MOBIELE HONDEN >>> HET VERVOLG

Bij "The Cradle" draait alles dus rond "de wieg van de mensheid". In de buurt zijn zeer veel overblijfselen gevonden van onze voorvaderen en dat wordt hier allemaal mooi gedocumenteerd en voorgesteld. Alle periodes passeren de revue en met een bootje reis je zelfs door de ijstijd. Zoals in elk museum kan je hier, als je alles van dichtbij wil zien of lezen, uren doorbrengen maar daarvoor is het buiten te mooi weer. Wel een absolute aanrader en dat allemaal weer voor een uitzonderlijk lage ticketprijs. Als extra krijg je nog de fantastische uitzichten er bij, ruimte heb je hier in overvloed. En ook hier werd mijn ijdelheid weer gestreeld : nice hair ! Zelfs de verkopers die zowat op elk kruispunt staan, draaien nog een keer extra rond de auto om dan “love your dreads” te zeggen.

Iets later kwam de gids ons halen en al snel haalde hij een "baby" krokodil uit een terrarium. Het beestje was een jaar oud en bij navraag kon het geen vinger afbijten, maar hechtingen zouden wel nodig zijn als hij je te pakken krijgt. Carina raapte al haar moed bij elkaar en nam het kleintje in haar handen, gisteren bij de olifanten voelde ze zich meer op haar gemak. Daarna werden de slangen tevoorschijn gehaald en toen had ons groot bakkes bijna een pamper nodig. Strelen ging nog net, maar vastpakken ? NOOIT !

Ik liet de reptielen zonder problemen in mijn nek leggen. De kleinste ging op verkenning en begon zich in mijn baard al snel thuis te voelen. De grotere (boa) was van een ander kaliber, met een geschat gewicht van een kleine tien kilogram is dat niet meteen een sjaaltje waar je de hele dag mee wil rondlopen. En dan was het tijd voor de nog grotere monsters. Ik schat dat in totaal zo'n 100 krokodillen aanwezig zijn maar meer dan rondhangen doen die beesten meestal niet. Dat was hier in de brandende zon niet anders.

Onze immer vrolijke gids stelde zich voor als James Bond en we zullen dan maar geloven dat dat zijn echte naam is. We kregen eerst wat veiligheidsinstructies en het belangrijkste om te onthouden was dat wanneer de olifanten eten krijgen, je ze binnen bepaalde restricties best kan aanraken. Er staan vier olifanten die getraind zijn, niet tam gemaakt - dat is iets anders, en die mochten we eten geven. Rechtstreeks in de slurf en dan rustig terug stappen. Zou je langer blijven staan, dat zou je in het decor kunnen belanden. Afrikaanse olifanten zijn nu eenmaal iets minder gedomesticeerd dan de Aziatische.

Iedereen kwam aan de beurt en na een wandeling met de grote beesten was het tijd om uitgebreid foto’s te (laten) nemen. Dat was niet alles, want je mocht elk plekje van de olifant aanraken om de grote verschillen te voelen. Een knie bijvoorbeeld is heel ruw en eelterig, de binnenkant van een oor is superzacht - bijna velours, de poten lijken wel van tropisch hardhout. We konden zelfs even tandarts spelen.

De rondleiding werd beëindigd met een heleboel uitleg en dat was absoluut niet saai. Ik weet niet of ik het allemaal juist onthouden heb maar ik probeer toch een beetje. Elke olifant heeft hier 100 ha ter beschikking en is nooit alleen, stropers zitten overal ! Het zwaarste exemplaar was vier meter hoog en woog vijf ton. Hun hersenen zijn in verhouding tot het totaal gewicht zeer klein maar toch horen ze bij de slimsten van de klas. Een olifantengeheugen is trouwens niet zomaar een uitdrukking. Ze ruiken water vanop 20 km afstand en drie meter diep ! Een olifant wisselt tijdens zijn leven vijf keer van tanden. Na de laatste wissel verslijten ze hun tanden tot het einde. Dat heeft tot gevolg dat een olifant in het wild meestal sterft door uithongering.

