Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Ik ben onlangs, vroeger dan verwacht, op de arbeidsloze markt verzeild geraakt en maak nu van de gelegenheid gebruik om een droom werkelijkheid te maken.
Na een wereldtrip, samen met m’n mam, ben ik m’n hartje verloren in het Verre Oosten. Sinds deze reis laat het gevoel me niet meer los om meer te ontdekken van de interessante cultuur in Zuidoost-Azië. In tegenstelling tot de “luxe”reis van toen zal er nu alles veel meer basic en low-budget aan toe gaan met backpack en alle mogelijke vervoersmiddelen.
Ik vertrek op 31 januari, samen met m’n achternicht Elsje en Stijn (uit Brugge) naar Bangkok, om van daaruit waarschijnlijk een bezoek te brengen aan mijn maatje Koen die duikinstructor is op Koh Tao.
Hoe en met wie de reis verder zal verlopen staat nog in de sterren geschreven.
Als het jullie interesseert waar we uithangen en welke avonturen we beleven, kunnen jullie hier een kijkje komen nemen en ik hoop op reacties en nieuwtjes van het thuisfront.
27-08-2007
En toen waren er nog maar 2.......chillen en snorkelen op Pulau Kapas
Diezelfde middag hebben Mike en ik ook de boot genomen naar het vasteland waarna we verder reisden per bus naar Kuala Terengganu. 's Anderendaags namen we in Marang de boot naar het eiland Kapas waar we een prachtige boomhut huurden die uitzicht gaf over het goddelijke strand en azuurblauwe water... dit eiland was echt weer eentje vanuit een sprookje! Totaal ongerept met een ongelofelijke verzameling van koralen en vissen!!! Hier zijn we 8 dagen gebleven... dat zegt wel genoeg denk ik! Nog nooit heb ik al snorkelend zoveel prachtige en verschillende soorten koralen bij elkaar gezien... de ene Nemo-familie na de andere! Wat het verblijf op dit eiland ook zo mooi maakte was dat we zonder stroom en zonder water zaten en het echt heel primitief was, de eigenares Rose van de hutjes Qimi had ons dit op voorhand gezegd maar dat vonden wij juist chiquer! We hebben er zalig genoten van de rust en werden er verwend met de beste vis, inktvis, scampi's... niet te doen! Wat kon die vrouw koken!!! We leerden er een lief zesjarig meisje Ling kennen, het Chinees adoptiekindje van het Franse koppel Gaelle en Herve die er ook logeerden. Ling was schitterend en nadat ze me 2 tekeningen van koralen en visjes gaf, heeft ze me in het Frans de volledige film Finding Nemo verteld... jammer dat ik het niet gefilmd heb! Ik lag dubbel! Hoe ze Darla nadeed, al schuddend met het viszakje! De laatste avond op het eiland hadden we een kleine party om de verjaardag van Mike en ook die van Qimi, het zoontje van Rose te vieren. Het eten was weer onbeschrijfelijk lekker! De kaarsen en de karnavalsmaskers die iedereen droeg, maakten het feest helemaal af! Tegen 22u lag weer iedereen voldaan en uitgelaten in bed... De tijd van genieten kroop meer en meer weg en de tijd van vertrekken brak aan. Nadat we van hen afscheid namen, vertrokken we naar Kuala Terengganu waar we al liftend geraakt zijn. Onze chauffeur was ook nu weer eentje uit de duizend!!! Ten eerste vroeg hij of het toegstaan was dat hij rookte in de auto en toen we toekwamen, vroeg hij of we mee met hem op de foto wilden als souvenier! Wij mee een studio in waar een driekleurig bloemenpapier als achtergrond ophing en FLITS! Nadat we samen iets gedronken hadden, was de foto ontwikkeld en kregen wij van hem de foto! Hij vroeg toen of het ok was dat hij ging slapen... Toch niet te doen eh, die Maleisiers! Echt fantastische mensen! Ze hebben zeker een plekje in mijn hart! Die avond hebben we niet veel meer uitgespookt dan (voor mij) een laatste keer heerlijk Maleisisch gegeten en 1 pintje gedronken s Anderendaags stonden we om 7u op om nog even samen te ontbijten want mijn bus naar Kota Bharu vertrok om 8u30... na anderhalf uur wachten, kwam uiteindelijk de bus toe en voila alone again. Mike bleef nog in K. Terengganu om er zijn blog bij te werken en vervolgens richting Borneo te reizen. Om 13u kwam ik toe in Kota Bharu waar ik onmiddellijk een aansluiting had op een bus naar de grens... na 300m lag deze in panne (hoe kan het ook anders?) en moest ik overstappen op een andere bus die me in een of ander verloren plaatsje dropte... daar maar weer een andere bus opgestapt en YES... de grens lag voor mijn voeten... Te voet moest ik het grensgebied doorlopen, ik had er het gevoel van een vluchteling... echt raar. En HUP ik was weer in Thailand... ik miste Maleisie nu al! Na een motortaxi van 5 minuten kwam ik toe in het treinstation waar ik gelukkig een trein had naar Bangkok. Er was alleen nog plaats in derde klas... en het kostte 370 Baht (hetzelfde als BEF)... na 20u in een trein al zittend op een klein hard bankje met een jongen naast me die steeds op mijn schouder belandde als hij sliep, kwam ik toe in Bangkok met totaal opgezwollen voeten en een gebroken rug. Nadat ik mijn rugzak dropte in het guesthouse op Khao San, vertrok ik met de locale bus naar de weekendmarket om er de laatste spulletjes te kopen... s Avonds genoot ik van een welverdiende massage en ging ik lekker vroeg mijn bedje in. Vandaag is mijn laatste dag Bangkok want morgen mag ik eindelijk naar mijn meisje terug!!! Oooh wat kijk ik ernaar uit!!!
vermoeiende maar vooral natte jungletrektocht in Taman Negara en verdiend relaxen op de paradijselijke Perhentian Islands
Hoi hoi allemaal, hier is het laatste deel van de reis...
