Is het u ook al gebeurd dat praten met de partner, man of vrouw, op een woordenwisseling uitloopt, waarna jullie allebei met het onbestemde en onaangename gevoel blijven zitten niet begrepen te worden?

Je begrijpt me gewoon niet gaat over de spreek- of communicatiestijlen van mannen en vrouwen. Die spreken doorgaans op een verschillende manier, en dit leidt in het man-vrouwcontact regelmatig tot misverstanden. Deborah Tannen verklaart dit doordat beide seksen in een andere cultuur zijn opgegroeid. Jongens onder elkaar gedragen zich anders dan meisjes, en in hun spel en onderlinge omgang maken ze zich over andere dingen druk. Jongens zijn in de groep vooral gericht op het handhaven van een positie, vallen graag op en laten zich niet op de kop zitten. Hun onderlinge relaties hebben altijd een strijdaspect. Meisjes zoeken eerder naar overeenkomsten met elkaar, en naar contact. Ze hechten veel belang aan verbondenheid.

Dit heeft invloed op hoe en waarover mannen en vrouwen (met elkaar) spreken. Maar het beïnvloedt ook hoe ze zich gedragen tijdens een gesprek. En die gedragswijze blijft opvallend gelijk doorheen de ontwikkeling van jongens resp. meisjes.
Deborah Tannen: "Op elke leeftijd zitten meisjes en vrouwen dichter bij elkaar en kijken elkaar rechtstreeks aan. Op elke leeftijd zitten jongens en mannen schuin ten opzichte van elkaar - in een geval haast parallel aan elkaar - en kijken elkaar nooit recht in het gezicht. (...) De meisjes en vrouwen verankeren hun blik op elkaars gezicht en wenden af en toe hun blik af, terwijl de jongens en mannen hun blik op een ander punt in de kamer verankeren en af en toe een blik op elkaar werpen." (Je begrijpt me gewoon niet, p. 257)

Tannen heeft video-fragmenten uit sociaalpsychologisch onderzoek geanalyseerd. Maar wie de moeite neemt om mannen en vrouwen in gesprek te observeren, merkt het snel. Vrouwen houden oogcontact en kijken elkaar aan terwijl ze praten, mannen kijken langs de gesprekspartner heen of in de verte. Ook in het contact tussen een man en een vrouw valt dit op, tenzij de man amoureuze bedoelingen heeft. Een en ander valt te begrijpen vanuit de typische mannen-/vrouwencultuur.

Dit heeft wel heel belangrijke consequenties voor wie slechthorend is en afhankelijk van liplezen voor het (goed) verstaan van de gesprekspartner. Als je als slechthorende met een vrouw praat, onafhankelijk of je zelf man of vrouw bent, dan ervaar je meestal niet veel problemen, tenzij ze erg stil praat. Zij kijkt je nagenoeg altijd aan, en dus kan je makkelijk liplezen. Maar als je gesprekspartner een man is, heb je pech. Hij kijkt je bij voorkeur niet aan, en dus kan je zijn mondbeeld niet zien.

Plots ging me een licht op. De moeilijkheid om mannen te verstaan wordt doorgaans verklaard doordat hun stem lager is en minder zuiver. Dit zal zeker een rol spelen. Maar mannen zijn volgens mij ook moeilijker te volgen omdat ze je niet aankijken terwijl ze praten - tenzij ze voor een menigte oreren en je toevallig net voor hen staat of zit. Deze ervaring had ik in ieder geval al vaker als mannen mij te woord stonden in een winkel of dienstverlenend bedrijf. Mannen kijken weg van je of mompelen terwijl ze in een folder bladeren. Toen ik een nieuwe fiets ging kopen leek de fietsenhandelaar te praten voor een denkbeeldig publiek.

Deze 'ontdekking' heeft heel wat van mijn communicatieproblemen verhelderd. Wat ik - wellicht als vrouw - vanzelfsprekend verwachtte in een gesprek, bleek mijn man keer op keer niet op te brengen, alhoewel hij wist dat het zien van een mondbeeld voor mij belangrijk is. Voor mij was dat heel teleurstellend, want het leek alsof het hem onverschillig liet en hij niet de moeite wou doen. Maar hij begreep er waarschijnlijk niets van. Hij vond het vooral heel vervelend dat hij zo vaak moest herhalen, en had waarschijnlijk helemaal niet het gevoel iets verkeerd te doen.

Mannen moeten hun natuurlijke spreekstijl in het algemeen ingrijpender aanpassen aan de behoeften van een slechthorende (gespreks)partner dan vrouwen. De laatsten doen immers wat ze altijd al deden.
Zouden slechthorende vrouwen en mannen deze ervaringen herkennen? Ik ben benieuwd.

17-09-2008 om 00:00 geschreven door Minervaria  

Ongelijk kan ik hen niet geven, de vijf jongens die dit jaar afstudeerden in het laatste niet-gemengde jaar van het college te Melle. Dat het er beter was zonder meisjes, daarover zijn ze het eens. Ik ben de laatste om dit te betwisten.

Want jongens en meisjes gedijen in heel wat opzichten beter zonder elkaar. Logisch, het zijn twee verschillende soorten, en zeker in de adolescentie. Soorten bewegen zich liever in eigen kring. Het gezelschap van andere soorten wordt noodgedwongen geduld, op voorwaarde dat ze niet teveel last berokkenen, en enkel op prijs gesteld wanneer ze nuttig zijn. In de biologie wordt daarom onderscheid gemaakt tussen parasieten en symbionten.

Zo zie je vanaf het einde van de kleuterleeftijd tot diep in de adolescentie de jonge mens spontaan optrekken in groepjes en kliekjes van seksegenoten. Die hebben immers dezelfde ervaringswereld, die wel heel grondig verschilt van de andere sekse. Meisjes en jongens hebben verschillende interesses en vaardigheden, en kunnen zich daar veel beter mee vermeien in de eigen groep. Een overloper wordt in het beste geval geduld mits die naadloos kan aansluiten bij de cultuur van de andere groep. Zo mogen behendige meisjes even knikkeren bij de jongens en jongens vadertje spelen bij de meisjes.

In de periode waarin de hormonen zich gaan roeren, swingen de verschillen tussen jongens en meisjes de pan uit. En al trekken die hen als magneten tot elkaar aan, ze zorgen ook voor heel wat onrust in de keet. Net in die woelige tijden hebben jongeren seksegenoten nodig met wie ze hun verwarring over hun veranderende lichaam kunnen delen. Ze hebben behoefte aan geestgenoten, die een klankbord zijn en een spiegel voor hun ontluikende mannelijkheid en vrouwelijkheid. Daar kunnen ze plezier scheppen in elkaars nabijheid zonder kritische blikken van de andere sekse.

