Mijn man en ik zijn reeds 41 jaar gehuwd.
Is dit een prestatie?
Waarschijnlijk wel, als ik rond me heen kijk en al die mensen zie die gescheiden leven.
Kan men tegenwoordig te gemakkelijk uit mekaar gaan ? Mag de andere geen fouten meer maken , wordt dit niet meer getolereerd.
Word iedereen afgestraft voor de minste fout die men maakt?
%%%foto1%%%
Ik weet het niet, maar wat ik me wel herinner is een spreuk die bij mijn grootouders aan de muur hing.
DAAR ALLEEN IS LEVEN GOED WAAR MEN STIL EN ONGEDWONGEN ALLES VOOR ELKANDER DOET
Klopt deze spreuk ?
Mijn grootouders waren 50 jaar gehuwd, mijn ouders 64 jaar, en ik reeds 41 jaar.
Is het overleven van een huwelijk een erfelijke aangelegenheid ?
Neen, ik denk het niet. Wij hebben ook onze fouten en gebreken. Als we steeds zouden afgerekend worden op een fout zou er van de mensheid niets meer overblijven.
Iedereen weet dat er met de jaren problemen ontstaan in een huwelijk of relatie.
De ene keer is het een geldprobleem, de andere keer een sociaal misverstand, soms zijn het de prestaties in bed. Als ik zo rond mij heen hoor, wordt dit laatste een probleem als de leeftijd een beetje toeneemt.
De gewrichten zijn niet meer zo soepel, het lukt niet meer allemaal zo goed.
Samen met enkele vriendinnen zat ik laatst op een terras bij een glaasje wijn. Algauw komen de tongen los. Blijkt dat er meer van hen met hetzelfde probleem zitten, maar je praat daar niet zo makkelijk over.
Een vriendin had een bezoekje gebracht aan een shop in Nederland (in de veronderstelling dat niemand haar daar kende. Komt ze toch een collega van het werk tegen) en is de winkel uitgestapt zonder aankoop.
Probleem natuurlijk niet opgelost.
Ja, ik weet het , het is heel normaal en maar goed ook dat deze winkels er zijn en de jonge mensen hebben er geen probleem mee, alleen wij (de oudere generatie).
Toen ik thuiskwam dacht ik er aan even op internet te kijken.
Mens, schrok ik toch even van de hoeveelheid shops die op internet staan.
Ik heb er toch een aangeklikt( www.eroboetique.be). Een wondere wereld ging voor mij open.
In onze opvoeding werd dit onderwerp steeds verborgen gehouden voor iedereen, zeker voor ons als jongere. Veel van onze leeftijd zijn dan ook het huwelijk ingestapt zonder te weten wat het inhield.
Van seks was geen spraken. Het was taboe.
Bij het openen van deze site stond ik verwonderd over de hoeveelheid producten er beschikbaar waren om een fijn sexleven te hebben. Daar is toch niets mis mee, of wel.
Seks is een manier om nieuw leven op de wereld te zetten.
Het bestaat in de plantenwereld , de dierenwereld en bij de mensen. Hoe zouden wij onze kinderen op de wereld kunnen zetten zonder seks?
Waarom er dan zo angstig over doen. Iedereen heeft er behoefte aan en als men het dan nog plezant kan maken zie ik niet in waarom we dit niet zouden doen.
Ik denk dat ik nog even ga rondneuzen op die site. Wie weet waar ik mijn man nog mee kan verrassen. Geloof me , er is niets mis mee.
En daarbij, als ik een shop binnen stap (eender waar op de wereld, loop ik kans dat men mij ziet), op internet daarentegen is het volledig anoniem. Niemand weet dat ik dat ben.
Volgens de gegevens op deze site worden al de producten toegezonden in een anonieme verpakking. Zelf de postbode of pakjesdienst weet niet wat er geleverd word. Dat is toch een zeer groot voordeel.
Met Seks is er niets mis, neem dat van mij aan en ga gerust even kijken op de site. Je doet er niemand kwaad mee, alleen je eigen een groot plezier.
Toch nieuwsgierig geworden klik dan : www.eroboetique.be
De naam alleen al eroboetique geeft toch al het gevoel dat je een boetiek binnenstapt en geen goor, aftands winkeltje, waar je verboden spullen koopt.
Ga even kijken, en als je wil mag je altijd reageren op dit artikel. De mogelijkheid tot reactie is voorzien. Ik hoop snel iets te horen,
Dag,
Met dit blog wil ik aan de wereld laten zien dat iedereen op zoek is naar geluk.
Geluk in de liefde, geluk op het werk, geluk met vrienden, geluk en gezin enz
Soms is deze zoektocht leuk en soms is ze pijnlijk.