's Ochtends om 7u30 kwamen de gidsen van het regenwoud Taman Negara (een van de best bewaarde regenwouden ter wereld) ons bij het hostel ophalen om samen te ontbijten en afspraken te maken... tijdens het ontbijt vroegen we wat we allemaal nodig hadden en hoeveel het ons zou kosten. De benodigdheden waren: tent, matje, slaapzak, kookvuurtje, gasflesjes, gamellen en voldoende eten voor 5 tot 7 dagen... alles samen kostte het 2000 RM (426 euro)... wat veel te veel was... dat feestje ging dus mooi niet door! Wij vroegen of ze hun prijs eens uiteen konden zetten zodat we er een zicht op kregen. Na 3 uur op en neer gewandel, met hun vrienden vanalles te bedisselen aan een klein tafeltje terwijl wij al lang klaar waren met eten en ze stuk per stuk (tent, matje,...) aan onze voeten legden met een tussenpauze van telkens een half uur, kwamen ze terug bij ons zitten en kregen we een andere prijs te horen: 1500 RM! Hihi... nu hadden ze dus nog altijd geen prijs uiteengezet! Ondertussen hadden wij voor onszelf de prijs voor de gids, de tent, het matje, het kookgerief, kampeertaxen,... opgeschreven en kwamen tot 1000 RM als we ruim telden. Toen kwamen ze met het verhaal dat sinds deze maand de gidsen hun salaris omhoog was gegaan en dat daardoor de prijs gestegen was... (achteraf larie en apekool) Ik begon het meer dan een beetje op mijn zenuwen te krijgen... had de tent eens met een half oog bekeken alsook het versleten stukske 7 mm dikke slaapmatje en de verroeste gammellen... sjonge jonge... EN WE WILDEN VOORAL GEEN TOTAAL GEORGANISEERDE TOCHT NEE!!! Ik zag het al voor me... in een tent zonder passende buitentent en een matje van 7mm in een REGENwoud, dat worden BULLE! Maar bon, na aandringen van ons gingen ze met onze prijs akkoord op voorwaarde dat we bij de ingang een betere tent en een beter matje konden huren. Ja dat was dan geen probleem voor hun. Nadat we onze voorraden gekocht hadden (5 kg rijst, 15 pakken noedels, 18 broodjes, gasflesjes ... veel en zwaar), vertrokken we naar de ingang van het park (8 km verder) waar we eindelijk een vrouw tegenkwamen die wel fatsoenlijk Engels sprak. Zij maakte ineens een hele officiele berekening die veel lager lag dan wat die onnozelaars ons wilden laten betalen!!! Doordat we zoveel kilo's moesten meezeulen, besloten we bovenop een gids ook nog een drager (sherpa) mee te nemen die alle zware spullen voor ons droeg. Toen puntje bij paaltje kwam, waren er geen tenten en geen matjes te huur aan de ingang! Geen tent of die rommel toch maar huren, dat was onze keuze. Uiteindelijk zijn we 6 uur verloren door met die onnozelaars rond de tafel te zitten om een prijs te bespreken die helemaal niets heeft betekend en zaten we nog steeds met erbarmelijk slecht materiaal. Allee... dan maar roeien met de riemen die we hadden en daar vertrokken we... een gids, een drager en wij drie... goed gezind en vol goede moed! Tijdens de eerste 3 km moesten we 4 keer een rivier oversteken waarbij we heel voorzichtig onze schoenen uitdeden zodat maar niets nat zou worden... daar heb ik de eerste keer bloedzuigers gezien EN gevoeld! Wat een glibberige zuigertjes! Als je ze niet snel genoeg van je afneemt, blijft de wonde bloeden... een echte jungle en dat wilden we! De eerste drie dagen moesten we klimmen en dan zouden we boven zijn om vervolgens langs de andere kant van de berg de afdaling te beginnen. Sommige stukken waren serieus steil en had je je twee handen goed nodig om je op te trekken aan boomwortels en stenen. Wij waren serieus aan het zweten met onze 8 kg op de rug maar die 2 gasten die als gids en drager mee waren, hadden het nog zwaarder!!! Die droegen elk meer dan 20 kg! En de porter had een rugzak zonder heupgordel dus het volledige gewicht droeg hij op zijn schouders! Pffff... Terwijl dat die mannen wandelden en klommen, hadden ze toch nog adem over om te roken! Tegen de avond kwamen we aan in Kem Kor, een kleine vlakte naast de rivier waar we de tent opsloegen. Stefan was vrijwel uitgeteld en trok de tent in terwijl Mike en ik na het baden in de rivier, aan het aan het eten begonnen. Toen de rijst bijna gaar was, begon het sprookje: het water viel met bakken uit de lucht! Met drie lagen we heel dicht op elkaar in de tent omdat de zijwanden totaal doorhelden waarvan de druppels al aan de binnenkant naar beneden gleden... ik denk dat het geen 2 uur geduurd heeft of Sefan en ik lagen totaal in het water met ons matje! Mike was slimmer geweest en had van thuis zijn Termarest-matje bij en lag zalig droog en zacht. Na een helse nacht in het "waterbed", zagen we dat we 's nachts bezoek gehad hadden van Suzy de rat... een gat van 10 cm doorsnede aan mijn kant van de tent! De eerste zak brood was dus gedoopt. Ik hoor jullie nu ook denken: wie legt er nu brood in de tent? Tja, wij zeker? Dag 2 in het dicht beboste woud met bomen van meer dan 40 meter (de hoogste rond 90 m) begon heel opgewekt met het zonnetje dat hier en daar de grond raakte. Ons drinkwater was op dus vanaf nu moesten we van de rivier drinken... halleluja! Normaal moet je