Ik las net een eerste reactie op mijn blog, ergens deed dat wel deugd. Ik wilde het al opgeven om hier mijn verhaal toen, wie zou het überhaupt interesseren? Maar dit gaf me toch wel even de nodige boost, dank je, Daria! De voorbije twee dagen waren elkaars tegenpolen, toch wel.. Dinsdag dan wel niet erin geslaagd vroeger op te staan, maar heb me de hele dag zinvol kunnen bezighouden. Met mijn pup de stad ingewandeld (ter info: dit lukt nog erg moeizaam, hihi) en tussenstopje gemaakt bij de bibliotheek en wat winkeltjes in het centrum. Lekker gekookt voor mijn ventje, want maandag was dat er ocharme niet van gekomen. Tip: de vide van Aldi is niet lekker, haha. Volgens mijn vriend dan toch, zelf ben ik sinds enkele maanden vegetariër en kan mij die smaak al niet meer herinneren. 's Middags werd ik leuk verrast door een briefje van mijn vriend: "ik hou van je"... Zoiets kan je onmogelijk niet raken... Op dinsdagavond volg ik altijd les improvisatietheater. En hoewel ik dit supergraag doe, is het elke week een heuse strijd om op te dagen. Ik ben snel geneigd me op te sluiten en verplichtingen, afspraken af te zeggen... Ik weet niet waar het vandaan komt, maar het is er... Heb me uiteindelijk toch zover gekregen om te gaan en het was SUPER! Op een gegeven ogenblik deden we de oefening "doventolk", er wordt een sketch gespeeld en jij moet het gesprek in gebarentaal weergeven. Hilarische toestanden, en na mijn 'mini optreden' kreeg ik van de groep lovende commentaren. Dar deed zo een deugd! Ik word zo snel onzeker, maar dit gaf me weer zelfvertrouwen in overvloed.
Woensdag was dan weer heel andere koek. Op zich de dag leuk gestart met pup Monster in mijn armen in bed, zo vertederend! Me eindelijk op de strijk gestort, ons weekendje Amsterdam voorbereid, de opstart op mijn nieuwe job geregeld, wat TV gekeken, en een lekker badje genomen. Dat laatste doe ik haast nooit, teveel confrontatie met mezelf en vooral mijn lichaam. Maar het ging goed... Na mijn badje beslis ik mijn pup nog even uit te laten voor een plasje en daar liep het mis... Directe aanleiding was de buurvrouw die woest kwam aankloppen omdat Monsters pootjes in de gang op de pas gepoetste vloer stonden. Een boze aanmaning of ik dat snel wilde opkuisen. Ik was amper vijf seconden binnen en nog bezig Monsters pootjes af te drogen. Ik kreeg niet eens de tijd om op eigen initiatief alles op te kuisen. Nu ja, dit was enkel de druppel blijkbaar. Want plots kreeg ik allerlei verwijten naar mijn hoofd geslingerd, dat ik haar niet zou kunnen uitstaan, haar pestte, dat ik niet genoeg poets, teveel lawaai maak (voorbeeld: ik zou 's morgens extreem hard met de deuren slaan omdat ik jaloers ben dat zij altijd kan uitslapen en ik niet)... Te gek voor woorden... Ik doe altijd een babbeltje met haar en heb haar mijn pup als eerste getoond. Maar neen, wij sturen nooit een kaartje of kopen nooit een souveniertje, dus zij concludeert dat we haar niet kunnen uitstaan. Hmmmm... Zelfs mijn mama krijgt dit niet, misschien omdat ik niet zo materialistisch ben ingesteld... Nu ja, dat ik haar niet meer kan luchten, heeft ze sinds gisteren dan wel voor mekaar gekregen... Toen ik merkte dat er alleen onzin en onredelijke dingen werden verteld, ben ik naar binnen gegaan. Op de achtergrond leuke woorden, zoals "vuile trut" en "zwarte teef". Noooooit meegemaakt. Ik spreek over een vrouw van bijna vijftig, ikzelf ben er dertig... Het leek een ruzie op de lagere school. Gelukkig heb ik me niet verlaagd tot dat zielig niveau. Maar ook al ben je boos en in je recht, het kwetst zoiets... Ik beefde helemaal en heb de hele nacht liggen piekeren of ik wel echt niet lui en vuil ben... Ik geef toe, op sommige dagen eet je hier misschien best niet van de grond... Wat wil je met zijn vieren, waaronder twee huisdieren, op een klein appartement... Maar het is hier zeker netjes, georganiseerd. Vroeger verweet men mij een huis te hebben als een toonzaal, er was "te weinig leven" in. Nu krijg ik het andere uiterste op mijn brood. Sorry, ik raap niet elk blaadje op ons terras op en ik poets de ramen helaas niet elke week, sorry, ik heb een leven... Mijn dag was behoorlijk om zeep. Ben even gaan uitrazen bij de buren, die kennen haar kuren ook... Ons afspraakje bij een nicht die ook een teckel heeft, wou ik maar al te graag afzeggen, maar we zijn toch maar gegaan. Leuke babbel en afleiding gehad, zo schattig die hondjes samen! Ik had wel een glaasje sambuca nodig om even te kalmeren, heb het (flink zo) wel bij eentje gehouden. Eenmaal thuis gekomen begon het piekeren weer, en was de verleiding van drugs en slaappillen enorm groot. Mijn vriend overtuigde me dit niet te doen, wat haatte ik hem op dat moment... Maar achteraf ben ik hem natuurlijk dankbaar, ik zou zoooo boos geweest zijn op mezelf vandaag... Want dat zou die madam hiernaast absoluut niet waard geweest zijn.. Gelukkig valt de nieuwe roman die ik aan het lezen ben, op het eerste zicht goed mee, dus heb me daarop gestort en ben in slaap gesukkeld. Oké, om vijf uur was ik alweer wakker, maar dat is het ergste niet... Op dit moment is het half zeven donderdagochtend... Asjeblieft, laat vandaag geen dag worden in de zetel, met een dekentje en een eetbui... Volgende week maandag begin ik na erg lange tijd weer te werken, een terugval of herval kan nu echt niet! Goedemorgen iedereen, ik wens ook jullie een leuke dag! XXXXXX
