Gisteravond
heb ik het hem gezegd. Van zodra hij thuis was, wist hij dat er iets aan de
hand was Misschien goed dat hij door had dat er iets was, anders had ik het
misschien weer uitgesteld en hem nooit de waarheid verteld
Al wenend
heb ik hem verteld wat er al weken en misschien zelfs maanden in mijn hoofd
rondspookte. Nadat ik mijn verhaal gedaan had, zat hij daar, emotieloos, totaal
anders dan ik mij had voorgesteld WOEDE, VERDRIET, alles had ik verwacht
behalve deze reactie. Zonder één woord te zeggen is hij vertrokken. Daar zat ik
dan, alleen in de zetel
Urenlang
heb ik daar gezeten, nagedacht over wat er nu verder moet gebeuren Ik heb
gewacht op hem, hopend dat hij toch iets zou zeggen, al was het maar om mij te
verwijten ofzo. Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen, hij is niet terug
gekomen
Ik moest vandaag gaan werken, daar was geen ontkomen aan, al had ik veel zin om
mij ziek te melden. Mijn collegas
hebben waarschijnlijk wel gemerkt dat er iets aan de hand was, maar ik was blij
dat ze niets zijn komen vragen. Ik had het immers toch niet kunnen uitleggen.
Zijn moeder
heeft deze namiddag gebeld, blijkbaar is hij daar gisteren opgedaagd. In
tegenstelling tot hem, had zij wel de nood om het ne keer te zeggen. Ik ben
er nog altijd niet goed van, maar ik ben natuurlijk diegene die het heeft
uitgemaakt en niet hij. Toch ben ik blij dat ze gebeld heeft en dat ik weet dat
hij bij haar is
Ik hoop dat
hij straks langs komt, zodat we toch nog even kunnen praten, zo wil ik deze
relatie niet beëindigen. 6 jaar is te lang om op zon manier uit elkaar te
gaan, ik wil dit hoofdstuk op een goede manier afsluiten!
Een nieuwe woning, een nieuwe leven als vrijgezel en een nieuwe blog... De ingrediënten voor een nieuwe start!
Ik heb er maanden over gedaan om uiteindelijk deze beslissing te nemen die heel mijn leven op zijn kop zal zetten. Maanden heb ik de pro's en de contra's afgewogen, ik kom maar tot één conclusie, ik wil en ik zal een nieuw leven beginnen en dit zonder hem...
Het was geen eenvoudige beslissing, gelukkig misschien... Het zou maar erg zijn dat je zonder enige twijfel een relatie van 6 jaar kunt weggooien. Toch weet ik dat ik deze beslissing zal nemen voor ons, vroeg of laat zal hij toch inzien dat het "wij" zijn eigenlijk meer "hij en zij" was. Naast elkaar leven i.p.v. met elkaar leven en constant verstikt voelen is iets waar het leven veel te kort voor is. Liefde is een werkwoord, maar het mag geen opgave zijn, het mag niet de energie uit je leven zuigen en het gevoel geven dat je een zombie bent.
Vandaar mijn beslissing, nu nog enkel meedelen aan hem...
