17 juli 1996, toevallig geboren in het verkeerde leven? Of was/is het mijn lot om ongelukkig te zijn?

Verkeerde vader? Die domme achterlijke agressieve autistische en narcistische alcoholist… Ons soms vergeten af te halen wanneer mijn moeder niet thuis was omdat hij dronken in de zetel lag, agressief gedrag, wel vooral agressief in woorden maar die woorden sleep ik nu ook nog steeds mee… “Wat is er verkeerd met hem?”, vroeg ik me vaak af. “Hij begrijpt me niet, hij gedraagt zich als een klootzak”  “Was hij maar dood!”, “Heeft iedereen een vader als hem? Is dat normaal?”

Maar mijn leven was zoals een ander. Ik was best vrolijk. Wat wilde je, ik was een kleuter, ik besefte niet echt wat er allemaal gebeurde. Ik ging naar school, ik had vriendjes en vriendinnetjes. Tot op een dag alles veranderde. Zolang geleden maar nog steeds weet ik die dag als gisteren. Ik zat in het 3^de kleuter. Zo klein en zo onschuldig. Maar toen zei een jongen dat ik stonk, en heel mijn klasje deed mee. Mijn moeder liep er mee naar school en na een gesprek met mijn klas was alles opgelost. Dat dacht ik toch. Maar hoe ouder we werden hoe erger het werd. Men begon me steeds meer te pesten; ik was te dik, ik was anders, ik was te verlegen, ik was te raar, ik had dyslexie, kon dus niet lezen of schrijven,… Ik hoorde er niet bij, ze sluitende me uit, ze gaven me niet eens de kans om te laten zien wie ik echt ben. Mijn moeder  heeft veel naar school gelopen, maar nut had het niet. Ik had maar één vriendin, of ja zo ver je het een vriendin kon noemen. Ze werd ook vaak gepest, en dan kwam ze naar mij en ik hielp haar altijd, maar wanneer mijn klas mij pestte, liep ze bij de pestkoppen, dan bestond ik niet meer voor haar.

Ondertussen ging het thuis maar door. Geroep, getier, geschreeuw, gooien met dingen, hele dagen zuipen,… Maar in het 2^de leerjaar moest mijn vader een heel zware hartoperatie  ondergaan. 9/10 kans op verlamming, 8/10 kans op overleden. Maar hij haalde het zonder er iets aan over te houden, allee ja, hij mocht wel niet meer drinken (joepie!), niet meer roken, geen stress meer en hij moest vermageren

En ja hij heeft het behoorlijk lang volgehouden, het drinken dan toch. Een week na dat hij uit het ziekenhuis was begon hij toch in het geheim al weer te roken, maar ja daar kalmeert hij mee dus was dat 'niet zo’n probleem'. Maar in het 6^de leerjaar is hij toch weer beginnen met drinken, stiekem. Ik heb hem betrapt. Maar gezwegen, ik dacht dat niemand me ging geloven. Maar mijn moeder wist het blijkbaar ook al.

Mijn grote broer werd depressief. Hij is een half jaar niet naar school geweest en zat altijd thuis op zijn kamer. 

Het eerste middelbaar begon. En ik was blij, nieuwe school, op internaat, hopelijk nu wel vrienden. Ondertussen was ik al 10kg vermagert dus zo extreem dik was ik niet meer.
En ik moet toegeven in het begin liep het goed, ik kwam in een groep vrienden terecht. Niet de meest beste groep achteraf gezien want al snel werd ik weer uitgesloten. Maar daarna kwam ik in een nieuwe groep terecht, een betere groep. Het begon ook in de liefde, mijn eerste liefje, mijn eerste kus. En ik was gelukkig, zo leek ik toch. Maar wat er thuis allemaal afspeelde werkte hard op mij. En ik had ook zoveel vragen. “Ben ik niet zoals de rest?”, “ Waarom heb ik zoveel gebreken?”, “Waarom kan ik niets?”, “Wat is er mis met me?”.

