Over vanalles : politiek, voetbal, films, geocaching, restaurants, onderweg zijn en van het leven genieten ... De meest recente berichten staan bovenaan !
27-01-2013
Dat geheugen ...
Toen ik terug op de parking was en nog een beetje van de zon stond te genieten kwam er een koppel met de fiets aangereden dat me direct met mijn naam aansprak. Ik verontschuldigde me omdat ik hen niet (her)kende. Blijkt dat ze hier vier jaar geleden een maand hebben gestaan en dat we elkaar twee jaar geleden in Düsseldorf ook nog gesproken hebben. Ik kan me er echt niets van herinneren ! Je kan er wel eens mee lachen maar ik ben hard op weg mijn moeder - qua dementie - in te halen ...
Haweli.
Rond 11u ben ik naar beneden gewandeld en eens gaan kijken hoe Guy het stelt op de camping. Daarna moest ik me nog bijna haasten om op tijd bij Haweli te zijn. Haweli is een Indisch restaurant vlak bij de Lidl supermarkt. Op zondag hebben ze daar een buffet en dat wou ik al lang eens uitproberen. Ons vast eetclubje zag dat echter niet zitten, vanwege zeker veel te pikant. Op voorhand kon ik niet anders dan ze gelijk geven, maar ter plaatse moest ons gelegenheidsgroepje van vandaag (Eric, Ans, Rob, Lettie, onze pa en ikke) zijn mening herzien. Alle gerechten hadden de typische geur en kleur van de Indische keuken, maar alles was aangepast aan onze friet-en-biefstuk smaakpapillen en dus aan de flauwe kant. Je kon zelf met verscheidene sausjes nog wel bijkruiden, maar dat is toch niet hetzelfde. Een beetje jammer, maar alles was wel heel lekker !
Marc Meulemans.
Het is vandaag alweer zes jaar geleden dat Marc Meulemans stierf aan een hartaanval, hij was toen amper 50 en dus eentje van "mijn" generatie. Ik ben al een hele tijd bezig met het herbeluisteren van mijn muziekverzameling en ik ben nu aanbeland bij "De Kommeniste", een groep waarvan Marc zanger-gitarist was. En daarom zocht ik even op hoe wanneer hij eigenlijk aan zijn laatste reis begonnen was. Toen hij stierf had ik al jaren geen contact meer met Marc maar, in tegenstelling met mezelf, heeft hij het echt wel gemaakt in de artistieke wereld. Hij was belangrijk bij Toneelgroep Amsterdam, verschillende tijdschriften en kranten, ontwierp platenhoezen en nog veel meer. Voor mij bleef hij altijd "de Marc van de Kommeniste" maar ook ex-collega bij Radio Centraal, de alternatieve radiozender in Antwerpen. Later hoorde ik wel eens iemand vertellen dat hij ooit graag eens een plaat had opgenomen samen met mij. Dat is er nooit van gekomen, hij heeft het trouwens ook nooit aan mij zelf gevraagd. De enigste elpee van De Kommeniste is vandaag een veelvoud waard van zijn toenmalige vraagprijs (225 Belgische franken), op gespecialiseerde sites wordt hij aangeboden voor prijzen van 90 tot 150 euro. Ook logisch, want elk exemplaar is werkelijk uniek. De elpee kreeg als stempel/titel "1000 titels" en dat was de waarheid, elk van de 1000 exemplaren kreeg nog een een aparte ondertitel. Ik herinner me dat mijn zwart vinyl als "monster zonder waarde" op de draaitafel terecht kwam. In ieder geval, als elk van die duizend stuks, voor 100 euro over de toonbank zou gaan - ik zou er in ieder geval heel blij mee zijn. Mijn eigen gedrochten hebben het nooit zo ver geschopt. En toch ... maar daar vertel ik later misschien wel iets meer over.
26-01-2013
Ik kan echt geen titel meer bedenken.
Ik ben een half uurtje geleden (rond 8u) opgestaan en dat was net op tijd, vijf minuten later was ik waarschijnlijk uit mijn bed geblazen door de (alweer) hevige windstoten. Ja, ik ben een zagevent maar die wind domineert nu eenmaal het leven van iedereen hier en er wordt haast over niets anders gepraat. Gisteren waren we allemaal blij toen we opnieuw een windvrije zomerdag hadden, hopelijk zijn de windvlagen vandaag snel verdwenen ...
25-01-2013
Hilariteit alom.
Toen Ronny terugkeerde van zijn fietstocht had hij tijdens zijn laatste stop aan "het kapelleke" zich blijkbaar blijkbaar genoeg moed ingedronken om een kappersbeurt te ondergaan. Nu kan je bij Ronny nog bezwaarlijk van een echt kapsel spreken en dus was Betty wel bereid om het dunne donsje dat zijn hoofd nog enigszins bedekte, af te scheren. Dat diezelfde tondeuse in de voormiddag nog gebruikt werd om de hond te trimmen, was geen bezwaar. En zo werd mijn buurman onder grote publieke belangstelling vakkundig onder handen genomen. Ronny genoot van de belangstelling maar hij heeft nog niet in de spiegel durven kijken.