het water eerst minstens 10 minuten koken en er een zuiveringstablet ingooien maar onze gidsen zetten steeds het vuur uit als de eerste kookvorm al te zien was... en die tabletten hadden wij natuurlijk niet mee. De wandeling was echt prachtig maar we hadden gehoopt meer dieren te zien... sommige geluiden deden me denken aan een motorzaag (geluid van een cicade, soort krekel of sprinkhaan), dit in combinatie met het gezang van vogels was toch wel heel apart. In de namiddag kwamen we aan op een kampplaats waar we een uurtje zouden rusten en lunchen... Onze goede vriend Stefan had het gezien voor vandaag en voelde zich te leeg om nog verder door te gaan dus besloten we hier te overnachten. Ik denk dat dit de meest helse nacht van mijn leven geweest is! Het kletterde verschrikkelijk en het was er op de koop toe nog eens koud... koud en nat is niet de beste combinatie! De hele nacht heb ik liggen niezen en heb geen oog dicht gedaan. 's Ochtends was het er niet echt beter op geworden en besloten we terug te keren ipv verder te gaan naar de top waar het nog kouder ging zijn... ik had nu al lichte koorts en Stefan was de vorige dagen conditioneel te diep gegaan. Op de terugweg hebben we een schorpioen, een 20cm lange zwarte duizendpoot en een landschildpad gezien. De laatste twee uren hebben Mike, de gids en ik gelopen om voor het serieuze onweer het park uit te zijn maar dat is niet echt gelukt... nu hielden we zelfs onze schoenen aan om de rivier met water tot boven de knieen over te steken. Doodop en kletsnat waren we toen we aankwamen... een uur later kwam ook Stefan toe die heel gelukkig was dat hij het gehaald had. We hebben ons toen laten afzetten in Gua Moussang (30 km verder) om er na een heerlijke warme douche nog eens echt te slapen. Dus als jullie ooit naar een regenwoud trekken, zorg dat het materiaal in orde is! 's Anderendaags zijn we gelift naar Kuala Besut waar we de laatste ferry nog juist konden halen naar het eiland Perhentian. Hier hadden we de eerste dagen heerlijk mooi zonnig weer waar we konden bekomen van onze verschrikkelijke stijfheid en verkoudheid... Met de kayak en de benen verkenden we het eiland... op het strand speelden we als kinderen met de frisbee, deden we mee aan beachvolley, snorkelden we tussen prachtige koralen, schildpadden, black-tip-haaien, grote Napoleonvissen en voelden we ons als 'echte' surfers op het bodyboard... wat zon toch niet kan doen! In het hutje op Long Beach kregen we elke nacht rond 4 a 5 uur bezoek van een rat die onder mijn bed hard aan het knagen was, het beest was zelfs met geklop op het bed niet weg te krijgen. Ik hoor Stefan nog steeds roepen: Ratten? Ratten?. En daar brak de dag aan dat we afscheid moesten nemen van Stefan, de derde musketier ging ons verlaten om terug naar huis te keren... snik... Diezelfde middag hebben Mike en ik ook de boot genomen naar het vasteland waarna we verder reisden per bus naar Kuala Terengganu.
De reisavonturen van de drie musketiers in Bangkok en Peninsular Maleisia
Omdat ik hopeloos achter sta met het schrijven van mijn reisverhaal heb ik aan auteurin,Miek Raymakers,alias lieve vriendin en tijdelijke reisgenote, de publicatie van haar reisrelaas aangevraagd. Na het verwerven van de nodige licentie dank ik hierbij vanharte Miekie en laat ik jullie genieten van ons maandje gezamelijk avontuur gezien door haar ogen;
In Bangkok aangekomen, wandelde ik fier met het plannetje in de hand naar Chanti Lodge waar ik Mike en Stefan die dag ergens zou treffen ik kwam eraan en het was nog vrij vroeg (5u30) dus ik zette me lekker neer en las er vol spanning mijn boek verder uit na een tijdje komt er een Thais meisje bij me zitten en me vraagt of ik een kamer wenste en van waar ik kwam ik antwoordde dat ik met twee kameraden afgesproken had en ik niet precies wist hoe laat die zouden toekomen alsook dat ik uit Belgie kwam. Ze laat me een kwartiertje en komt weer terug naar me toe en zegt:Dus je komt uit Belgie? ik: Ja uit Belgie en dan zegt ze doodleuk dat een gast uit Belgie, een zekere Maai al toegekomen was en hier sliep!!! Dus na 2,5 uur lezen loop ik met haar mee en inderdaad daar was ie helemaal slaapkopke op Na een paar uit in de schommelstoel bijgezeverd te hebben, trokken we onze kamer waar we ons klaar maakten om Bangkok in te trekken. We vertrokken met de taxiboot op de Chao Praya rivier waar we zomaar ergens afstapten om de kleine straatjes te ontdekken we kwamen in een buurt waar motoronderdelen met hopen op elkaar lagen en de mannen er tussen de rommel stukjes bijeen zochten om vermoedelijk van de hele hoop toch nog 1 goede gemaakt te krijgen. De Chinese buurt door de regen getrotseerd en in de Chanti Lodge op Stefan gewacht en daar kwam ie aan maar was niet alleen. Anja had hij op de luchthaven leren kennen en had een taxi met de Duitse gedeeld die ook bij ons 2 nachtjes bleef slapen waardoor voor ons de huur van de kamer ook voordeliger werd. Twee dagen hebben we nog in Bangkok rondgedwaald Wat Po met de liggende Boeddha nog eens bezocht (Mike en ik niet betaald, had