het viel niet mee maar toen ik hem eenmaal had en bijna hijgend mijn naam zei, bleek het niet voor niets: het was kantoor die wilde melden dat mijn collega ziek was en dat haar vervanger onderweg was maar dat ze net pas gebeld was dus het kon nog wel even duren voordat ze er was.

Of ik het even redde alleen? me afvragend wat ze zouden doen als ik nee zei, zei ik natuurlijk dat het wel zou lukken en anders vroeg ik wel een ouder te blijven.

Ik had een goede band met de meeste ouders en die wilde best even blijven als ik het vroeg.

Terwijl ik aan het praten was zag ik dat er 2 kinderen elkaar te lijf wilde gaan met een auto en dat er een kindje aan het huilen was omdat mama dreigde weg te gaan dus ik verontschuldigde mij en hing snel op.

De vechtende jongens waren inmiddels al weer vriendjes en dus kon ik me concentreren op het huilende kind,moeder keek opgelucht toen ik het kind van haar overnam en ze wegkon.

Ik probeerde het kind af te leiden met een boekje en dat ging goed.

Ik zat inmiddels met 16 peuters in de kring toen mijn invalster kwam: een aardige meid die meteen met de kinderen ging praten en het allemaal goed oppakte.

Ze zong gezellig mee en probeerde de namen te onthouden maar dat zou lastig zijn in een ochtendje.

we gingen na de kring lekker even naar buiten en deden de dingen die we altijd deden in de ochtend.

dus ook...

Ik draag eigelijk nooit een echt pyama dus die heb ik ook niet maar een lekkere joggingbroek met een shirt met beertjes en daarover heen een badjas voldeed ook prima vond ik en dan mijn sloffen nog aan.Perfect, al zeg ik het zelf.

De kinderen en hun ouders vonden het indergeval geweldig en alhoewel het er waarschijnlijk  niet uitzag, voor de kinderen was de dag begonnen.

Ik wilde net bij de kinderen aan tafel gaan zitten toen ik heel zacht hoorde kloppen op het raam.

Ik zag daar een man en een vrouw staan met een klein jongetje.

Het regende pijpestelen en dus snelde ik naar de deur ,deed ik snel de deur open en liet ze binnen.

Toen ze de ergste nattigheid van zich af hadden geschud stak ik mijn hand uit en stelde mij voor.

Meteen zag ik de ietswat verbaasde gezichten bij het zien van mijn vreemde outfit.

Op dat moment besefte ik ook dat ik er best een beetje raar uitzag voor een peuterspeelzaaljuf...

ik begon te lachen en wees naar binnen naar de kinderen aan tafel, we hebben vandaag kerstontbijt en zijn allemaal in pyama!""

Dus de juffen ook zei ik er voor de zekerheid maar bij.

Ze keken naar binnen en zagen dat inderdaad de meeste kinderen in pyama waren gekomen en toen ze keken naar mijn collega die ook op

haar sloffen was gekomen keken ze toch ietswat opgelucht .

Helemaal toen ik zei dat ik er toch iets anders uitzie normaal gesproken.

Moeder zal wel gedacht hebben:"moet ik mijn kind bij haar achterlaten"?

Nadat we het misverstand uit de wereld hadden geholpen begon ik mijn verhaal te houden over de dagindeling.

Het Jongetje zou na de vakantie bij ons komen spelen en ze had een kaartje ontvangen met de uitnodiging om voor die tijd  

even te komen kijken.

Mijn collega had het jongetje inmiddels een lekker worstje aangeboden en al etende was hij lekker gaan spelen met wat auto"s,die nog op de grond lagen.

Moeder was alleenstaand en de man was de opa en die zou hem regelmatig komen halen en brengen en vandaar dat hij even meekwam.

Nadat ik alles had verteld en hun geen vragen meer hadden wilde moeder het jongetje weer meenemen maar daar dacht hij duidelijk anders over: hij wilde de autos niet meer loslaten.

na wat overredingskracht van moeder en de belofte dat hij na de vakantie weer met de autos mocht komen spelen ging hij toch mee.

Toen ik opa een hand gaf zei hij lachend"nou dan zie ik u na de vakantie wel in gewone kleding.."

Ik moest erom lachen en zei heel adrem:ïk hoop dat u mij dan wel herkent"?.

Daar moesten ze hard om lachen.

"Tot ziens en hele fijne dagen gewenst"en ze verdwenen weer in de regen.

