en rem aan het stuur kon rijden, geen pedalen meer en een automatische versnelling, een zaligheid!
Ik kocht me een lichte vracht zodat ik via een hefsysteem ook mijn scooter kon meenemen zodat de grote, kleine man en ik zelfstandig uitstapjes konden maken.
We maken er handig gebruik van!

Ik rolde met de progressie van mijn ziekte mee en dagelijks vragen mensen me "hoe doe je dit?" maar ik heb er geen pasklaar antwoord op.
Ik vermoed dat de geest veel sterker is dan het lichaam en zich automatisch aanpast ... ik kan het niet anders verklaren waarom ik nog niet in een depressie ben verzeild terwijl ik jaar na jaar achteruit ga...

13-06-2013 om 19:32 geschreven door Nats  

jaar 2006 tot 2009
Rendez-vous periode, een compleet nieuwe start...

Ik had niet meteen door dat ik met een vrouw aan het chatten was, haar nickname en manier van schrijven deden me anders vermoedden, maar het klikte.
We chatten en mailden uren aan een stuk en zaten op 1 golflengte, mijn ziekte leek geen belemmering om elkaar eens te ontmoeten voor een koffie... maar daar moest ik wat voor over hebben!
In die periode ging stappen nog, al mankend met een kruk voor korte afstanden, en reed ik nog met een 'normale' wagen met versnellingen...
De rit duurde anderhalf uur tot ik in een streek kwam waar ik tot dan nooit eerder was geweest. Ik was wederom geïntrigeerd toen ik 'de vrouw' eindelijk irl ontmoette...
Het was me meteen duidelijk dat ik weken had gechat met een lebienne tout court, om het woord manwijf niet te noemen en was geschoqueerd toen ik haar zag staan wachten aan de deur!
Maar toen ze me uitgelaten en warm welkom heette met haar warme stem en grappig accent wist ik weer waarom ik daar was... de vriendschap.

Er volgde een rondleiding in haar kleine appartement en 2 koffie's en drie cava's later besloten we een kleinigheid te gaan eten.
We praatten honderduit en ze leerde me de kneepjes van het vak op fora gebied, want eerlijk... er zijn wel enkele trucs en kneepjes te leren wil je erbij horen en mee kunnen met die manier van converseren met virtuele mensen...
Tot dan wist ik niet dat je via rdv ook kon meedoen aan activiteiten en op die manier en door de hulp van 'de vrouw' leerde ik een clubje wandelaars kennen die me maar al te graag opnamen in hun groep.

Omdat wandelen toen al zo goed als onmogelijk was besloot ik mijn trots opzij te zetten en mijn eerste rolstoel aan te schaffen.
De klick in mn hoofd is vrij snel gegaan, ik besefte dat ik iets moest afgeven indien ik er terug wou bij horen...
Met de hulp van 'de vrouw' (ze heeft het nooit beseft) kon ik vrij snel over de drempel heen van schaamte, ze duwde me alsof het niets was en sleepte me overal mee. We hadden plezier voor tien en hadden veel bekijks op straat, maar door ons manier van omgaan met de situatie kregen we ook respect en ik had al gauw door dat mijn eigen instelling, houding en levensopvatting het verschil maakte.
Ik kreeg weer zin in het leven en bloeide helemaal open , maar er waren ook veel strubbelingen en hevige ruzies.
Doordat er in het begin van ons virtueel contact een zekere aantrekkingskracht was door de manier waarop we schreven met elkaar ging 'de vrouw' al gauw andere verwachtingen koesteren.
Doordat ik worstelde met mijn eigen gevoelens en aanvaarden van mn nieuwe lijf dacht ik op een gegeven moment dat dit mss wel dé oplossing was... ik had geen zin meer in een man en stortte me in een voor mij onbekend avontuur.

Seks met een vrouw... ik had er tot dan dikwijls over gefantaseerd maar wist niet wat ik kon verwachten en wat ik precies moest doen...
ik probeerde een knop om te draaien want voelde me totaal niet aangetrokken tot deze mannelijke vrouw, maar ze kon zo lief zijn dat ik me toch overgaf aan haar lusten en noden... of ik ervan genoot is een ander verhaal.
Ik heb me nooit volledig kunnen geven en daar baalde ze mateloos van!
Ook het feit dat ik haar zoveel mogelijk probeerde weg te steken voor mijn omgeving en ze me maar om de 14 dagen een wknd kon zien maakte dat ze dwingender en agressiever begon te worden.
Een lesbienne maak je beter niet kwaad en dat heb ik mogen ondervinden...