Om werkelijke interesse op te kunnen brengen voor de andere moet je immers eerst jezelf beter kennen. Die kennis doe je op in de vriendschap met gelijken. En waar vind je meer gelijken dan op school, waar je de meeste tijd samen doorbrengt? De luxe met vrienden of vriendinnen onder elkaar te kunnen zijn, zonder imagoproblemen bij het andere geslacht, is in onze hoogst gemengde maatschappij echter voor volwassenen al bijna niet meer weggelegd.

Want het ongedwongen gezelschap van seksegenoten is een genoegen en een noodzaak voor mensen. In gemengde groepen volwassenen zie je, zodra het formele gedeelte achter de rug is, zich spontaan mannen- en vrouwengroepjes vormen. Twee samen wandelende koppels splitsen zich als vanzelf in een mannen- en vrouwenduo, en de manier waarop zij zich met elkaar onderhouden is zo verschillend dat je inderdaad aan twee soorten zou gaan denken. In ontelbare samenlevingen is er een grote en warme onderlinge solidariteit en vriendschap tussen mannen resp. vrouwen. Vijftig jaar geleden was dat hier ook nog zo: er waren mannen- en vrouwenverenigingen, en daarin vonden de leden het comfort en de geruststelling van herkenbare omgangspatronen onder geestgenoten.

Maar in een steeds meer geseksualiseerde maatschappij zijn vooral mannenvriendschappen verdacht geworden. Vrouwen onder elkaar roepen minder argwaan op. Toch worden gescheiden activiteiten en evenementen als vrouwenzwemmen al evenzeer als not-done en zelfs bedreigend bestempeld. Toch kan ik me best voorstellen dat veel vrouwen liever zwemmen zonder voortdurend bedacht te moeten zijn op krachtpatserige mannen die het halve zwembad onder spatten. En zouden mannen het niet leuk vinden een uurtje te kunnen klieven zonder te moeten uitwijken voor de minder uitbundige vrouwen op hun baan?

Door jongeren moet er bovendien, behalve het wennen aan hun mannelijkheid of vrouwelijkheid, nog enorm veel aan ontwikkeling worden gedaan vooraleer er een beetje orde komt in de chaos. Heel wat van die ontwikkeling heeft met leren en onderwijs te maken. En ook daar worden de verschillen uitvergroot. Daar hebben de hormonen ook weer mee te maken, en hersenhelften.

Meisjes kunnen zich makkelijker aanpassen aan een schoolse omgeving, ze hebben een betere leerattitude dan jongens, ze zijn vroeger rijp, meer taalvaardig en twijfelen vlugger aan zichzelf.
Jongens laten hun inzet afhangen van hun positie in de jongensgroep, ze zijn meer geïnteresseerd en beter in ruimtelijke en wiskundige vakken, ze hebben meer zelfvertrouwen, en vragen en krijgen meer aandacht van de leerkracht. Dit gaat dan weer ten nadele van de meisjes, die zich gedeisd houden en laten overtroeven door de assertievere jongens. De leerprestaties van meisjes blijken in gemengde klassen minder goed te zijn. Zij zijn immers geneigd de eigen leerambities af te stemmen op die van de jongens. En die laten zich leiden door de groepsnorm: voor velen onder hen is studeren gewoon niet cool. 

Is het werkelijk noodzakelijk dat, met zo'n uiteenlopende ontwikkeling, jongens en meisjes samen in de klas zitten? Als onderwijs de kerntaak is van een school, zouden beide partijen dan niet beter af zijn in gescheiden klassen, zeker voor de vakken waarin de vereiste vaardigheden het meest uiteen lopen? Als men dan wil zorgen voor gelijke kansen, en per se wil vasthouden aan de school als afspiegeling van de maatschappelijke realiteit, zou men dat eventueel binnen een gemengde school kunnen realiseren.

Maar moet een school echt een afspiegeling zijn van de maatschappij? De school zou toch ook een plaats kunnen zijn, waar jongeren zich kunnen concentreren op wat er centraal moet staan: het verwerven van kennis en beroepsvaardigheden, en de vorming tot een doordacht kritische en zo mogelijk geëngageerde burger in de maatschappij.

Natuurlijk willen die vijf jongens hun eigen groep niet afvallen. En ze hebben ook niets tegen meisjes op zich, want ze hebben wel vriendinnen buiten de school. Maar toch kan ik hen niet helemaal ongelijk geven. Meisjes zorgen inderdaad voor onrust.


© Minervaria 29 juni 2007

30-06-2007 om 00:00 geschreven door Minervaria  

Voorzichtig klonk de vraag: “Wat doe jij met moederdag?” Dit was duidelijk geen enthousiastelinge. Voor haar werd het een treurige bedoening. Ze kon haar teleurstelling nauwelijks verbergen: uithuizige sportmannen en ’s avonds een bezoekje aan de eigen moeder.

Moeders, en bij uitbreiding alle vrouwen, worden nog steeds en overal geacht zonder morren, en met liefde, voor anderen te zorgen en zich aan hun wensen aan te passen. De druk is groot om aan die verwachtingen te voldoen. Vrouwen die om welke reden dan ook niet aan dat zorgzame ideaalbeeld beantwoorden, worden snel als ontaarde moeders, egoïstische krengen en bitches bestempeld.

Zelfs in tijden met moderne mannen nemen geëmancipeerde vrouwen vaak als vanzelfsprekend het leeuwendeel van de huiselijke en zorgende taken op zich.

Op moederdag worden ze – als het goed gaat - voor al dat redderen bedacht met een cadeau. Tegenwoordig zijn wafelijzers not-done, en krijgt moeder de vrouw een geschenk voor haarzelf, dat ze eigenlijk zelf ook kon kopen. Geen haar op het hoofd van de schenkers echter dat eraan denkt om, tenminste op de dag zelf, een paar van die weinig inspirerende en vreugdeloze taken over te nemen.

Op moederdag staan de meeste vrouwen zelf achter het fornuis, en lopen ze net als anders het hele huis rond om iedereen aan tafel te krijgen. Moederdag valt bovendien op een zondag, en dan wordt er in de meeste huishoudens toch al niet gepoetst.

Het is de meeste meisjes al heel vroeg voorgeleefd, ingelepeld en ingepeperd: vrouwen dienen altijd klaar te staan voor anderen. En met hun grotere empathische vermogen gaan zij ervan uit dat die anderen, mannen en kinderen, dit ook zien en erg appreciëren.

Niets van, echter. Die vinden het doodnormaal dat iemand hun sokken en onderbroeken van de grond opraapt, hun kleren klaar legt, hun rommel opruimt en hun boterhammen smeert om naar school of werk mee te nemen. Zelfs de eigen moeder vindt het vaak vanzelfsprekend dat haar dochter zich voor haar uitslooft.

