Hey allemaal,

Dit is hij dan, de eerste officiële pagina van mijn blog!
Proficiat aan mezelf!
Deze blog maak ik in eerste instantie voor mezelf, omdat het voor mij therapeutisch werkt om alles neer te schrijven,
of typen in dit geval natuurlijk.
Ten 2e wil ik aan mijn familie en vrienden de kans geven om mijn verhaal wat te volgen, want ik begrijp dat niemand zomaar het hele verloop van dit verhaal van dichtbij kan/wil meemaken. Dus om hen op een makkelijke manier op de hoogte te houden van het verloop, mijn gevoelens enz.
En dan moet ik ook niet 101 keer het verhaal doen natauurlijk. (maar dit ruikt sterk naar eigenbelang é?)
Ten 3e omdat uit dit verhaal, misschien iemand zich kan terugvinden, steun zoekt, vragen heeft... Of gewoon uit
nieuwsgierigheid natuurlijk.
Regelmatig zal ik ook gedichten posten die ik geschreven heb, songs,...

Tot zover mijn voorwoord, en mijn verder verhaal lees je de komende...

Groetjes,
Mel

Goeiemorgend allen!

Tijd voor een update, want ik krijg al privé mails om te vragen of alles nog in orde is, aangezien mijn blogje nog
niet was aangevuld. Maar jaja, still alive and kicking! (hoewel da laatste iets minder :)  )
Vandaag ben ik met de vervangende medicatie gestart, die neem ik tot 2 weken voor mijn opname op 9 dec.
9 december... een geschenk van de Sint misschien?  De tijd dat de Goed heilige Man alleen maar marsepein en mandarijntjes bracht is dan ook voorbijgestreeft... Nu brengt hij zelfs  Nucleaire pilletjes :)
Anyway, ik heb een fikse verkoudheid gehad en moest dus weer zoveel mogelijk binnenblijven, om de kans op een
longontsteking zo min mogelijk te houden. Tja, ben nu eenmaal risicopatient nu, zorgeloos is anders.
Het is nu wel beter, maar toch nog wat in 't oog blijven houden.
Om 14u moet ik weer naar de kiné, gelukkig is daar toch al wat beterschap te zien, ik oefen thuis ook wel
regelmatig om mijn spierkracht terug te krijgen, maar mij kennende doe ik soms weer te veel en zie ik dan weer een paar dagen af.
Mijn litteken geneest gelukkig ook mooi. Mijn kinesist heeft immers een bodytonic apparaat staan, waarmee
hij het litteken heel soepel kan maken. Voor de rest smeer ik 3x per week pure Aloë vera op het litteken.

Zo, tot daar mijn update.
tot de volgende!

xxx

Dag beste vrienden,

Ja het is alweer donderdag, hoog tijd dus voor ne nieuwe post met updates é.
Gisteren en vandaag was het alweer een mindere dag, het pijnlijk trekkende gevoel vanbinnen deed weer
zoveel pijn als tevoren.
Aangezien ik mijn pijnmedicatie moest afbouwen, en sinds 2tal dagen geen pijnstillers meer nam,
heb ik er gisterenavond en vandaag wel genomen.
Ik was zo blij dat ik ervanaf was, en dat de pijn  te verdragen was zonder... ik zag het als een
stap vooruit in de goeie richting, en nu...  Is best wel teleurstellend eerlijk gezegd.
Ander minder goed nieuws is dat ik een nieuwe afspraak heb moeten maken met mijn arts,
ik heb namelijk een nieuw, klein gezwel ontdekt achteraan in de nek, net onder de haargrens.
Dit gezwel was er een aantal weken geleden nog niet, alé ja, het zal er al wel geweest zijn
maar het was zeker niet voelbaar.
Ik hoop echt niet dat ik opnieuw onder het mes moet, of erger, dat ze door de snelle groei
van de kankercellen toch beslissen om al chemo of bestralingen te doen.
Ik weet wat chemo je aandoet, en heb altijd gezegd dat, als ik ooit kanker zou hebben, ik
geen chemo wil.
Als 12 jarig kind heb ik gezien wat bestralingen, en vooral chemotherapie mijn papa aandeden,
en dat wil ik niet meemaken.
 Die beelden zijn in mijn geheugen gegrift.
Papa had kanker, en nu heb ik het ook.
Waarom overkomt deze k*tziekte niet aan de pedofielen, verkrachters, moordenaars,... in deze wereld?
Waarom ik?
Ik weet dat ik niet perfect ben, en dat ik veel steken heb laten vallen in dit leven, maar dat kan niet
op tegen al de teleurstellingen en tegenslagen die ik heb moeten doorstaan.
Ik weet door dit alles 1 ding zéker: Ik ben een sterke vrouw, want desondanks alle shit,
sta ik hier nog. Er zouden het er mij ni veel na doen vrees ik...

