Deze blog werd opgestart begin aug 2012, die om iedereen in contact te houden met Nicole ons moetje,
Ze heeft 17 jaar gevochten tegen kanker, keelkanker, laatste halfjaar zat het op het sleutelbeen. Op 16 september 2012 is ze overleden Ze had veel aan de blog, wij ook, het gaf/geeft ons steun om verder te doen
Daarom willen we niet stoppen ermee, en de blog levendig houden rond moetje.
4 jaar geleden verloren we de grond van onder onze voeten
ons moetje was er niet meer, help.
4 jaar verder, zoveel verandert, maar 1 ding niet, iedere dag opnieuw het gemis van een prachtige lieve vrouw die ons veel te vroeg verlaten heeft. Iedere dag opnieuw houden ik en lobke de gedachten aan jou levendig via emily, iluna en manontje.
Alhoewel de kids zelf zeer veel herinneren, zeker de lach van zo'n fantastische oma. Het is zalig om met hen te keuvelen over alle kleine dingen die ze zich levendig herinneren. Zo zie je maar moetje hoeveel liefde je hier voor hen hebt achter gelaten, ik en lobke zijn je daarvoor zooooooo dankbaar. Een oma uit de 1000
Waar je ook bent we hopen zo dat je ons kan zien, we hebben het goed samen, zou je blij om zijn.
moetje, help wat er rotuur niet kunnen slapen, aan dat uur kon ik altijd naar 1 iemand smsen, jou, om steevast antwoord te krijgen wens je zoveel te vertellen zo leuk zien hoe geliefd je nog steeds bent, terug een bloemenzee op je graf.
maar iedereen zwijgt er wel over, ggggggrrrrrrr ik wil praten over jou, vertellen tegen iemand over jou, over hoe goed het was die tijd met jou. maar we zijn 3 jaar voorbij en er wordt verwacht, je moet doorgaan, fucking doorgaan
ewel dat is een vogeltje die tegen een ruit vliegt, tleeft nog maar het vleugeltje geneest NOOIT meer, zo voel ik mij en de maatschappij verwacht kom rouwen, "je moet er nu toch je es over zetten" volledig akkoord, ik KAN het al een plaats geven, maar waarom mag er niet over gesproken worden open en bloot, dan voel ik mij een zaag...
vandaag was er een goeie vriendin die bij me zat en zei "mens wat een mooie foto van je mama op je bureau" wat doet dat deugd, iemand die mij altijd blijven steunen, en weet dat ik het zo nodig hebt dat jouw naam nog valt na 3 jaar.
had ik het begin van mijn leventje geweten dat ik je zo vroeg ging verliezen in mijn leven, waar ik je nog zo nodig heb, ik teken direct opnieuw; ook al ging ik toen weten, dan verlies je je mama, want ik had/heb de BESTE mama van de wereld.
dat gemis is met geen woorden te beschijven, soms vraagt een mens lukt dit nog om verder te gaan. ja voor jou en zeker voor emily en jurgen. omatje, emilytje mist jou ook nog zo erg, de oma waarmee ze bij jou met alles terecht kon, gingen wij met veel niet moeten afkomen in uze tijd nooit veroordeelde je misse keuzes van je kids, nooit, en toch als we mis waren ging je het nog heel lief aanpakken en zeggen zou je niet beter ... en we weten wat oma zei, want oma wist voor alles raad.
moetje, ik heb je nodig ... tikt nog es op mijn raam als je wil xxx zie je graag for ever
kon ik nog maar eventjes met je babbelen, dit leven zonder jou went nooit, alhoewel ik ervoor vecht om het te doen wennen... heb ik jou dat wel ooit gezegd dat ik jou zo vreselijk graag zie? ik hoop het zo dat ik jou het genoeg gezegd hebt. hoe verder de tijd voorbij gaat, hoe banger ik steeds word de kleine detailtjes in ons leven samen ben ik bang dat ik ze zal vergeten, bang van die rotte harde wereld zonder jouw glimlach in mijn leven...
tante yvonne en nonkel tuur ... zijn in 3 weken tijd overleden, hopelijk zien jullie elkaar hierboven, samen met meetje er deze namiddag van gesproken, niet durven uitspreken tegen meetje dat ik zo bang ben om haar te verliezen, ooit... de leeftijd is er, maar wie zal mij antwoorden als ik een vraag heb over joe, als ik wil babbelen over joe, mamatje toch, jij verdiende dit toch niet om zo vroeg te gaan ......................................................................................................... en er zijn alle dagen mensen die sterven, families met verdriet, hoe doen die mensen dat toch allemaal om dat te verwerken en hun gewone leventje terug op te nemen, stap voor stap, sommige dagen het gevoel dat ik nog maar kruip kruipen naar morgen waarop ik probeer een stap te zetten in eerste plaats voor mezelf, maar ook voor jou dat je trots kan zijn
mijn lieve moedertje, het doet deugd nog efkes in je boek te schrijven love you
een verwoording van hoe vreselijk ik je mis moetje
HEIMWEE MET EEN GLIMLACH Wanneer ik nog éénmaal bij je kon zijn. Dan.... dan zou ik stil blijven zitten en je vertellen wat mijn hartje nog zooo graag zeggen wil... Het zijn geen grote woorden, geen zinnen zonder einde. Ik zou alleen maar heel even graag nog één keer bij je zijn. Dan nam ik jouw beide handen liefdevol in die van mij. Ik keek dan in jouw ogen, terwijl in nog één keer zei hoeveel ik van je hou, hoeveel ik je vandaag nog mis, Hoe leeg het leven van alledag soms nog voor me is. Maar ik zou ook naar je stralen.... met een glimlach van dankbaarheid voor de liefde die we deelden, die ons bindt en nooit verdwijnt. Ik denk aan jou moetje, met heimwee in een glimlach. xxxxx
Ik zou je een boek kunnen schrijven vol met vragen. Vragen om raad...
Jij was de enigste op wie ik vertrouwde naar het nemen van beslissingen.
Nu het lukt me. Ik vertrouw op mijn gevoel, tenslotte heb je mij alles geleerd hoe het moet.
Het liefst van al zou ik graag onze babbeltjes doen zoals vroeger. Vaak niet van groot belang maar konden wij lachen... met een "schete" zoals we zeiden.
Er is veel op tv van nieuwe programma's; momenteel topdokters op vier. Direct denken verdikke was ik maar met moetje bij die of die dokter gegaan... maar realistisch genoeg om te beseffen. Moetje jouw tijd was gekomen om te stoppen van strijden...
Maar daarom wordt je niet minder gemist he... bij alles... van klein tot groot.
En nog door veel mensen moetje.
Je was/bent een bloem van een vrouw die in vele harten verder bloeit x
1ste wat ze doet is aandenken meebrengen voor oma, pracht dochter, bij haar kan ik mij volledige zelf zijn op gebied van verlies van jou moetje xxxx