die bewaker maar moeten opletten), ticket geboekt naar Maleisie Langkawi. Het goede weer lachte ons toe toen we de luchthaven uitstapten! Whieee onze reis met zn drieeen kon eindelijk beginnen (ik was Bangkok zo moe als pap, zon drukte!). Op dit mooie eiland een leuke tour gemaakt met de motorbike Stefan en Mike samen op 1 brommer, echt komisch hebben er fotos van en ook een filmpje het leek zon beetje op de film Dumb en Dumber!!! Lachen! Veel aapjes gezien in het wild, ook een aantal prachtig gekleurde vogels (geel, zwart met wit, alsook eentje met fel blauw en zwart), een paradijselijke baai gezien aan de andere kant van het eiland waar we zalig gezwommen hebben met een gevoel als koningen op onze terugweg deden we nog 1 prachtig baaike aan waar ik me vreselijk verschrokken heb door een aap die razend op me afgerend kwam! Ik zette het op een lopen, terwijl Mike en Stefan die ook serieus geschrokken waren, begonnen te roepen zodat de aap zich terugtrok. Phew! Niet alleen was dit een rustig prachtig idyllisch baaike, de zonsondergang had alle kleuren!!! Niet normaal! Na het spelen in de golven en kijkend hoe de zon ging slapen, reden we terug naar onze kleine hut bij het strand. Ook s avonds was het op Langkawi geweldig het bier was er taxvrij en kostte 1,80 RM (= 0,35 euro!!) en dan te weten dat we gelezen hadden in de Rough Guide dat dit een heel kostelijk eiland was DUH! Van Langkawi namen we de fastboat (!) naar Penang Island ehum onderweg kregen wij het gevoel dat de piloot dronken was hij voer compleet zigzag en op een gegeven moment viel alles stil! Op een slakkentempo ging het verder en kwamen uiteindelijk 3 uur later dan verwacht aan in Penang! We kregen te horen dat 1 propellor stuk was gegaan Ook dit eiland verkenden we met de motorbike (ben er echt compleet gek van, zeker zo eentje waar je zelf moet schakelen!) Georgetown is de grote stad van het eiland en is vreselijk druk maar de rest van het eiland is rustiger. We zijn er het nationaal park ingegaan en zwommen in verschillende mooie baaikes, alleen jammer van het weer dat niet echt meezat. De kronkelende weg over de heuvels was ook hier indrukwekkend mooi alleen de geur van Doerian (inheems fruit) dat hier langs de weg aan de bomen groeide, was minder (om niet te zeggen walgelijk). s Anderendaags namen we de ferry naar het vaste land en vervolgens een bus naar Ipoh waar we na verschillende taxis en een aantal volzette hostels in een vreselijk oud Chinees guesthouse terecht kwamen! Onder zaten ze al rokend met vijf een tafelspel te spelen midden in de rommel op de grond lege stukgetrapte pakjes cigaretten en afval een klein smal halletje iets verderop leidde ons naar de trap waar onze kamer was, stinkend naar mazout. In de andere kamers zaten luidruchtige Chinezen die ons eigenlijk de hele nacht wakker gehouden hebben zodat we extra konden genieten van het mazoutluchtje! s Avonds hebben we nog een karaokebar bezocht waar we met zn drieeen uit volle borst twee nummers gezongen hebben: Que Sera Sera en My way. Lol verzekerd! Na een vreselijke nacht begon het echte avontuur! We zouden liften naar het regenwoud de Taman Negara omdat er geen enkele bus naartoe reed (normaal gezien moet je een tour nemen met alles op en aan, georganiseerd dus), iedereen die we onze plannen vertelden, verklaarde ons voor gek! Maar wij, ja wij wilden avontuur en dat kregen we. Na het zoeken naar een winkel voor paraplus (het regende vreselijk) namen we een taxi naar de aanknopingsweg richting Cameron Highlands na nog geen 5 minuten hadden we onze eerste lift. Een oud wit camionetje met een Chinese familie nam ons mee. Na 4 stops (water tanken aan een bronnetje naast de weg, offeren bij een gebedskraampje naast de weg, vriend goededag zeggen in een bloemen- en fruitserre) zette de man ons af omdat zij in dit gebergte gingen wandelen. Onze tweede lift hadden we 2 minuten later en was een Chinese in een pick-up die ons helemaal niet verder wilde brengen maar terug omdat ze het niet vertrouwde en schrik had dat we in de bergen zonder dak moesten overnachten. Na aandringen langs onze kant en aankoop van eten en drinken in een klein winkeltje bracht ze ons dan toch weer op de juiste weg. Om 17u zou ze daar nog eens komen kijken of we er nog stonden De derde lift was een hele oude verroeste pickup waar achterin twee kinderen, een blootvoetse moeder met een kind om zich gebonden, stonden. Toen deze stopte kwam heel het dorp naar ons kijken die hadden precies nog nooit Westerse blanken gezien! Ik denk dat we de attraktie van het jaar waren! De vierde pickup was echt onvergetelijk met drie hebben we opeen gepropt gezeten met onze voeten in onze nek omdat er bij de voetenruimte stapels rommel lag deze twee onmenselijk vriendelijke mannen hebben niet alleen tijdens de eerste stop ons eten en drinken betaald, ook hebben zij ons na verschillende keren fout gereden te hebben, tot op de plaats gebracht!!! Bij de ingang van de jungle wilden we overnachten maar alles bleek volzet, die mannen zijn dan weer de hele 7 km door het park terug gereden en een hotel voor ons gezocht. Daar bleek niemand thuis te zijn en probeerden de man per gsm te pakken te krijgen: geen bereik met gsm!!! Ze zijn gewandeld totdat ze bereik hadden en uiteindelijk kwam de baas van het hostel aangereden. De twee mannen die eigenlijk alleen maar naar hier waren gereden voor een wisselstuk uit te halen, vroegen of we OK waren en of ze naar huis mochten rijden omdat het toch nog 2 uur rijden was!!! Wij waren niet alleen stomverbaasd van hun genereuze goedheid, ook waren we beschaamd omdat er in Belgie geen enkele persoon nog zoiets over heeft voor een naaste, laat staan een buitenlander! Na een heerlijke nacht ontmoetten we de gids die ons zou begeleiden tijdens onze 5-daagse jungletrek
