Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in ons gastenboek
Ons reisdagboek
Makkelijk te volgen waar we zijn & wat we doen
02-11-2018
Onze laatste dag in Brazilië
Vandaag stond een bezoek aan het Ibirapuerapark op de planning. Nadat we ons hadden uitgecheckt in La Résidence Paulista, zijn we vertrokken. Onze rugzakken hebben we aan de receptie achter gelaten. Op de Avenida Paulista rijdt bus 669A-10 en die stopt vlakbij het park dus dat is wel handig.
De inspiratie voor dit park komt van Central Park in New York. Ibirapuerapark is enorm groot. Er zijn gigantische vijvers, kraampjes, veel joggers, wandelaars, fietsers en veel toestellen om buiten te fitnessen. We hadden tijd dus hebben we de lange wandeling van 6,3 km gedaan. Onderweg zijn we gestopt om van de laatste kokosnoot te genieten. Dat is echt superlekker...
In plaats van de bus terug te nemen, zijn we terug gewandeld. Het was vandaag weer enorm warm, maar liefst 27 graden. Onderweg zijn we nog eens gestopt voor superlekkere smoothies met fruit dat ze enkel hier verkopen.
Toen we terug aankwamen op de Avenida Paulista bleek die afgesloten te zijn voor het verkeer. Er stonden overal muzikanten en gezellige eetkraampjes en kraampjes met zelfgemaakte spulletjes. We hebben daar heel veel tijd nog doorgebracht en dat was heel gezellig om zo de laatste dag van onze mooie reis af te sluiten.
Intussen zijn we op de noordelijke luchthaven van São Paulo waar we een vlucht nemen met Lufthansa naar Zürich en dan zo terug naar Zaventem. In Zaventem nemen we de trein naar Mechelen en zo met de bus naar ons stekje.
Dank aan iedereen om onze reisblog te volgen en ook voor de leuke berichtjes in ons gastenboek!
Vandaag hadden we niet zoveel inspiratie. Dus zijn we met de gele metro van Paulista naar Butanta gereden. Daar moesten we ongeveer 1,5 km wandelen naar Instituto Butantan. We hadden gehoopt om daar veel slangen te zien maar dat viel wat tegen. Daarom hebben we besloten om terug te wandelen en de metro naar Luz te nemen waar we daarna de blauwe metro naar Jabaquara hebben genomen. Toen we daar aankwamen, was het heel onduidelijk hoe we van daaruit naar de zoo moesten dus hebben we voor 20 Real een taxi genomen.
In Zoológico hebben we heel veel slangen en katachtigen gezien. Het park is verzorgd maar we vonden het allebei triestig hoe klein de dieren zitten. Vooral omdat we enkelen onder hen in het wild hebben gezien en dan zie je eens zo hard het verschil natuurlijk. Er was ook een hele mooie leeuw met kleintjes en toen we stonden te kijken was hij de volgende al aan het maken hahaha !
Op de terugweg zijn we in metrostation Liberdade afgestapt omdat we daar even een kijkje wouden nemen. Na Japan zouden er hier in Brazilië de meeste Japanners wonen. We hebben enkele winkeltjes bezocht en sushi gegeten. Wel heel lekker!
Straks gaan we in Fogo de Chão eten. Dat is één van de beste restaurants in de buurt en hebben we gepland voor de laatste avond...
We zijn vanmorgen pas om 7u30 opgestaan. De laatste dagen van onze vakantie zijn iets rustiger. We verblijven momenteel in La Residence Paulista. Het ontbijtbuffet vinden we hier allebei iets minder maar misschien zijn we intussen op dat gebied al rotverwend...
Omdat bij het begin van onze reis de Vila Madalena tour van Free Walking Tours São Paulo zo goed meeviel voor ons, hadden we besloten om vandaag een andere tour bij hen te volgen. Ze brengen je naar plaatsen die je anders niet ziet of kent en geven onderweg leuke tips. Op zon tour leer je ook altijd leuke mensen kennen en de meeste zijn rond onze leeftijd.
We hebben op twee blokken van ons hotel de metro aan Paulista genomen richting República. Dat is vlakbij de Edificio Italia waar we toen zon mooi uitzicht hadden in het begin van onze reis. We kenden de buurt daar dus al een beetje. Vlakbij vonden we een leuk restaurant waar je aan het buffet opschept en per gewicht betaalt. Een comida por quilo-restaurant is iets typisch van hier. Gisterenavond hebben we dat aan Avenida Paulista ook gedaan. Het grappige daar was dat we op 2 grammetjes na hetzelfde gewicht hadden opgeschept haha!
Om 11u30 stond Natalí klaar om ons te verwelkomen. Zij was ook onze gids bij de andere wandeling. Een heel enthousiast meisje! Deze keer waren we met bijna 40 deelnemers en dat vonden we allebei wel wat veel. Onderweg hebben we heel veel belangrijke gebouwen en plaatsen ontdekt. Ik som even op: Républica Square, Copan Building, Chá Bridge, Municipal Theatre, Anhangabaú Valley, Law School, Pátio do Colégio, Banespa Building, City Hall, Sé cathedral, Monastery of São Bento, Martinelli building, Municipal Library, en nog veel meer... Tussen de fotos staat ergens een digitaal bord met een cijfer. Dit getal gaat alsmaar omhoog en is het totaal aan belastingen dat wordt geïnd in São Paulo. Op 31 december wordt dit telkens gereset. Blijkbaar heeft een commerciële firma dit geplaatst om aan te tonen hoeveel belastingen de inwoners al betaald hebben en dat er niet veel van te merken is in wat het geld wordt geïnvesteerd. Er staat ook een foto op van een steen waar Rio de Janeiro op staat. Dat is het middelpunt dat op de gps wordt aangetoond waar São Paulo ligt. Op elke zijde staat een stad en als je in die richting blijft wandelen dan kom je daar. Haha! Good luck. So far!
s Middags zijn we gaan lunchen in het oudste bakkerijtje van de stad: Carlos bakery. Daar heb ik eindelijk eens brigadeiros kunnen proeven. Dat is een Braziliaanse lekkernij gemaakt van cacaopoeder, gecondenseerde melk en boter... Chanceke dat ik een fitnessabonnement heb !
We hebben ongeveer 3,5u gewandeld en het was vandaag maar liefst 35 graden. Om terug te keren naar het hotel was het even zoeken. Eerst hebben we aan het metrostation van São Bento de blauwe metro naar Luz genomen en daarna de gele metro naar Paulista. Soms is het even zoeken hoe alles werkt in een andere stad maar eens je het door hebt dan vind ik het wel leuk.
Na zon warme dag waren we best moe en zijn we even gaan rusten. Daarna hebben we all you can eat gegeten bij Bovinhus hier om de hoek. We kunnen er weer even tegen...
Vandaag hebben we uitgeslapen tot 7u30! Hoe zalig was dat?! We moesten vandaag pas om 13u boarden dus lets go with the flow...
Na ons ontbijt hebben we rustig de tijd genomen om nog eens helemaal langs het strand van Copacabana te wandelen en terug. Michael heeft een K-way, trekkingschoenen en petje aan een dakloze gegeven. Hij moest het niet meer hebben en wou er iemand die het goed kon gebruiken een plezier mee doen. Dat vond ik wel superlief... De dakloze mensen hier hebben het erg zwaar en er zijn er heel veel. Op de terugweg naar het hotel zijn we langs de waterlijn gewandeld met onze blote voeten door het water. De golven zijn hier erg hoog en het strand is steil. Niet zonder gevaar om hier te zwemmen dus. Redders zijn er hier niet. Toen we terug in het hotel waren, waren we best krap in tijd. Snel uitchecken en een taxi inspringen dus!
Onderweg was er wat file maar gelukkig is de luchthaven Santos Dumont erg klein. De controles stellen hier vaak niet zo veel voor. Je passeert zelfs met flesjes water in de rugzak. Na een lekkere koffie en de beste gebrande nootjes ever (van Nutty Bavarian) gingen we aan de juiste gate 2 zitten. Of dat dachten we... Ik zag daar LATAM staan en was nog niet op het kleine schermpje gaan kijken. Het was intussen al 13u20 en er gebeurde nog niets aan onze gate. Om 13u30 werd ik wat ongerust en ging toch maar eens controleren. Bleek dat het een gate verder was en we waren dus de laatste die op het vliegtuig stapten. Daar hebben we wel hartelijk om gelachen... Zo grappig. Bijna onze namen omgeroepen...
Ons hotel, La Résidence Paulista, is heel erg mooi en we zitten eindelijk in een goeie wijk! Het is hier best veilig en er zijn veel restaurants en verschillende shopping malls. Daarnet is er een groot protest geweest op de Avenida Paulista. Massas politie en massas mensen. We zijn uit nieuwsgierigheid even gaan kijken maar niet te lang... Gisteren zijn er hier rellen uitgebroken dus beter niet te veel risico nemen.
