|
.... en een goei gezondheid... hoeveel keer zeggen we dat zonder er bij stil te staan?
Pas als er zelf problemen zijn begin je in te zien dat dat eigelijk de mooiste wens is die je iemand kan doen. Wat ben je zonder eigelijk?
Een paar weken geleden is het hier fout beginnen lopen op vlak van gezondheid... big time fout beginnen lopen...
De kwaaltjes bleven aanslepen, tot een punt dat ik eigelijk niet anders kon dan verder te gaan...
Ik zie me nog zitten in de wachtzaal, totaal gestressseerd omdat ik toen al wist dat het nooit 'goed' kon zijn... Ik weet hoe ik mij voelde bij de dokter toen die het nieuws in mijn gezicht gooide... het nieuws op zich had ik voelen aankomen, maar het gevoel dat ik had van totaal alleen tegen de rest van de wereld te moeten opboksen vond ik het ergste... Ik zie me nog naar huis rijden, traantjes die over mijn wangen stroomden en die de pijn deden weg ebben...
De helse dagen erna, waar ik compleet in roes deed of er niets aan de hand was... en de slag toen ik in mijn bedje lag 's avonds... niet kunnen slapen door de zorgen, terwijl je benen aanvoelen alsof je een marathon gelopen hebt... In slaap vallen, wakker worden en voelen dat de uitputting er zit aan te komen...
Ondertussen heb ik met iemand gepraat, iemand die er ook heeft voorgestaan en mij verzekerd heeft dat het allemaal nog goed kan uitdraaien... binnen een paar weken hebben we uitsluitsel, en ondertussen proberen we lustig verder te doen of er niets aan de hand is, proberen we te blijven rechtstaan... we moeten wel, 3 kindjes verdienen de beste mama die er is.
de pijn valt ondertussen reuze mee, thank god voor pillen, maar het gevoel 'klein meisje tegen de wereld' neemt met de dag toe.. tijd om daar misschien eerst werk van te maken???
16-05-2009 om 09:16
geschreven door E. 
|
