Désirée en ik kopen binnenkort een appartementje in 't stad. Het kan niet schoner zijn. Tussen de winkels, op elke hoek een bakker. Dat is wat we nodig hebben.
'Jullie hadden pourtant een schone tuin', hoor ik u denken. Die tuin zal ook voor mij het moeilijkste zijn om afscheid van te nemen. Het is Désirée zijne rug hé, ik heb het al vaker gezegd. Hij is op sukkel, kan er niet meer aan werken. Voor de rest kan ik niet klagen ze, zo een slimme man. Terwijl hij weer balletjes gaat gooien in de zandbak kan ik mijn derde blogbericht schrijven. 'Ge zijt al goed op dreef, Moniek', zei diene slimmen Tom van op de zaterdagmiddag. 'Doe zo voort en ge wordt één van de beste bloggers in Vlaanderen'.
Hij heeft mij al veel geleerd op zijn cursussen. Hoe een mens met dat internet een appartement moet vinden wel nog niet. In de gazet vind ge dat tegenwoordig ook niet meer, en ik ben niet van plan om mijn geld te geven aan een onnozele verkoper die toch niks begrijpt van wat ik wil. Nee, Désirée en ik zullen wel iets vinden. Ons kinderen helpen ons wel, ik ben al content dat ze achter ons idee stonden.
Ik ga nu best verder koken. Tegen 18 uur komt Désirée thuis en hij drinkt graag zijne soep dan.