We moeten nog even kijken wat we morgen gaan doen. Misschien een fietstocht, of een wandeling, of naar Ibirapuerapark of naar de Japanse wijk Liberdade. Time will tell.
Om 7u werden we opgehaald door Kathy van Carioca Tropical Tour. We hadden Christus de Verlosser en de Suikerbroodberg liever alleen bezocht maar omdat we hier maar kort zijn, leek het ons beter om met een tour deze beide attracties te doen samen met nog enkele andere. Als je met hen vertrok, dan had je ook de kans om als eerste aan te komen bij Cristo Redentor. En zo was het ook. Van zodra de souvenir shop en de inkombalie open gingen, waren wij als eerste met een ticketje. Hierdoor hadden we de kans om als eerste naar Christus te gaan en hem te bewonderen zonder dat er massas toeristen waren.
Het beeld is best impressionant. Het is 38 meter hoog en staat op de 710 meter hoge berg Corcovado en behoort tot de zeven wereldwonderen. Daarna zijn we verder gereden naar het Maracanã stadium. Jammer genoeg hebben we dat enkel van de buitenkant gezien... Maar erna stond de Sambadrome op het programma en dat was wel leuk. Dit is het stadium waar de grote carnavalparade plaatsvindt.
Daarna zijn we langs het aquaduct van Lapa, Lavradio street en Avenida Chile gereden. Een bezoekje aan de Metropolitan Cathedral hoorde er ook bij. Dat is ook een toeristische trekpleister in Brazilië en is een mooie kerk in moderne kunst. Voor de tweede keer op rij mochten we erna de Escadaria Selarón bewonderen want die hadden we gisteren al op de fietstocht gezien. Vandaag was het wel veel drukker... São Bento Monastery was de volgende stop. De buitenkant is maar heel gewoon maar de binnenkant is prachtig. Er wordt gezegd dat dit één van de mooiste pareltjes hier is qua architectuur want de binnenkant is in barokstijl met plantmotieven in bladgoud. The Museum of Modern Art hebben we ook gezien en als laatste stond een bezoek aan de Suikerbroodberg op de planning. Pão de Acúcar. We zijn met twee kabelbanen naar boven gegaan en het uitzicht was indrukwekkend. Van ver konden we Christus weer zien. Raar dat we daar enkele uren geleden hadden gestaan.
Morgen is weer een reisdagje want dan nemen we het vliegtuig naar São Paulo. Maar eerst eindelijk eens uitslapen!
Vanmorgen werden we wakker in ons hotel in Rio de Janeiro aan het Copacabana strand. Het ontbijt hier is het beste wat we al gezien hebben. Het is overal veel en lekker maar hier hebben ze zelfs aardbeien, kiwi, pannenkoeken en yoghurt in potjes.
Gisterenavond hebben we even overlegd wat we vandaag wouden doen. Al snel kwam het idee om eens door Rio te fietsen. Na wat opzoekwerk vonden we een firma die geleid wordt door twee Nederlanders: Rio by bike. Je kan bij hen een Urban of Panorama tour boeken en dit voor 3 of 4u. Gelukkig was er nog plaats voor de volgende dag want bij de andere fietsmaatschappijen waren we te laat. We hebben nog even gedacht om met ons twee er op uit te trekken maar dan fiets je maar wat rond zonder te weten wat je ziet. Het verkeer is hier ook erg druk en gevaarlijk voor fietsers en voetgangers. Autos en motos zijn hier de koningen van het wegdek. Een beetje begeleiding kan hier dus zeker geen kwaad.
Om 9u werden we verwacht aan Edificio Atlantis. Dat is op ongeveer 700 meter van ons hotel. We werden daar hartelijk ontvangen. We twijfelden eerst wel een beetje want de fietsen zagen er best oud uit. Maar toen kwamen Monique en Yolanda toe en we hadden meteen een leuke babbel met hen. Daarna kwam Jack toe. Hij woont in London en is bij een vriend op bezoek in Rio. Deze vriend heeft alles achter gelaten en woont regelmatig op een andere plaats in de wereld. Jack komt hier inspiratie op doen en gaat binnenkort zijn job bij Adobe opzeggen en gaat in Argentinië en daarna in Uruguay wonen. Hij gaat wel zijn appartement in London behouden en verhuren. Hij heeft zelfs jaren in Nepal gewoond. We hadden dus meteen een leuk gespreksonderwerp op de fiets omdat ik op veel plaatsen ben geweest die hij ook kende.
Onze fietstocht was superleuk. Matthijs, onze gids, heeft ons overal goed door het verkeer begeleid en al onze vragen over de stad beantwoord. We zijn vertrokken aan het strand van Copacabana en zijn tot de baai van Guanabara tot Lapa en het historische centrum van Rio gefietst. In totaal hebben we 27 km afgelegd op ongeveer 4u tijd. Het strand van Botafogo lag ook op onze weg en was heel erg mooi. Daar zijn we op het kerkhof gaan zoeken naar graven van bekende mensen. Ongelofelijk hoe mooi het daar was. Sommige rijke families hebben zelfs een eigen kapelletje dat op slot gaat. Het kerkhof heet São João Batista. Verschillende Braziliaanse presidenten, schrijvers, zangers, acteurs en de architect Oscar Niemeyer liggen daar begraven. Daarna zijn we doorgereden naar de baai van Guanabara, langs het strand van Flamengo. De route zette zich daarna verder naar Cinelândia en Lapa, bekend om het nachtleven en de Steps of Selarón. Dat is de trap met 250 treden die bedekt is door meer dan 2.000 tegeltjes. Ik heb lang moeten zoeken maar ik heb een oud tegeltje uit Antwerpen en Brussel gevonden! Destijds stuurde de hele wereld tegeltjes naar Selarón om de trap af te maken. Hoe cool is dat? Op de terugweg zijn we door het Flamengo Park gereden en onderweg hebben we eindelijk eens een coco gelado geproefd. Een heerlijke frisse kokosnoot met een rietje erin. De tocht eindigde aan het Copacabana hotel. Dat is het eerste gebouw dat hier aan het strand destijds werd gezet en zelfs Princess Diana heeft hier geslapen...
We waren best moe na deze rit maar we zijn erna toch nog naar Ipanema Beach gewandeld. We zijn hier niet lang en willen alles gezien hebben. Goed dat ons hotel zich aan Copacabana bevindt want Ipanema vonden we niet zo geweldig eigenlijk. Wel mooi...maar weinig te doen daar.
In de late namiddag hebben we nog even van het uitzicht genoten aan het zwembad in ons hotel op de 13de verdieping. Het uitzicht hier is adembenemend. Links zie je de favelas en rechts het strand. Een koppel van 70 jaar uit Vancouver, Canada zat naast ons. Michael begon al gauw een gesprek met hen en we hebben hard met hen gelachen en gepraat over reizen. Ze hebben samen al bijna de hele wereld gezien. Nu zijn ze drie maanden onderweg en gaan zelfs binnenkort naar Antarctica. Noem een land en ze waren er al geweest... Bijna gans Amerika en Europa maar ook Tanzania waar wij graag naartoe willen. Leuk om wat tips te krijgen dus. Maar ook de Galapagos-eilanden en Peru. Echt ongelofelijk... We hebben op deze reis al veel toffe mensen met boeiende reisverhalen ontmoet en hebben al wat ideeën opgedaan voor onze volgende reis.
Deze avond om 19u kwam de uitslag van de verkiezingen en Bolsonaro van de sociaal-liberale partij heeft met 55% gewonnen. Vanaf januari zal hij de president worden. Het feest barstte hier los toen we van ons avondmaal aan het genieten waren. Overal gejuich, vuurwerk, getoeter en vlaggen. Erna was ik toch blij dat we terug in de hotelkamer waren want op de tv zagen we ook de andere kiezers die het niet zo fijn vonden.
Morgen wordt het een drukke dag. Dan staan alle hoogtepunten op het programma. Dat gaan we met een tourgids doen omdat we te weinig tijd hebben hier.
Een reisdagje vandaag... Het hoort erbij... Brazilië is gigantisch groot dus als je wat wil gezien hebben, dan hoort veel vliegen erbij. Een bus nemen kan ook maar dan ben je 15u onderweg. No thanks.
We zijn van Campo Grande naar São Paulo (Congonhas) gevlogen met GOL en dan met LATAM naar Rio de Janeiro. Toen we nog maar net in de taxi zaten, zagen we van ver al Christus de Verlosser met zijn armpjes open om ons te verwelkomen in deze prachtige stad. Wat verderop zie je de Suikerbroodberg met kabelbaantjes naar de berg ernaast en dan ervoor liggen Copacabana en Ipanema Beach waar jonge kerels volleybal spelen. Heel idyllische plek eigenlijk. Maar er zijn hier ook veel arme mensen en veel prostituees... We hebben hier op één avond al veel taferelen gezien.