Na enige tijd is het dan ook allemaal zo teleurstellend. Dit ondankbare bestaan hadden ze niet verwacht, ze hadden het zich helemaal anders voorgesteld.

Natuurlijk moet er worden gezorgd voor mensen die het niet alleen af kunnen: voor jonge kinderen, zieke en gehandicapte mensen, voor hulpbehoevende ouderen. Het zal wel in de orde der natuur liggen dat vrouwen daar over het algemeen beter in zijn. Daarvoor zou best veel meer maatschappelijke erkenning mogen gegeven worden. En er bestaat ook nog zoiets als een taakverdeling die het leven in gemeenschappen aangenaam maakt.

Maar wie voor zichzelf kan zorgen zou dat ook moeten doen. Daar moeten vrouwen en moeders niet voor opdraaien.

Waarom gaan vrouwen niet in algemene staking?

Af en toe doet een zeldzame vrouw zo’n oproep tot haar lotgenoten. Maar net als moederdag belandt dit initiatief daarna in de vergeetput en herneemt iedereen zijn gewone dagelijkse doen.

Want “ieder nadeel hep se foordeel”, en elke ziekte brengt ook winst mee. Al dat beredderen levert vrouwen immers een niet te onderschatten en ondubbelzinnige machtspositie op. Veel mannen die zichzelf heel belangrijk achten, zijn reddeloos verloren zonder een vrouw die de minder interessante maar levensnoodzakelijke kantjes van hun leven regelt.  

Door hun niet aflatende zorg hebben vrouwen een enorme impact op de levens van anderen. Vrouwen delen daardoor, veel meer dan ze zich bewust zijn, de lakens uit in het gezin. ‘Moeders wil is wet’, en daar zit duidelijk, maar jammer genoeg, veel stil genot achter.

Al te redderende vrouwen maken bovendien hulpeloze broekjes van hun zonen en zadelen dochters, die ook iets voor zichzelf willen, op met schuldgevoelens. Zij houden daarmee hun hele kroost in bedwang, krijgen aldus het gevoel nodig en belangrijk te zijn en rekenen zo op eeuwige dankbaarheid. Dat dit rekensommetje weleens niet uitkomt, breekt hen later dan zuur op.

Vrouwen die klagen over hun sloofjesrol, moeten dus ook goed bedenken dat ze die weliswaar niet bewust hebben gekozen, maar ze wel zelf in stand houden én er ook de voordelen van opstrijken.

Als ze deze toestand willen doorbreken, zullen ze moeten aanvaarden dat de dingen niet altijd gebeuren zoals zij ze geregeld willen zien. Want wie een evenwichtiger taakverdeling wil, moet ermee kunnen leven dat hij het niet helemaal voor het zeggen heeft.

Wie anderen wil veranderen, begint immers best met zichzelf.

©  Minervaria, 13 mei 2007

13-05-2007 om 09:19 geschreven door Minervaria  

De lente kriebelt, de zomer lonkt, de zon schijnt en buiten wordt het weer warm.
Luchtige bloesjes, fleurige T-shirts en topjes, beenonthullende shorts en rokken worden opgediept en aangeschaft. Binnenkort zijn ook de badpakken en bikini’s aan de orde. Alles wat gedurende de donkere wintermaanden veilig en wel verdoezeld kon worden, staat nu weer onbeschaamd te kijk .

Er moet dus in sneltempo gesleuteld worden. Want de kritische waarnemer wil, als we de deskundigen mogen geloven, liever niet blootgesteld worden aan behaarde, gebobbelde en uitpuilende lichaamsdelen.
Het zijn gouden tijden voor de cosmetische industrie. En de damesbladen doen, gesteund door veelbelovende en weinig verhullende kiekjes van gestroomlijnde modellen, om het hardst hun best om hun hoogsteigen succesvolle afslankplan aan de vrouw te brengen.

Geheel in lijn met het afvaladagio “meer bewegen, minder eten”, krijgt daarin een bewegingsprogramma altijd een vaste plaats. Daarin worden eenvoudige en vooral gemakkelijke oefeningetjes voor stevige bil- borst- en buikspieren aangeboden, die een strak lichaam moeten bewerkstelligen en het overtollige vet doen wegsmelten.
Aan een stevig fitnessprogramma waagt de redactie zich liever niet, want dit is net wat veel vrouwen al jaren geleden hebben opgegeven, wegens tijdrovend en te inspannend.

Over bewegen is men in deze plannen echter snel uitgepraat. Je hoeft immers geen genie te zijn om te beseffen dat alleen gedegen lichamelijke activiteit zoals geregeld flink stappen, fietsen, baantjes trekken in het zwembad en stevig sporten baat kunnen brengen. Die slappe oefeningetjes leveren uiteindelijk niet meer op dan het idee toch iets uitgevoerd te hebben.

Het tweede luik daarentegen, dat over het eten, krijgt dan weer wel ontzettend veel aandacht. De damesbladen staan vol met onweerstaanbare recepten. Een volslagen leek terzake krijgt hier de onmiskenbare indruk dat afslanken eigenlijk berust op “minder bewegen, meer eten”.

Een verre vriend, die vrouwen vreemde buitenaardse wezens noemt en met hen derhalve gecompliceerde relaties onderhoudt, heeft een poos activiteiten ontplooid in de slankheidsbusiness. Zijn eenvoudig programma kon met enige moeite op een A4-tje geperst worden. Voor de volte en de versiering voegde hij er nog wat recepten bij. Maar voor die schamele bijlagen, die hij niet eens zelf had uitgevonden, bleek meer belangstelling te bestaan dan voor zijn zorgvuldig uitgekiend programmaatje. De dames vroegen hem de oren van het hoofd over hoeveelheden en combinaties. En wat hem nog meer verbaasde was de onverdroten ijver waarmee zij zelf steeds weer nieuwe heerlijke recepten aandroegen. Op de duur geleek zijn project meer een kookcursus dan een afvalplan.

Ieder damesblad dat zichzelf respecteert biedt wekelijks minstens vijf nieuwe recepten aan, en elke week een themarubriek. In de winter gaat het om lekkere vullende stoofschotels of dampende eenpansgerechten, in de lente en zomer krijg je een keur aan frisse salades en voedzame rauwkost. Dit jaar staat de pompelmoes in de schijnwerper. Die zou, als het om lijnen gaat, nog sterker werken dan de ananas.

Want vrouwen hebben iets met recepten. Mijn moeder had verschillende schoolschriftjes vol, wij werken al met ringmappen. Tegenwoordig worden er heelder weblogs en ontelbare websites over opgezet. Een eenvoudige zoekvraag op Google leverde alleen al in het Nederlands 2.360.000 pagina’s op, en over het gehele internet liefst 7 miljoen!

