Soms zijn er echt momenten dat ik op
mijn troon wil blijven. Voor die ene keer wil ik de kroon eens dragen en
terecht mijn voeten op het fluwelen kussentje laten rusten en als een echte
keizerin het betaamt langzaam de druiven die me op een gouden schotel
aangereikt worden naar binnen spelen. Ondertussen bewonder ik mijn idyllisch
landschap dat mijn koninkrijk wordt genoemd. Geniet ik van de poëtische
lofzangen die door de gangen van mijn paleis spelen. En natuurlijk is een
keizerin nooit alleen. Naast een hele resem bedienden, telt mijn hof ook nog de
beste entertainers. Mijn hofnarren hebben de beste goocheltrucjes, tappen de
beste moppen en kunnen verhalen vertellen als geen ander. Ja mijn geest voert
me ver weg naar een lang vervlogen tijd.
Wanneer mijn superioriteit ongekende hoogtes bereikt, verandert ook mijn
tred. Elke genomen stap is pure sensualiteit en plotseling worden mijn heupen
en benen mijn beste wapens om grootse dingen mee te bereiken. Nu ik weet welke
krachten ik bezit, wordt mijn denkbeeldige kroon echter met de moment. Ik voel
mij een ware keizerin op weg naar haar paleis. Maar onderweg kom ik obstakels
tegen die me mijn zelf toegeëigende titel van majesteit ontnemen. Door deze
onruststokers ben ik gedegradeerd tot hofnar. Verkeersdrempels, los zittende
kasseien of putten in de weg zetten een domper op de feestvreugde. Onhandig
gestrompel neemt het over van mijn gracieuze kuitbewegingen en mijn voet geeft
er dan ook meteen de brui aan. Ik voel mijn royaal bloed samen met mijn tiara
mee in het rioolputje stromen. Keihard word ik terug met mijn beide voeten op
de grond gezet. Terwijl ik net gewend was aan mijn royale vertrek.
Neen, als ik mijn superioriteitstijd aan het beleven
ben wil ik dat een hele dag voelen en geen kwartiertje op de ganse avond of
vijf minuten na mijn vertrek. Dezelfde afkeur heb ik wanneer mijn lichaam van
mij een hofnar maakt. Zoals de dag toen op de speelplaats toen mijn keelgat de
meest vuile rochel liet ontsnappen en mijn neusgaten de meest onaantrekkelijke
niesbui produceerden. Dit was meer dan ongepast ik had net een machtsstrijd
achter de rug waar menig klasgenoten zich aan mijn zijde schaarden. Ik toverde mijn
meest oprechte glimlach dat vrijwel onmiddellijk gepaard ging met een overdaad
aan snot. Ik zie nog altijd de blikken van afschuw van mijn nieuwe bondgenoten
en hoor hun welgemeende eiiiii nog steeds. Op dat moment had al dit snot tot op
de hoek moeten wegblijven. Ik had graag twee minuten later mijn mouw als
zakdoek willen gebruiken of de rochels op mijn afzichtelijk uniform laten
lelijk huishouden. Dat rottig snot stal meteen mijn zelf opgeklommen troon en
hypothekeerde het verdere verloop van het jaar. Ik was niet meer hun keizerin
maar hun hofnar die voor hen aan het dansen was.
Tot enkele maanden terug waren er weinig tot geen armen die mij aanstuurden. Enkel liefdevolle gebaren en futiele schouderklopjes ontving ik van een select groepje. Maar nu zijn er veel armen die mijn dag verloop bepalen en mij doen werken als een Brabants trekpaard. Die van mij verwachten dat ik klare taal spreek en al mijn kaarten op tafel leg. Zopas heb ik een beloftvolle tekst over armoede onder handen genomen van een vereniging die het hart op de juiste plaats heeft. Als deze reflectienota een verschil maakt is de impact enorm en deze verantwoordelijkheid laat me niet los. Ik voel gigantisch veel armen aan mij trekken en mij genadeloos naar voren duwen. Elke zin bepaald of ze een cadeautje in hun handen krijgen of helemaal niets. Voetnoten slaagden erin om mijn hoofd te doen tollen. Haar referenties vertelden me waar die duizenden armen naar graaien en telkens weer naast grijpen. Moest dit nu alles zijn dan zou ik twee icecoffees ad fundum hebben leeggedronken en maniakaal het onrecht dat armoede met zich meebrengt al editend bestrijden.