Er zijn veel mensen die ons op voorhand hadden gewaarschuwd voor pikkedieven dus we hebben alles in ons kluisje gelegd van ons hotel, Orla Copacabana. We hebben dan ongeveer 300 Real in een plat buideltasje gedaan en onder mijn truitje verstopt. Dus we zijn safe denk ik. Anderzijds zijn we wel door het hotel zelf int zak gezet... Even meer aanrekenen dan via Booking.com geboekt en dan zeggen dat die extra real een fee is. Mja, whatever. We zijn erna lekkere paella bij Maxims gaan eten en oh my Christ: the best dessert ever. Banana Maxims! Gebakken bananen met suiker en kaneel en twee bolletjes vanille-ijs erbij. Yes please! Meer van dat. Obrigado!
Voor ons is dit een speciale plek omdat we elkaar eind 2015 in de Copacabana in Waarloos hebben ontmoet. Oooh zeggen nu! Oooh...
Morgen gaan we wellicht een fietstochtje langs de stranden maken.
Voor maandag hebben we een tour geboekt omdat we weinig tijd hebben hier en alles willen gezien hebben: onze Jezus, de berg, Maracana stadium, Escadaria Selarón (die mooie trap met de tegeltjes...), enz. Met die tour hebben we de kans om s morgens als eerste bij Christus te zijn en alles die dag voor een goeie prijs. Dus even hopen dat het leuk is want we zijn meestal niet te vinden voor groepsuitjes. Liever met ons twee.
Helaas pindakaas. Geen fotos vandaag... Zelfs kindjes zijn hier pickpockets dus even Googlen op Copacabana en dan ben je weer mee. De komende dagen volgen er wel weer fotos.
Vanmorgen zijn we weer vroeg opgestaan want om 6u30 stond het ontbijtbuffet klaar. Meestal staan we om 6u op. Dat is vroeg...maar anders dan thuis. Hier sta je vroeg op om veel te kunnen doen op één dag. Thuis is dat om te gaan werken haha.
Om 7u kwam onze chauffeur Juan ons ophalen. Speciale man toch wel... Gisterenavond heeft hij ons naar een bekend restaurant in Bonito gebracht: Casa do João. Deze keer mochten we langer blijven dan een uur want hij schoof gezellig mee aan bij onze tafel. Speciaal wel want hij spreekt zo goed als geen Engels. Dus wat er volgde was fotos tonen op zijn gsm van zijn kindjes, een jaguar die hij had gezien en een grote catfish die hij eens had gevangen en wij die oh en ah zeiden en onze duimen opstaken. We hebben wel lekker gegeten daar. Ik eerst een soepje (eindelijk! Ik mis mijn soep van thuis) en Michael een steak met frietjes.
Dat kan allemaal in Bonito!
Morgen enkele uurtjes rijden naar Campo Grande waar de reis wordt verder gezet.
***
Ik ben totaal niet meer mee met de data en dagen. Ineens is het uur verzet en vliegen we veel. Dus ineens de volgende blog. Links en rechts weet ik nog wel...
***
Van Bonito naar Campo Grande rijden is ongeveer 3,5u. Juan had haast dus de pitstop in het midden was zo snel als mogelijk een kei lekkere Magnum Cookies & Cream opeten. Was wel lekker...
De asfaltwegen zijn hier wel oké maar niet echt perfect dus de rit was best wel bumpy... In Campo Grande centrum werd Juan heel zenuwachtig en stak vaak twee vrachtwagens voorbij en reden we in spookrichting. We reden ook soms met vier autos naast elkaar waar er eigenlijk maar twee moeten rijden. We waren met andere woorden dus heel blij toen we een groot hotel zagen waar Jandaia op stond. Ook deze keer hadden we een kamer op de 12de verdieping.
Andrei, onze snorkelgids, had ons verteld dat je lekker Japans kan eten in Feiro Central. Dat is ongeveer 20 minuten wandelen van ons hotel. Zeker de moeite waard want er staan tientallen kraampjes waar je Japanse specialiteiten kan proeven. Ik heb na veel gebarentaal soba gekregen. Dat is straffe bouillon met noedels en toppings. Kei lekker. Michael heeft een schotel voor drie personen gegeten met vlees en groenten.
Ze dachten daar dat hij het niet zou op krijgen. Maar ze hadden zich vergist .
Morgen moeten we twee vluchten nemen om in Rio de Janeiro te geraken want de verbindingen met Campo Grande zijn heel slecht. Je moet altijd eerst naar São Paulo. We hebben wel gehoord dat dit in december zou veranderen...dus wie interesse heeft ...
Gisteren was ik te ziek om veel te doen. Daarom heb ik geen blog geschreven.
We zijn gisteren vroeg opgestaan om te ontbijten. Er waren enkele kleine zwijntjes die de restjes van de vorige dag kwam opeten. Heel schattig! Daarna stond kanovaren op het programma. Dat was voor ons allebei de eerste keer. Ik had al wat ervaring door in België twee keer deel te nemen aan de Drakenbootrace en dat hielp wel een beetje. Het regende een beetje maar nat werden we toch. Er waren geen andere kanos op het water dus het was heel rustgevend om alleen op het water te zijn. We hebben enkele kaaimannen gezien en aapjes die in de bomen speelden. Na de lunch zijn we met onze nieuwe privé-chauffeur Juan naar Bonito vertrokken. Onderweg hebben we afscheid genomen van onze gids Rodrigo. We hebben hem een dikke fooi en nougat uit België gegeven. Daar was hij erg blij mee. Onderweg naar Bonito kwamen we comboys tegen die koeien van de ene naar de andere weide brachten. Mooi om te zien.
In het dorp van Bonito zijn we gestopt aan een apotheker. Onze chauffeur legde in het Portugees uit wat ik had. Ik werd door de hoofdapotheker meegenomen naar een kamertje. Daar moest ik een stoel zitten en keek hij met verschillende toestelletjes in mijn oren en keel. Hij nam ook mijn temperatuur met een laser op mijn voorhoofd. Hij zei dat er in mijn linkeroor bacteriën zitten en dat ik daarom zo ziek ben. Hij heeft me pillen voorgeschreven die ik vijf dagen moet nemen. Als die niet helpen, dan ga ik de antibiotica nemen die het Tropisch Instituut in Antwerpen heeft meegegeven. Maar ik ben hoopvol want na drie pillen en veel slapen lijkt het wel al beter...
Pousada dOlho Agua is van dezelfde familie als de pousada in de Pantanal. Het is hier wel veel luxueuzer. We hebben zelfs onze eigen hangmat. s Avonds heeft Juan ons naar het dorp gebracht waar ik leuke Havaianas heb gekocht. Die zijn spotgoedkoop hier. Daarna hebben we iets gegeten. Jammer genoeg niets vegetarisch op het menu dus heb ik met pijn in het hart een gegrilde pintado gegeten. Dat is een vis van hier.
Vanmorgen na het ontbijt werd we opgehaald door onze gids Andrei. Onze eerste indruk van hem viel wat tegen maar naarmate we hem beter leerden kennen, hebben we hard met hem gelachen. Een bezoek aan de grotten stond als eerste op het programma: Gruta do Lago Azul. Prachtig... Na een korte wandeling, kwamen we aan bij de grotten. Daar moesten we met 300 trappen naar 50 meter neerdalen. Duikers hebben in de jaren 90 fossielen van meer dan 12.000 jaar geleden in het water gevonden. Het water had een lichtblauwe kleur en was prachtig.
Daarna heb ik in de pousada nog even geslapen om te genezen. Daarna zijn we naar Rio da Prata geweest om te snorkelen. Dat vonden we allebei één van de mooiste ervaringen van deze reis. We moesten allemaal een wetsuit en wetshoes aan doen. In het water moesten we eerst leren hoe we moesten snorkelen. Eens Andrei zag dat je het kon, dan mocht je vertrekken. De onderwaterwereld daar is prachtig. We hebben bronnen gezien en veel vissen. Op een bepaald moment stak er zelfs op enkele meters voor ons een kaaiman over en er zaten aapjes in de bomen.
Op onze volgende reizen gaan we zeker nog snorkelen en we willen ook leren duiken.
Geniet van de fotos. Er is ook een film gemaakt van de kaaiman die overstak maar die kan ik hier niet posten dus stuur gerust een berichtje en dan stuur ik het door.
Vanmorgen stond ik op en voelde ik me nog steeds ziek. Het vele vliegen en het frisse bezoek aan de watervallen hebben me geen deugd gedaan. Om 6u30 stond er opnieuw een overheerlijk ontbijt klaar. Alle maaltijden zijn hier elke dag weer anders. We hebben nog geen enkele keer hetzelfde voorgeschoteld gekregen.