Dit is een heel speciaal en onvergetelijk verhaal en zal ik nog achter moeten houden want ik sterf van de honger en mijn rug brandt van de pijn van deze slechte stoel
Vanavond is het afscheidsfeestje Stefan gaat morgen naar Bangkok vliegen om daar zijn vlucht naar Dusseldorf te nemen dus dan schieten Mike en ik nog over
De volgende dag vertrokken we dan, na de vietnamese noodlesoup als frühstück, met een lokale taxi (een overdekte pick-up) naar Vangvieng. Sommige van deze taxichauffeurs hebben last van een negatieve concurrentiestrijd en denken dat wie het snelste rijdt en al de andere voorbij kan steken het meeste kans heeft om zoveel mogelijk mensen langs de weg op te pakken voor dat de andere taxi's arriveren. Zoals eerder vermeld komt het in Laos allemaal niet zo nauw met verkeersregels en hadden wij het geluk een van deze taxi's te hebben uitgekozen. Het liefste stak hij net voor dat de volgende bocht kwam voorbij met het gevolg dat we een paar keer midden in de onoverzichtelijke bocht ons nog altijd aan de spookrijderkant bevonden. Kben niet de persoon die veel bidt... maar op zulke momenten hoop je dan toch dat de beschermheiligen je niet verlaten hebben. We kwamen bijgevolg volbeladen (welgeteld 16 Laotianen en een Belg, met 8 officiële zitplaatsen achter in de pickup) 5 uurtjes later in Vangvieng aan. Omdat Joe en zijn vrouw ondertussen wel oude bekende leken was de keuze van guesthouse snel gemaakt en werden we wederom hartelijk verwelkomd. De volgende dagen werden ingevuld met zwemmen, wandelen, moutainbiken (is een groot woord voor fietsen op een mountainbike), kayakken, swingen,f ilmpje meepikken in een van de bars, lokale markten bezoeken en van tijd tot tijd een beetje luieren. Omdat de dagen hier voorbij leken te vliegen en we maar niet genoeg van elkaars aanwezigheid kregen besloten we lekker spontaan te doen en samen nog een motorrit te maken naar Phonsovan. Hier verbleven we in Ber5 waarvan de zoon verbaasd was me zo snel weer terug te zien. Het leuke was dat ik nu met Annie een tolk bij me had en ik in de bezochte markten en dorpen met de mensen onbeperkt kon communiceren en zo veel heb bijgeleerd van de plaatselijke gebruiken. Het was dus een heel andere Phonsovan-ervaring dan de eerste keer. Het dorp in de andere vallei konden we jammer genoeg niet bezoeken vanwege de erbarmelijke staat van de wegen als gevolg van de zware regenval van de voorbije weken. We moesten bijgevolg op zo vlak mogelijke dirtroads blijven en hadden hier van tijd tot tijd al zeer avontuurlijke ritten (zie foto's). Een van de highlights deze keer was een bezoek aan een traditionel silkfarm (mulberries) waar we een deskundige uitleg en rondleiding kregen van de oprichter afkomstig uit Newyork. Deze man, leraar van beroep, had 15 jaar geleden dit project opgericht samen met een paar andere mensen en kwam toevallig op deze dag samen met zijn 2 kinderen nog eens een kijkje nemen in het goedlopende ondernemen. Het mooie aan het ganse project was dat het veel mensen in de omgeving een baan verschafte en dat het hele proces van zijderups tot o.a doek, handtas, sjaal,... op natuurlijke wijze verliep. Zelfs het kleuren van de zijde gebeurde uitsluitend met biologische middelen. Na 4 daagjes Phonsovan en omgeving moesten we, willen of niet, terug richting Vientiane omdat Annie naar haar zoontje moest en ik had afgesproken met mijn dikke vriendjes (in figuurlijke zin natuurlijk) Stefan en Miek in Bangkok (waar ik by the way al een heel tijdje naar had uitgekeken). Op de way back brachten we de motor nog terug naar Joe en mochten we nog 1 dagje langer blijven omdat we de buik vol hadden van de levensgevaarlijke taxi's en we de laatste bus hadden gemist omdat we net iets te lang in de verfrissende lagoone waren blijven plakken.... De volgende dag was er eentje die je het liefste zou overslaan omdat het niet te vermijden afscheid nu wel heel dichtbij kwam.... Annie en Sondy brachten me naar Thailand waar ik de trein nam naar Bangkok en ze me uitwuifden totdat de trein uit het zicht was verdwenen....sniksnik...och ja reizen; t' is een tijd van komen..... en van gaan. Het goede aan alles is dat ik er een goede vriendin aan heb overgehouden en we regelmatig contact hebben via mail. En wie weet treffen we ons nog eens in dit of het volgende leven....