Helaas is mezelf smijten niet genoeg buiten mijn baas zijn er nog andere monden die me tot bij hen roepen. Vergeef me dan ook dat ik naast mijn overvolle handtas gebukt ga onder een torenhoge papieren stapel van dringende todos. En ja mijn lieve schat dat ik daar bovenop nog eens lijsten van lijsten maak. Ik heb geen ander keus dan al deze gênante vertoningen te ondergaan want langs alle kanten word er aan mij getrokken. Zelf al zou ik het privilege hebben om plots zes armen bij te toveren dan nog moet ik mijn beste evenwichtsoefeningen weer boven halen. De items die ik allemaal moet beantwoorden in mijn mailbox nestelen zich in de palm van mijn hand en hun herinneringen om hen af te werken circuleren in elk mogelijk medium rond. Geen dag gaat voorbij of ik werk een puntje af en er komen er plots weer drie bij. Een trouw plannen lijkt wel het proces van Echternach.
Het rare is dat in mijn slaapkamer en voornamelijk mijn kleerkast geen organisatorisch talent te bespeuren valt. Op gepaste tijden en onder lichte dwang van mijn partner zeg ik vaarwel tegen de sloddervos in mij. Krijg ik al plooiend en weggooiend een klare kijk in mijn hoofd en vouw ik mijn beminde blouses zo keurig op dat ik ervan bloos. Zo houdt deze ordelijke façade enkele dagen stand. Dit doe ik al jaren zo en dat vind ik fijn jammer genoeg hanteren de lijsten waar ik nu meezit enkel de logica van punctualiteit. Hun deadlines zijn niet weg te moffelen. Haar einddata komen met de minuut genadeloos dichterbij en doen me over en weer razen als een kip zonder kop. Het duurt dan ook niet lang voor ik armen te kort kom.
Lichtjes teleurgesteld begin ik aan mijn paasrelaas. Dit jaar hebben geen mensen aan mijn voordeur aangebeld om het bruine goud te verkopen. Ik heb er zelf nachten van wakker gelegen. Stel je voor dat deze paaseieren niet op mijn adres kunnen geïnd worden omdat ik niet voldoende cash in huis heb? Ik had zelf meerdere dozen gekocht een stuk of drie en graag gedeeld. Met plezier had ik willen twijfelen welke smaken en grootte mijn voorkeur hadden. Als mijn appetijt ervoor zorgt dat mensen een aangenaam tijdverdrijf kunnen hebben of een mondje meer kunnen vullen had ik edelmoedig deze doos geledigd. Neen, ik ben gedoemd om mijn generositeit en liefdadigheidsgevoelens te projecteren op eitjes van Aldi en als het een vette maand is Carrefour. Bakkers gun ik het minder zij maken hun klanten dik en geven enkel maar gevloek op de weegschaal en knopen die plots losschieten. Liever wil ik de officiële aankondiging van de lente met een goede smaak en vooral goed gevoel vieren. Want Pasen is meer dan dat de klokken die terugkeren van Rome. Elke bim bam bom en opgevulde paasmand verwijzen naar de vrijheid waar elke scholier zo naar verlangt. De dag dat de lelijke poort voor de laatste keer achter je dicht valt of je alweer het klaslokaal te laat binnenstormt lopen ten einde. De eindmeet is in zicht op de marathon naar de vakantie met een grote V. Je koffers staan al naar je te lachen en het is niet langer je spuuglelijke turntenue die je wekelijks in je tas steekt, maar je bikini die je liefdevol tussen al je wilde plannen steekt.
