Ik DACHT eindelijk dat mijn carrière als fotograaf begonnen was. Ja, je leest het goed DACHT. Ik ben nu ergens tussen de hoeren en de zwarte. Het is hier ijskoud vooral geen weer om in een container te kruipen. De schietpartij waarbij mijn zus is omgekomen was nog maar het begin van een lange en pijnlijke oorlog. Ik ben toen moeten vluchten. Mijn einddoel was Engeland, maar ik ben hier in België terecht gekomen. Er zijn veel spanningen in het asielcentra vooral tussen de zwarten en Tsjetsjenen. Ze dagen de zwarten uit. De zwarten moeten korte mouwen dragen waardoor ze nog meer last hebben van de koude. In de zomer gaan de zwarten, de Tsjetsjenen terugpakken. Vanochtend stonden we te wachten aan de vestiaire. De vestiaire is de kledingzaak in het asielcentra. We krijgen vijftienhonderd punten om uit te geven in een zaak waar afdankertjes liggen van Belgische gezinnen. We mogen maar 1 keer per week, anders zouden we hier de hele dag doorbrengen. Dat geldt vooral voor de vrouwen. Ze hebben geluk dat de Belgische vrouwen veel kleren kopen en dus uiteindelijk meer gaan weggeven. De mannen daarentegen geven pas iets weg als het vol met gaten zit.
Ik haat België. Vandaag heb ik gelezen dat wij hier niet welkom zijn. Ze wachten op het moment dat we terugkeren naar ons land van herkomst. Ik moest namelijk liegen tegen de lieve en onschuldige Stipe. Stipe zat op een nederlandstalige school. Stipe spreekt niet zo goed Nederlands waardoor hij niet zo veel verstaat van de les. De leerkrachten wilden hun lessen en energie niet in stipe steken, want ze weten niet zeker of hij hier mag blijven. De leerlingen willen ook niet bevriend zijn met stipe omdat hij niet zo goed Nederlands kan. Stipe heeft veel talenten zoals voetbal, maar ook tekenen en turnen. Het was de dag van zijn verjaardag. Ze hebben zogezegd op de Belgisch manier zijn verjaardag gevierd. Alle klasgenootjes schreven met een stift iets op Stipe zijn lichaam. Ze schreven allemaal afgrijselijke dingen zoals smerige makak ga terug naar je land. Toen hij terug kwam van het school was hij erg gelukkig. Hij vroeg aan mij wat zijn klasgenootjes allemaal hadden geschreven. Ik verzon verschillende complimentjes. Omdat ik deze fantastische jongen met zoveel potentieel niet wou breken. Belgen zijn gewoon nare mensen zonder hart. Ik wil hier zo snel mogelijk weg.
Ik had de afgelopen maanden de neiging om 1000 fotos te
maken, maar mijn camera moest ik helaas achterlaten. Nu heb ik eindelijk de perfecte model
gevonden, namelijk mijn Prachtige Lidia. Ze lag derjuist naast mij met haar prachtige lichaam.
Hoe ze mijn vingers in haar mond stopte dit na een lange tijd geen seksueel contact. De herinnering hieraan zorgen dat mijn paal recht
gaat staan. weet je wat zo spijtig is, dit laat me enkel beseffen
hoe eenzaam ik ben en ik word enkel eenzamer. Ik zou op dit
moment wel kunnen huilen. Ik had deze aanrakingen echt nodig, want het ging zo slecht met me. Wanneer ik bij de dikke en
stinkende ramona kwam om mijn haar te knippen kreeg ik zelf een stijve. Ik wil lidia haar lichaam naast me hebben voor eeuwig, ik
wil mijn hoofd begraven in elke holte van haar lichaam en voor eeuwig samen
liggen. Ik kan niet stoppen met denken aan haar fluweel zachte handen die mij aanraken en mij zo doet verlangen naar haar. Hoe haar onschuldige ogen die teveel hebben gezien mij aankijken. Er is wel 1 probleem ze is namelijk minderjarig..
Toen mijn ouders mij een camera gaven voor mijn verjaardag, wist ik eindelijk wat ik wou doen voor de rest van mijn leven. Ik kreeg een goedkope versie van de kodak, maar dat vond ik niet zo erg. De lekkere vrouwen in de boekjes van mijn vader waren mijn inspiratie. Ik fantaseerde over hoe ik mijn grote zus zou vragen om naakt te poseren samen met haar vriendinnen. Ik maakte een schets van de poses en stak deze in een map met als etiket wiskunde. De foto die ik uiteindelijk had gemaakt van mijn zus was anders dan dat ik had voorgesteld. Het gebeurde allemaal op de meest tragische, maar ook de beste avond van mijn leven. Ik heb namelijk mijn meest legendarische foto gemaakt. Ik verwachte die avond dat ik een foto ging maken van mijn vader die helemaal bezopen was. Plots hoorde ik schoten, maar ik dook niet weg. Het was de perfecte moment om een foto te maken. Net op het moment dat ik trok vloog er een kogel recht door het hoofd van mijn zus. Het gebeurde volledig onbewust, ik had zelfs niet door dat ik een foto trok. Het drong pas later door. Er kwam een man naar mij die er trouwens niet uitzag en helemaal besmeurt was met bloed. Hij vroeg mij of ik een foto had getrokken. Ik vertelde aan hem dat ik een foto had van mijn zus. Hij bood mij een prijsje aan en ik verkocht het direct aan hem. HET WAS MIJN BESTE FOTO OOIT. Het stond de volgende dag al in de krant. Zo begon het Bipul Masli als fotograaf.