Na het bezoek reden we naar Lanseria, de naam van het restaurant ben ik vergeten. Daar kwam een deel van de familie ook mee lunchen. Heel veel zaken op de kaart zijn daar ter plaatse gekweekt. Zo kan je in de tuin rondwandelen en zien welke soorten sla, welke kruiden enz er groeien. De kip die er vandaag rond loopt kan morgen op je bord liggen. De pizza die ik bestelde was zeer lekker !

's Avonds was het alweer vroeg bedtijd. Johannesburg, en bij uitbreiding heel Zuid-Afrika, kampt met elektriciteitsproblemen. Dé oplossing is "load shedding", wijk per wijk wordt de stroom tijdelijk afgesloten.

Er zijn negen verschillende stadia. Stage 1 is een uurtje per dag zonder stroom, stage 9 is nul komma nul stroom gedurende 24 uur. Als die power cut één keer per dag is tussen 14 en 16u valt dat nog mee. We zitten hier nu aan stage 6 en dat betekende vandaag geen stroom tussen 4 en 6u, opnieuw niks tussen 10 en 12u om te eindigen met een laatste onderbreking tussen 20 en 24u. Gelukkig wordt het allemaal op tijd meegedeeld, een schrale troost. Als de stroom uitvalt hoor je overal zware generatoren opstarten, ideaal voor de luchtvervuiling.

Daarna wandelden we naar Montecasino, een compleet nagemaakt Italiaans dorp met enkele winkels maar vooral veel restaurants en - hoe kan het anders - een casino. Tot dan verliep alles rustig - terug thuis was het wachten op de hele Zuid-Afrikaanse tak van de familie. Vier volwassenen, vier kinderen en drie extra honden. Allemaal sympathieke mensen en vooral Iris (oudste dochter van zoon van Carinas broer) stal ons hart.

De anderen waren ook best schattig maar met kindjes van minder dan vier ben ik niet zo handig. Iris vroeg meteen of ze mij Uncle mocht noemen, aangezien ik niet getrouwd ben met Carina. Dat mocht natuurlijk van mij en de hele namiddag was een aaneenschakeling van Uncle, can we do this - Uncle do you wanna enz. Bij Auntie Carina ging het er net hetzelfde aan toe. Helemaal 100% familie en op enkele minuten tijd dikke vrienden ook al had ze ons nog nooit gezien.

Na de algemene kennismaking werden geschenkjes uitgedeeld : vooral kilos en kilos pralines en andere chocolade spullen. Ook absoluut grappig : iedereen spreekt thuis Engels maar is ook min of meer bedreven in het Afrikaans en dus komt regelmatig de zeer Antwerps klinkende joa (ja) uit hun mond. Tellen gaat ook als volgt : één-twee-drie-oacht-nege, best grappig. En met nege zijn we meteen ook bij het woord neger aangekomen. Dat woord wordt hier nog door iedereen gebruikt, niks woke toestanden hier.

Intussen probeerden we de tijd te doden met films of series kijken op het ingebouwde scherm voor ons. Toen we daar genoeg van kregen, schakelde Carina over op spelletjes en ik probeerde in te dommelen met de grootste hits van Metallica en consoorten. Deze ochtend werden we vroeg gewekt voor een lekker ontbijt. Het avondeten gisterenavond viel trouwens ook goed mee ook al kan je je afvragen waarom rode wijn gratis is en je voor witte wijn moet betalen.

De bagageafhandeling, de douane en alle andere controles verliepen vlot en in de aankomsthal stond Eddy, de broer van Carina, ons al op te wachten. En nu wil ik nog eens duidelijk zeggen : we zijn hier in de eerste plaats op familiebezoek, het zal dus geen vakantie zijn zoals we die zelf zouden plannen. Drie weken lang laten we ons gidsen door de omgeving, goed beseffend dat vele mensen zullen opperen : waarom ben je niet in Kaapstad geweest, hebben jullie Durban bezocht ? Nee dus, omdat het land zeeeeeer groot is en we geen zin hebben om twee weken in de auto te zitten én ook omdat we er van uit gaan dat we nog eens terug zullen komen om andere delen van Zuid-Afrika te zien.