Tussen twee treinen in zat ik terug te denken aan een wonderlijke dag. Het leek wel vijf minuten geleden dat ik eindelijk de schrijferkenning kreeg waar ik al zo lang op wacht. Er zijn weliswaar wat werkpunten maar ik moet zeker de pen blijven hanteren. Gedachten hoeven niet logisch te zijn voor mezelf maar wel voor de lezer. Entertainen met blauwe inkt of kleine toetsjes wie had dat ooit gedacht. Nergens kan ik mij in mijn kindertijd herinneren of op de schoolbanken dat taal en ik vrienden waren. Integendeel ik gruwelde van zinsbouw en nam het niet zo nauw met syntaxis. En nu weef ik op majestueuze wijze de meest onverwachtse verbanden aan mekaar. Ja tussen twee treinen zat ik middenin mijn dromen en de nakende realiteit. Friste ik mij op voor een nieuw schrijf verdrijf en hoorde ik in de verte een uitgever mijn naam roepen. Proefde ik eens de smaak van victorie en genoot nog meer van mijn simpele maaltijd. Na elke hap droomde ik meer en meer weg. Op ettelijke seconden tijd zat ik niet langer in Luik aan een tafeltje te nippen van mijn amaretto maar wachtte ik in een stoffig kantoor van een uitgever ongedurig op zijn of haar verdict. Tussen twee treinen in besefte ik dat ik al mijn gal met plezier mag uitspuwen op tientallen paginas en er een boek in de maak was. Tijdens het lakken van mijn nagels gingen massaal veel deuren voor mij open en resen onbekende paden als paddenstoelen uit de grond. Ik stapte de trein op met dezelfde vastberadenheid als een mythische krijger die klaar was om zijn queeste aan te vangen.
Deurne is zalig om te wonen maar Antwerpen blijft de stad van mijn dromen. Wat heb ik graag in de grootste parking van het land gewoond. Ik besefte toen ik aan het shoppen was in de Nationalestraat welke gouden kasseien mijn schoenzolen raakten. Alles is razendsnel Antwerpen kent qua mode en bruisen geen gelijken. Ik zal altijd een citygirl for life blijven. Een neus blijven hebben voor winkeltjes die neen zeggen tegen alles wat ik al honderd keer gezien heb. Met de meest hotte snits rondlopen en blijven fashion ademen tot mijn laatste snik. De geluiden van de tram en het geroezemoes van t stad vallen zo harmonieus samen met de Antwerpse a en ja dat klinkt als muziek in mijn oren! De Waterpoort is mijn Arc de Triomphe. De Chatleroi is mijn Buckingham Palace en de Kloosterstraat Rodeo Drive.
Geen enkel straat in Deurne kan aan de plaveien van de koekenstad tippen. Geen enkel gerecht kan zo fris en kcal gerekend goed smaken als in mijn stad. Menig zakjes komen uit haar contreien en menig rekeningen van op terrassen verzanden in mijn tas. Ja ik woonde hier heel graag 1 voet buiten en ik had alles wat ik wou behalve de mensen die ik zo graag mag. Altijd zal ik met plezier het Museumplein oversteken en de Nationalestraat doorwandelen. De straten hebben geen idee waar ze mij naartoe hebben gebracht en hoe ze mijn leven hebben verrijkt. Haar schatkist van originaliteit en bedrijvigheid hebben mij verdreven uit de eenzaamheid.
Ja Antwaaarpen gij ze gij voor mij alles wat ik nu ben wie ik zal worden en waar mijn kinderen later van dromen. Een stad met een machtig hart een wereld apart. Antwerpse meisjes weten waarom een blik op de Kathedraal deuren heeft geopend die we nooit in onze stoutste dromen hadden verwacht. Zaterdag ga ik haar in volle glorie aanschouwen met de man die vier en half jaar geleden mijn biotoop beter wilde leren kennen. Onze eerste blik op haar gouden gloed deed ons branden van verlangen naar de liefde waar we jaren van droomden en dachten nooit te voelen. Nu stappen we binnen enkele dagen op de belangrijkste treden van ons leven en daarom lieve baken van licht kan ik niet anders dan je blijven eren.