Wacht even !
Voor de ene is naar de markt fietsen gemakkelijker dan voor de andere. De overgrote meerderheid heeft hier een elektrische fiets om de hellingen iets vlotter te overwinnen. En soms hoor je dan iemand roepen : "Wacht even, mijn accu doet het niet !" om enkele seconden later vast te stellen dat de accu nog in de camper ligt. Ik zit dan vanachter mijn raampje te lachen en besluit even later mijn stoeltje buiten te zetten om van de zon en de rust te genieten. Mijn eigen fiets staat intussen al een maand weg te roesten op het fietsrek achteraan de motorhome. Zonde ? Ja ! Maar een fiets is voor mij in de eerste plaats toch gewoon een vervoermiddel, niet een hebbeding om mee te pronken of om grensverleggende prestaties mee te leveren.
Let op !
Het is nu 10u en het is hier momenteel een drukte van jewelste. Iedereen wil blijkbaar op hetzelfde uur water lozen, van plaats wisselen, aankomen en vertrekken. Er moeten auto's op aanhangwagens gezet worden, tegelijkertijd komt er iemand met een huurwagen aanrijden waarvoor eventjes geen plaats is ... maar dat alles gebeurt wel onder een stralend zonnetje en zonder wind !
Nog even wachten en alles valt hier waarschijnlijk weer stil, na enkele dagen binnen zitten zullen de meesten dadelijk wel naar de markt van Alfaz vertrrekken.
Toch wil ook absoluut nog even vertellen dat het voorlopig weinig zin heeft om hier zomaar binnen te vallen. De camperplaats staat al weken helemaal vol en om jezelf een teleurstelling te besparen, kan je beter even op voorhand contact opnemen om te weten of er plaats is. Het is trouwens in de hele omgeving heel erg druk, de concurrenten staan ook allemaal vol. Enkel de grote camping hebben nog vrije plaatsen.
24-01-2013
Alleen onze pa !
Nog later in de namiddag was de zon weer van de partij en het werd zowaar warm. In de auto zelfs te warm, maar een raam openzetten was met de harde wind nog te riskant. Het is nu 18u en niemand durft zijn satellietschotel te gebruiken. Niemand, behalve ... onze pa ! Al de anderen hebben een half- of volautomatische schotel en nemen geen risico op beschadiging. Mijn vader heeft het allergoedkoopste schoteltje en hij heeft dat - bij wijze van spreken - gewoon tegen zijn zijwand getimmerd en is de enige die de afgelopen dagen gewoon televisie heeft kunnen kijken. Zo zie je maar dat al die dure spullen niet noodzakelijk een vooruitgang zijn.
Eric zonder regenboogtrui.
En net dat half uurtje later kwam Eric aangefietst, de regenboog was intussen verdwenen en dus werd hij begeleid door de regenbui die wij al hadden zien hangen. Bij het lijstje bloggers noem ik hem Eric, de fietsmaniak maar ik overweeg om dat te veranderen in Eric le Fou ...
Dreigend.
Deze voormiddag zag het er nog zeer dreigend uit langs de kant van de bergen en om ons toch een beetje vrolijk te stemmen kregen we een regenboog te zien. De regenbui die daar dan meestal bijhoort, kregen we een half uurtje later.
Ik had beter gezwegen.
Amper een uurtje na mijn bericht over de wegvallende wind, hadden we opnieuw prijs. En naar mijn gevoel, nog erger dan gisteren. We hebben dan wel een rustige nacht achter de rug maar daar zullen we voorlopig tevreden mee moeten zijn. Mensen die vandaag hun vertrek hadden gepland, durven niet rijden met de camper en blijven dus nog even staan. Dit is echt het perfecte weer voor de liefhebbers van pretparken. De camper schudt zo hevig over en weer alsof het lijkt dat je in een achtbaan zit, alleen de loopings zijn er gelukkig niet bij. Zelfs een berichtje intikken is moeilijk, want op het moment dat je de letter i wil intikken komt je middenvinger op de o terecht. Het enige dat dan nog overblijft is die middenvinger gewoon de lucht insteken en "fuck you" zeggen tegen de weergoden.
Voorbij.
Het bleef maar waaien, en toen ... was het over ! In één keer, zonder een voorafgaand teken te geven - helemaal windstil. Rond 21u gisterenavond gingen voorzichtig de eerste satellietschotels de hoogte in, daarna volgden aarzelend nog enkele exemplaren en tegen bedtijd kon iedereen weer genieten van zijn/haar favoriete teevee-programma's. Wat zouden al die mensen de voorbije 24 uren gedaan hebben ? Je hoort wel eens dat er negen maanden na een grote en langdurige elektriciteitspanne heel wat meer kinderen geboren worden. De gemiddelde bewoner hier hoeft zich daar geen zorgen over te maken !