Tijdens de rit naar Fourways tussen Pretoria en Johannesburg) waar Eddy woont, konden we al meteen ervaren hoe anders het autoverkeer hier verloopt. Rode lichten worden constant genegeerd, op de snelweg lopen mensen rond en auto's stoppen er gewoon om een foto te nemen of om iets te kopen bij de kraampjes langs de weg. Ongeveer de helft van de wagens is niet verzekerd en je moet hier enkel naar de technische keuring als je een auto koopt of verkoopt. Dertig jaar lang met hetzelfde wrak rondrijden is geen probleem. Voorrang van links of rechts bestaat niet: iedereen stopt en dan kan iedereen om beurt zijn weg vervolgen. Politie zie je amper en als ze moeilijk doen wordt dat opgelost met enkele Rands.

Minder geruststellend zijn de borden met daarop : hot spot - smash & grab ! Een waarschuwing voor dieven die aan het rode licht (robot in het Afrikaans) je autoruit inslaan en je handtas meepikken. Ook daarom stopt niet iedereen aan de rode lichten. Na een klein uur naderden we ons vakantieverblijf. De wijk kan je niet zomaar inrijden, dit is een "gated community" met slagbomen en een wachtpost. Overal zie je metershoge muren daar bovenop nog extra schrik- of prikkeldraad en borden met de naam van de bewakingsfirma die verantwoordelijk is. Soms met de toevoeging : armed intervention.

Eddy opende de automatische poort en onmiddellijk werden we verwelkomd door de twee grote honden Cricket (bastaard boerboel) en Ella (iets tussen galgo en dobermann). Duidelijk allebei zeer goede waakhonden en Ella was al snel te kalmeren. Cricket was ronduit angstaanjagend, ik heb zelden zo'n schrik gehad van een hond. Ik kan amper bewegen of hij staat klaar om mij op te peuzelen. We zien wel hoe het evolueert en gelukkig hebben we ons eigen gastenverblijf met keuken, badkamer, salon enz.

Om het slaaptekort van de vorige nacht op te vangen gingen we vroeg naar bed. Dat gebeurt hier niet helemaal uit vrije wil maar onder invloed van de stroomonderbrekingen. Hierover schrijf ik de volgende dagen wel iets meer.

Daarna namen we de tram naar Antwerpen-centrum waar we nog de laatste minuten van de kerstmarkt konden meepikken. Veel tijd om rond te slenteren hadden we niet want we hadden telefonisch nog een tafel kunnen bemachtigen bij restaurant Caramba. In dit restaurant ben ik al meer dan 30 jaar zeer tevreden klant. Uiteraard vroeger regelmatiger dan nu maar zelfs de laatste jaren probeer ik toch altijd één of twee keer per jaar langs te gaan. De volgende keer zullen we ons moeten haasten, want einde juni stoppen ze ermee. Het huurcontract loopt ten einde en alles wordt verbouwd volgens de laatste normen. Daarmee zal ongetwijfeld de sfeer van dit restaurant grotendeels verdwijnen. De huidige uitbater - Wiebe - ziet het dan niet meer zitten. Begrijpelijk maar zonde ...

Gisteren werden nog enkele aankopen gedaan om de familie aan de andere kant van de wereld gelukkig te maken (vele kilo's pralines) én om ons gezond (muggenmelk met 50% deet) te houden. Er was ook nog wel wat tijd over om een cache te zoeken maar telkens ik van de tram stapte, begon het te regenen. Terug opstappen dus en thuis bij de stoof gaan zitten !