Op een stralende lentedag zat ik mokkend op mijn logeerbed. Steeds dezelfde woorden te herhalen: Elke keer beloofd hij om een taak samen met mij te doen en elke keer begint hij enthousiast aan een taakje dat ik met 1 hand ook kon gedaan krijgen. Een ijskast uitkuisen doe ik zelf wanneer ik ondertussen stofzuig en de keuken dweil. Hoe erover is het dan niet dat hij voor deze randactiviteit zo fier naar mij kijkt, terwijl ik ziek op mijn knieën de vuiligheid van mijn vogels omkiep en bijna door mijn zware hoestbuien letterlijk in het stof bijt. De vogels zijn leuk om naar te kijken maar hun huisje proper houden neen dat doet hij niet. Liever geeft hij op mijn brood dat ik niet voldoende in huis doe omdat ons salon eruit ziet alsof er net een tornado op bezoek is geweest. Deze tornado is niet een meteorologisch verschijnsel maar dat ben ik.
Ik raas door mijn huis als een wervelwind steeds op zoek naar de dingen die ik nodig heb en leg hen telkens te rusten op de verkeerde plek. Niet omdat ik lui of moedwillig ben. Ik verspreid ze in alle hoeken omdat ik gewoon geen tijd heb. Zie je dan niet dat ik al moet rennen naar mijn halte dat ik door te reageren op jou mijn outfit niet meer kan afmaken met mijn meest stijlvolle pumps maar met de schoenen waar ik het snelste mee kan rennen? Omdat ik anders weer te laat ben op mijn werk. Wegspurten uit een vuil huis is uit den bozen maar het hebben van een beetje rommel. Daar heb ik volmondig voor gekozen. Dit zijn al mijn gedachtensporen. Ik kan mijn hele dag vertellen door enkel mijn tafel gade te slaan.
Ja alle taken zijn gedaan maar de tafel is de stortplaats van al mijn agendapunten. Het containerpark van mijn salon, alleen is in deze pacht elke vorm van orde afwezig. Bezoekers hoeven mijn werkpuntjes niet te weten. Wanneer mijn gasten langskomen, maak ik zonder morren de tafel leeg en gooi ik mijn bezigheden ver van het blote oog weg. Toch zal je zien dat mijn aanwezigheid vrij prominent is. Vergeef me tijdens het schoonmaken van mijn vertrek, zorgen honderd nieuwe taken dat ik mijn spullen weer op de verkeerde plek leg.
Enkele weken terug had ik een dag waar ik met alles geconfronteerd werd wat ik net niet had. Aan de tramhalte hoorde ik een kersverse mama zeuren over minuscule details van haar geboortekaartjes. Eens ik van haar gedram verlost was zag ik een kinderwagen waar ik niet naast kijken kon. Toen haar wielen mijn tenen raakte, wou ik moord en brand schreeuwen, maar ik zei niets. Nog leger dan ik al was stapte ik de metro af. Hoe vervelend dit alles ook was, toch wenste ik dat ik ook een gejaagde mama was.
Dit waren dingen waar ik zelf niet meer aan durfde te denken. Laat staan hardop over te dromen. Omdat de realiteit mij genadeloos in mijn gezicht had geslagen. De dag ervoor zat mijn babytje nog op mijn blaas. Nu was het enige wat daar nog de scepter zwaaide een bloedbad. Bloed, zweet en tranen maar dan allemaal verkeerd. Werken was het enige wat een beetje hielp, hoewel ik die dag maar een schim van mezelf was. Ik hoop dat mijn baas zijn afspraken meer aandacht hadden voor de dingen die hij uitsprak, dan wat er op hun bord lag. Jammer dat het al vier uur was, tijd om opnieuw de dingen te ervaren zoals ze waren en niet hoe ze zouden kunnen zijn.
