een mens vraagt zich soms af, waarom we toch blijven vechten tegen alles! het is zo moeilijk weten dat de persoon die je er altijd boven op hielp en je weer moed insprak er niet meer is. elke plaats waar we samen geweest zijn, elk liedje dat we samen beluisterd hebben, alles doet me aan jou denken! wanneer ik aan het denken ben aan u hoop ik steeds dat je plots naast my zou staan en er weer zou zijn zoals vroeger. het is zo hard, het gevoel hebben er alleen voor te staan nu jij weg bent, terwijl iedereen zo een harde steun is.. de tranen rollen enkel en alleen al bij het zien van een kleine foto! oh, was je maar hier om alles weer in orde te brengen! jij was die gene die iedereen aan elkaar hield! ik mis u zo hard mieke, het is echt zwaar... maar vergeet nooit, ik hou van je!! xxx
Vanbuiten zie ik er vrolijk uit. Maar mensen weten niet dat ik vanbinnen sterf... Ze begrijpen niet dat ik na 9 jaar nog steeds de pijn voel.
Een jaar geleden, op je verjaardag ben ik naar je graf gegaan.. Lena, wat ik toen voelde is niet de beschrijven.. De gedachte dat jij op dat moment onder die steen lag was zo pijnlijk... Ik ben in elkaar gevallen, ik kon het niet meer... Dat juist jij, het vrolijke, altijd lachende meisje moest gaan kan ik niet begrijpen.
Je lege stoel aan de tafel doet me eraan herinneren dat je er nooit meer zal zitten, me nooit meer zal doen lachen en nooit meer leuke verhaaltjes vertellen...
Ik ben zo fier op mijn lieve meid...
Als ik naar de hemel kijk, En de wolken zo zie jagen, denk ik met liefde terug aan jou, Al heb ik nog vele vragen. Ik mis je, hier op aarde. Ik mis je, het doet pijn. Rust zacht, lieve Lena, Rust zacht, zonder pijn.
Niemand kan je plaats in nemen, die blijft altijd leeg :'(
Ze zeggen vaak dat alles gebeurt met een reden, wat was u reden dan Lena? Welke reden was er dat jij juist moest gaan? Hoe onmenselijk is het nu om een kind te laten sterven? Je kind moeten begraven is toch het ergste dat je kunt hebben als ouders?
Mijn drijfveer was jij... Hoe moet ik nu verder?
Om iemand te moeten missen, iemand zoals jij, dat kan ik echt niet aan...
het is nu al bijna 9 jaar geleden maar ik voel de pijn nog steeds... Ik zie elke dag het beeld van jouw lach voor mij, het beeld dat ik zo graag terug wil zien in het echt :'(
Ik probeer sterk te zijn maar het is zo moeilijk zonder jou. Ik wil niet wenen maar de gedachten aan vroeger, aan ons samen doen me zo verlangen naar toen. Ik mis je verhalen, je lach, je helderblauwe ogen waar ik kracht in vond. Ik mis je stem die me kon opvrolijken als ik het zwaar had. Je ving me op als ze me hadden verteld dat mijn opa kanker had... 6 maanden na jouw dood stierf hij... Als ik denk aan alles wat we vroeger uit spookten verschijnt er een lach op mijn gezicht. Ik mis je Lena en ik wil zo graag nog 1 keer je stem horen, nog 1 keer jouw armen om me heen voelen en weten dat ik veilig ben bij jou.. Ik zou willen dat ik de klok kon terugdraaien en je nog 1 keer kunne zeggen dat ik van je hou....
Je had me beloofd om altijd bij mij te blijven maar je bent er niet :'( Als je me hoort of ziet vanwaar je nu bent, zie je dan ook hoeveel pijn ik heb zonder u? hoe hard ik mijn best doe om gelukkig te zijn voor u? en hoe vaak ik aan je denk? Ik mis je zo lieve meid :'(
Het is zo oneerlijk dat jij zo vroeg moest gaan... We moesten nog zo veel doen, we hadden nog zo veel plannen :'(
Ik vergeet nooit het moment dat jij mijn hand vastpakte en zei: Miley, wat er ook gebeurt, ik zal altijd naast je staan en je helpen....
