De plaats waar ze is opgegroeid en waar ze haar kinderen heeft grootgebracht.

Hier zal ze nooit meer terugkomen. Een hoofdstuk in haar leven dat ze afsluit. Op de volgende pagina in haar boek volgt het laatste hoofdstuk.

Ze kent ons nog, mijn vader, mijn zus en ik. Maar weldra zal het anders zijn.

We hebben haar koffer gemaakt met spullen die haar verbonden houden met haar huis, met haar thuis, met onze thuis.

Ik voel me als een ouder dat zijn kind voor de eerste keer op zomerkamp ziet vertrekken. En op zo een momenten is een zakdoek nooit ver weg.

Daar staat ze dan met haar koffertje, klaar om te vertrekken, niet wetend dat ze nooit meer zal terugkomen.

Het laatste hoofdstuk begint...

Mijn vader voelde het allemaal. Hij schaamde hem omdat hij mijn moeder in de steek liet, Hij gaf het op om voor haar te zorgen.

En dat maakte hem verdrietig. Mijn vader, 20 jaar ouder dan mij, die weent. Dat doet pijn.

Het voelt voor hem als opgeven, maar hij helpt haar juist. Hij zit er door en kan haar niet langer verzorgen.

Haar laten opnemen in een tehuis zou de beste oplossing zijn voor hem en zeker voor haar.

Zo heeft ze continu de begeleiding die ze nodig heeft. 

Hij heeft alles gedaan wat hij kon, maar hij is geen verpleger en dat verwachten we ook niet van hem.

We proberen het tehuis voor een week en zien dan wel. Zo kan mijn vader wat op krachten komen.

Uiteindelijk beseft hij ook wel dat dat het beste is, maar straks zal ze voor altijd in het tehuis moeten blijven.

Dan zullen al die gegevens weer boven komen.

Het einde is nabij...

Mijn moeder was nu officieel een alzheimerpatiënt.

Mijn vader kreeg het nu ook officieel te horen, we moesten het hem wel zeggen.

Hij besloot meteen dat hij zo lang mogelijk voor haar wil blijven zorgen.

Zelf mag ze niet weten dat ze alzheimer heeft. Ondanks ze zal tonen dat er duidelijk iets mis is.

Want dit zou haar nog een depressie bovenop de dementie kunnen geven. Relatief jonge patiënten zijn hier extra gevoelig voor.

We willen dat ze van de laatste heldere jaren kan genieten en zullen het haar ook nooit vertellen.

Het erge aan alzheimer is, het kan niet genezen worden. Je hebt het en je sterft er aan.

Veel mooie vooruitzichten zijn er dus niet. Het is frustrerend dat ik niets kan doen.

Enkel toekijken en er het beste van maken.

Al jaar en dag eet ze roerei, spiegeleieren deden haar altijd kokhalzen. Nooit moest ze iets anders hebben.

Ik wil lief zijn en maak haar een roerei klaar, zoals ze graag heeft. Wanneer ik de pan op tafel zet schudt ze haar hoofd en kijkt ze me boos aan.

Ik begrijp niet wat het probleem is, misschien heeft ze geen honger?

Ik lust dat niet, zegt ze dan, ik eet enkel spiegelei.

Ik begrijp er niets van maar ik zet de pan weg en maak haar twee spiegeleieren. Ik wil er geen discussie van maken en zeggen dat ze ongelijk heeft.

Wie ben ik om te zeggen wat ze lust en wat ze niet lust.

De ziekte vordert, ze verandert.

Ze praat niet meer zoals vroeger, ze eet niet meer zoals vroeger.

Straks is ze niet meer de persoon die ik ken, straks ben ik de persoon die zij niet meer kent...

Ze, mijn moeder, stond op een middag voor mijn bibliotheek en ze vroeg mij iets.

Ze vroeg wanneer ik nog eens zoiets ging schrijven, zo'n ding. Terwijl ze dit vroeg deed ze er handgebaren bij.

Ze klapte haar handen open en toe, ze wist wat ze wou zeggen maar ze kon het niet.

Ze vraagt aan mijn vader hoe dat heet, zo'n ding dat je schrijft en kan lezen. Want hij weet dat wel.

Maar zelf kon ze er niet op komen.

Boek, een simpel woord, 4 letters. Iets wat je al ontelbare keren gezien, vastgehouden of gelezen hebt.

Eén van de eerste woorden die je leert lezen en schrijven. Dat woord kreeg zij niet over haar lippen.

Wel, ik denk dat dit het begin is.