In de metro het kielzog van onverschilligheid en eigenschermstaarderij welden mijn tranen op. Mijn innerlijke pijnscheuten bereikten een hoogtepunt toen er iemand de metro opstapte die als twee druppels water op mijn broertje leek. Ik wou hem vertellen hoezeer zijn aanwezigheid deed beseffen dat ik mijn broer miste en nodig had. Ik zag een filmpje in mijn hoofd afspelen waar ik met deze kerel een gesprek begon. Vervolgens troostte hij me onbevooroordeeld en wierp me diezelfde warme blik toe die ik zo mis. Maar ik zei niets een andere kwellende gedachte speelde aan het Sportpaleis in mijn hoofd. Misschien was dit dezelfde metro waar ik mijn misselijkheid bejubelde en mijn chocoladeverslaving de hemel in prees. Nu besefte ik dat het louter een vieze smaak was in mijn mond. Het bloed begon nog harder te kruipen waar het niet kruipen kon.
Gebroken stapte ik de metro af onderweg naar het huis dat niet meer werd bewoond door drie of meer. Maar enkel wij twee en deze min doet pijn. Deze aftrekking had ik niet willen maken. De dokter zei wel degelijk dat er een vruchtje was ik geloof zelf dat ik het eitje bij mijn gynaecoloog had gespot. Welnu, datzelfde eitje kon niet bij mij zijn terwijl het meer dan welkom was. Ik heb nog nooit zo liefdevol mijn handen op mijn buik gelegd als die acht dagen. Jammer dat ik het niet grijpen kon.
Mijn verloofde koestert een wens die nooit in vervulling zal gaan. Hij is zopas de trotse bezitter van een eigen volkstuintje geworden en hij wil zijn nieuwe tweede thuis graag samen met mij delen. Hier mijn zoetje sla je de bal toch grondig mis. Nooit zal ik gelukkig worden van dingen te oogsten of het gretig uitroeien van onkruid. Ik heb graag voeling met de aarde zonder dat haar smurrie aan mij kleeft. Rubberen laarzen zou ik nog niet kopen als ik het tweede paar gratis kreeg. Het enige gummi dat ik in mijn leven ken zijn die op potloden staan en die doen tenminste iets nuttig. Zolang er geen resultaten belanden op mijn bord is jouw moestuintje niet meer dan een stuk grond. Soms zeggen mensen wel eens tegen me dat dit komt de innerlijke boer in iedereen manifesteert zich ooit wel eens. Wel dan kan ik nu al tegen deze groene asperga getuigen zeggen dat dit archetype mij nagenoeg volledig ontbreekt.
Oké ik had een zwak moment toen ik op jouw smeekbedes inging. Vooruit dan maar laat je groene wereldje maar eens zien maar onderweg liep het al mis. Geef toe wie maakt zich nu op om wat grond en plastiek te bezichtigen? Dit was al een onheilspellend voorteken, want ik heb die dag enkel vanuit de auto zijn walhalla gezien. Zodra ik dacht aan wat me te wachten stond, bevroren al mijn ledematen. De grens is gewoon mentaal en fysiek te groot, het is een grens die ik heel mijn leven wil behouden. Ik keer het boerengeluk de rug toe ik blijf een volbloedige citygirl. Ik staar liever nog een halfuur naar die eendjes dan vijf seconden een hark in mijn handen te nemen of enthousiast mee beginnen te ploegen. Ik krijg al schrik als ik aan al die viezigheid op mijn tere lichaam denk. Het enige wat boeren mij mogen geven is dat ze ooit een manier vinden om Moeder Natuur al mijn gestolen uren in tienvoud terug te geven.
Want soms gaat zoetje jouw liefde voor het vegetatieve toch net iets te ver. Als ik na de betere me and you time cynisch zeg: Wat als je nu een lampje hebt dan kun je er ook s nachts naartoe gaan. Dan verwacht ik niet dat je de enige plek waar erop een andere manier leven wordt gekweekt niet midden in de nacht wil verlaten. Jouw plantjes willen ook slapen. Ik hoorde het dan ook in Keulen donderen dat Aldi voor de nachtbrakers in de tuin een olielamp in promotie had voorzien. Ik zeg je één ding als je papa wil worden zal je toch de boerenlucht en vuile handen wat meer moeten laten. Ik laat mijn lichaam niet benaderen door resten van tomaten, gft en mest. Neen dat is voor mij een brug te ver. Dus als je geen beste vriend met je linkerhand wil worden blijf je s nachts bij mij liggen in bed!