Elke dag krijgt van mij een score, zo heb ik dat doorheen de jaren in therapie geleerd... Een score zegt natuurlijk alles, maar ook niets. Op bepaalde vlakken scoor je op een dag immers misschien 10/10 terwijl op andere vlakken je amper met je hakken over de sloot geraakt. Toch wil ik me er in mijn blog aan wagen, met als kernvraag: hoe tevreden ben ik over mezelf en mijn leventje vandaag? Want geluk draait volgens mij voor het grootste gedeelte om 'content zijn', tevreden zijn met wat je hebt en wat je (nog) niet hebt. Vandaag geef ik mezelf een nipte zeven. Een kleine maand geleden heb ik mijn laatste therapie beëindigd. Het oorspronkelijke plan hield in dat ik terug zou gaan lesgeven in mijn oude school, maar hoe dichter die startdatum naderde, hoe meer ik terug in een zinkend schip leek terecht te komen. Deze stress, gecombineerd met het minder fraaie idee drugs te gebruiken op nieuwjaarsnacht, maakte de eerste week van 2014 voor mij erg donker. Ik leek op enorm korte tijd weer te hervallen in eetbuien, braken, medicatie, drugs, depressieve gedachten, angsten. Ook mijn anders zo solide relatie met mijn soulmate lag onder vuur. Geen enkele job is dat volgens mij waard, en gezien ik andere jobs in het vooruitzicht had, durfde ik mijn ontslag te geven. Sindsdien gaat het beter met me. Het drong echter vandaag sterk door dat ik zo snel mogelijk weer aan de slag moet. Zojuist kreeg ik het goede nieuws dat ik snel kan starten als kantoorverantwoordelijke. Hoewel ik verdorie al zeer gewoon ben aan mijn luie leventje, kijk ik er wel naar uit me terug 'nuttig' te voelen, me weer 'normaal' te voelen, voorzover normaal zijn bestaat. Al sinds september 2012 heb ik geen constante tewerkstelling meer gekend: opname, werkhervatting, herval, opname, werkhervatting, herval, ... Vooral daarom is het belangrijk dat ik binnen mijn nieuwe uitdaging met een propere lei kan beginnen! Deze week meer nieuws nog daarover. Mijn ontevredenheid vandaag gaat vooral uit van het feit dat ik alsmaar langer en langer in bed blijf liggen. Minder uren wakker is gelijk aan minder uren gevecht met mezelf... Dat is zowat de filosofie erachter, en dat klinkt behoorlijk zielig terwijl ik dit onder woorden breng. "Voor wat en voor wie zou ik in hemelsnaam moeten opstaan?", denk ik dan. En ergens heb ik daar misschien een punt, maar tot elf uur uitslapen is er misschien toch wel licht over. Uitgeput word ik wakker, barstend van de hoofdpijn, ellendig en down door de schuldgevoelens en het gevoel een nietsnut te zijn. . Dit levert me uiteraard niks op. Vandaar mijn voornemen om vanaf morgen elke dag 30-45 minuten eerder op te staan, want wie weet moet ik aanstaande maandag alweer om zeven uur uit de veren... Help!!! Het moeilijkste punt voor mij is alleen zijn, me eenzaam en verlaten voelen. Ik heb twee superlieve huisdieren en een lieve vriend, en toch voel ik me zeer snel zeer alleen. Zeker nu ik geen job heb en soms dagenlang op mezelf ben aangewezen. Die ultieme en directe confrontatie met mezelf en vooral mijn criticus. Dagen zijn dan een ware battle. Me niet storten op de snoepkast, geen dutje doen nadat ik pas ben opgestaan, niet verdwalen in mijn piekergedachten, me blijven engageren om elke dag opnieuw mezelf, het huishouden en mijn diertjes te verzorgen, me niet overgeven aan mijn net-niet-doorgebroken shopverslaving, .. Zo ziet mijn dag er in een notendop uit, echt relaxed kan je dat niet noemen natuurlijk... Gelukkig ben ik op dat vlak, dankzij therapie, al in positieve zin gegroeid, want een drietal maanden geleden kon ik geen anderhalf uur alleen zijn zonder destructieve dingen te doen... Natuurlijk zijn er ook leuke momenten geweest vandaag: knuffelen met mijn diertjes, heerlijke douche, boekje lezen, wat opzoekwerk gedaan rond de mogelijke aankoop van een huisje, ... Maar het blijft soms verdomd moeilijk je daaraan op te trekken. Op naar een nieuwe dag, tot morgen! XXXXXX
Op een zoveelste slapeloze nacht kwam ik op het idee een blog te starten. Hoewel ik op dit domein nog een echt groentje ben, wil ik me er vanaf vandaag toch aan wagen. Voor al mijn lezers, maar ook een stuk voor mezelf. Dagboeken blijven ongelezen in mijn kast liggen. Terwijl ik zoveel te delen heb met mezelf en de rest van de wereld: waar ik vandaan kom, waar ik vandaag sta en waar ik precies heen wil... Herkenning en erkenning...
My pursuit of happiness