Voedsel staat immers symbool voor zorgzaamheid en vriendschap. Als mensen om welke reden dan ook samen komen, beginnen vrouwen onmiddellijk aan een lekker hapje eten te denken. We wisselen met duidelijk zichtbaar genoegen onweerstaanbare recepten uit, en geven elkaar menige kooksuggestie. Zelfs een notoire feministe als de schrijfster Renate Dorrestein, die men toch zeker niet van tuttigheid kan verdenken, heeft in haar militante periode een boek geschreven waarbij het verhaal helemaal draait rond delicieuze recepten voor gebak. Bij elke stressvolle gebeurtenis stuift daar de bloem in het rond, hangt de boter aan het plafond en worden ettelijke bakvormen gevuld met de meest onwaarschijnlijke deegmengsels. Ik ken iemand, die haar heerlijkste maaltijden tevoorschijn tovert wanneer ze zelf ziedend is.

Afslankrecepten, ze zijn onmisbaar. Niet echt om af te slanken, al wil het wel eens helpen. Vaak worden ze echter niet eens uitgeprobeerd. Maar het idee alleen al helpt om de stress van de slankheidsrage het hoofd te bieden. En ze zijn de materialisatie van zorg en samenhorigheid binnen de hele vrouwelijke gemeenschap.

Dames, zorg voor jezelf, eet je slank!


© Minervaria 25 april 2007

25-04-2007 om 00:00 geschreven door Minervaria  

Aan het tafeltje tegenover mij ging het er levendig aan toe. Twee stellen zaten druk met elkaar te praten. Er werd ook heel wat af gelachen. Ze waren nog jong, ik schat halverwege de twintig. Plots, als op bevel, stonden de twee dames op, grepen hun handtas beet, en begaven zich gezamenlijk in dezelfde richting. De jongemannen bleven er doodgemoedereerd onder. Een alarmsituatie kon het dus niet zijn. Ik wist het meteen: ze gingen naar het toilet.

Onmiddellijk voelde ik me met de jongedames verbonden. Want in duo ‘gaan’ heeft niets te maken met puur fysiologische aandrang. Het zou best kunnen dat ze thuis op nagenoeg hetzelfde moment allebei nog eens waren geweest, en dat hun metabolisme synchroon loopt. Maar met dergelijke simpele verklaringen kom je nergens in het geval van de gezamenlijke sanitaire verrichtingen. Want hetzelfde fenomeen doet zich overal voor, in alle culturen. En het zou toch wel erg toevallig zijn, mochten al die vrouwen, die met zijn tweetjes of drietjes aan toiletbezoek doen, aan beide voorwaarden voldoen.

Bijna niemand staat er echt bij stil, maar samen ‘moeten’ verdient eigenlijk ons respect. Want het gaat in wezen over de spreekwoordelijke vrouwelijke solidariteit. En die stamt uit oeroude tijden, miljoenen jaren geleden, toen we nog in de bomen leefden. Het sanitaire duo of trio zou ook zijn waargenomen bij onze naaste verwanten, de chimpansees en de bonobo’s. Bij deze mensapen is solidariteit onder vrouwen bijna letterlijk van levensbelang. Voor jager-verzamelaars, zoals de mens in het stenen tijdperk, geldt dat evenzeer.

Want in de vrije natuur zijn vrouwen kwetsbaar als ze aan sanitair doen. Dan is een vriendin, die een oogje in het zeil houdt en ongewenste bezoekers zoals gevaarlijke dieren afschrikt, toch zeer welkom. Weten onze hersenen veel! Ze stammen uit die oertijd en evolutie werkt zeer langzaam. Dus gedragen wij ons alsof er nog geen toilethokjes bestaan.

Die vriendinnendienst strekt zich uit van het verlenen van praktische bijstand tot het bijhouden van de kinderen. Een vrouw had in die oertijd nagenoeg altijd een paar kinderen bij zich. Die droeg en zeulde ze overal met zich mee. Dus ging er iemand mee om op het kroost te passen terwijl moeder haar behoefte deed. Nu nog voert thuis menige jonge moeder op het toilet conversaties met een jengelende of taterende peuter in de deuropening. Het was in die tijd zo’n gewoonte van me geworden om de deur open te laten staan, dat ik mij er regelmatig op betrapte ze niet te sluiten ook als er bezoek was.

En terwijl je elkaar een dienst bewees als oppas en schildwacht, werd er natuurlijk ook heel wat afgepraat. Het delen van strategische weetjes en nieuwtjes is immers essentieel voor het onderhouden van een sociaal netwerk. Als je een vrouw bent heb je het zeker ook al meegemaakt in een openbaar toilet. Elk in het eigen hokje zitten ze lekker gezellig te kletsen. Dan sta je daar te springen van het ene been op het andere, doe je het haast in je broek. Maar vrouwen begrijpen elkaar, en beginnen slechts op de deur te bonzen als ze ten einde raad zijn en de wanhoop nabij. Je ziet ons dan ook elke vakantie lijdzaam en uitermate tolerant in lange rijen aanschuiven op de parkings van de autowegen.

Die vrouwelijke solidariteit zit er stevig in gebakken. Het is een machtig fenomeen, dat het zelfs klaarspeelt de maandelijkse cyclus gelijk te doen lopen bij vrouwen die gedurende een lange periode het dagelijkse leven delen.

We leven in een maatschappij waar nagenoeg alles in het teken staat van concurrentie en rivaliteit en iedereen voor zichzelf behoort op te komen. Zonder solidariteit echter waren de Afrikaanse Eva en haar kinderen misschien wel opgepeuzeld door een leeuw terwijl ze haar behoefte deed. Dan werd er niet eens over competitiviteit gespróken, want dan was de mensheid er gewoon nooit geweest.

Het duurde wat met die afwezige vrouwen. De jongemannen zaten elkaar wat wezenloos aan te kijken. Ze waren al lang uitgepraat. Een van hen stond op en ging ook maar eens dezelfde richting uit. Toen hij terug kwam, waren de dames er net ook weer.  Ze bestelden nog een drankje en babbelden met zijn vieren lustig verder.

© Minervaria 7 april 2007

07-04-2007 om 00:00 geschreven door Minervaria  

Al is het pas lente geworden, toch gaat vandaag de zomertijd weer in. Dat wordt weer een week balen, elke avond het gevoel dat ik nog niet moe ben als het bedtijd is, en ’s morgens met een houten kop uit bed omdat ik pas halverwege de nacht de slaap kon vatten. Straks kan ik wéér de ronde van het huis doen om alle klokken een uur achteruit te zetten.