Vandaag werd er vooral gepuzzeld om te zien wie wat waar in welke valies zou krijgen en moest ik nóg eens naar het ziekenfonds om de zoveelste fout recht te zetten. Allemaal foutjes waar ik min of meer toevallig achter kwam maar zware financiële gevolgen van zou kunnen ondervinden. Deze avond gingen we nog een keer bij de Chinees eten. Morgen vertrekken we rond 20u met een rechtstreekse vlucht naar Johannesburg. Meer dan 11 uren stil zitten is niet plezant maar dat ik tijdens de vlucht de bekerwedstrijd van Antwerp tegen Genk moet missen, is nog veel erger !

Zondagochtend kregen de overnachters (ook wij dus) een massa pistolets en koffiekoeken voorgeschoteld en 's avonds werd de overschot van de feestdis nog met veel smaak verorberd. Tussendoor reden we nog over en weer naar Mortsel voor een redelijk grote geocaching bijeenkomst. Veel namen die we onderweg wel eens in logboekjes tegenkomen, kregen nu een "smoeleke".

Sinds gisteren zijn we terug in Deurne bij Antwerpen en gingen we onze laatste inenting halen in Hoboken om dan direct daarna terug naar Deurne te trammen om ons te laten inschrijven bij een groepspraktijk. 's Avonds gingen we met z'n allen (wij + mama, dochter en schoonzoon met kleinzoon) bij de Chinees achter het hoekje eten.

We waren ook van plan om af en toe een klein rondje uit te stippelen om caches te zoeken maar het weer wilde niet echt meewerken en je zal het intussen wel weten : als het regent, kom ik niet buiten ! Gelukkig was het maandagavond wel droog en gingen we naar een kleine geocaching bijeenkomst bij het oude postgebouw van Gent. Ter plaatse ontdekten we al snel een aantal "verdachten" tussen de massa bezoekers van de kerstmarkt. Het was gezellig met warme wijn, jenever, zelfgemaakt perensap en wortelcake - lekker !

We zijn intussen verhuisd naar Lochristi om naar jaarlijkse gewoonte voor de schapen te zorgen terwijl de familie geniet van een weekje aan zee. Deze avond hebben we de overschot van gisteren opgegeten : er was een massa eten afgehaald bij Si Bon, een Libanees restaurant - overwegend vegetarisch dus.

De vlucht van TUI verliep zoals het moet en iets na de middag landden we in Deurne. We hadden geluk want het regende niet en zo konden we te voet naar de mama van Carina wandelen. Bij de luchthaven zagen we op het zebrapad een mondmasker van de VVB liggen, wie o wie heeft dat daar laten vallen ? We vonden het allebei echt koud, ook al was het acht graden. Gelukkig hebben we de koudegolf gemist van vorige week. De mama was natuurlijk heel blij om ons te zien en iets later kwam ook de rest van familie binnen gevallen. En maar tetteren ...

De post van de voorbije maanden werd terwijl even doorgenomen en daar zaten geen verrassingen bij. De laatste brief, die de dag daarvoor was aangekomen, zorgde voor wel wat onrust. Ik bespaar jullie de details van de miserie die ik vorig jaar heb meegemaakt (volgens bepaalde instanties niet meer in orde met ziekenfonds en alles wat daar bij hoort) maar ik zag ongeveer hetzelfde doemscenario opduiken. We hadden al een flinke lijst met zaken die we moesten regelen en dat kwam er dan toch weer bij.

Na een bezoek gisteren aan de huisdokter (voorschrift inentingen, malariapillen enz) gingen we langs het ziekenfonds om te horen wat er volgens hen nu weer verkeerd was. Reactie : "Niks van aantrekken, dat is een soort van random controle en dit jaar hebt u blijkbaar prijs !" Ja, en vorig jaar ook al - plezant ! Na een hoop handtekeningen en kopietjes zou het weer in orde moeten zijn maar dat weet je pas echt zeker als het ergens misloopt. Wel heel vriendelijk geholpen, dat wil ik wel vermelden.