Om 7u startte onze eerste activiteit van de dag: een boottocht om dieren te spotten. Doordat mijn neus vastzit en mijn keel pijn doet, ben ik regelmatig in slaap gevallen. Telkens werd ik wakker geschud als Rodrigo of Michael een dier zagen. We hebben heel veel vogels gezien maar ook kaaimannen, herten en aapjes. Het was erg warm buiten. Overdag wordt het hier tot wel 33 graden. We zijn ook in afgelegen mangroven gevaren waar regelmatig de boot vastzat omdat we op een boom waren gevaren.. Na deze boottocht heb ik wat geslapen. Zo kan mijn lichaam het beste herstellen.
Na de lunch en de siësta zijn we na overheerlijk aardbeisap en verse browniecake op safari met de Jeep vertrokken. Het begon meteen erg hard te regenen maar gelukkig hadden we onze ponchos bij. We hebben heel veel dieren gezien. Vogels met hun kleintjes op de weg en wilde zwijnen met wel zeker tien kleintjes. We hebben ook een bezoekje gebracht aan Ronaldo, de grootste kaaiman die we al hebben gezien. Hij is 2,20 meter en kwam meteen naar de Jeep gelopen! Gelukkig kan hij maar een halve meter hoog springen... Na een tijdje werd het heel erg donker en gebruikte Cavello, een native van hier, een grote zaklamp. Op de weg lag een slang. Gelukkig had de chauffeur dat op tijd gezien. Er waren ook heel veel vuurvliegjes en we hebben ook vossen gezien. Soms was het wel een beetje griezelig. In the middle of nowhere op een open Jeep met enkel een zaklamp...
Het is al best laat nu. We hebben genoten van het avondeten (en ik met een glas witte wijn) en hebben lang met Rodrigo gepraat over het leven, over kinderen, en hij heeft een tweelingbroer. We schieten goed met hem op. Ik heb intussen via Whatsapp met John Willemsen, zijn baas, overlegd hoe we hem best een Kerstcadeautje bezorgen. We zijn namelijk van plan om rond de feestdagen een postpakket te vullen met Belgische specialiteiten. Een reep Côte dOr en Milka mogen zeker niet ontbreken want dat lust hij heel graag maar kan hij enkel in de grote steden kopen.
We gaan bijna slapen. Morgen gaan we kajakken op de rivier. Ik mag zeker niet vergeten om enkele souveniertjes mee te nemen van hier want ze hebben mooie uit hout gesneden diertjes. Morgen na de middag zetten we onze tocht verder naar Bonito. Dat zou volgens Rodrigo het paradijs zijn waar we snorkelen. We krijgen daar een andere privé-gids want hij gaat terug naar huis. Naar Campo Grande.
Het ontbijt stond opnieuw klaar om 6u30. Er is altijd lekkere papaya, meloen en ananas. Ik heb deze morgen ook van de yoghurt met granola geproefd en die was ook overheerlijk. Naast de ontbijttafels hadden ze op de boomstammen nootjes en fruit gelegd. Al gauw kwamen allerlei vogels aanschuiven aan het buffet en kwam een nieuwsgierige roadrunner een kijkje nemen. Tony sliep nog.
Om 7u15 werden we verwacht voor onze eerste activiteit van de dag: een wandeling door de natuur om dieren te spotten. Al snel kwamen we een grote miereneter tegen. Hij was gigantisch en we konden heel dichtbij komen. We kregen ook veel informatie over de bomen en planten. Zo was er een plant die heel erg op een aloë vera leek. De locals hier kappen zon blad af en maken er lepeltjes van. Er was ook een boom met speciale vruchten. Als je ze in twee hakte, dan was de ene helft een beker en de andere helft een mooie versiering voor op de tafel. En er was zelfs een boom die in de schors een soort van latex had en dit spul gebruiken ze hier om gaten in schoenen of boten te dichten. Eerst is de melkwitte vloeistof lopend maar erna wordt het sticky zoals kauwgom. Even verder hebben we ook een grote salamander gezien en een capibara.
De wandeling duurde ongeveer 2,5u en het was 33 graden. We waren erg moe toen we terugkwamen en hebben een siësta gedaan. Om 12u stond het buffet voor de lunch klaar. Daar hebben we John Willemsen van Brazil Nature Tours ontmoet. Een hele vriendelijke man die hier in Campo Grande al 15 jaar woont. Tot hiertoe hadden we enkel contact via e-mail om alles te boeken dus het was leuk om hem hier te kunnen ontmoeten.
Om 15u30 kregen we lekkere cake en vers aardbeisap. Daarna volgde onze volgende activiteit: paardrijden. Ik kreeg een heel groot paard. Haar naam was Pampas. Michael kreeg een lichtbruin comboypaard. Haar naam was Penelope. Rodrigo zat op Little Potato en de cowboy die met ons meeging, zat op Allesandro. Hij was de enige hengst. We kregen eerst enkele instructies want dit zijn allemaal cowboypaarden en ze zijn het hier gewoon dat je het touw om te sturen met één hand vasthoudt omdat de cowboys met de andere hand de lasso vasthouden. Als het paard moest vertrekken dan moesten we een tikje in de buik geven en een kusgeluidje maken. Daar gingen we dan. We vonden het allebei heel leuk. Onderweg zagen we een groep struisvogels die heel snel de weg overstaken, toekans die uit de bomen de eieren van de papegaaien pikten, een kaaiman met 20 babys, vossen die door de weides liepen, en nog veel meer. Het was prachtig... Mijn paard, Pampas, had grote honger en is tientallen keren gestopt om te grazen. Soms was er een grote afstand tussen mij en de rest. Toen ik op een bepaald moment een ander geluidje maakte, begon ze plots te galopperen. Toen ging ik wel een stuk sneller dan rustig wandelen. Daar ging ik dan. Op en neer en heel hard lachend. Dat heb ik een paar keer met haar gedaan om bij de groep te blijven. We zijn met de paarden ook door een plas gewandeld. Daar moesten we heel alert blijven en ze goed opjagen want als ze er te traag zouden doorgaan, dan was de kans groot dat ze in het water zouden liggen...
Binnen een half uurtje gaan we eten en luisteren wat de dag ons morgen brengt.
Vanmorgen ben ik opgestaan met heel veel keelpijn. Wellicht door de airco in het vliegtuig. De krampen zijn gelukkig weg maar mijn staartbeentje doet nog pijn. Het ontbijt bij ons hotel Jandaia in Campo Grande was enorm groot. Zoveel keuze. Ze hadden gelukkig ook kamillethee en dat was heel goed voor mijn keel. De receptie sprak geen enkel woord Engels dus ik heb Google Translate gebruikt om in het Portugees te noteren: ik heb keelpijn door de airco. Is er een apotheek in de buurt en is deze apotheek open? Erg handig want we kregen meteen instructies dat Drogasil op twee blokken van ons verwijderd was. Daar aangekomen liet ik mijn gekrabbel nog eens zien en kreeg ik hele straffe pillen die ontstekingsremmend en pijnstillend zijn. Hij schreef ook nog iets op dat na een vertaling bleek te zijn dat ik maar eentje om de 12u mocht nemen. Ondertussen heb ik van iemand vernomen dat het zware antibiotica is haha. Daarna toonde ik een muggenbeet op mijn knie en kregen we straf spul van hier want onze insectencrème uit België werkt hier niet zo goed.
Om 8u30 wandelde er een Uruguayaanse man in de lobby. Zijn naam was Rodrigo. Hij bleek onze gids door de Pantanal te zijn. Onze chauffeur Ivan bracht onze rugzakken naar de 4x4 en we konden vertrekken. De rit naar de Pantanal duurde ongeveer 3u. Onderweg zijn we gestopt voor een snackje en een drankje. Ik heb een overheerlijke pao de quejio gegeten en Michael twee Magnum-ijsjes. Een Guarana drankje erbij en dat alles voor maar 21 Real. Supergoedkoop.
Op het einde moesten we 54 km over een onverharde zandweg rijden. Niet zo goed voor het staartbeentje !
Bij aankomst aan onze pousada, genaamd Pousada Aguape, waanden we ons in het paradijs. Het is hier zo mooi en vredig dat ik mijn tranen moest bedwingen. Langs de weg houden boeren hun paarden en koeien. Ieder heeft hier zijn eigen lodge en die van ons heet Garca. In de palmbomen zitten grote blauwe macaus en toen we gingen kijken waar onze privé-tafel was, liep er een dik schattig gordeldiertje in het gras. Zijn naam is Tony! En er is er nog eentje en die heet Andy. Ze snuffelen hier graag wat rond. Wat is het leven toch mooi en verrassend als je op reis bent en nieuwe dingen ontdekt. Ik zou Tony graag eens willen aaien. Dat mag maar best niet te dicht richting de tandjes gaan... Ik heb ook even in de hangmat gelegen en genoten van de macaus die vechten om nootjes. Er is ook een zwembad, een bar, een leuke souvenirshop waar ik een petje heb gekocht en een prachtig schaakbord met handgemaakte houten pionnen.