Toen we alles weer hadden opgeruimd en hadden we nog een afscheidsfeestje en daarna kwamen de ouders alweer.

Eindelijk vakantie!

Pff wat een ochtend......

We zouden zo in de kring gaan toen we de deur hoorde.

Dat moest het nieuwe jongetje met zijn ouders zijn dus ik liep naar de tussendeur om ze te verwelkomen.

Op dat moment verscheen er een jongetje voor het raam van de tussendeur.

Hij had een guitig gezichtje en keek met een lachend gezicht naar mij, ik zwaaide even naar hem en in plaats van terugzwaaien verdween hij even om vervolgens met een heel boos gezicht terug te komen bij het raam.

Ik lachtte en deed de deur open :"Goedemorgen, welkom kom lekker binnen"zei ik tegen de ouders en tegen het jongetje dat inmiddels achter de benen van zijn vader nog steeds heel boos keek.

Ik keek hem lachend aan en zei:"Jij moet Dex zijn wat gezellig dat je er bent Dex, kom je even bij ons kijken?"

Zijn boze gezicht veranderde in een huilgezicht  en er liep zelfs een traan op zijn wang.

Ik besloot hem even met rust te laten en richtte mij tot de ouders.

De ouders waren niet heel uitbundig en terwijl ik mijn verhaal afstak zagen we de Dex het ineens heel erg naar zijn zin leek te hebben.

Hij was heel hard aan het rennen ,om de tafel heen, van de poppenhoek naar de bouwhoek en weer een rondje om de tafel heen.

De kinderen die aan de tafel aan het puzzelen waren, lieten de puzzel voor wat het was en keken met open mond naar het jongetje , er waren zelfs een paar kinderen die hem probeerde bij te houden maar die moesten na een paar minuten toch echt afhaken want het ging te vlug!

Mijn collega en ik keken elkaar verbaasd aan en omdat de ouders er eigelijk alleen maar om lachtte besloot mijn collega in te grijpen.

"Lieve Dex wil je stoppen met zo hard te rennen want ik ben bang dat je ergens tegen aan loopt en je dan mischien pijn doet".

Heel even leek Dex te stoppen en te luisteren naar wat mijn collega zei maar hij lachtte, keek toen weer boos en begon opnieuw te rennen van de poppenhoek naar de bouwhoek en weer terug.

Pas toen de vader hem tegenhield en zei dat het niet mocht stopte hij terwijl hij heel boos keek.

"Oke"zei hij en ging in een hoekje staan bij de kast met zijn rug naar ons toe en zijn armen over elkaar heen.

Alsof hij wist dat hij stout was geweest en vast in de hoek ging staan.

Met een pruilip keek hij ons aan.

Ik maakte mijn verhaal af en ondertussen had mijn collega het opruimliedje gezongen .

Tot mijn verbasing was Dex nu heel lief aan het opruimen terwijl hij het liedje probeerde te zingen, mijn collega zei tegen hem dat hij zo goed aan het helpen was en hij begon heel hard te lachen.

Hij kwam naar haar toe en deed zijn armpjes een beetje stuntelig om haar heen.

Toen rende hij weer weg.

Toen alle kinderen in de kring gingen zitten kwam Dex er gezellig bij zitten en luisterde aandachtig naar het liedje van de dagen.

De kinderen waarvan de naam werdt genoemd mochten een kunstje doen en bij ieder kunstje deed Dex het na tot hij zelf aan de beurt was , toen ging hij zitten met een boos gezicht.

Hij leek niet te begrijpen dat hij nu zelf mocht.

Mijn collega rende een rondje om de tafel en Dex dartelde gezellig mee.

Het was een leuk gezicht en later zouden we hem wel leren dat hij op zijn beurt moest wachten.

Na de kring gingen we buiten spelen maar inplaats van te gaan spelen ging hij op het bankje zitten.

Zijn ouders vonden het mooi geweest, ze wisten wat ze weten wilde en wij hadden een beeld gekregen van Dex.

De week erop zou hij echt komen en dan zouden we wel verder zien hoe het ging.

De ouders gaven aan dat ze benieuwd waren hoe het zou gaan als ze er niet bij waren.

Dex gaf ons allebei een wat stuntelige knuffel en toen ze uit beeld waren keken mijn collega en ik elkaar aan en dachten hetzelfde:

het is een leuk maar vreemd kereltje.....