Zonder problemen werd ook de verminderingskaart van de spoorwegen in orde gebracht en hier en daar was nog tijd om iets voor onder de kerstboom te kiezen. In de namiddag stapten we binnen bij Desiré de Lille voor een bordje appelbeignets. 's Avonds gingen we een kebab eten bij Doy Doy's, simpel, lekker en dichtbij. Frituur 't draakske hadden we eergisteren al met een bezoek vereerd.

Vandaag regende het voor de verandering de hele dag. Ik word daar echt gelukkig van en verlang nooit naar het warme zuiden. Kletsnat dus en dan ben ik niet te genieten. Toch kon ook vandaag het lijstje afgewerkt worden. Als beloning gingen we bij brasserie Anoot eten, altijd lekker.

Gisterenochtend was het weer extra vroeg opstaan want onze pa moest om 7u45u al in Alicante zijn om het vliegtuig naar Antwerpen te nemen. Voor de eerste keer in vele jaren zal hij de feestdagen in België doorbrengen. Gewoon over en weer rijden naar de luchthaven is een beetje onnozel en dus wilden we de rit combineren met een uitstapje. Althans, dat was de bedoeling ... maar het was in het begin nog gewoon pikdonker buiten en caches zoeken zat er dus niet in. Optie 2 dan maar : El Palmeral aan de rand van Alicante, een goed alternatief voor de palmentuin(en) in Elche. Helaas gaat het park pas om 9u open en nog meer dan een uur in de auto zitten wachten is ook een beetje onnozel.

Naar Alicante dan ? Op dit uur zal een parkeerplaats vinden toch niet zo moeilijk zijn ? Verkeerd gegokt ! Betalen wil ik niet en te ver wandelen wil de knie van Carina niet en dus reden we gewoon terug richting Benidorm. Wel een halte onderweg om een cache te loggen en ook eens gaan kijken in La Cala de Finestrat. De zon kwam nog maar net piepen en het was er ronduit koud. Koffietje binnen en weer de auto in naar Benidorm. Daar hebben we dan nog de markt bezocht, zijn we naar het huis van de kerstman geweest en hebben uitgebreid genoten van het terras van Daytona Rock Bar.

Sneller dan verwacht was het bijna 16u en gingen we naar de Panaché om de finale van het WK te zien. Verdiende overwinning van Argentinië maar ik had me ook kunnen verzoenen met de beker voor Frankrijk.

Ik ben vandaag met de fiets nogmaals een aantal caches gaan controleren en weer prijs : alle niet gevonden caches waren toch aanwezig. Het lijkt soms wel alsof mensen zich niet kunnen bukken of schrik hebben om een steen om te draaien.

In en rond de caravan was de stress al aanwezig - twee dagen vóór vertrek. Aan de kant van Carina dan, ik laat mij door niks of niemand opjagen en iets een kwartier op voorhand plannen is goed genoeg.

En zo weten jullie dan meteen dat het verblijf hier in Spanje weer gaat onderbroken worden tijdens de feestdagen. Woensdagochtend nemen we het vliegtuig naar Antwerpen om daar de kerst- en eindejaarsperiode door te brengen. Tot dan !

Het kasteel bestaat eigenlijk uit twee stukken : het castillo menor dat gebouwd is op overblijfselen van Iberische en Romeinse oorsprong en het meer recente castillo mayor. Het geheel is prachtig en om alles te bekijken moet je wel wat hellingen en trappen overwinnen. Dit bolwerk lag lang geleden op de belangrijke Via Augusta route die Rome verbond met Cartagena en Cádiz. In 1748 werd het geheel getroffen door een zware aardbeving.

Ons bezoek begon met een oubollige diareeks, echt niet meer van deze tijd. Wat daar verteld wordt kan je beter te horen krijgen wanneer je rondwandelt. Na het kasteelbezoek wandelden we nog even door de stad. Al snel werd duidelijk dat dit geen doods dorpje is. Overal zijn terrasjes, restaurants, winkels en het onvermijdelijke druk verkeer.