De wandelclub waar ik was in opgenomen maakte steeds meer deel uit van mijn leven, de organisatrice had een zoon die een paar jaar ouder was dan mijn kleine grote man en dat smeed een band... we werden vriendinnen.
er werden weekends georganiseerd, BBQ-party's, feestjes, we hebben gewandeld in de regen en de moordende hitte, we deelden vreugde, verdriet en ellende.
Steeds was 'de vrouw' erbij, maar ze begon me te ergeren... en er was 1 persoon die me begon te intrigeren...
Ik kon het heel goed vinden met een 50-er die het kon uitleggen als geen ander, steeds met een kwinkslag en de nodige sarcasme.
Ik vond hem heel grappig en zijn kinderlijke plagerijtjes charmeerden me enorm... we zochten elkaars gezelschap op en tijdens een feestje toen de vrouw niet mee was omdat ze weer es kwaad was op me gebeurde het...
De alcohol was die avond rijkelijk gevloeid en ik liet me volledig gaan, had geen schaamte en we vrijden tot 's morgens...
Het leeftijdsverschil stoorde me totaal niet en merkte ik ook niet op, het was zijn aandacht en het gevoel dat hij bij me opwekte tijdens het vrijen dat de doorslag gaf om 'de vrouw' uit mijn leven te bannen/ het zou nog een jaar duren...

De vrijage met de 50-er werd uiteindelijk een relatie maar één die geen lang leven was beschoren... vluchten met de staart tss de benen leek voor hem de enige oplossing toen we onze eerste ruzie hadden... de platte vijg!
Voor hij naar zijn verre thuisbasis was gevlucht was hij eerst nog gestopt bij mijn moeder om te gaan klagen wat voor een furie haar dochter wel was geweest... den duts kon het alleen niet verwerken dat er ook vrouwen bestaan die hem weerwoord gaven dus ging hij maar uithuilen bij mijn moeder die maar een paar jaar ouder was dan hem.
Ik heb hem nooit meer gezien!

Na dit kortstondig avontuurtje wist ik nu wel zeker dat het vuur bij mij nog niet was gedoofd, ik had er terug mijn vingers aan verbrand en wou meer!
Dat was de periode dat 'de papa' terug in de picture kwam...
Hij heeft het nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik dé vrouw van zijn leven was, alhoewel ik altijd heb geweten dat hij gewoon verslaafd was aan mijn passie, ondanks er nooit veel sprake van is geweest in mijn ogen... voor hem was dat al voldoende!
Hij bleef me na al die jaren nog steeds bewierroken en stelde me wekelijks de vraag of ik wou trouwen of in het 'slechtste geval nog eens met hem wou vrijen.
Het was maar al te gemakkelijk...
dus gebruikte ik hem als lustdoder en elke keer de behoefte bij me opkwam hadden we seks, zonder meer, ik kon hem zelfs bijna niet meer kussen.
Maar ik voelde me beetje bij beetje wel terug vrouw worden, het gevoel kwam terug en ik kreeg terug zin om te geven en nemen, ondanks mijn lijf maar bleef achteruit gaan!