De vader van de familie bracht ons met zijn kleine vissersbootje aan wal (geen eindeloos onderhandelen meer over de prijs van de bootvaart...pfieuw). In het krottige dorp namen we een vrachtwagentaxi naar de dichtsbijzijnde grote stad, Champasak. Omdat we al in de vroege namiddag arriveerden, huurden we hier nog een motor om de overige twee watervallen die ik de laatste keer niet gezien had, te gaan bezoeken. De watervallen waren niet zo spectaculair maar we hadden wel een mooie motorrit dwars door het Bolivenplateau met zijn heuvelachtige koffie- en theeplantages. Na lekker te zijn uitgewaaid op de motor en een grote vis te hebben gekocht op de markt, namen we de nachtbus naar Vientiane. De bus had echte horizontale minibedden en we verheugden ons erover dat we beiden maar magere friemels waren want de Zwitser (1meter90cm) en de gezonde Chinees achter ons die samen een bed moesten delen kregen hun draai maar moeilijk gevonden. Goed uitgeslapen kwamen we in Vientiane aan en was Annie nog net op tijd om haar zus (die op bezoek was en normaal in Singapore woont) te gaan uitzwaaien op de luchthaven. Ik kreeg door hulp van m'n lokale reisbegeleidster een hotelkamer midden in het centrum met alle luxe op en aan(Kabel, airco, warme douche,..) voor de spotprijs van 7 euro. Na een uitgebreide brunch aan de oever van de Mekong liet Annie me nog een paar bezienswaardigheden zien met haar scooter en gingen we om af te koelen nog een duik nemen in het openluchtzwembad samen met zoontje Sondy. Amaai....was me dat een rakkertje...na een kwartier ravotten riep hij al papa, papa, more... omdat hij mijn naam maar niet kon onthouden. Volledig uitgeteld verlieten we het zwembad en werden we verwelkomd met een heerlijk visgerecht dat Annies huishoudster had klaargestoofd. De grote passie van zoontjelief was karaoke zingen( welk hier heel hip is in Azie) en zo werden we voor het slapen gaan nog op een paar nieuw ingestudeerde liedjes getrakteerd... De volgende 2 dagen werd me de onmiddellijke omgeving van Vientiane getoond en zo kwamen we terecht op de lokale "niet toeristische" bezienswaardigheden (o.a. tempels, watervallen, meertjes,...) en gingen we 's nachts stappen in lokale karaokebars en discotheken. Omdat we zo een leuke tijd samen hadden gehad en het veel te vroeg leek om nu al afscheid te moeten nemen, planden we nog een reisje naar Vangvieng (het was dus niet de laatste keer). Mijn Visum was voor de 2de keer al afgelopen en zo moest ik bijgevolg nog even langs het immigratiebureau waar ik te horen kreeg dat een derde verlenging op deze wijze niet mogelijk was en we genoodzaakt werden om een tripje naar Thailand te maken (om dezelfde dag weer terug de over de grens te komen). Eens in Thailand gearriveerd, maakten we ervan gebruik om in een groot supermodern winkelcentrum (nu werd ik me pas weer bewust hoe basic er alles in Laos aan toe gaat) de nodige inkopen te doen. 's Avonds werd ik aangenaam verrast omdat Annie de huishoudster had opgedragen om lekkere frietjes voor de belg klaar te maken...mmmmmmmhhhh hebben die gesmaakt na zo lange tijd....
Don Det..........avontuur is wat je er zelf van maakt
Alle vijf op dezelfde reisroute probeerden we de volgende dag de slowboat te nemen naar Don Det (1 van de 4000 eilandjes van de Mekong die in dit gebied wel meer dan 20 km breed is). De aanwezige locals in de haven goochelden met prijzen die zeker niet met de gangbare bedragen in de reisgids overeenkwamen. Omdat we allemaal Lowbudgetreizigers waren, kozen we voor de alternatieve local "bus" (welke meer op een vrachtwagen geleek met een overdekte laadbak). Tussen de rijst, vissen, kippen, groenten, fruit en goedlachse locals kwamen we drie uren later aan op bestemming, Goedlachs waren vooral 2 te gekke oma's waarvan de ene de andere de hele tijd in haar borsten of billen zat te knijpen als de andere ff niet oplette en ze dan beide met bijna geen tand meer in de mond niet meer bijkwamen van het lachen. De ene probeerde mij zelfs aan te sporen door middel van tekens om hetzelfde ook bij mijn buurvrouw te doen......(kinderen zijn er niets tegen). Don Det.....zei de chauffeur net niet Don Kong??? We waren met de veerboot op de truck dus op een ander eiland terechtgekomen. Van hieruit waren we verplicht een kleine motorboot te huren die er nog eens een uur over deed om op ons eiland te geraken. Brooke, een Amerikaanse uit L.A., die al langer op Don Det verbleef en een daguitstap had gemaakt, deelde met ons de boot. Ze vertelde dat ze al veel langer dan gepland op het eilandje vertoefde en dat er nog verschillende (0.75euro) bungalows vrij waren bij haar in de buurt. De bootvaart tussen de verschillende kleine groene eilandjes met aan de donkerblauwe hemel torenhoge witte onweerswolken in alle mogelijke formaties had zich meer dan geloond. Op het eiland aangekomen verrichtten we de laatste inspanningen op deze broeierig hete dag en gingen we met pak en zak over een smal padje naar Brookes very cheap place. Na een lange nacht (van na de Fabeltjeskrant tot 5 uur s' morgens) leende ik van de (al wakkere) buren een fiets om het eiland te gaan verkennen...(ochtendstond heeft goud in de ....) Ik kwam er snel achter dat ons eilandje vrij petieterig was toen ik een uurtje later weer bijna op dezelfde plek stond waar ik vertrokken was. In de verte zag ik de schim van een oude brug...in de reisgids had ik gelezen dat Don Det verbonden was met Don Kone via een oude spoorwegbrug. De brug had tijdens de Franse kolonisatie ooit dienst gedaan om scheepsgoederen gemakkelijker van oost naar west te kunnen transporteren. In dit gebied van de Mekong waren namelijk vele hoogteverschillen met bijkomende stroomversnellingen waarbij het vervoer over deze 2 eilanden met de trein veiliger was dan met de boot. Met mijn fietske op Don Kone beland, doorkruiste ik het eiland over een 5 km lange weg met dikke kasseien. Volledig door elkaar geschud at ik een lokaal ontbijt (noodle soep met kip) in een piepklein bamboodorpje. Van hieruit ging mijn fietstocht verder over een wandelpad in de jungle....en vroeg ik mij bij het suggelen over een twijfelachtige halfdoorgeroeste spoorweggedeelte af, boven een 5 meter hoge afgrond,.... waar ik in godsnaam aan begonnen was. Het volgende obstakel was een diepe kloof waar ik na het nodige klimwek met mijn minifietske op de nek de top aan de andere zijde bereikte(na 3 keer terug naar onder te vallen). Al hopende dat er geen zwaardere hindernissen meer kwamen en de weg niet doodliep bereikte ik tot grote opluchting na een uurtje het volgende dorp. Hier dronk ik volledig onder het zand zittend een welverdiend survival of the fittest drankje (warme cola). Omdat ik wel een badje kon gebruiken wisten 3 kleine rakkertjes me te overtuigen om samen met hun te spelen en te zwemmen in de Mekong. De kleinste van de hoop kon nog niet zwemmen en had een holle kokosnoot bij zich die dienst deed als reddingsboei...een leuk zicht. Ze wilden allemaal ('t werden er steeds meer) van uit mijn nek in het water duikelen. De meesten waren zo een pluimgewichten dat ik ze wel een meter door de lucht kon gooien alvorens ze een plons maakten...waterpret op en top. 