Ik vind niet dat je daar om moet treuren ik supporter je tuinliefde al genoeg. Denk je dat ik soms alle dagen heel de Bisschoppenhoflaan afwandel om de laatste serre van Aldi te kunnen bemachtigen? Alsof dat niet genoeg was sleurde je me ook nog de Axion binnen een winkel die ik haat. Tussen al de chaos en prullen door vind je dan nog iets om mij te jennen een elektrische heggenschaar. Goed dacht ik dan koop ik wel potten voor bloemen in te zetten want die ruiken altijd en eisen enkel wat verfrissing. We hadden nog maar net afgerekend of hij wou zijn serre al meteen gaan opzetten. Dat lieve schat maakte mij een beetje boos er waren zelf motieven om die serre in onze tuin op te zetten. Ik zag meteen onze prachtige tuin veranderen in een lelijk stinkend patattenveld. Dus maakte ik nogmaals duidelijk dat ik niet betrokken wil raken met zijn moestuin en dat onze tuin geen dumpplaats mag worden van nog meer boerengeluk.
Er volgden enkele dagen rust hij was bezig met zijn tuintje en ik liet hem met plezier gaan. Alles viel op zijn plooi tot aan de Proefmenu. Daar met hem zitten in de zaal waar we onze verbintenis uitgebreid gaan vieren , deed me zachter worden. Hoewel ik herstellende van een zonnebrand was en er een bruine fond serieus op mijn maag lag, wou ik toch niet dat hij zijn leven op het spel zette voor een tomaat. Hij was al moe toen we naar onze locatie reden, ik moest hem gefocust houden. Maar wat ik zeer vreemd vond is dat deze overweldigende slaap plots verdween, toen hij zijn overall aantrok. Hij ging maar eventjes wegblijven zei hij, ik geloofde hem. Hij was niet ten machten om mij te belazeren. Ik zal wel een tekstje schrijven geen probleem zei ik.
Maar de lokroep van zijn hof overwon het van de romantiek die tussen ons gaande was. Hij had andere dingen te prijzen zoals zijn augurken natuurlijk! Moest ik zijn zaad zo bejubelen ik zou honderd nakomelingen hebben. Het grote verschil is dat je de ene opeet en de andere juist die dekselse groenten insteekt. Bah, ik snap al zijn idolatrie voor wat knollen in de grond niet. Als ik drie maanden moet wachten op een volle zak dan is bij mij de keuze voor Carrefour snel gemaakt. Als ik de wansmakelijke lucht van tomaten nooit meer hoef in te ademen of mijn been moet schoonmaken van al het ongedierte dat naar mij kruipt dan kies ik voor tomaten uit een plastieken zak. Als ik 30 uur per week meer aandacht van hem krijg zonder dat hij in zijn hoofd zijn patatten al aan het oogsten is dan wil ik delen in zijn boerengeluk.
Jammer genoeg nemen de groene vingers op de danspasjes nu de overhand. Mijn gedachten werden even donker als de lucht tijd om zijn tuin te verlaten. Als je meer dan twintig minuten aan het claxonneren bent omdat een uur echt wel lang genoeg is en er is geen response. Dan word mijn afkeer tegen de tuinwinkels bij elke toet groter. Elke aankoop meer betekent weer tien minuten minder per dag voor mij. Dit geeft me extra frustraties en ik wil niet langer de minuten aftellen tot jij van je plantjes gedag zeggen kan. Lieve schat je snapt toch dat ik nooit nog op jou wacht aan je tuinpracht!