In het eerste jaar na de rapportbespreking voor de herfstvakantie reed ik samen met mijn mama naar huis. En mijn mama begon over iets dat mijn leerkracht gezegd had dat in mijn documenten stond, maar ik had mijn leerkracht er niets over horen zeggen. Eigenlijk was het helemaal niet gelukt om naar mijn leerkracht te luisteren. Maar toen zei mijn mama ook waarover het ging. En op dat moment wist ik wat er verkeerd met me is. Autisme! Ik had het gevoel dat ze een stempel op me drukte, waarvan ik niet eens wist wat het betekende. En toch was ik ook opgelucht. Nu wist ik wat er met mij was. Maar ik wist niet goed wat ik er van moest denken, ik had het woord autisme zelf nog nooit gehoord. “Waarom en hoe kom het dat ik het heb?” “Je hebt het mee van je vader, die heeft het ook.” “Wat? Lijk ik op mijn vader? Ben ik dan ook zo?” vragen speelden door mijn hoofd. Maar zonder antwoord. “Je vader is ook narcistisch, maar jij niet.” Ik verstond er niets van, ik kende de woorden niet. Maar beetje bij beetje kwam ik te weten wat het betekenden. En eerst was ik opgelucht dat ik het wist, maar hoe langer ik het wist, hoe minder ik er mee kon leven. Het werd me allemaal te zwaar. Ik durfde het aan niemand te vertellen. Bang dat ze me zouden uitlachen. Ik haatte, nog steeds eigenlijk, de gedachte dat ik anders ben.

Ik kreeg het zeer moeilijk, de thuissituatie die niet meer leefbaar werd, ook de gedachte anders te zijn.  En ik kon er over niemand over praten.

In het eerste middelbaar had ik een vriendin die kraste, en toen mijn vriendje mijn bedrogen had en het me helemaal teveel werd probeerde ik het ook, met een sleutel. En het voelde wel goed. Veel pijn deed het niet, toch niet terwijl ik het deed. En dan deed ik het nog eens en nog eens. Maar daar bleef het eigenlijk bij. Maar dat is waarschijnlijk het begin van een hele rij stommiteiten…

Ik kreeg het al maar moeilijker, ik kon het niet meer aan, ik wou weg, ik wou dood… En zo schreef ik een afscheidsbrief, en daarna nog een, en nog een. Maar nooit deed ik er iets mee. Tot het op een dag veel teveel werd. Ik stond voor de spiegel, pakte mijn keel vast en neep hem toe, zo hard ik maar kon, ondertussen stond ik te kijken hoe ik rood, paars, blauw werd. Ik vond het geweldig me zo te zien. Ik begon zwart te zien. Ik werd slap. Mijn spieren werden slap, zodat mijn greep verminderde en ik dus losliet. 

Dat heb ik ondertussen nog 2keer geprobeerd. Maar steeds zonder effect.

Echt gepest werd ik niet meer maar mensen zeiden wel vaak dingen over me, tegen me, achter me rug. Men zei dat ik een slet ben, dat ik lelijk ben,… En na een eindje dacht ik dat iedereen zo over me dacht, nog steeds denk ik dat vaak. Ik heb nog steeds het gevoel dat mensen roddelen over me. Dat ik voor niets of niemand goed genoeg ben. Het taste mijn zelfvertrouwen heel hard aan. Ik voelde me altijd maar slechter.

In het 2^de middelbaar moest mijn vader weer een zware hartoperatie ondergaan. Hij moest weer stoppen met drinken, roken, stress,… Maar hij deed en doet het nog steeds niet. Maar voor de rest was het thuis nog steeds hetzelfde.

