Twee weken... Exact 14 dagen en dan zouden we- indien alles nog zou zijn hoe het was- de vier jaar halen. En ik weet nog hoe het begon. Zowat liefde op het eerste gezicht. Dat lieve smoeltje van jou, ik zal het altijd koesteren. Zoals dwazen zich op slag verlieven, zo hield ik meteen van jou. A fairytale, dat was het, niet meer, zeker niet minder. De tijd verstreek, en de liefde werd er niet minder op. Je was zowat alles dat ik niet ben, nooit zou zijn, nooit zou willen zijn. Misschien is het daarom fout gelopen. Je hebt me vaak gevraagd waarom. Niet meteen een vraag waar ik een pasklaar antwoord op heb. Er waren zoveel redenen dat ik vergat dewelke nu de doorslag gaf. Niet dat ik minder van je hield, ik hou nog steeds van je. Ach, je weet het misschien zelf wel. We hebben het zo vaak geprobeerd, opnieuw, en nog eens, en nog veel vaker. Het bracht ons nergens, en dat is niet het eindpunt dat ik in gedachten heb. Ik wil ergens belanden, ergens waar ik gelukkig ben. En dat was ik niet meer. Jij ook niet. We hebben een poging gedaan contact te houden. Tot je het niet meer aankon, tot de invloed van je weet wel wie zich steeds meer liet gelden. Nu is het alweer anderhalve maand geleden dat ik je stem gehoord heb. En ik mis je. Ik mis je, ik mis je, ik mis je. Niet op die manier. En dat spijt me. Eerlijk. Ik had je graag bij me gehouden, ongetwijfeld heel egoistisch. Maar ik mis hoe we samen waren, hoe we samen kunnen zijn. Ook al weet ik nu niet meer wie je bent. Er is maar één ding waar ik spijt van heb. Ook al was het het juiste om te doen, ook al kon het niet anders, ook al was ik eraan onderdoor gegaan als ik het niet gedaan had. Ik mis hen ook, meer dan je denkt. Ze was mijn maatje, mijn liefste, gekke Z. Ik mis haar nog elke dag. En ik zou hemel en aarde bewegen om haar gewoon nog een keer te kunnen zien, te weten dat ze veilig is, gelukkig. Je zal het me nooit vergeven, dat weet ik, maar dat hoeft ook niet. Ik zal het mezelf ook nooit vergeven. Sprookjes duren geen eeuwigheid, het onze ook niet. Maar het was fantastisch zolang het duurde, en je hebt me veel geleerd. Thanks...
Het wordt zo stilletjesaan tijd het achter me te laten, en verder te gaan, mijn nieuwe sprookje ten volle te beleven. Ik draag je altijd bij me, net zoals Z.
