Onwijs op zoek

Ik vraag mezelf af wanneer men nou spreekt van die zogezegde burn-out. Of depressie. Of welke benamingen men ook allemaal heeft uitgevonden om die bepaalde fase te benoemen waarin we het allemaal gewoon eventjes niet meer weten.

Gewoon wanneer je denkt, dit is het, nu heb ik het gehad, je wil weglopen van alles maar toch steeds nog in je achterhoofd houdt, ach, we zullen nog maar wat doorzetten.. een dagje, of een weekje, wat waarschijnlijk uiteindelijk een maand wordt, en je gewoon hoopt dat het wel betert (wat het meestal niet doet). Of wanneer men gewoon effectief in mekaar stuikt eer iemand er aandacht aan schenkt?

15 weken en 5 dagen geleden werd ons zoontje geboren. Q. 3kg120, 51,5 cm, ter wereld gekomen op net geen 38 weken. Prachtig kindje. Rond gezichtje, zwarte haartjes rondom zijn hoofdje, donkere ogen, prachtbaby. Vergeet trouwens ook het gerampetamp van "iedere baby is mooi, er zijn geen lelijke kindjes". Jawel, dames en heren, er bestaan wel degelijk lelijke kinderen. Maar bon, zo was de onze dus niet. Hij was volmaakt, perfect. Nuja, in zoverre dit dan weer mogelijk is want.. "Niemand is perfect" (krijg je te horen wanneer de bevoegde instantie ontdekt dat je pasgeboren spruit zijn oortjes toevallig niet op 1 lijn staan), juist? Juist!

Ik ben bevallen met een keizersnede. Man wat een zware opgave! En ik maar van iedereen horen dat dat het soort bevalling was waar iedereen van droomde. Niet dus. Het was een week lang hel. Na 4 dagen had ik mentaal een inzinking omdat ik amper zelfstandig iets kon doen. Sommigen vinden dit misschien luxe. Ik dus niet. Ik kon amper mijn eigen baby'tje verzorgen! En ik dacht dat ik toen het ergste had gehad..

Vandaag, 15 weken en 5 dagen verder. Exact op 21u27 ben ik begonnen aan welgeteld een half uurtje tijd voor mezelf. Me-time. Ik heb een douche genomen. Sommigen denken nu, ok, douchen doen we elke dag, lekker alledaags en dus lekker saai waar niemand bij nadenkt. Fout!

Man wat heb ik hiervan genoten. En neen, dat bedoel ik niet op een erotische of perverse manier zoals er ook wel mensen rondlopen op deze planeet. Maar zoals ook ik nooit eerder erbij nadacht en nooit echt, echt genoot van een douche. Wel, ik kan je vertellen, het gevoel van het warme, stomende water op je gezicht, in je nek en hals, zachtjes stromend over je onderrug, tussen je benen, eindigend aan de toppen van je tenen. Wanneer je elke individuele druppel echt voelt, en die druppel in gedachte ook echt volgt in zijn weg over je lichaam terwijl je je ogen sluit. Dan geniet je pas van een douche!

Toch voel ik me vaak schuldig. Schuldig over vanalles en nog wat. Ik moet gaan werken, full-time, mijn man eveneens. We kloppen samen best wat uurtjes per week. Ons zoontje is zowat de enige die elke dag, een volledige dag naar de onthaalmoeder moet. En dit is maar 1 voorbeeld dat ik aanhaal..

Dan stel ik mezelf telkens opnieuw de vraag "ben ik hierom nu een slechte moeder? Of een slechte partner?". Misschien was ik gewoon niet gemaakt om moeder te worden, of was ik er niet klaar voor. Maar komaan, we vinden altijd wel smoesjes om het ouderschap uit te stellen als we dat willen. Ben je er ooit 100% volledig klaar voor? Wanneer is dat dan?

Had ik mijn kinderwens opzij moeten schuiven en me in de plaats daarvan misschien eerst moeten richten op een carrière ofzo (waar ik trouwens tot op heden nog steeds niet veel van terecht gebracht heb).

Ik kan soms zelfs niet meer genieten van een wandeling met de hond. Onze hond, Z., prachtige zwarte Chow Chow. Schat van een beestje. "Ga eens wandelen, ontspan je lekker van!" Lekker niet dus. Zelfs dit begint een hele opgave voor me te worden, waar ik me dan naderhand wederom om schaam, enja, zowaar schuldig om voel. Ik heb het gevoel dat ik altijd eerst van mijn oren moet maken tegen haar eer ze zich rechtzet om haar band aan te kunnen doen. Dat ik haar onderweg telkens moet nasleuren en dan maar weer eens tegen haar begin te mopperen over het feit dat ze maar niet wil volgen. Dan bedenk ik me.. dat ik eigenlijk gewoon mezelf zie. Ik weet dat een hond de energie van zijn baasje of begeleider op dat moment overneemt (want ja, ik volg Cesar Milan, je weet wel, de hondenfluisteraar, de man die alles aankan met hond totdat wij ditzelf proberen, welja, hij heeft gelijk hoor.)

Ik dacht telkens bij mezelf dat wij een ander soort hond hadden. Eentje dat gewoon lui was. Niet dus. Zoals ik haar moet nasleuren, zo sleur ik mezelf na. Ik denk wel dat ik aan het genieten ben van een wandeling of probeer dat toch.. Maar diep vanbinnen, heel eerlijk, is dat en zoveel meer me eigenlijk allemaal een beetje te veel. Zij is uiteindelijk maar ocharme een omstaander die gedoemd is om mijn energie over te nemen. En dan heb ik medelijden met haar.