's Middags terug bij de bungalows aangekomen heb ik nog een beetje gechilled in de hangmat met de 5 andere slaapkoppen en kon ik Julia, Brooke en Lydia overtuigen om het fietstochtje nog eens over te doen... Na Michael die naar Cambodja vertrok bij het krieken van de morgen te hebben uitgezwaaid in het kleine haventje begonnen we aan de avontuurlijke fietstocht, deel 2. Op het eerste hobbelige gedeelte kreeg Lydia al platten tuub,dat beloofde... In het noodlesoepdorpje vonden we gelukkig meteen een goede ziel die haar probleem kon oplossen of beter gezegd plakken. We namen vanuit het dorpje een kleine motorboot om de mekong zoetwaterdolfijnen te gaan spotten a.d. Cambodjaase grens. Net als daarmaals in Kratie kregen we er weer enkele te zien maar jammer genoeg zwommen ze aan de ander zijde van de grens en kon de schipper ons vanwege de op de loer liggende douane niet dichter bijbrengen. In het dorpje aten we na afloop nog snel een soepje tussen de kippen om de nodige krachten op te doen voor de komende jungle fietstocht. Met knikkende knieën werd de krakkemikkige spoorwegbrug over de diepe kloof overgestoken en vervolgens vonden we door samenwerking een simpelere manier om obstakel nummer 2 te overwinnen. Ondanks een traantje en veel gevloek vond iedereen het na afloop toch een meer dan geslaagde dag. De volgende dag namen we afscheid van Lydia en Julia die op hun beurt naar Cambodja vertrokken. Voor mij werd het nog eens een boekenwurmdag in de hangmat en ging ik 's avonds nog even na lange tijd mijn mailtjes checken. Het internet hier was vrij duur en ongelofelijk traag, dat vond ook Manisan die naast mij op de computer aan het tokkelen was. Na het uitwisselen van ergernissen vertelde ze mij dat ze van Vientiane afkomstig was, daar haar eigen business had en nu bij haar familie op vakantie was met het oog op bouwgrond te kopen als wijze van investering. De volgende dag trof ik haar terug tijdens een wandeling door de rijstvelden. Haar nichtje zwaaide al van ver en riep Maai(k),Maai(k). Ik hielp hun een tijdje mee met het plukken van rijstplantjes (die de volgende dag op het tegenoverliggende veld werden geplant). Om mij te bedanken voor de hulp werd ik uitgenodigd om 's avonds bij de familie te komen eten. Manisan (Annie) die me tijdens het eten vertelde dat ze graag fietste en nog nooit aan de andere zijde van Don Kone was geweest stelde ik voor dat ik voor gids kon spelen. We maakten dezelfde toer, maar deze keer in tegenwijzerzin om er de fun in te houden.....en fun dat we hadden...... dit was een meisje naar mijn hart ... De komende dagen leerden we elkaar beter kennen en hadden we nog een prachtige tijd op het eiland. We hielden o.a. een grote wasdag in de rivier......... omdat we beiden niets zuiver meer hadden om aan te trekken en ik hielp haar de laatste dag bij het zetten van een voorlopige omheining om haar bouwgrond. Ze nodigde me uit om mee naar haar thuis in Vientiane te gaan waar haar zoontje Sondy op haar zat te wachten. Och ja waarom ook niet....het geplande noorden van Thailand zou zeker niet weglopen.
Pakse, uitgangspunt voor een bezoek aan het Bolivenplateau
In de nachtbus leerden we de Duitse Tobias en de Hollandse Julia kennen en zo gingen we met z'n vijven nog half slapend de volgende ochtend op zoek naar een verblijf met voldoende vrije bedden. Gedurende het ontbijt bij een Indier kregen we verschillende aanbiedingen van Tuktukchauffeurs die ons de omgeving wilden laten zien. We kozen voor de kleine toer van om en bij de 80 km die ons dwars doorheen het Bolivenplateau zou voeren. De eerste stopplaats was een koffie- en theeplantage waar we de nodige uitleg kregen over de verschillende soorten die Laos te bieden had en waar we aansluitend ook een theedegustatie kregen. Vervolgens brachten we een bezoek aan de hoogste watervallen van Laos (200 meter) waar we poogden af te dalen naar de bodem maar vanwege slipgevaar en steile afgronden onze wandeling moesten afbreken. De toer werd afgesloten bij een andere mooie waterval (60 m) waar we de kracht van het natuurgeweld al zwemmend (na vele verwoede pogingen) wisten te overwinnen en zo achter het watergordijn van het spektakel konden genieten. 's Avonds troffen we nog 2 vrouwen uit Australië die hun hele hebben en houden hadden verkocht om eerst een wereldreis te kunnen maken en later in Europa weer iets op te bouwen......het gras is altijd groener aan de overkant he!
In de capitol deelden we met ons gedrieën een kamer omdat we het goed met elkaar konden vinden en natuurlijk ook om de kosten te drukken. Omdat hun bankkaart staakte in V.V. had ik hun het nodige kleingeld voorgeschoten en zo werd de volgende dag grotendeels gevuld met het zoeken van cash (niet zo simpel hier, zelfs niet in de hoofdstad, maestro kan je sowieso vergeten). Julia en ik bezochten ook nog de grote overdekte morningmarket waar we veel gekeken maar niets gekocht hebben (soms zie je zo mooie dingen maar je moet het allemaal met je meeslepen he). Bij een eenmalige sunset dronk ik samen met Michael om zijn 1 miljoen kip te vieren een fris pintje bij de rivier (nu waren het er nog maar 999000). Ons volgende gemeenschappelijke doel was de verder naar het zuiden gelegen stad Pakse waar we het gemakkelijkste konden geraken met een V.I.P.nachtbus. De bus vertrok pas rond 8 uur 's avonds zodat we nog 1 dagje Vientiane voor de boeg hadden. Omdat we allemaal genoeg van de "grootstad" hadden, brachten we een bezoek aan het Boeddhapark (100en beelden uit de boeddhistische en hindoeïstische religie) op een uurtje buiten het centrum.
voor de derde keer in Vang Vieng... zou het de laatste keer zijn???