Een klote pa. Wanneer hij boos was riep hij, schreeuwde hij, schelde hij me uit. Maar wanneer hij goed gezind was, ging het niet veel beter, dan deed hij mij pijn om te ‘lachen’. Hij pakte me vast bij mijn nek en hield mij omhoog in de lucht. Tot mijn moeder roept dat hij me los moeste laten, dat ik blauw werd. Hij sloeg mij met zijn leren riem, ‘porde’ heel hard tussen mijn ribben tot het pijn begon te doen, tot mijn ribben blauw stonden.

middelbaar had ik dan ook nog een vriendje die mij pijn deed… Hij zat aan de drugs, hoe dom kon ik ook zijn. Maar ja, dom ben ik wel vaker geweest. Zeker over vriendjes, ik viel op de verkeerde, heel veel bedrogen geweest. Van drugsdealer tot iemand die genoot van het feit dat ik me slecht voelde. 

In het 2^deKrassen deed ik dan zelden. Afscheidsbrieven en denken aan zelfmoord deed ik wel af en toe. En zo ging het ook verder in het 3^de middelbaar. Verkeerde vriendjes, problemen thuis, met mezelf,… maar ik kropte alles op en niemand die het zag.

Maar alles begon in de grote vakantie van het 3^de naar het 4^de middelbaar. De hele vakantie was het thuis een ramp. Alles wat ik al die jaren opgekropt had kwam er uit. Ik flipte hele dagen. (Wat ik trouwens een periode op het  eind van het 2^de middelbaar en in het 3^de middelbaar ook heb gehad. Ik had woede en –huilbuien. En ik pakte vaak mijn sleutel en duwde hem in mijn hand tot dat mijn hand begon te bloeden. Maar dat vond ik niet erg.) Maar in die vakantie was alles nog erger, alles ontplofte, ik ontplofte...  Ik begon weer met krassen, eerst één keer, dan nog eens, dan nog eens en uiteindelijk werd het minstens 3keer per dag… Ik deed het niet meer omdat ik mijn slecht voelde, oké, ook wel een beetje maar het werd meer een verslaving…

Mijn gedachten werden steeds maar negatiever, ik had ondertussen helemaal niets meer van zelfvertrouwen… niet dat ik die echt heb gehad maar toch verminderden ze met de dag…  Ik kon het allemaal niet meer aan. Ik heb wel honderden afscheidsbrieven geschreven, had een hoop pillen liggen in het geval van. Wist door welke raam ik kon springen. En heel vaak heb ik het geprobeerd, te veel pillen genomen maar toch juist te weinig. Ik was slap of viel flauw, maar jammer genoeg niet meer.

Mijn vriendje van toen zag het, en liep naar de leerlingbegeleiding en dan begon het helemaal. Moest elke dag zeker één uur in het CLB zitten, mensen begonnen zich vragen te stellen. En het lukte steeds moeilijker om het op te kroppen. Het moest er allemaal uit. Ik wou slapen, slapen voor altijd. Mijn mama werd er bij gehaald. Ik werd van de ene plaats naar de andere gestuurd. Begreep niemand dan dat ik gewoon gerust wou worden gelaten. Op internaat zat ik altijd op mijn kamer. Mensen zaagden er over aan mijn kop. Ik wou weg, weg van school, weg van het internaat, maar vooral weg van thuis. Ik wou overal van weg. Dood, ja dood dat wou ik.

Het CLB wou me eerst antidepressiva geven maar dan werd ik dik en dat wou ik niet. Daarna wilden ze me naar een instelling sturen. Word ik dan weer beter? Ben ik dan eindelijk weg van hier? Oké dan. Maar mijn mama was daar niet mee akkoord. Dat hoefde ze ook niet, als ik wilde kon ik gaan en dat ging ik doen. Tot op een vrijdag, juist voor de herfst vakantie, het weer helemaal niet meer ging. Ik zat in het CLB maar wou het liefst dood en wel nu! In het CLB zeiden ze dat ze me maandag gingen binnenbrengen. ’s Middags ging ik naar huis.