De lunch om 12u was overheerlijk. Het lekkerste en meest verse eten dat we al gehad hebben tot hiertoe. Een buffet met verschillende slaatjes, zoete aardappelfrietjes, een grote ham om af te snijden, vers aardbei-ijs, en nog veel meer. Om 15u10 werden we verwacht aan het schaakbord en kregen we vers acerola sap en huisgemaakte brownies. Overheerlijk! Daarna moesten we op een trapje om plaats te nemen op een 4x4 met bankjes en reden we richting het meer. Rodrigo had enkele vislijnen bij gemaakt uit bamboe. Daar was telkens een draad aan gespannen en een haakje aan bevestigd. Daar moest ik wel even mijn knop omdraaien want een haak in een vis proberen te krijgen, vind ik ook wel een vorm van dierenmishandeling...
Toen we aan het meer aankwamen, lagen er al meteen twee kaaimannen op ons te wachten. Eerst aarzelden we wel een beetje want we konden het gevaar niet zo goed inschatten. Maar als ze te dicht bij ons kwamen, dan tikte Rodrigo hen even aan met een bamboestick en dan gingen ze wat verder liggen. Deze activiteit was echt supercool. We hebben ongeveer twee uur gevist. Telkens moest er een stukje rauw vlees aan het haakje en dan moesten we proberen om iets te vangen. We hebben er samen 20 à 30 gevangen en verschillende soorten: piranhas met en zonder vlekken, aquariumvissen, eetbare vissen, enz. Enkel de piranhas hebben we aan de kaaimannen gevoerd. We hebben ze ook namen gegeven omdat de ene kaaiman al wat groter was dan de andere. Zo was er een Junior en een Senior. In totaal waren er drie. Soms maakten we een piranha met een draad vast en lokten we ze zo op het land. Als ze dan de vissen beetnemen dan hoorde we ze bijten, heel crunchy.
Rodrigo heeft ook veel verteld over de natuur op die plaats. Hij heeft er ooit een anaconda van 3 meter gezien. Er zitten ook otters en veel vogels. Ik zei ook dat je hier best niet in het water ging en dat je hier de perfecte moord kan begaan. Daarop vertelde hij een verhaal van een lokale gids die de zus van één van de boeren lastig viel. Hij schepte er tegen iedereen over op. De andere boeren waren dit beu en namen deze man mee op een boot, gaven hem bier en bezorgden hem een leuke avond. Daarna hebben ze hem vermoord en in het water gegooid. De piranhas hebben hem opgegeten. De botten zijn naar de bodem gezakt en zijn kledij kwam boven drijven. Het verhaal doet hier de ronde dat hij dronken was en uit de boot is gevallen maar iedereen hier weet wat er is gebeurd. Creepy story...!
Op de terugweg naar de pousada hebben we een half uurtje gewandeld. Plots zagen we een mannelijk wild zwijntje de weg oversteken en erna zagen we het vrouwtje met drie kleine zwijntjes. Superschattig! In onze kamer hebben we ook al diertjes gespot: een kleine kikker en grote spin in de douche haha.
Zo dadelijk worden we aan onze tafel verwacht voor het avondeten. Maar eerst...caipirinhaaaaa por favor!
Brazilië is ongeveer even groot als gans Europa. Er zijn veel luchthavens en het aanbod van zowel binnenlandse als internationale vluchten is enorm. Enkel de verbinding naar Campo Grande is wat minder.
We hebben eerst in Foz do Iguacu achter ons hotel de lokale bus 120 naar de luchthaven genomen. Het was spitsuur en dus erg druk. Zowel mensen die moesten gaan werken als schoolkinderen stapten op en af. Wat we hier wel supergoed vinden, is het betaalsysteem in de bussen. Er is altijd zowel een chauffeur als een ontvanger. Je mag enkel vooraan opstappen en moet dan eerst aan de ontvanger betalen om voorbij het draaipoortje te kunnen. Hier geen zwartrijders dus. Met een rolstoel meereizen? Ook geen probleem... De ontvanger neemt rustig de tijd om een platform te laten zakken in het midden van de bus.
De luchthaven van Foz do Iguacu is erg klein. Tijdens het wachten heb ik een overheerlijke koffie gedronken. Die zijn hier echt zalig... In België drink ik sinds enkele weken geen koffie meer maar hier zondig ik graag! Daarna zijn we met Avianca-Brasil doorgevlogen naar de noordelijke luchthaven van São Paulo, Guarulhos. Ongeveer 1u45 vliegen. We waren erg blij toen onze baggage op de band lag want die kunnen we niet missen nu. Daarna moesten we erg lang wachten om bij GOL onze rugzakken in te checken want ze hebben één grote wachtrij met 10 check-ins voor alle GOL-vluchten. Als je ooit eens naar Zuid-Amerika zou reizen, wij vinden deze maatschappelij op vele vlakken niet zo geweldig. Eerder stijl Ryanair...
Toen we in São Paulo aankwamen, had ik veel last van krampen. Mijn staartbeentje doet ook nog pijn van mijn uitschuiver in Foz do Iguacu. De volgende vlucht na een tijdje te wachten, was die naar Campo Grande. Onze tussenstop naar onze tocht door het zuiden van de Pantanal. Bij de daling had ik heel veel last van mijn oren. We hebben altijd een doosje honingpastilles van Albert Heijn bij maar nu hielp niets. Best pijnlijk deze keer maar gelukkig was het bij de landing voorbij. Ik merk ook net dat ik last heb van keelpijn door de airco. Met andere woorden...vandaag hang ik half uiteen! En ik kan mijn haar niet drogen want als ik hier de haardroger in ons hotel Jandaia aan zet dan ruikt hij naar brand en werkt niet haha!
Morgen gaan we vroeg ontbijten want om 8u30 komt Rodrigo van Brazil Nature Tours ons ophalen om door te reizen naar onze volgende bestemming: the South of the Pantanal to see the wild animals...
Als er daar beschaving en WiFi zou zijn, dan zet ik ons verhaal daar verder.
"Gewoon". Dat is ons nieuw woordje dat we regelmatig al lachend zeggen tegen elkaar. Als we iets ongelofelijk prachtig zien of we iets unieks doen, dan kijken we soms naar elkaar en vragen we: "En, wat vind je er van? Leuk...? Gewoon." Ons nieuwe Braziliaans grapje.
Het ontbijt in Pietro Angelo is iets minder goed dan wat we in São Paulo hadden, ook al lag dit hotel in een arme wijk. Hier is het een ongezond aanbod. Beetje fruit wel maar veel cake en deegbroodjes.
We hebben vandaag opnieuw bus 120 aan de terminal vlakbij het hotel genomen. Ondertussen kennen we de route van deze bus al goed en zijn we vandaag iets eerder afgestapt, aan Parque das Aves. Dit is een vogelpark en werd in 1994 opgericht om de plaatselijke natuur te beschermen en een broedplaats te vormen voor bedreigde exotische vogelsoorten. Het telt meer dan 1.000 vogels, met in het bijzonder ara's, toekans en flamingo's. We hebben ook een anaconda (!), vogelspin en slangen gezien. Alligators, schildpadden en kasuarissen hebben we ook van dichtbij gezien. Een kasuaris is een loopvogel uit Nieuw-Guinea en Australië. Ze hebben enorme klauwen en kunnen mensen aanvallen.
De watervallen van Iguacu zijn aan de overkant. De eerste dag dat we hier waren, zijn we meteen aan de laatste stop afgestapt om de watervallen te zien. Maar vandaag wouden we de twee tussenstops ontdekken: Trilha do poco preto en Macuco safari. Hier hebben we wel wat centjes voor moeten neertellen maar als je iets wil gezien of gedaan hebben, dan moet dat soms.
Bij de eerste stop, Trilha do poco preto, moesten we eerst kiezen of we al wandelend of al rijdend het park wouden verkennen. We kozen er voor om te wandelen. Achteraf gezien niet zo'n goede keuze. We hebben enkel grote blauwe vlinders, een kever die een balletje aan het rollen was en een rups gezien. De wandeling was erg zwaar. Zes kilometer stappen in de warmte en met hellingen. We hebben er lang over gedaan. Toen we aan het water toekwamen, mochten we in een motorboot stappen en hebben we op de Parana-rivier gevaren. Dat was heel leuk. Je kon op het water ook even overstappen in kano's maar daar hadden we niet veel zin in. Aan de oever kregen we allemaal een soort van Happy Meal kartonnen boxje met zoute koekjes, een bonbon en wat fruit. Daarna heeft een treintje ons terug naar de ingang gebracht.