Ieder jaar vraag ik me af waarvoor dat wel goed mag zijn. Dertig jaar geleden, in volle oliecrisis, werd met luide trom verkondigd dat het ons een gigantische energiebesparing zou opleveren. Daar zijn echter nooit serieuze studies over gedaan, en de schaarse onderzoeken dienaangaande tonen aan dat het niet meer dan een nuloperatie is. Wat ’s avonds minder wordt verbruikt, wordt dan weer in de vroege ochtend uitgegeven. In de ochtendspits wordt weer met licht gereden, en er is meer kans op mist en hiermee samenhangende ongevallen.

Recent werd het idee geopperd om de overgang naar de zomertijd midden in de week te laten vallen. Mensen zouden dan een uur vroeger naar bed gaan, ’s morgens een uurtje vroeger wakker worden en uitgeslapen op kantoor verschijnen. Nu komen velen op maandag versuft op hun werk, omdat ze een uur te vroeg hebben moeten opstaan. In het weekend denk je er immers niet aan een uurtje vroeger naar bed gaan want je kan toch uitslapen. Dit is echter toch enkel een pleister op een houten been?

Waarom die zomertijd moet blijven wordt niet eens bevraagd. Is het niet absurd dat nagenoeg heel West-Europa een half jaar lang leeft in de Oost-Europese tijd? De hele lente en zomer, en een deel van de herfst lopen wij liefst 2 uur voor op de werkelijke zonnetijd. De zon staat in Helsinki, Kiev en Boekarest op hetzelfde tijdstip ongeveer even hoog, maar bij ons is dat pas twee uur later het geval. Toch doen wij in de zomer alsof we in Kiev wonen, en houden wij onze middagpauze halverwege de voormiddag. En bij Pointe du Raz, de meest westelijke punt van Bretagne, openen de toeristen straks hun lunchbox als het eigenlijk nog maar 9 uur in de morgen is. Want daar scheelt het zelfs ruim 3 zonne-uren.

We worden zoet gehouden met een uurtje langer licht, maar in werkelijkheid zijn we een uur kwijt. Twee uur wordt immers drie uur. Voor de meeste mensen werkt dit hoogst verwarrend. Het geeft de indruk dat je er een uur bij krijgt, en het vraagt enig denkwerk voor je je realiseert dat dit betekent dat je op vrijdag nog om 7 uur opstond, maar de maandag daarop om 6 uur uit bed moet. Dat je eet wanneer je nog geen honger hebt, gaat slapen als je nog niet moe bent en moet opstaan als je nog niet uitgeslapen bent. De eerste dagen na de verandering vertaalt zich dat gewoonlijk in humeurige ouders, vervelende kinderen, duffe werknemers en een verhoogde ongevallenfrequentie in de ochtendspits.

Ouders krijgen ’s avonds hun kinderen niet in bed, omdat ze nog niet moe zijn en het nog niet donker is. ’s Morgens is het een heksentoer om die koters behoorlijk wakker te krijgen en op tijd op school af te leveren. Boeren krijgen last met hun koeien, die nog nooit van uurwerken hebben gehoord en dus lang- en breeduit melk blijven geven conform de stand van de zon. Want mensen en dieren leven niet op het uurwerk maar op de biologische klok.

Ik snap het niet. Iedereen verliest een uur weekend, en niemand die protesteert. Probeer dat eens met het loon van een uur werk, en je krijgt heel Europa op je dak.
En dacht je dat je dat uur weer wint als goed zes maanden later de wintertijd ingaat? Welnee, we krijgen alleen terug wat ze ons al hadden afgepakt. Want dat uur hadden we toch al, toen dat gekke idee van de zomertijd ingang kreeg. De zogenaamde wintertijd klopt bovendien ook al niet, omdat ze geldt voor Warschau en Berlijn, maar niet voor Brussel en Amsterdam.

Waarom neemt iedereen dat zomaar aan? Goed 10 jaar geleden werd de uursverandering op alle media met grote trom aangekondigd, burgers werd haarfijn uit de doeken gedaan hoe en wanneer ze hun talloze klokken moesten verzetten. Nu kraait daar geen haan meer naar. In de kranten wordt het nauwelijks vermeld.
Zelfs mijn computer heeft zich op zondagochtend al aangepast. Het enige wat mij gevraagd wordt is of ik met de wijziging instem. Net alsof ik nog iets in de pap te brokken heb. Met welke klok zal ik dan maar beginnen?

© Minervaria 25 maart 2007

25-03-2007 om 00:00 geschreven door Minervaria  

Mannen zijn stressbestendiger dan vrouwen. Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld. Zover hadden ze mij toch gekregen, de gehaaide persjongens.

Waarover gaat het? Het onderzoeksbureau Lifeguard heeft de jaarlijkse Nederlandse Bedrijfsgezondheidsindex bepaald. Die BGI geeft de gemiddelde gezondheid in Nederlandse bedrijven, en die geeft dan weer inzicht in de gezondheid en inzetbaarheid van de Nederlandse bevolking. Dit jaar focuste men op de verschillen tussen mannen en vrouwen. Het onderzoeksbureau ondervroeg daarvoor 4000 werknemers in 39 bedrijven. De conclusies luiden dat vrouwen fitter zijn, en gezonder leven, maar mannen zouden beter omgaan met stress.

Laat me niet lachen! Want als één van beide geslachten stressbestendiger moet zijn, dan al zeker niet de mannen. Bovendien stelt zich de vraag wat ‘beter’ wel moet inhouden. Dus loont het de moeite om dit van dichterbij te bekijken.

Eerste vraag is waarop de onderzoekers hun conclusies hebben gebaseerd. Wat blijkt? Men heeft het die werknemers gewoon met zoveel woorden gevraagd. Het onderzoek is niet meer dan een weergave van hoe mannen en vrouwen zichzelf zien. Het komt er dus op neer dat meer mannen dan vrouwen zeggen dat ze moeilijke situaties op hun werk goed aankunnen.

Nu is het klaar als een klontje dat het wel héél erg moet zijn vooraleer een man bekent dat iets hem moeilijk afgaat. Ik ken er zo een paar die nog liever dood vallen dan toegeven dat ze een probleem hebben. Hoe is het te verklaren dat mannen niet of veel te laat hulp zoeken voor hun kwalen allerhande? En wat doet een man die de weg zelf niet vindt? Hij rijdt nog liever uren rondjes dan het te moeten vragen en dus bekennen dat hij het niet weet.