Het schoot me plots op het paasdiner te binnen hoe een klein nazaatje mijn dag zou kunnen beter maken. Ik zou niet meer verplicht zijn om verhalen aan te horen waar ik niets van begrijp, noch de humor van inzie. Mijn spreekrepertoire zou ferm opgekrikt worden. Ik zou niet langer hoeven op te boksen tegen diegene die de luidste stem en de grappigste bewegingen heeft. Als het zover is gooi ik met plezier mijn handdoek in de ring. Het zacht gebreide konijntje zou ik in plaats van het honderd keer in mijn handen te wiegen, in de handjes van mijn oogappeltje geven. God wat wil ik graag mij onnozel met mijn nageslacht gedragen en lekker blijven in ons eigen wereldje in een taal en woorden die we beiden verstaan. Waar we beiden geen tandpastaglimlach hoeven te tonen of moeten wachten op een goede oneliner om eventjes in de spotlights te staan. Ja die deel ik zeer graag met jou wanneer je papa weer verhalen aan het vertellen is die je mama bijna vanbuiten kent. Wij creëren samen onze gespreksstof wel elke dag opnieuw een verhaaltje in ons groot leesboek bij. Jij geeft mij de vrijheid om te zijn die ik wil zijn en niet de beleefdste vorm ooit. Niemand moet ons plannetje weten het is ons geheimpje mijn toekomstig kleintje. De dag dat jij mij vergezelt zal geen enkel daad kunnen uitdrukken hoe dankbaar ik voor al jouw toekomstige verhaaltjes ben.
Mijn talent zit niet in mijn stem maar in mijn pen. Ik haal sterk uit en breng een hele concertzaal in verroering. In Word ben ik de baas en steel ik de show. De spotlights zijn op mijn letters en zinwendingen gericht. Bescheiden en klassevol bestorm ik de schrijversarena. Hier ervaar ik dezelfde kick als wanneer een DJ het dak eraf speelt. Ik zie al liefdevolle fistpumps uit de menigte opstijgen. Ik knijp mezelf in de arm droom ik nu of word mijn schrijftalent erkent. Zo wil ik dat mijn teksten worden verwerkt. Zo wil ik dat mijn teksten worden onthaald.
Mijn tekstjes moeten het lichtpunt zijn, de vrijdagavond waar iedereen naar uitkijkt. Een A4tje is mijn bandleider en begeleider van een aanstekelijk refrein. Ik verlang ernaar om passages maken die vragen om een bisnummer. Ik verheug me op de ontwikkeling van een verteltrant dat leest zoals een meeslepend boek dat moeilijk valt dicht te slaan. Iets wat smaakt naar meer en de nekharen doet oprijzen. Dat is wat ik wil bereiken. Mijn gedachten moeten mijn lezers opnieuw veerkracht geven. Ik wil hun mentor zijn, hun goede vriend zonder dat ze mijn plaats op het podium willen afsnoepen. Of mijn album mee bepalen en in mijn teksten snoeien. Ze zijn mijn publiek en mijn helden backstage. Ik kan het niet zonder hen en zij zijn de reden dat ik die duizenden regels schreef.
Zo een artieste wil ik zijn. Zo een entertainer wil ik worden. Ik wil dat mijn lezers mijn zielsinhoud aanschouwen en als het kan ook een beetje bewonderen. Bewonder en verwonder me zonder dat je mij vereeuwigd in marmer. Neen, ik blijf liever met mijn voeten op de grond en bouw met mijn schrijftijd liever mijn eigen prieeltje op. Dan loop ik niemand in de weg en kan ik nadenken over het verdere verloop van mijn repertoire in alle rust.
Elke dag verschijnt er nieuw tekstmateriaal voor mijn geestesoog. Op de meest onverwachte en onmogelijke momenten krijgt deze overvloed aan informatie betekenis. Verzin ik op majestueuze wijze een titeltje en komen mijn teksten tot leven. Wil ik aan mijn lezers mijn gedachten schenken zonder dat zij de préselecties meemaken. Graag zou ik willen dat ze vergeten waar ze zijn en als het kan eventjes wegdromen of zelf hun gedachtenmolen activeren.
Ik wil de artieste zijn die hen verrijkt. Want ze hebben geen idee wat voor vrijheid ze mij schenken. Dankzij hen heb ik een digitale spreekbuis van mijn gedachten. Hoef ik ze al typend niet meteen te begrijpen of ernaar te handelen. Ik hoef enkel mijn schrijfpodium te betreden om met mijn angsten af te rekenen. Een verbeten letterartieste die telkens herboren is na het schrijven van een nieuwe tekst. Dat is wat ik van mijn ingedrukte toetsen wens.