Voor de lunch werden we verwacht bij Ca Conxa. De achterste tafels waren voor ons gedekt en ons gezelschap zorgde voor flink wat lawaai. Toen de rest van het etablissement vol liep met Spaanse groepen werd het geluidsniveau ondraaglijk. Zon kleine 150 aanwezigen deden de decibelmeter op mijn telefoon pieken boven de 100 db noteren. Het eten zelf was redelijk, we hebben tijdens uitstappen al beter gekregen maar zeker ook slechter.

Na het eten brachten we nog een bezoek aan het Casa de la Enseñanza of het museo de bellas artes. Ze zijn ongetwijfeld zeer trots op hun collectie maar de meeste aanwezigen waren niet onder de indruk. Wel plezant was het verhaaltje over het ondersteboven opgehangen schilderij van koning Philip V, het gevolg van een eeuwenlange vete maar tegenwoordig vooral gebruikt als toeristische trekpleister.

We stapten ook nog even binnen in het Almodí museum om de binnenplaats te bewonderen en toen was het alweer tijd om ons naar de bus te begeven. De snelsten konden nog even naar het gesloten kerstdorp gaan kijken. De laatste voorbereidingen voor de grootste opening deze avond waren volop bezig.

Gisteren was een dag om te vergeten, somber met regelmatig een flinke regenbui. Gelukkig hadden we van onze pa zelfgemaakte erwtensoep meegekregen, dat paste perfect bij dit weer.

Vandaag spendeerden we onze namiddag bij Transilvania, samen met Staf en Chrisje (staan bij ons op de camping in België) genoten we daar van een lekker menu. Morgen zijn we uitgenodigd bij onze pa voor witloof met kaas en hesp in de oven, alweer pure verwennerij dus.

Albert II, een boeiende reeks over onze voorlaatste koning en zijn familie. Niet altijd even positief over onze dynastie.

Better call Saul, een "vervolg" op Breaking Bad waar we allebei fan van waren. Helaas niet van dezelfde kwaliteit dan zijn voorganger.

Blonde, over Marilyn Monroe en alle verhaaltjes die daarmee verbonden zijn. Tegenvaller.

H4Z4RD, een lang uitgerokken videoclip. Volgens mij alleen genietbaar voor tieners.

Paradise Trips, een al iets oudere Vlaamse film over een buschauffeur die tijdens een reis naar Kroatië in een voor hem totaal vreemde wereld terecht komt. Gene Bervoets schittert weer !

Grond, hier hebben we allebei veel plezier aan beleefd. Over een Marokkaanse begrafenisondernemer die overledenen niet altijd begraaft zoals afgesproken.

Lost Luggage, nog een Vlaamse serie. De aanslagen op Zaventem bekeken vanuit verschillende standpunten.

Het vijfde seizoen van The Handmaid's Tale. Het eerste seizoen en de vervreemding die daar bij hoorde zal nooit geëvenaard worden maar toch nog altijd meer dan de moeite waard.

Vandaag gingen we (Rob, Letty, Carina en ikke) iets eten bij Pizza4U in Albir. Vroeger kwam ik hier of in één van de andere filialen enkele keren per maand. Nu is dat veel minder en daar zijn een aantal goede redenen voor. Met een dagmenu kon je vroeger als voorgerecht kiezen tussen macaroni of een slaatje, nu blijft alleen het slaatje over. Het aantal pizza's waaruit je bij een menu mag kiezen is verminderd. Vroeger kreeg je bij je menu dessert én koffie, nu één van de twee. En daar bovenop is het menu duurder geworden en niet geldig in weekends en op feestdagen ... De pizza's blijven nochtans even lekker !

Na de lunch werden we verwacht aan het anker van Albir voor een kleine meet&greet geocachers bijeenkomst. Bijna alle deelnemers bleken met de camper op CamperPark Costa Blanca te staan en zodus waren er veel bekenden bij.