Na 240 km bochtenwerk bereikte ik 6 uren later Vangvieng waar ik de motor terug moest inleveren. Maar alvorens naar Joe te rijden besloot ik eerst nog een verfrissende duik te gaan nemen op deze zwoele dag. Zoals gewoonlijk bij deze hoge temperaturen begon het te bliksemen en donderen en vond ik een schuilplaats in een afgelegen plaatselijk winkeltje. De winkelierster (een op het eerste zicht een lief vrouwmens van rond de 70) probeerde me te overhalen om haar kleindochter van.....16jaar....mee te nemen voor een ritje achter op de motor en dan vervolgens met haar te trouwen. De kleindochter kroop weg van schaamte en ikzelf wist bijgevolg ook niet goed waar kijken, oops:............wetende dat sommige Hmong meisjes hier al vanaf 14 jaar trouwen en hun eerste baby op 15,16-jarige leeftijd krijgen. Bij de lagoon aangekomen trof ik een groepje Thaise studenten die het einde van het academiejaar aan het vieren waren met een trip in Laos. Mister Sumo zoals hij zichzelf noemde had een grote snijwonde opgelopen bij het swingen en kon met moeite over de hobbelige weg fietsen zodat ik hem een taxiritje aanbood achter op de motor. Bij de brug om naar het centrum te gaan kreeg ik uit dank nog een pintje aangeboden en werd er over het studentenleven in Thailand en hun toekomstplannen gepraat... Een grote trekpleister van V.V. is het tubing zoals ik eerder al eens vermeld heb...voor de 3de keer hier en nog altijd niet getubed...dat kon niet volgens Sarah en George from Canada. Ze wisten me te overhalen om hun te vergezellen en zo werd de volgende dag er eentje met veel fun en adrenaline op de hoge jumps en swings naast de rivier. De volgende ochtend dreigde het guesthouse leeg te lopen omdat iedereen op hetzelfde moment een andere bestemming ging opzoeken. Omdat ik de laatste tijd al genoeg in mijn uppie was geweest sloot ik mij bij Julia en Michael from Germany aan om met een volgepropte lokale bus naar Vientiane te reizen. De Duitsers hadden elkaar in Thailand ontmoet en besloten om, na een gezamenlijke meditatiecursus gevolgd te hebben in een klooster in Chiang Mai , samen in Laos verder te reizen.
De Kouang si waterval, je zou er van gaan zingen...
In de cultuurhoofdstad Luangprabang zocht ik hetzelfde guesthouse op als de vorige keer, maar de sympathieke mister picture was spijtig genoeg afwezig wegens het bijwonen van een begrafenis. Om de menigte toeristen voor te zijn, vertrok ik dadelijk na mijn ontbijt naar de meest spectaculaire natuurfenomeen van deze streek, nl. de Kouang si waterfall. Bij mijn aankomst werd ik geëscorteerd door 2 opgewekte kinderen Li en Lang (4 en 5 jaar) die me bij de ingang van het park op de natuurpracht zoals reuze vlinders en mooie bloemen wezen. Ze hadden niet gemerkt dat ik stiekem een videootje van hun had gemaakt met het gevolg dat ze niet meer bijkwamen van het lachen toen ze zichzelf zagen rennen en vertellen......door deze kinderlach kon voor mij de ochtend al niet meer stuk. De waterval was terrasvormig opgebouwd met aan de voet een paradijselijke blauwgroene poel. Al klimmend door het aanpalende bos (waar ik mijn 2de schorpioen zag) bereikte ik het eerste terras vanwaar ik een mooi uitzicht had en ik meteen ook de eerste toeristen zag arriveren. Hier ontmoette ik al zonnend de Nederlandse Lotte en een Duitse gast waarmee ik samen naar de top van de waterval klom. De route was niet zo gemakkelijk en we moesten Lotte een handje helpen om van een paar steile rotsen af te klauteren. De inspanning was zeker de moeite waard want we hadden een mooi zwembekken gevonden met een prachtig uitzicht en daarbovenop hadden we de komende uurtjes dit deel van het paradijs voor ons gedrieën. ' s Avonds had ik ter afsluiting van deze geweldige dag een visdineetje met Lotte (een frisse Hollandse boerendochter) aan de oever van de rivier. Net voor middernacht thuisgekomen trof ik op het balkon van het guesthouse het hippie-duo Laetitia (26j) en Mina(50j) from France. We wisselden onze reisavonturen uit tot in de vroege uurtjes en besloten in verheven toestand om de waterval nog eens te bezoeken....... Met ons gedrieën op de motor (de verkeersregels zijn niet zo strikt 4 of 5 mag ook) vroemden we, die beiden nog altijd (of alweer) in hogere sferen naar het beloofde paradijs. Oeioeioei.....als die klim van de voordag met deze 2 achter op de motor zittende vrolijk zingende hippies maar zou lukken??? Met veel struikelen en lachen bereikten we het plaatsje op de top en hadden we een zeer relaxte dag...nog nooit zoveel Franse liedjes in mijn leven gehoord als toen.... Terug in L.P. aangekomen ontmoette ik Frederique en Audrey (een Frans koppel van middendertig) met een prachtdochtertje van 2,5 jaar die al gedurende 8 maanden door de wereld aan het reizen waren. 's Morgens nam ik na het uitwisselen van de emailadressen afscheid van de reizigers die ik in het gastenverblijf had ontmoet en beloofden de flowerpowerdames me zeker en vast eens te komen opzoeken als ze met hun oldtimer VW-busje door Europa aan het toeren waren.......kben eens benieuwd!