Stel bovendien een man de vraag of hij iets kan of goed is in iets, en hij verklaart zich stante pede expert in de materie. Vooral als er status mee gemoeid is. Luiers verwisselen hoort daar niet bij. Mannen overschatten systematisch zichzelf en hun kunnen, en dat begint al heel vroeg. Kleuters overroepen elkaar, schooljongens zeulen zich een ongeluk met boomstammen die ze met moeite kunnen optillen, studenten zijn overtuigd dat ze met glans zullen slagen na een nachtje doorblokken op een cursus die ze alleen kennen van de omslag, overmoedige jongelui nemen bij hun allereerste autorit meteen maar die scherpe bocht aan 100 per uur.

Enorm veel mannen blazen zichzelf regelmatig op tot springens toe. Als ze achteraf de verwachtingen niet kunnen inlossen, ligt het steevast aan anderen of omstandigheden. U denkt dat ik bluf? Nee hoor, dit is allang ondubbelzinnig vastgesteld in streng gecontroleerde experimenten. Externe punitiviteit wordt het in de psychologie genoemd: men schuift de schuld voor een mislukking op iets of iemand anders om zelf ongeschonden uit het debacle te komen. Al eens een man gehoord die de weg kwijt is?
Gezichtsverlies is voor veel mannen immers nog erger dan de dood, ze zijn dit dus aan zichzelf verplicht.

Volgens het bewuste onderzoek pakken mannen hun problemen ook actiever en doelgerichter aan. Dat zal wel. Op het werk houden actief en doelgericht voornamelijk in dat mannen nauwelijks geneigd zijn te luisteren en obstinaat hun eigen zin doordrijven, inderdaad recht op het doel af. Hoe hoger in de bedrijfshiërarchie, hoe vaker het gebeurt.

En het had natuurlijk ook de moeite geloond – maar dat was er waarschijnlijk teveel aan voor de pientere journalisten – om even stil te staan bij het verschijnsel stress. Stress is immers eenvoudig gesteld de uitkomst van wat iemand te verwerken krijgt (draaglast) gedeeld door wat ie aan kan (draagkracht). Stressbestendigheid zit aan de kant van de draagkracht. Van twee mensen met dezelfde draagkracht kan de ene goed overleven met een redelijke draaglast, terwijl de andere eronder door gaat omdat hij teveel moet torsen.

Wat men gemeten heeft, en dan nog alleen maar de perceptie ervan, is slechts de ene kant van de medaille. Men geeft dus de indruk alsof de draagkracht van mannen in absolute termen groter is dan die van vrouwen. Bekijk je het plaatje van de andere kant, dan valt makkelijk in te zien dat de draaglast voor vrouwen behoorlijk zwaarder is dan voor mannen.

Hoeveel mannen nemen naast hun werk ook nog de zorg op voor de organisatie van het gezin? Het zit op de bank en het zapt. Het boek van Yvonne Kronenberg is nog lang niet gedateerd, ook niet in een tijd waarin de zogenaamd moderne man zijn intrede deed.
Vrouwen blijven immers het leeuwendeel opnemen van de zorg voor kinderen en huishouden, en in het beste geval steekt hun man een handje toe. Waarvoor hij vaak instructies moet krijgen, maar ze niet aanvaardt omdat hij het immers allemaal al weet en zich niets laat gezeggen, en al zeker niet door een vrouw. Van alle alleenstaande ouders is meer dan 90% vrouw. En van vrouwen met én zonder gezin wordt verwacht dat zij de familiale honneurs wel zullen waarnemen annex de eventuele zorg voor hulpbehoevende ouders.

Komen we nu aan het hoofdstuk beter omgaan met stress. Volgens het onderzoek zouden mannen beduidend meer alcohol drinken dan vrouwen. Dat nieuws is helemaal niet wereldschokkend. Maar alcoholgebruik, vooral excessief, is volgens talrijk ander onderzoek echter vaak een reactie op stress. Verder is er een nauw verband tussen stress en agressie: agressie is ruw gezegd een reactie op stress. Mensen worden vaak woedend als ze gespannen en angstig zijn: als zoon of dochterlief niet op tijd thuis is, als de file niet opschiet, als de kinderen je al de hele tijd aan je oren zeuren.

Mannen nemen in nagenoeg elke samenleving ruim 80 procent van de criminaliteit voor hun rekening, evenveel stalkers zijn mannen. Ongeveer 92 procent van alle verkeersovertredingen wordt gepleegd door mannen. Mannen zitten 16 keer vaker met alcohol op achter het stuur dan vrouwen. Ongeveer 80 procent van de zware verkeersongevallen wordt door mannen veroorzaakt. Vrouwenmishandeling en kindermisbruik worden voornamelijk op het conto van mannen geschreven.
Stressbestendiger? Beter omgaan met stress? Meer overlast, ja, misschien niet op het werk maar wel voor de maatschappij.

Alcoholisme, criminaliteit, agressie en geweld gelden gelukkig slechts voor een minderheid van de mannen. Want het onderzoek van Lifeguard gaat ook nog voorbij aan iets zeer wezenlijks, namelijk dat ieder mens een unieke combinatie is van zeer uiteenlopende eigenschappen. Zo’n onderzoek dat mensen etiketteert op basis van hun geslacht werkt discriminatie en stereotypen in de hand. Ook de pers, niet gehinderd door enig gevoel voor nuance en belust op spektakel, doet duchtig mee. Waarmee ze toont zich weer eens niet bewust te zijn van haar grote verantwoordelijkheid.

Want de meeste mensen lezen alleen de koppen in de krant, en de helft van hen zien hun vooroordelen dan ook weer dik bevestigd. Zie je wel dat vrouwen beter thuis blijven bij de kakluiers en de kinderen? Moeten wij dan ook nog opdraaien voor die geldverslindende crèches, waar kinderen opgroeien voor galg en rad? Kan het anders dan dat al die vrouwen, die zo nodig uit werken moeten gaan, depressief worden en aan de Prozac gaan?
Maar dat is nog niet eens het ergste.

Het speelt in de kaart van politiek rechts, dat zich graag beroept op zogenaamd natuurlijke (on)geschiktheden om groepen mensen bevoordelen of uit te sluiten. En het is koren op de molen van veel bedrijven, die vrouwen liever in ondergeschikte en deeltijdse jobs zien aan een loon dat 15 tot 20 % lager ligt dan dat van mannen. Want vrouwen mogen dan wel gezonder zijn, ze zijn minder inzetbaar. Ze kunnen immers zwanger worden, hun kinderen kunnen ziek worden, ze worden iedere maand ongesteld en nu heten ze ook al minder stressbestendig.
En dat is helemaal erg!