De Macuco safari was veel toffer. Hier moesten we ook eerst op een treintje stappen en kregen we regelmatig wat info over de bomen. Zo hebben we palmen gezien waarvan ze palmharten oogsten. Het duurt tien jaar voor 1 kilo palmharten te oogsten. Eens de palmharten eruit zijn, gaat de boom dood. In het park doen ze dat niet maar ze staan er wel en in grote getalen. De aapjes eten de vruchtjes op en door ze overal te verspreiden, groeien er nieuwe bomen. Na het treintje moesten we overstappen in een Jeep die ons naar het ponton met de reddingvestjes bracht. We hadden ervoor vernomen dat je voor de dry of wet tour kon kiezen. Wij waren niet echt gekleed op de wet tour maar voor dat we goed begrepen hoe of wat in het Portugees, zaten we in een grote zodiac met allemaal mensen met plastic poncho's. Wij zaten daar ergens in het midden met onze kleren en zonder poncho . Goed, ja, dan zien we de watervallen maar van heel dichtbij. Daar gingen we dan, op het water tussen de rotsen en steile wanden. De boot ging heel hard en het water vloog langs de zijkanten naar boven. Aan de watervallen zijn we een tijdje blijven dobberen en hadden we een mooi overzicht van dichtbij. We vroegen ons af of dit het was en of we zouden terugkeren. Nope. Daar gingen we dan. We vaarden naar de watervallen, gingen nog harder en gingen er toen helemaal in. Kletsnat waren we. Het leek wel alsof we onder een koude douche stonden. Wat hebben we daar gegierd en gelachen. Daarna volgden nog eens twee ritjes onder de watervallen. Op de terugweg hebben we nog enkele cirkels op het water gemaakt en even erna mochten we uitstappen. De andere passagiers met een plastic poncho bleken even nat te zijn. Van deze coole safari hebben we geen fotos of videos omdat we op het water waren. Wil je toch even kijken hoe het er aan toe ging, check dan zeker volgende link want dit is exact hoe wij het hebben beleefd: https://m.youtube.com/watch?v=s9-dI20lpmc
Na zo'n avontuurlijke dag waren we heel moe en zijn we met onze natte kleren op de bus terug gestapt. 's Avonds zijn we terug bij Churrascaria E Pizzaria Tropica gaan eten. Daar hebben ze de beste pizza's met kaas die ik ooit in mijn leven heb gegeten! Verder hebben ze ook een buffet en schuiven ze vlees van spiezen aan je tafel. En dat alles voor maar 30 real per persoon! Dat is omgerekend maar 7 euro. Onze Nederlandse vriendinnen kwamen plots ook binnen daar. Zo grappig. Hoe klein is de kans dat je elkaar 5x tegenkomt... Eerst aan de bushalte. Dan in het park van Argentinië. Dan aan het busstation en dan 2x in hetzelfde restaurant...
Morgen is het een reisdag. Om ons avontuur in het zuiden van de Pantanal verder te zetten, moeten we eerst naar Campo Grande. Daarvoor moeten we morgen in de luchthaven van Foz do Iguacu eerst een vlucht naar de noordelijke luchthaven van São Paulo terug nemen, waar we in het begin van de reis zijn geland. Daar moeten we onze bagage opnieuw inchecken en een vlucht naar Campo Grande nemen. Voor wie al benieuwd is waar we daar overnachten, ons hotel heet Jandaia.
Ik heb voor de eerste keer goed geslapen maar we waren toch ook weer om 6u wakker. Onze biologische klok hebben we duidelijk meegenomen naar hier. Het ontbijtbuffet was weer rijkelijk gevuld met Braziliaanse specialiteiten. Overal vind je elke ochtend pão de queijo. Dat zijn gebakken deegbolletjes met kaas. Heel lekker. Of verse papaya. Dat ga ik thuis wel missen. Er is altijd veel fruit maar ook veel gebakjes.
We waren vanmorgen iets beter voorbereid dan gisteren en dus ook wat relaxter. Ondertussen wisten we al waar de bus terminal was en het reisbureau in het hotel had al wat instructies gegeven. Vandaag stonden de watervallen langs de Argentijnse kant op het programma. Cataratas do Iguacu, de grootste in Zuid-Amerika. De watervallen liggen op de grens tussen de Braziliaanse staat Paraná (20%) en de Argentijnse provincie Misiones (80%). Daarom wouden we ze zeker langs de andere kant bekijken. Het ganse complex bevat tussen de 270 tot 300 watervallen. Gigantisch dus. Ze zijn 2,7 kilometer breed en vallen maar liefst tot 82 meter naar beneden...
Off we go... Toen we aankwamen aan de busterminal leerden we een groepje Nederlandse vrouwen kennen. We hebben samen hard gelachen op de bus, vooral toen het alsmaar harder en harder begon te regenen. Toen we de Argentijnse grens bereikten, toonde onze weather app inmiddels dat de regen 100% was en bliksem. Zo was het ook. Toen we onze stempels aan de douane gingen halen, waren we al helemaal nat. Daarna reed de bus nog een eindje verder en zette ons toen af. Daar sprak iedereen Spaans en was het even zoeken hoe we nu verder moesten. Dan bleek dat je ofwel een bus of een taxi kon nemen naar het park met de watervallen. Wij hebben met een Italiaans koppel van onze leeftijd een taxi gedeeld en moesten per persoon 12,50 Real betalen. Aangekomen aan het park, bleek dat we Argentijnse pesos moesten hebben. De taxichauffeur wou ons helpen maar wou wat in zijn eigen zakken steken. Een inkomticket voor het park kost 600 pesos. Dus we zouden ongeveer 1.400 pesos nodig hebben die dag. Dat is zon 140 Real. Maar hij wou dat ik 200 Real gaf. Hij sprak enkel Spaans. Het Italiaanse koppel nam het voor ons op en er ontstond een hele discussie in de auto. Uiteindelijk hebben ze het voor ons voor elkaar gekregen dat we meer terug kregen.
Langs de Argentijnse zijde is er veel meer te doen dan langs de Braziliaanse. Zo is er een Green trail, upper trail, lower trail en je kan ook een treintje of boot nemen. Hier kan je dus echt je dag vullen met verschillende routes te nemen. Wij hebben eerst de Green trail gevolgd en dan kom je toe in Cataratas station. Daar hebben we eerst de Upper trail gekozen en langs verschillende bruggetjes heb je mooie uitzichten die heel hoog zijn. Enkele uren later, hebben we de Lower trail gevolgd en hier konden we de watervallen zelfs aanraken. Zowel hier als op het andere pad waren de uitzichten adembenemend mooi. We hebben enkele fotos genomen maar het gevoel van ertussen te staan, dat neem je met je mee. De must see is natuurlijk de Garganta del Diablo, de Devils Throat. Uit een enorm gat waarvan je de bodem niet kan zien, stijgt er mist op en honderden watervallen storten er naar beneden. Prachtig om te zien. Deze grote halfronde waterval is 150 meter breed waarin het water 70 meter in de diepte stort.
Even zoeken hoe we terug moesten. We hebben aan de uitgang in een kantoortje met onze laatste pesos busticketjes kunnen kopen. Deze bus bracht ons naar een busterminal in Foz do Iguacu, Argentinië. Daar hebben we een bus genomen naar de grens waar onze paspoorten opnieuw werden afgestempeld en zo werden we terug naar Brazilië gebracht.
Leuk dat we vandaag even in Argentinië waren. Nu zijn we even aan het uitzoeken waar het lekker is om te eten want na zon speciale dag hebben we honger gekregen. Vanavond kijken we even wat we morgen gaan doen. Misschien gaan we eens met de boot op de Rio Parana om de watervallen van dichtbij te bekijken of misschien eens naar Paraguay. We go where the wind blows us
Dank jullie wel voor de toffe en lieve posts in onze gastenboek. Voor ons echt superleuk als er een melding binnenkomt dat er iemand iets geschreven heeft!
Het is 6u s morgens. Ik ben al wakker. Elke ochtend word ik rond dit uur wakker. Michael slaapt nog.
Gisteren hebben we in de ochtend een taxi naar de andere luchthaven genomen, Aeroporto de Congonhas. Dat was ongeveer een half uurtje rijden, net zoals São Paulo Guarulhos waar we bij aankomst zijn geland.
Het was even zoeken in de luchthaven want ons Portugees beperkt zich nog maar tot de basiswoordjes. Toen zagen we de check-in van GOL maar al snel bleek dat we zouden moeten bij betalen (60 euro) voor onze bagage. Blijkbaar zat die er niet bij.