13-06-2013 om 19:31 geschreven door Nats  

Sinds het vertrek van de papa zat ik dagelijks, tijdens de kleine man zijn slaapuurtjes, in het voorste kamertje aan mijn pc scherm.
Een nieuwe wereld ging voor me open, na de eerste schok van mijn diagnose begon ik me ook te interesseren om andere dingen te gaan lezen en opzoeken. Ik las me een oog uit op de fora van Zappy baby en leerde veel over de do's en dont's van de virtuele schrijfwereld.
Maar die lompe desktop begon beetje bij beetje meer te mankeren en te blokkeren en hij gaf dan ook de geest... een fiasco!!
Mijn wereld leek ineens zoveel kleiner zonder het verzetje waar ik verslaafd aan was geworden.
Via mijn laatste job had ik een wacko "vriendin" overgehouden die niet vies was van dingen te doen 'die het daglicht niet mocht zien' en omdat zij in die periode mijn enige Klaagmuur was, als het over mijn persoonlijke privé ging, ging ik bij haar uithuilen.
Een laptop was mijn ultieme droom, maar daar had ik het geld niet voor, ik leefde immers van een ziekteuitkering en van de papa heb ik nooit geld geeïst, dus had ik het niet zo breed.
Maar dat was buiten S. gerekend, zij had de oplossing zo voor me klaar en dit gezegd zijnde nam ze haar telefoon, tikte een nummer in en legde terug neer.
Ik zat erbij en keek ernaar...
Nog geen 10 seconden later ging de telefoon over...
"Wacht, ik zet hem op luid" grinnikte S.
Met een zwoele stem nam ze op en zei : "met Babs, goeiemiddag daar, ben jij ook zo heet?"
De man aan de andere kant van de lijn begon zwaar te hijgen en stamelde, "ooohh ggrr jaaaa, ga jij me doen komen?"
Er volgde een paar minuten een telefonisch schouwspel waarin S. het beste van haarzelf gaf, met een glas in de ene hand, sigaret in de ander, telefoon tussen ons midden en maar wegduiken om te lachen... ik amuseerde me rot.
Na een paar minuten hing hij even snel op als hij was gekomen en toen kon ik mijn ondervraging beginnen...
Ik wou er alles over horen, hoe ze er was toe gekomen, bij wie? hoeveel betaalde het? wat moest ze allemaal zeggen? veilig genoeg? enz ik kon niet stoppen met vragen stellen.
Nadien ging ik wekelijks op dinsdag bij S. langs om haar telefoongesprekken te gaan afluisteren, ik deed de kleine grote man naar een crèche om hem gewoon te laten worden aan andere kindjes want tot dan was het steeds wij 2 en binnen een paar maanden zou hij de eerste x naar school gaan....

Het mag gezegd zijn... ik was geïntrigeerd!
Ik vond het makkelijk verdient geld, nog makkelijker om te doen (faken kunnen vrouwen immers als de beste) en veilig genoeg om het erop te wagen, de vrouwen ad andere kant van de lijn zouden die mannen immers nooit ontmoeten.
Het feit dat ik ongeneeslijk ziek was, en dit ervoor zorgde dat ik al drie jaar zo goed als geen gevoel meer had voor mannen, deed me de knop omdraaien... het zou me toch niets doen, ik wou en kon ook geen man meer toelaten in mijn leven en ik besloot het erop te wagen...
Er volgde een boeiend jaar met veel verschillende emoties langs mijn kant, ik kwam terug een stukje dichter bij de nieuwe Nats, iemand die zichzelf moest herontdekken.
Maar tijdens dat jaar had ik ook veel verneukte verhalen gehoord van gefrustreerde en eenzame mannen, ik begon ervan te walgen en geraakte gedegouteerd!
Na een maand hijgen en faken had ik mijn laptop maar het was zo makkelijk verdient dat ik nog even doorzette zij het niet meer zo frequent.

Door mijn walging betreft mannen die periode, ik zag in elke man die ik tegen kwam een 'tel.klant', besloot ik me in te schrijven op een datingsite (rendez-vous) op zoek naar nieuwe vriendinnen.
Maar het waren voornamelijk mannen die me een bericht stuurden en ik had de hoop al bijna opgegeven tot er zich op een dag toch een vrouw liet horen...
Het was het begin van 3 hectische jaren!

12-06-2013 om 11:22 geschreven door Nats  

11-06-2013 om 00:00 geschreven door Nats  

10-06-2013 om 00:00 geschreven door Nats  

Een koude novemberavond in 2002

De spanning was al weken te snijden en ik voelde het in elke vezel van mijn lijf… ik moest dringend ontspannen…

Stress op het werk, kleine en grote tegenslagen, maar ook een nieuwe liefde, plannen maken, de wens voor een eerste kindje… het maakte allemaal deel uit van de vreemde gewaarwordingen in mijn lichaam… dacht ik!