© Minervaria 19.03.07

20-03-2007 om 00:00 geschreven door Minervaria  

Het werd hoog tijd dat iemand het eens behoorlijk uitvlooide. 
De Amerikaanse professor Eric Abrahamsson van de prestigieuze Columbia Business School, toch niet de eerste de beste, heeft een wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de staat van het bureau en diens eigenaar. Zijn bevindingen druisen in tegen algemeen heersende opvattingen over het onderwerp, maar zijn een verademing voor al wie tot dan toe als een regelrechte sloddervos werd versleten.

U raadt het al, schrijver dezes behoort uitgesproken tot deze verguisde categorie. Gelukkig maar dat ik niet heb toegegeven aan de sociale druk om mijn bureau drastisch onder handen te nemen. Want iedere keer ontaardt zo’n actie in een wanhopige strijd tegen mijn eigen natuur, die ik toch bij voorbaat verloren heb.

Omdat ik wel leukere bezigheden kan bedenken, heb ik dit keer alleen de eenvoudigste en tot nu toe enig haalbare opruimmethode in stelling gebracht: ‘houden’ en ‘weggooien’. Van twee twintig centimeterhoge stapels heb ik er een gemaakt. Die is weliswaar nog altijd ruim tien centimeter hoog, maar ik kan alweer ongehinderd door het raam kijken. Mijn materiaal kan ook weer voluit naast het toetsenbord, en loopt niet meer het gevaar bij een ongecontroleerde beweging te veranderen in een onoverzichtelijke troep op de vloer. Ik heb dus zelf ook wat meer bewegingsruimte.

Het resultaat mag gezien worden, een afgeknotte piramide met brede basis en smalle top. Ik ben trots op mijn werk, al kunnen mijn huisgenoten er niet zoveel enthousiasme voor opbrengen. Volgens hen is er wezenlijk niets veranderd. Ze hebben natuurlijk gelijk, het blijft een bende, zowel op als naast en onder mijn werktafel.

Maar dan wel een ordelijke, althans voor mij. En wie anders dan ik hoeft in die wankele stapels memoblokjes, verlopen agenda’s en scheurkalenders, digitale klokjes, ansichtkaarten, puzzelboekjes, diskettes, decoratieve en andere doosjes, uitgescheurde tijdschriftartikels, pennenbakjes, mobieltjeshouders, brillenkokers, een paar stadsplannen, notablokjes en balpennen zijn weg te vinden?

Ooit overviel mij een soort opruimkoorts. Het is mij nog steeds een raadsel hoe ik die te pakken heb gekregen. Als volstrekte leek in de materie heb ik mij toen gedocumenteerd. In de managementafdeling zijn ze erg druk met opruimen. Het aantal publicaties over ordenen, klasseren, organiseren en time-management in acht genomen, moet het in de bedrijfswereld bulken van de onverbeterlijke slonzigaards.

Daarbij stootte ik op het onderzoek van ene Gary Cooper, psycholoog. Deze heer heeft uitgevist dat er vijf bureautypes bestaan. Op het eerste zicht, op het tweede én op het laatste is er geen twijfel mogelijk. Mijn werktafel is een regelrechte zooi, ik hoor dus tot het vijfde Coopertype: het chaotische onweersbui type.

Dat sloddervostype mag volgens Cooper dan wel spontaan en altijd enthousiast zijn, het is ook een warhoofd, en bovendien onzeker en onbetrouwbaar. En dit vind ik nu grote lariekoek. Ik wil mij graag en volmondig tot de slodders bekennen, maar onbetrouwbaar ben ik absoluut niet. En evenmin een warhoofd. Daar zullen mijn verwanten en collega’s gegarandeerd voor instaan.

Want wat ik zoek vind ik altijd terug. Na een paar tellen diep ik het feilloos op uit de schijnbare chaos van dingen en dingetjes die zich op mijn werktafel opgehoopt hebben.

Dit kan niet gezegd worden van anderen, die soms een paar minuten wanhopig en richtingloos lopen te zoeken naar iets wat zij piekfijn hebben opgeborgen. Het is perfect herkenbaar, want na elke woeste opruimbeurt kost het mij telkens weer de grootste moeite om te vinden wat ik daarvoor op mijn dooie gemak gewoon uit de stapel viste.

Dit allegaartje is voor mij immers zeer transparant. In mijn hoofd zit een hoogst verfijnd opbergsysteem. Dit wordt grondig verstoord wanneer ik mij met onbesuisde voortvarendheid in de opruimwoede begeef. Het overkomt me immers vaker dat een zorgvuldig geplande ordeningsactie leidt tot een latere wanhopige queeste naar het voorwerp in kwestie, mij onderwijl het hoofd brekend waar ik dat ding nu ook weer heb ingedeeld. Als het te lang geleden is, kan ik mij immers niet meer voorstellen wat ik op datzelfde moment ook deed, waaraan ik dacht, wat ik van plan was, wat ik voorheen deed, hoe laat het was, waardoor ik onderbroken werd, of waar ik toen heen ging en waar ik voorbij liep, wat ik toen zag, of waar de andere zaken zich bevonden die ik met het gewraakte voorwerp associeer.

Dergelijk systeem wordt in de managementboekjes echter niet ernstig genomen. In het beste geval vindt men het meewarig aandoenlijk, maar meestal wordt het resoluut en hardvochtig als totaal inefficiënt bij de ongewenste uitwassen geklasseerd. De heer Cooper verrichte zijn onderzoek in samenwerking met een firma die computeraccessoires verkocht, en dan wordt een en ander natuurlijk wel begrijpelijk. Het wordt echter schrijnend als je weet dat de toestand van het bureau in veel bedrijven meegerekend wordt bij de kansen op promotie.

Maar professor Abrahamsson heeft ons met glans in ere hersteld. Zijn conclusies zijn een verademing voor alle Coopertypes 5. Mensen van het tweede type, die achter zo’n keurig opgeruimd bureau zitten, besteden tot 36% meer van hun tijd aan het terugvinden van documenten of verslagen dan de sloddervossen. Die blijken een weliswaar informeel maar bijzonder gesofisticeerd systeem van documentenbeheer te hanteren, dat veel flexibeler en doeltreffender is dan een dossierkast.

In zijn meer dan 300 pagina’s tellende boek A Perfect Mess vernoemt hij ook ettelijke studies die aantonen dat bedrijven die veel aandacht besteden aan planning, in de praktijk niet beter presteren dan firma’s die daar weinig belang aan hechten. Het maken van lijstjes en indexen is tijdrovend en overbodig, en geeft de gebruiker enkel het gevoel dat hij goed bezig is. It’s in the eye of the beholder.

Dit is nu eens een man naar mijn hart! Niks onweersbuien of onbetrouwbaarheid, maar soepelheid en finesse. Helemaal zoals ik dacht. Die opruim- en klasseergoeroes kletsen maar wat uit hun nek, en verdienen er een stevig belegde boterham mee. Maar als het bij Alexander Flemming niet zo’n rotzooi was geweest, was er geen schimmel gegroeid in zijn kweekschaaltjes, en had hij de penicilline misschien wel nooit ontdekt.