Je was zo een mooi meisje, je zat vol met dromen en je zag je hele leven al voor je... Je was bijna altijd vrolijk, je had een gaven waar je andere mensen mee betoverde en weer liet lachen. Ik wou dat ik jouw gaven had waardoor ik mezelf weer kon laten lachen....
Weet je nog dat we altijd naar 'onze' paarden gingen? Uren hebben we die beestjes gekamd, mooi gemaakt en bereden... Ze missen ons denk ik...
waarom moest net jij in die auto zitten? waarom moest die chauffeur net dan in slaap vallen? Je hebt me met zoveel vragen achter gelaten :'( Ik hou van je en ik zal da ook altijd blijven doen...
Je kreeg niet eens de kans om te vechten voor je leven... Je ouders vertelde me dat als ze je lijk uit de auto haalden, het net was alsof je sliep... Zo beeld ik me jou ook in, als een slapende mooie meid die iedere dag haar ogen weer zou openen en zou zeggen dat het allemaal maar 1 grote grap was...
voor Lena:
Waarom moest ik jou verliezen waarom doet het toch nog zo'n pijn Kon ik je nog maar even zien Nog maar even bij je zijn Ik weet, het hoort bij het leven Ik begrijp het wel Maar zo voelt het niet Het is 9 jaar geleden en nog voel ik veel verdriet Je bent altijd in mijn gedachten en je schuilt diep in mijn hart Aan jou denken doet soms pijn Maar ik weet het heel zeker Eens zal ik bij je zijn.
Mijn naam is Miley en ik ben 15 jaar. Ik woon in Vlaams- Brabant. Ik heb 1 broer en een hondje
Ik schrijf een blog om het verdriet van me af te schrijven. Mijn beste vriendin is een paar jaar geleden omgekomen in een auto- ongeval en ik heb het nog steeds niet verwerkt... Ik hoop dat de pijn hierdoor een beetje verminderd door het neer te schrijven....
Mijn beste vriendin (Lena) en ik ware twee handen op 1 buik. We waren vaak samen en elke keer als we afspraken was het 1 groot feest. De dag dat mijn ouders me wakker maakte en me zeiden dat Lena omgekomen was, veranderde heel mijn leven... Een maand na haar dood heb ik niet normaal gegeten of geleefd. Ik verloor op een maand tijd zeker 9 kilo en ik verwaarloosde mezelf. Dankzij mij beste vriend ben ik erdoor gekomen en kon ik mezelf weer herpakken. Op Lena's begrafenis ben ik bijna in elkaar gezakt maar haar broer en ik steunden elkaar en ik had chance dat ik hem had op die momenten.
Hoe Lena precies gestorven weet ik niet exact maar ik wil het ook niet echt weten. Het enigste dat ik weet is hoe het ongeval gebeurde en dat ze enorm veel pijn heeft gehad in haar laatste minuten.... Ze was op vakantie met haar broer en ouders en er is een vrachtwagen in de fille ingereden. Haar ouders en haar broertje hadden enkele schrammen, spierpijn en blauweplekken maar mijn beste vriendin was dood...
Ik kan het gewoon niet snappen dat juist de persoon die het meeste in mijn leven betekende dood is. Ik wil niet geloven dat dit allemaal geen droom is.
Ik heb alles nu wat ik me kan inbeelden: ik heb een pracht van een beste vriend, ik heb een beste vriendin die meer als een zus voor me is en waar ik fantastische tijden mee beleef en ik heb een vriend die alles voor me is. Maar hoe zou het zijn als zij er nog zou zijn?
Waarom kreeg zij de kans niet om te overleven? Waarom had zij de mogelijkheid niet om te vechten en erdoor te komen? Waarom zij?!
Ik mis haar zo en ik heb nog zo veel vragen voor haar...
Liefste Lena,