Toen we aankwamen in Foz do Iguacu, vielen de eerste regendruppels van deze reis op onze gezichten. De luchthaven daar is piepklein. Er loopt één kleine baggageband voor alle vluchten. Een man van rond de 60 stond ons op te wachten met een bordje Loumar want ik had voordien een free shuttle service aangevraagd. Samen met enkele andere passagiers, reden we van de luchthaven naar ons hotel. Onderweg vertelde hij veel over wat we allemaal voorbij reden, maar jammer genoeg enkel in het Portugees.
Het was ongeveer 15u toen we toekwamen op onze kamer. Als twee kippen zonder kop besloten we hals over kop om meteen de watervallen langs de Braziliaanse kant te bezoeken. Het regende en de steile straten waren spekglad. Al snel schoof ik uit maar kon me nog net recht houden. De tweede keer had ik minder geluk en viel ik erg hard op de stenen. Dat voel ik nu nog.
De instructies van de receptionist aan de balie over waar we de bus konden nemen, waren niet zo duidelijk. Al snel vielen er woorden en ontstond er ruzie tussen ons. Dan maar even vragen aan een local waar we de bus moesten nemen.
Een wilde rit met de lokale bus 120 duurde ongeveer een half uur. We reden terug langs de luchthaven dus dat was handig om weten als we terugvliegen. De rit kostte 3,55 Real per persoon. Dar is omgerekend minder dan een euro.
In het park moesten we eerst plaatsnemen op de grote bus. Eerst volgden er twee stops die je er extra kan bij nemen. Zo kan je bijvoorbeeld eerst meerijden met een 4x4 en dan met de boot op het water. Omdat het al redelijk laat was, besloten we om meteen door te rijden naar het belangrijkste punt: de hoofdingang van de watervallen.
We zagen daar meteen quatis. Dat zijn schattige neusbeertjes die met elkaar vechten en spelen. Je mag niet te dicht bij ze komen of in je rugzak rommelen want ze kunnen bijten. Daarna hebben we de trail naar beneden gevolgd. Het uitzicht was meteen adembenemend mooi. Maar liefst 270 watervallen komen hier bij elkaar. Het is er erg vochtig en je kan zelfs op een pad dat over de rivier loopt. Daar sta je precies onder een douche. Na nog van het uitzicht op het panoramisch platform te genieten, besloten we om terug te keren met de laatste bus.
Ik had thuis al gelezen over een restaurant op 500 m van ons hotel: Churrascaria Bufalo BBQ en dat bleek een goeie keuze te zijn. Het concept is hetzelfde als Fogos of Pampas bij ons in Antwerpen. De obers schuiven verschillende soorten vlees van spiezen die op een speciale manier gebarbecued zijn. Het buffet was heel groot dus ik kon er ook van genieten zonder vlees te eten.
Vandaag gaan we naar de Argentijnse kant. Daar zou je een heel ander zicht hebben op de watervallen.
Om 7u30 zou de wekker af gaan maar om 6u werden we reeds wakker door de geluiden op straat. We zouden vandaag een ander deel van São Paulo ontdekken. Na een lekker ontbijt met veel fruit, gingen we informeren aan de receptie of het wel veilig was om vanaf het hotel naar Pinheiros te wandelen maar dat werd ons ten sterkste afgeraden. De metro nemen bleek voor ons veiliger te zijn.
Op 10 minuten wandelen, waren we al aan het metrostation República. De vrouw achter het loket sprak geen Engels, zoals de meerderheid van de locals hier. Met veel gebaren heb ik dan toch duidelijk kunnen maken dat we naar metrostation Paulista moesten. Een ticketje kost 4 real hier. Beetje vergelijkbaar met ons openbaar vervoer dus. Tot hiertoe is dit land zeer bereisbaar en het metronetwerk is zeer duidelijk. Verschillende lijnen in andere kleuren, een digitaal bord dat aanduidt hoeveel haltes je nog moet en duidelijk waar je je ticketje moet kopen. Beetje vergelijkbaar met de Tube in London eigenlijk...
Daar aangekomen hebben we eerst over de Avenido Paulista gewandeld. Het verschil tussen de wijk daar en de wijk waar ons hotel is, was meteen een groot verschil voor ons. Intussen zijn we te weten gekomen dat we in een arm gedeelte verblijven. Beter dan een favela maar minder dan een middle class wijk. Waar ons hotel is daar zitten blijkbaar veel huisjesmelkers in leegstaande gebouwen. Oops...
We hebben in Jardim Paulista een flink stuk gewandeld. Grote flatgebouwen, mooie parken met palmbomen, consulaten en toffe koffiebars zijn hier onderdeel van de stad. Zelfs een Carrefour Express... We hadden op voorhand al gelezen dat er drie Free Walking Tours in São Paulo worden georganiseerd. Wij hebben gekozen om de Vila Madalena tour te volgen en dat was echt supertof! Om 10u45 moesten we aan het metrostation van Fradique Coutinho wachten en ons aanmelden. We waren in totaal met 30 deelnemers vanuit allerlei landen in de wereld: Nederland, Frankrijk, Duitsland, Brazilië, Costa Rica, Dominicaanse Republiek, Litouwen, enz. Zo leer je snel andere backpackers kennen.
Zo hebben we een Nederlander van 28 jaar leren kennen. Hij heeft 1 jaar en 2 weken geleden alles in Amsterdam achter gelaten. Zijn woonst en auto verkocht, zijn job als verpleger op de cardiologie in het ziekenhuis opgegeven en heel zijn hebben en houden weg gedaan. Hij heeft op de tijd dat hij aan het reizen is al 16 landen bezocht waaronder Cambodja, Mongolië, Australië, enz. Supercool om hem te horen vertellen... Of Alex uit Frankrijk. Ook onze leeftijd en net hetzelfde gedaan. Ze plannen ook niets van tevoren. Boeken vluchten de dag ervoor en waar ze overnachten, dat bekijken ze daar wel. Onderweg leren ze in hostels andere backpackers kennen en reizen ze een stukje mee. Ze moesten erg hard lachen toen ik mijn uitgetypte planning boven toverde... Maar voor onze eerste verre reis samen, vind ik het prima zo.
De tour duurde 3u en we hebben onderweg veel bijgeleerd over deze boeiende stad. We zijn ook in wijken geweest die je beter onder begeleiding doet. Batman Alley met prachtige graffiti was supercool. Check zeker deze fotos. De moeite waard. Onderweg zijn we even gestopt voor een koffie. Damn, de koffie is zo lekker hier! More please! Daarna hebben we de metro terug genomen en hebben we het hoogste gebouw in São Paulo bezocht: Edificio Italia. We hebben eerst de lift tot de 37ste verdieping genomen (wat overigens maar enkele seconden duurde) en daarna de tweede lift naar de 41ste (!) verdieping. Daar moesten we ieder 30 real betalen en mochten we kiezen tussen een glaasje cava, wijn of ananassap. Ik heb uiteraard voor het eerste gekozen. Du-uh!
Geniet van onze mooie foto's en waan jezelf even in deze boeiende stad. Straks gaan we eten in een restaurant dat onze gids heeft aangeraden: A casa do porco. And thank God, they have an English menu & vegetarian food...
São Paulo. Een miljoenenstad die al na onze eerste dag heel veel indrukken heeft nagelaten. Waar je om de hoek plots een prachtige graffiti opmerkt die je niet meer zal vergeten.
Het was rond 6u dat we hier zijn toegekomen. De taxirit van de luchthaven naar het hotel kostte ongeveer 130 real. Dat is omgerekend 30 euro. We waren best moe en hongerig na zo'n lange reis dus we hebben meteen aangeschoven aan het ontbijtbuffet.
Er lag enorm veel exotisch fruit van hier dat ik nog nooit heb geproefd. Superlekker... Nu alleen nog uitvissen wat het was. Er lag ook watermeloen, sinaasappelschijfjes en een speciaal detoxdrankje. Gelukkig zijn er dus ook gezonde dingen. Er was ook veel brood met smaken die we niet kunnen thuis brengen. Ik heb ook van de havermoutpap geproefd. Die wil ik morgenvroeg ook. Daarna hebben we toch maar even een dutje gedaan.
Rond 10u besloten we om het gebied rond ons hotel te verkennen. We hebben dankzij een goeie tip van een collega extra slotjes met staalkabels gekocht en maken onze rugzakken hiermee vast aan het kledingrek . Better safe than sorry...
Er heerst veel armoede hier. Op elke hoek van de straat val je bijna over een dakloze inwoner die onder een deken ligt. Er ligt hier op de straten ook veel afval. Sommige plaatsen waar je voorbij wandelt, ruiken vreselijk terwijl de geur van vleespiesjes of gebrande noten aan de volgende hoek op je wacht. Toen we om de hoek naar R. Mauá wandelden, keek ik recht in de ogen van een dode poes die op het voetpad lag. De Brazilianen hier hebben ook een goed hart want er had iemand een roze dekentje op gelegd. Een tijdje erna zagen we een Border Collie met een harnasje over een druk kruispunt lopen. Hopelijk loopt het voor hem beter af.