23-01-2013
Meer van hetzelfde.
Gelukkig hebben we deze middag ruim twee uren aan tafel gezeten (dank u Eric !) in het wokrestaurant van Albir, dat was onze enige kans om een tijdje windvrij door te brengen. Want inderdaad : de wind is de hele dag hard blijven waaien en stilaan begin ik het echt wel beu te worden want het einde is blijkbaar nog niet in zicht. Toen we na het eten nog even een koffie gingen drinken in de Sprint, konden we net het weerbericht volgen op de televisie. Daar zagen we dat ongeveer het hele binnenland van Spanje onder een sneeuwlaag bedekt is, dat de omgeving van Zaragoza onder water staat en dat de wind nog harder dan hier zijn best doet in de buurt van Mallorca. Daar werden windsnelheden opgemeten van 130 km/u.
Nog altijd.
Half negen in de ochtend en ik kan blijven zeuren. Inderdaad : de wind is - in tegenstelling tot wat ik gehoopt had - niet gaan liggen. Alles bij elkaar zal ik ongeveer twee minuten geslapen hebben. We zullen vast al een keer evenveel of meer wind hebben gehad, maar zo lang aan een stuk is toch uitzonderlijk. Het zou nog tot morgen duren voor alles weer wat rustiger wordt. Daarna mogen ze mij wegsturen met een vissersboot op de wildste zee, veel erger dan dit kan het niet worden. Hoe meer de auto over en weer schommelt, hoe beter mijn zeemansbenen zorgen voor een moeilijk evenwicht.
22-01-2013
Iets minder.
De wijzers van de klok gaan stilaan richting middernacht. De wind is iets in kracht afgenomen maar telkens als je denkt dat het ergste voorbij is, hoor je over het veld en door de struiken de volgende ruk dichterbij komen en krijgt de camper weer een kwak. Een tweetal uren geleden is er bij een van de gasten een dakluik weggevlogen en een andere zal morgen misschien moeite hebben om zijn satellietschotel terug in de normale positie te krijgen. We hebben de rieten stoelen binnen in het bureel gezet en zelfs de zware tafel (met betonnen blad) hebben we in veiligheid gebracht, je weet maar nooit ...
Wiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiind !
Op dit moment (20u30) zou ik absoluut weer willen ruilen met mijn oude leventje : rustig in een simpel rijhuisje dat tenminste niet beweegt tijdens hevige wind. Want hier hebben we weer prijs : windstoten, zo hard dat je telkens denkt dat je dak of toch tenminste je fietsrek of iets dergelijks er gewoon wordt afgerukt. Regen, koude, sneeuw : het kan me allemaal niet deren maar tegen wind valt weinig te beginnen. Als het zo blijft waaien, zal slapen weer voor een andere keer zijn.
Na twee weken ontbering ...
... konden we na de jaarlijkse vakantie weer bij Sabor terecht. Eigenlijk ben ik niet echt een vleeseter maar daar zou je het wel worden. Elders zal ik niet snel vlees bestellen, want ik wil absoluut geen vet, knoken of taaie rommel op mijn bord. In ons favoriete restaurant slagen ze er altijd in supermals vlees op je bord te toveren, de filet mignon van vandaag was dan ook weer heerlijk. Het volgende restaurantbezoek staat al voor morgenavond gepland.
Imelda.
Enkele weken geleden reserveerde Imelda (vrouw van Eric) een vlucht naar Oostende op 22 januari, vandaag dus. Enkele uren later bleek dat er een internationale pilotenstaking gepland was en iedereen werd gewaarschuwd om toch maar beter niet te vliegen. Ze heeft haar vlucht dan geannuleerd (en geld verloren) en is een week vroeger vertrokken. En wat blijkt nu ? Er zijn niet meer vertragingen dan normaal (vooral door het winterweer) en op Zaventem hebben de piloten vanochtend tussen 8u en 10u folders uitgedeeld om hun grieven aan het publiek kenbaar te maken. Mooi natuurlijk, een actie waar de passagiers geen hinder van ondervinden maar toch wel pech voor Imelda die anders nog een weekje langer van de Spaanse zon had kunnen genieten. Ook al is het de laatste dagen iets minder aangenaam dan tijdens haar verblijf.
Uitzicht.
Om opnieuw richting kust te rijden moesten we over een bergpas (waarvan ik de naam vergeten ben) op 1020 meter hoogte. Langs de kant van de weg stonden regelmatig borden om te waarschuwen voor ijzel en ook de paaltjes om de sneeuwhoogte aan te geven stonden netjes in de rij. Zo erg was het gelukkig allemaal niet tijdens onze rit. Onderweg zijn we regelmatig even gestopt om te genieten van de prachtige vergezichten.
Oud en nieuw.
Alcoy is een stad met een rijke historie en dat heeft als gevolg dat er behalve de noodzakelijke kerk(en) ook een klooster en talrijke musea aanwezig zijn. Al die geschiedenis belet hen echter niet om ook de moderne kunst aan bod te laten komen.