©  Minervaria, 15 maart 2007

15-03-2007 om 00:00 geschreven door Minervaria  

Volle drie dagen moet ik het nu zonder internetverbinding stellen, en dat valt niet mee. Met een onbestemd gevoel van onbehagen doorkruis ik het huis. Ik voel me even onthand als een boer zonder tractor of een voetbalfan zonder televisie. Ik zit vast, op non-communicado. Alleen al de wetenschap dat ik niemand kan bereiken en niemand mij, stemt me triest. Telefoon is geen optie. Mijn verbinding met de buitenwereld is doorgesneden. En dit kan gerust letterlijk begrepen worden.

Het gebeurde niet helemaal onverwacht, elk moment kon het zover zijn. Drie weken geleden kwamen ze de gracht voor het huis uitbaggeren. Een vraatzuchtige bobcat snapte er gulzig vrachten rottende bladeren en doorweekte en vermolmde takken uit en smakte die in de bijhorende vrachtwagen. Eindelijk zou het afvalwater weer kunnen wegstromen.

Plots viel de verbinding uit. Ik associeerde het euvel onmiddellijk met de in gang zijnde werken aan de straatkant. Dus ik er naartoe.

Een van de werkmannen stond beteuterd te kijken. Er was gebeurd wat ik al vreesde. De tyrannosaurusbek van de bobcat had de kabel gewoon doorgesneden. Twee glanzende koperen ogen op zwarte stengels, aan elke oever een, staarden mij vanuit de diepte onheilspellend aan. De verantwoordelijke instanties waren al opgebeld.

Nog diezelfde middag kwam een andere man de toestand taxeren. Het lag ingewikkeld. Hij zou een voorlopige kabel installeren tussen het ene oog aan de kant van het huis en het aansluitingskastje bij de overburen en verzekerde mij dat de zaak de volgende dag grondiger zou aangepakt worden.

Ik zag het alweer zitten. Straks kon ik weer ongehinderd mijn afspraken maken en naleven, en mijn mails beantwoorden. Morgenavond kon de hele zaak geklasseerd worden als een korte onderbreking van de routine. En zo geschiedde. Nog geen vijf minuten later kon ik weer probleemloos op het Worldwide Web.

Een blik op het technische wonder leerde me dat er nu een dikke kabel dwars over de straat liep, van het kastje bij de overburen tot bij ons.

De hele volgende dag stond ik op scherp en op de uitkijk. Maar er kwam niemand opdagen, en ook niet de volgende dagen. Meer dan twee weken lang hadden we een heikele bovengrondse verbinding. Iedere dag weer was het een geweldige opluchting dat de zaak nog werkte, al ging het iets langzamer dan voorheen.

Wanneer de hele boel zich onzichtbaar onder de grond bevindt, sta je er niet bij stil hoe kwetsbaar je connecties zijn met de andere kant van de wereldbol. Maar als die kwetsbaarheid daar open en bloot, voor het oog van iedereen zomaar op straat te kijk en te grabbel ligt, wordt het wel even anders. Die kabel op straat werd een zorg en een soort referentiepunt.

Bij elk uitstapje vroeg ik me bezorgd af of ik hem bij thuiskomst nog steeds zou aantreffen. En iedere keer was het een ongelooflijke opluchting als ik het ding nog onaangeroerd zag liggen. Elke morgen weer bleek dat er niets mee gebeurd was. Blijkbaar droeg onze openbare verbinding niemands speciale interesse weg. Zou het dan toch: “’s Avonds als ik slapen ga, volgen mij 14 engeltjes na”?
Na een week raakten we er aan gewend. We stonden er nog nauwelijks bij stil dat dit eigenlijk een noodoplossing was. Een mens went blijkbaaar snel. De geboren aanpasser noemt Theo Mulder hem. Hij heeft het weliswaar over ons bewegingsstelsel, motoriek en zo, maar het principe blijft hetzelfde. Zenuwen zijn ook een soort kabels.

En toen, na meer dan twee weken al helemaal aangepast aan de noodsituatie, gebeurde het ongelooflijke. Plots, op zondagvoormiddag, viel de verbinding uit. Een half uurtje daarvoor was het me nog gelukt. “De kabel!”, schoot het door me heen. En warempel, hij was verdwenen. Opgelost in het niets, gewoon weg!

Aanvankelijk dachten we dat hij door een voorbijrijdende auto was meegesleurd. Maar dat bleek al snel een weinig plausibele theorie, want van die hele kabel was geen spoor meer te bekennen. Het hele ding moet vakkundig zijn losgemaakt, want bij het aansluitingskastje was alles normaal en aan de andere kant was het verbindingsstuk weg.

Bij nader onderzoek bleek dat ook de telefoonverbinding niet meer werkte. Logisch, die gaat met dezelfde kabel mee.

Spoedige actie konden we niet verwachten. Het was immers weekend. En een reservekabel had ik natuurlijk niet gevraagd. Maar het weer was prachtig en we zouden toch gaan wandelen.

Dit alles is nu drie dagen geleden. Als het gaat zoals verwacht komen ze morgen de verbinding herstellen. Daarvoor moest een beetje hard aangedrongen worden, want het bleek een ingewikkelde zaak. Vier lange dagen zal het ongerief dan geduurd hebben. Maar hoop doet leven.

Intussen probeer ik de dagen door te komen zoals in de goeie ouwe tijd. Er is nog heel wat werk in en om het huis. Het belooft een prachtige week te worden. De eerste sleutelbloempjes openen hun kelkjes, de gebroken hartjes steken hun roodbruine stengels boven de aarde, de vroegste ooievaarsbekken hebben hun blaadjes al ontvouwen. De narcissen staan geel te wezen, de Japanse kwee kleurt uitbundig roze en de Kerria is aan een bescheiden eerste bloei toe. De natuur doet haar troostend werk.

Ik zit buiten te schrijven, met balpen op papier. Nog even en ik ben weer helemaal aangepast aan voorhistorische tijden.

En als u dit leest surf ik weer lustig rond, kom ik mijn afspraken weer na, heb ik mijn vrienden weer gevonden, wissel ik funmail met hen uit, los ik mijn online cryptogrammen op, krijg ik weer dagelijks een diepzinnige gedachte en treffend citaat geserveerd, kan ik de buienactiviteit in de gaten houden, en blijf ik op de hoogte van de laatste nieuwtjes dank zij het weetje van de dag.

©  Minervaria 14 maart 2007

14-03-2007 om 00:00 geschreven door Minervaria