Onze beste vriend is ziek, heel erg ziek.  Het is allemaal zo snel gegaan.  Amper 2 weken geleden leek het wel alsof hij zonder moeite 100 jaar zou worden.  En toen verminderde de eetlust, de ademhaling ging moeilijker, diarree ...  hij lag maar wat te liggen.  Na een opkikkerende spuit bij de dierenarts ging het weer enkele dagen beter.  Een andere dierenarts, röntgenfoto's laten nemen, een echografie, weer naar de dierenarts, nog een echografie en vandaag is het verdict gevallen : een kwaadaardige agressieve tumor aan het hart.  We willen hem nog zo lang mogelijk bij ons houden maar langer dan een week zal het niet meer duren.  Het afscheid zal zwaar zijn, alle honden hebben hun eigenaardigheden maar Oxbow had er zo veel dat hij onvervangbaar is.  Welke andere hond springt er achterwaarts met een halve schroef op de zetel ? Wie holt er de trap op om het baasje wakker te maken ? Wie blaft er als het vrouwtje haar GSM niet hoort ? Hij heeft een mooi leven gehad, maar waarom kan een mooi leven niet langer duren ? Wij worden ziek van verdriet maar mogen Fakie nu niet verwaarlozen. 
We hadden zo verlangd naar 2007 ! Vijf jaar geleden wisten we dat het, gezien hun leeftijd, mogelijk op het randje zou zijn met de honden tijdens onze reis, maar wie had dit vorig jaar kunnen vermoeden ? We hadden Oxbow zo graag nog een superjaar bezorgd : veel gezellige momenten samen, minder alleen zitten dan tijdens een normaal werkjaar ...  Hij ging zo graag mee op reis, was altijd als eerste in de auto en voelde zich overal thuis.  Het toetsenbord is inmiddels nat van de tranen.

Alles is nog rustig in huis, maar toch wordt er al vanalles gepland : wie zorgt voor de binnenkomende rekeningen, wie zal het gras afrijden, wat als er bv een lek is in de kelder ? Het schildpadprobleem is enkele weken geleden al opgelost, een collega van het werk heeft een geschikte tuin en zal gedurende onze afwezigheid proberen er geen soep van te maken.