Het was even twijfelen of we hier zouden eten want er waren veel illegale kraampjes en armoede waar we wandelden. Maar plots kwam Mercadão Municipal in ons vizier, een grote binnenmarkt met allerlei kraampjes: exotisch fruit, noten, vlees, vis, drank, enz. Het ene al mooier uitgestald dan het andere. Daar leek de hygiëne ons veel beter. Michael heeft picanha met frietjes gegeten en ik heb falafelballetjes met rijst en groenten gegeten. Hier denken ze gelukkig ook aan de vegetariërs! Obrigado!
Met de trein naar Zaventem vanuit Mechelen was een goed idee. Na enkele minuten stap je uit in de kelder en kan de reis beginnen.
We waren goed op tijd en hebben na ons te hebben ingecheckt rustig ontbeten bij de Panos. Net voor we moesten boarden, kregen we te horen dat onze vlucht naar Frankfurt met 20 minuten was uitgesteld. Dat werd dus haasten als we onze connecting flight naar São Paolo wilden halen. Toen we aankwamen in Frankfurt bleek dat we een flink eind moesten stappen. Hier en daar nog een controle en bij de scans van onze handbaggage werd Michael tegen gehouden. Een vrouw die goed een cipier uit Orange is the New Black kon zijn, nam strookjes en voerde een drugstest uit op zijn spullen. Negatief. Uiteraard...
We waren op tijd en konden naar São Paulo met een vlucht van ongeveer 12u. Alles verliep vlekkeloos, tot er na 7u vliegen paniek ontstond in de rij achter ons. Alles was donker want bijna iedereen lag te slapen. Al snel stonden er enkele stewards en stewardessen naast ons. Ik keek achterom. De man achter mij, een veertiger uit Duitsland was flauw gevallen. Zijn ogen waren open en zijn ogen waren weg gedraaid. Iemand van de cabin crew riep op de intercom dat er een medische noodsituatie was en vroeg of er een dokter aan boord was. Hulp kwam al snel ter plaatse. Zowel een Portugese als een Duitse dokter boden hun hulp aan. Er werd gekozen voor de Duitser aangezien de man ook uit Duitsland kwam. Zijn plaatsnummer werd op een invulformulier genoteerd. De stewardessen brachten ook meteen een bekertje water, een zaklamp, stethoscoop, bloedddrukmeter en zuurstoffles. Zijn bloeddruk werd ook opgenomen en er werd naar de luchthaven van Sao Paulo gebeld. Ik had echt met die man te doen. Daar zit je dan, gepropt op een kleine stoel in een kleine ruimte en je hangt op 10.000 meter in de lucht met nog enkele uren te vliegen. De dokter stelde hem veel vragen toen hij bij kwam. Volgens wat ik heb verstaan, was zijn bloeddruk snel gedaald... Toen hij beter was, werd hij naar business class gebracht.
Intussen zijn we goed aangekomen in het Normandie Design Hotel in São Paolo en gaan we dadelijk ons eerste Braziliaanse ontbijtbuffet tegemoet.
Het zonnetje schijnt als we onze rugzakken opvullen met alles wat we nodig hebben. Het is wikken en wegen wat we meenemen en wat we best thuis laten. We hebben allebei handige compartimentzakjes bij AS Adventure gekocht en dat is veel handiger om spulletjes per categorie in te pakken. Alle kledij hebben we opgerold en vloeistoffen hebben we overgegoten in kleine busjes.
Het is vandaag ook de dag van de verkiezingen. Dat moest uiteraard ook nog even gebeuren. Michael was opgeroepen als bijzitter. Gelukkig moet hij dit jaar niet deelnemen.
Nog even checken of we niets vergeten zijn. Is de raam van het terras dicht? Staat de kookplaat uit? Zijn alle ramen toe?
Yes. Off we go.
Onderweg naar de bushalte hadden we allebei al de slappe lach. Door de verkiezingen was er al meer volk op de straat dan anders en dan lopen wij daar met een grote trekkingsrugzak. Twee backpackers die voorbij het drukke ijssalon wandelen. Dat is eens iets anders...
Om 15u15 komt de bus toe op de Grote Markt van ons dorpje, Sint-Katelijne-Waver. Nieuwsgierige blikken kijken onze richting uit. Naar waar zouden ze gaan met die grote trekkingsrugzakken... Na een lange rit stappen we af aan Mechelen Station. Naar het station is normaal maar 15 minuten maar helaas deed onze bus er bijna een uur over. Niet zo grappig.
Dankzij een korte spurt, halen we maar net onze trein naar Zaventem, na nog een spoorwijziging.
Een spannende start van hopelijk een spannende reis.
Een reis zelf in mekaar steken. Dat is veel plannen, puzzelen, opzoeken en organiseren.
Enkele maanden geleden hebben we nagedacht welk prachtig stukje in deze grote en boeiende wereld we willen ontdekken. Bali was onze eerste keuze. De mooie natuur, gezonde voeding en de Aziatische cultuur spraken ons beide aan. De vulkaan die op uitbarsten stond en de vervuilde stranden door de plastic soup gooiden al snel onze plannen om. Tanzania en Zanzibar stonden ook op ons verlanglijstje. Hier hebben we lang over getwijfeld...maar door enkele prachtige beelden over Brazilië waarbij voornamelijk de Pantanal werd uitgelicht, hadden we al snel samen een beslissing genomen. Het zou Brazilië worden. Samen voor de eerste keer naar Zuid-Amerika.
Zondag was de voorbije maanden telkens onze vaste dag om met de laptops samen te zitten en uit te zoeken welke delen van Brazilië we wilden zien. Onze Lonely Planet kon hierbij natuurlijk niet ontbreken. Al snel hadden we door dat dit land ongeveer de grootte heeft van gans Europa. Daarom kozen we om eerst het zuiden van Brazilië te ontdekken. Voor onze eerste keer in dit prachtige land willen we eerst de grote toeristische steden ontdekken.Het noorden is voor een andere keer.
We starten ons avontuur in São Paulo, de grootste stad in Brazilië. Je kan daar in wolkenkrabbers tot hoger dan de 40ste verdieping gaan. Het uitzicht zou fantastisch zijn. Helikopters vliegen daar vaak rond. Na enkele dagen nemen we een binnenlandse vlucht naar Foz do Iguacu, bekend om de watervallen die we overigens ook in Argentinië gaan bekijken. Je zou daar ook over een brug kunnen wandelen en taxfree kunnen shoppen in Paraguay. De volgende bestemming waarvoor we de volgende binnenlandse vlucht nemen, is Campo Grande, waar we na een nachtje slapen zullen opgehaald worden door Brazil Nature Tours. Zij zullen onze reisgids zijn door het zuiden van de Pantanal. Paardrijden, piranha vissen, vogelspotten en zwemmen met krokodillen (of ik dat ga doen? dat weet ik nog niet zeker...) staan daar op het programma. We verblijven daar in pousadas en maken ook een uitstap naar Bonito waar we gaan snorkelen in een meer. Na een weekje Pantanal worden we teruggebracht naar Campo Grande. We blijven daar nog een nachtje om te bekomen van ons avontuur tussen de wilde dieren en vliegen daarna door naar Rio de Janeiro. Uiteraard gaan we daar Christus de Verlosser een bezoekje brengen en van het uitzicht genieten op de Suikerbroodberg. Relaxen op het strand van Copacabana en Ipanema mogen natuurlijk niet ontbreken als we daar zijn. Na enkele dagen hier te genieten, vliegen we terug naar São Paulo waar onze reis na enkele dagen eindigt.
Dat is onze reis in een notendop.
Een uitgebreid reisverslag volgt ter plaatse.
Veel leesplezier & tot de volgende post! Véronique
Welkom op onze reispagina! Leuk dat je meeleest & onze reis volgt.
Waarom deze blog? Hier kan ik veel meer posten en vertellen dan in aparte berichtjes naar iedereen. Wat uiteraard niet wil zeggen dat ik geen berichtjes meer stuur hè...
Ik ga onderweg proberen om zoveel mogelijk te posten. Je zal hier kunnen lezen wat de dag ons gebracht heeft, wat we gezien hebben, wat we gegeten hebben, hoe het met ons gaat, wanneer we de ene plaats verlaten om naar de andere door te trekken, enz.
Reacties, vragen, suggesties of berichtjes in ons gastenboek zijn altijd welkom!
!
Het is 6u s morgens. Ik ben al wakker. Elke ochtend word ik rond dit uur wakker. Michael slaapt nog.