Even iets over ons zelf, HET GEZIN.
Het gezin bestaat uit een vader, een moeder, vier kinderen, drie kleinkinderen, een loebas van een hond en enkele poesen.
U ziet een heel normaal, doorsnee gezin
.
Het is de moeder van dit gezin die aan een zoektocht begint.
Mijn heel leven heb ik gewerkt en gezorgd voor iedereen. Eerst mijn man, dan de kinderen, mijn ouders en nu mijn kleinkinderen. Soms vraag ik me af of dit de zin is van het leven.
Als ik even terugblik moet ik toegeven dat ik een zeer fijne jeugd had. Als oudste meisje uit een groot gezin moest men wel op jonge leeftijd meedraaien in het huishouden en de verzorging van de jongere kinderen. Maar omdat er veel kinderen bij ons op straat waren was er ook altijd iemand om mee te spelen of ruzie te maken. Vanuit dit standpunt leerden we rekening te houden met elkaar en voor elkaar op te komen. Kwajongens streken werden altijd uitgehaald in groep, nooit alleen. En was er toch eens iemand die in de problemen kwam kon die steevast rekenen op de andere kinderen.Wij mochten nog op straat spelen, er waren in die tijd nog maar een paar autos. Enkel de bakker, brouwer en melkman waren vaste klanten in onze straat.
Tegenwoordig zie je de leerkrachten, met een touw, wandelen over de stoep. Ze noemen dat de wandelbus. Onderweg pikken ze kinderen op om naar school te gaan. Ieder kind moet het touw vasthouden.
Vroeger was dit ook zo. De kinderen uit de zesde klas namen al de jongere kinderen mee naar school (zonder touw), zodat iedereen veilig in school aankwam. Dat was een gewoonte die door ons jongeren nooit in vraag werd gesteld. Dit gebruik is in onmin geraakt met de schoolbussen.
Degene die goed konden studeren gingen door naar de hoge school of de universiteit, de rest ging na zijn lager- of hoger- middelbaar aan het werk. Iedereen was toen nog gelijk voor de wet.
Voor de rest, je had werk, je trouwde, kreeg kinderen en de meeste konden zich een huis veroorloven. De economie draaiden toen nog op volle toeren. Van crisis was geen spraken.
Tegenwoordig moeten onze kinderen met twee werken om zich een huisje of een appartement te kunnen veroorloven. Dus veel kinderen komen en nu ook niet meer (het is trouwens ongelooflijk duur om een kind groot te brengen).
En zo verstrijken de jaren, de kinderen worden groter, krijgen zelf kinderen en wij gaan met pensioen. Voor ons is het leven altijd redelijk rustig verlopen tot de laatste 3 jaar.
Mijn vader kreeg een zwaar ongeluk (een ongelukkige val thuis) en herstelden heel slecht van zijn breuken. Omdat mijn beide ouders toen reeds in de 80 waren was het niet meer mogelijk om thuis te blijven. Al de kinderen hadden een eigen huishouden en werk.
Mijn vader besliste dan om naar een zorgcentrum te verhuizen (in een appartement met alle zorgen). Ik moet toegeven, dit was voor hun een zeer zware beslissing. Ondanks waren ze gelukkig in het zorgcentrum. Wij als kinderen maakten een beurtrol zodat ze altijd iemand bij zich hadden van in de namiddag tot het slapen gaan. Begin van het nieuwe jaar overleed de zus van mijn vader. Hij leed er onder omdat hij niet bij machten was de begrafenis bij te wonen. Twee maanden later is mijn vader zijn zus gevolgd. Enkele weken later overleed nog een zus van mijn vader. Deze drie klappen was zwaar te dragen. Wij hielden ons sterk voor ons moeder. Ons moeder deed het goed de hele zomer, maar met de zon achter de wolken ging schuilen zagen wij ons moeder zacht uitdoven. Juist geen jaar na ons vader is ze dan ook hem gevolgd. Beide ouders in een jaar tijd. Het was een zware tijd, maar we zijn blij dat we ze zolang in ons midden mochten houden.
Begin dit jaar verpletterend nieuws. Mijn jongste schoonbroer, broer van mijn man, overleed. Hij was nog maar 60 jaar.
Sinds die dag ben ik me beginnen af te vragen of er nog meer schuil gaat in ons leven. Ik kan niet geloven dat dit alles is. Werken, eten en slapen iedere dag opnieuw.
Daarom ga ik nu op zoektocht om onze persoonlijke dromen, dromen van mijn kinderen en kleinkinderen waar te maken.
Heb je lust om mee te volgen, raad te geven of mee te praten, kom gerust.
Laat iets horen op deze site of op mijn email adres.
Tot morgen,
,
Hallo , welkom op mijn blog.