Dag volgertjes,

Ne keer ne update hoe het tot hiertoe al is gegaan.
Vorige week ben ik voor de eerste keer naar de kinesist gegaan, de eerste keer van 60 sessies...
Jaja, een nieuw tijdverdrijf. Jong manneke, maar wel vriendelijk en kent z'n job, niet geheel onbelangrijk natuurlijk.
s'Anderendaags was ik op, echt vermoeid, want ik was immers dezelfde dag ook terug naar het UZ geweest,
mijn eerste gesprek met mijn oncologe, zij neemt het vanaf nu wat over.
Toen de lift openging of de afdeling oncologie, kwam ik precies in een ander ziekenhuis terecht.
Het grootste deel van het UZ is vrij verouderd en totaal niet gezellig of warm, maar toen die liftdeur openging...
Donkerpaarse zetels, tafeltjes met bloemetjes in een vaas, warme kleuren, vriendelijk personeel...
In de gang passeerde me een vrouw die haar kind van een jaar of 12 voortduwde in een rolstoel, het kind was kaal...
Heel confronterend moment. Dit is de kankerafdeling...
Het weinige volk dat me passeerde, je kijkt elkaar aan en je voelt de pijn, maar ook het medeleven en solidariteit
van je lotgenoten.
Het is de afdeling waar mensen vechten, waar ze hopen dat ze hier nog even op de aardbol mogen blijven rondlopen,
en hier hoor ik dus ook bij...

De oncologe was een zeer vriendelijke vrouw, iemand die rustig was, uitleg gaf en vooral recht door zee was.
Ze vertelde me dat er, naast de uitgehaalde schildklieren, nog 6 andere halsklieren verwijderd waren, en
die waren alle 6 aangetast door de kanker.
Ze zei ook rechtuit dat, hoe goed mijn chirurg ook was, hij nooit alles kon wegnemen, er blijft altijd nog wat achter,
dus wordt ik op 9 december voor 5 dagen opgenomen voor de RAI therapie.
Ik moet dus radioactief jood inslikken, om dan vervolgens 5 volle dagen in quarataine te liggen,
geen bezoek, verpleging brengt enkel het eten, en voor de rest mag er niemand in, en ik zeker niet er uit,
ik geef dan immers een hoge dosis straling.
Noem het interne bestraling.
Familie mag me eventueel wel zien vanuit een tussenruimte, achter glas. Alsof je in een zwaar bewaakte
gevangenis zit, en praten gaat dan via een interne telefoon.
De kledij die ik draag in die periode, word vernietigd in het ziekenhuis.
Ik mag nadien een tijdje geen contact hebben met kinderen, zwangere vrouwen, ouderen, en gewoon
contact mag enkel noodgedwongen en met een afstand van 2 meter.
Can't touch this!
28 oktober moet ik dan met mijn mediactie stoppen en een kortwerkend vervangmiddel nemen, en 2 weken voor de
opname moet ik volledig stoppen.
Vanaf dat moment zou ik me heel slecht gaan voelen, slap, pijnlijke gewrichten, gewichttoename,
zwaar depressieve gevoelens, oververmoeid... weer een fijne periode dus.
Wanneer ik hieruit kom, en volledig genezen ben, ga ik leven!
Mijn leven is nog niet gedaan, het moet gewoon opnieuw beginnen, opnieuw ontdekken.
En ne grote f*ck you aan diegenen die me daarin belemmeren.

Vandaag is mijn dochtertje op bezoek geweest, en ze was blij om haar mammie te zien.
Ze is momenteel zowat mijn enige houvast, zonder haar zou ik dit niet kunnen.
Ze keek maar raar naar het litteken in m'n nek, maar ze ziet me er zeker niet minder graag om.

Zo, this is it for now!

See you later!

Ze zijn eruit! Weg hechtingen, welkom litteken!
De huisdokter en haar assistente hebben de draadjes verwijderd, en zag aan hun gelaatsuitdrukking dat het niet
in orde was... Ze weigerde me zelfs om het zo in de spiegel te bekijken...
Het is de eerste keer dat ik het litteken zag, dus was wel even wennen.
Het loopt van een 3tal centimeter onder het oor, naar beneden via de lage hals, een soort van J vorm.
Waar mijn schildklier is weggenomen, is nu een mooi, dun lijntje te zien, heel mooi gedaan, dus denk niet dat daar nog veel van te zien is volgend jaar. Het grootste litteken echter is niet mooi, staat vrij open en dik.
De huisdokter heeft het nu met een soort van strips over de gehele lengte afgeplakt, dus kan er al een beetje aan wennen. Dit weekend mogen ze er volledig af, en mag ik eindelijk terug douchen!
Niet dat ik mezelf nu niet was natuurlijk, zou maar erg zijn, maar ne goeie douche... Ja daar kijk ik best naar uit.
Voorlopig moet ik nog voorzichtig zijn, kans op scheuren is immers reeël, dus dan doen we dat maar.

Momenteel wacht ik op een telefoontje van de mensen van het Kankerfonds, zij gaan voor mij uitzoeken op welke
'voordelen' ik als kankerpatient recht heb.
Zelf is het enorm zoeken hoe en wat, want niemand geeft je uitleg.
Het vlaamse liga tegen Kanker helpt deze mensen tenminste.
Big thank you!