Ik besloot te genieten van een welverdiend warm bad tot ik me liet neervlijen en na een tijdje voelde dat er iets niet juist zat, ik kon mijn linkerbeen niet meer optillen! De logische beweging om mijn knie op te trekken en mijn voet te bewegen was onmogelijk geworden, paniek!!

Na wat duw en trekwerk lukte het me om me te wassen en uit bad te geraken, ik liet me op de koude vloer vallen en pas na helemaal onderkoeld te zijn lukte het om terug recht te komen.

Wat was er aan de hand?

De dagen en weken die daarop volgden waren de hel! Ik herkende mijn eigen lichaam niet meer, het luisterde niet meer naar me, ik wou lopen en mijn linkerbeen bleef slenteren, ik wou op een rechte lijn stappen maar zwalpte als een dronken eend die elk moment kon vallen, ik wou 10 uren per dag werken maar was al moe na 2 uren… ik wist met mezelf geen blijf

Maar toch was er dat moment iets veel belangrijkers dat voorrang had, ik wou zwanger worden! 
februari 2003 was het prijs, er groeide een kleine jongen in mijn buik!!

Het zwaar gevoel in mijn linkerbeen bleef. Simpele bewegingen als, voeten afvegen aan de mat of trappen doen waren een hele opgave en ik kon een bezoek aan een neuroloog niet meer uitstellen. Omdat een zwangere vrouw niet onder de scanner mag moest ik nog wachten tot na de bevalling en ik werd door de neuroloog op rust gezet…

Op 19 oktober 2003 liet er een klein wonder van zich horen en ik was op slag een ander mens, ik had nu pas echt iemand om voor te leven!

Na drie maanden op een roze babywolk te hebben geleefd was ik klaar voor het verdict, of toch niet....

Op 9 januari 2004 ging ik met een kloppend hart en een slecht voorgevoel onder de scanner.
Een ervaring was het wel, ik werd vriendelijk gevraagd in een niet zo sexy nachtkleed met open rug plaats te nemen op een ijskoude tafel, kreeg een inspuiting met een prikkend goedje in mijn arm gespoten, kreeg ik oordopjes en een flashy soort helm opgezet en in een claustrofobische tunnel geschoven...
Terwijl het geklop in de tunnel alsmaar luider en heviger werd probeerde ik me zoveel mogelijk te ontspannen en aan leuke dingen te denken, maar mijn gedachten dwaalden steeds af naar mijn kleine jongen...
na ongeveer een half uur werd ik er terug uit geschoven en mocht ik me aankleden en beschikken. Ik zou het verdict later te horen krijgen...

09-06-2013 om 00:00 geschreven door Nats  

Juni 2013

We hebben er lang moeten op wachten, maar eindelijk is de zomer ook in ons land aangebroken.

De ligzetel buiten heeft maanden troosteloos staan verkommeren, maar vandaag maak ik er handig gebruik van.

Ik leg mijn boek even terzijde om te genieten  van mijn kleine grote man die zijn beste voetbaltechnieken etaleert…

Hij wordt zo snel groot… gisteren droeg hij nog pampers en vandaag wil hij me geen kus meer geven omdat “ik zijn lief niet ben”

Ondanks zijn stoere taal en macho houding is hij het die me nu al 10 jaar de meest intense liefde geeft die een vrouw zich kan wensen, die tussen een moeder en een zoon.

Het was een hobbelige rit, maar het waren tot hiertoe leerrijke jaren!

Onze band is uniek, onverwoestbaar sterk, 2 handen op 1 buik, elkaar aanvoelend als geen ander… mijn God, wat hou ik van mijn ventje.

Mijn dagdromen wordt verstoord door de bal die mijn richting komt aanrollen en ik probeer er een sjot tegen te geven… de bal rolt warempel een halve meter terug in de richting van mijn kleine grote man die met zijn handen in het haar staat…

“Mama, je weet dat je het niet kan, waarom wil je het dan nog proberen?!” *SLIK* .. stilte..

Waarom wil ik nog proberen?

Omdat , lieve schat, je mama altijd alles zal proberen wat in haar macht ligt om jou gelukkig te zien en je mama nooit zal toegeven aan het feit dat het niet meer gaat!

08-06-2013 om 00:00 geschreven door Nats