Thuis gekomen waren allebei mijn ouders boos op me. Omdat ik naar huis was gegaan? Ik wou weg en ging weg gaan! Liep als een gek door mijn kamer opzoek achter een touw, een mes,… Maar ik zat boven en kon niet naar beneden want daar zaten mijn ouders. Ik vond niets. Uiteindelijk ben ik gekalmeerd. En dat weekend heeft mijn mama mijn gesmeekt om niet naar de instelling te gaan. Mijn papa wist niet eens dat ik me slecht voelde. Hij weet het nog altijd niet. En ze wist niet hoe ze het hem moest vertellen. Na veel wikken en wegen, kwam ik maandagochtend toe in het CLB, zei dat het beter ging en dat ik niet naar een instelling wou. Ze geloofden me wel niet, maar ze konden er niets aan doen. Sinds dien ben ik maar één keer terug naar het CLB geweest. Ik ging het zelf wel oplossen, hoe wist ik nog niet. Maar ik ging het oplossen. Het raakte ook uit met mijn vriendje. Ik wou een nieuw leven beginnen en daar hoorde hij niet bij. Hij duwde me toch enkel nog meer de grond in. Mijn moeder had me gewaarschuwd, maar liefde maakt blind zeker?
 Maar ja mijn oh zo geweldig nieuw leven verliep niet zoals ik gehoopt had, ik begon gewoon opnieuw zoals vroeger. Ik  kropte alles op. Iedereen zag me weer als het vrolijke meisje, maar dat was ik niet. Ik kraste nog steeds, ik wou nog steeds dood. Maar beetje bij beetje probeerde ik uit de put te komen, en vaak lukte het me een beetje maar wanneer dan iemand iets zei of deed viel ik weer helemaal naar beneden.

Mijn papa was nog steeds dezelfde klootzak. Maar het ging in een periode ook niet goed met hem. Hij zei tegen mijn mama, zijn zus, schoonbroer, mijn broer,… dat hij zich wou ophangen… Ik denk niet dat hij dit effectief ook meende maar toch maakte ik me zorgen.  Ik vrees ook dat hij sowieso niet lang meer zal leven… Hij is niet goed bezig. Hij drinkt, rookt, heeft heel veel stress, weegt 100kg,… Alles wat dus zeker niet mocht… Ik weet dat elke moment iemand kan binnenkomen om te vertellen dat hij er niet meer is. En ik ben er al een beetje op voorbereid. En ja hij een klootzak en ik heb hem vaak doodgewenst en waarschijnlijk zijn we allemaal beter zonder hem , maar hij is en blijft wel mijn vader. En hoe je het ook draait of keert, ik zal het er toch moeilijk mee hebben als hem iets overkomt.

Op het einde van het schooljaar maakte ik nieuwe vrienden en ‘werd’ weer vrienden met mijn  vrienden die ik een beetje verwatert had. Ik ontmoette ook een jongen, een schat van een jongen. Hij heeft een grootdeel van mijn leven verandert. In de eerste 7-8maanden voelde ik me steeds beter, nog niet perfect maar wel weer ‘goed’. Door hem was ik gestopt met krassen, door hem wilde ik geen zelfmoord meer plegen (ik dacht er nog heel zelden aan, maar ik kon het niet meer doen), door hem heb ik nu geen anorexia, door hem had ik een klein beetje meer zelfvertrouwen, beetje bij beetje had ik het gevoel dat ik er kwam. Maar zo bleef het niet gaan…

Mijn klas ging om een of andere reden zich tegen mij keren. Ze negeerden mij, gaven heel de tijd commentaar op alles wat ik zeg of doe en als ik zelf iets zei beten ze mijn neus af. Als we pratende over de Milaanreis en de kamerindeling kreeg ik meteen een reactie; ‘Jij slaapt wel bij het 6^de jaar hé’, of tijdens de les creatie: ‘Gaan we die opdracht klassikaal doen, maar jij moet maar alleen doen, je bent toch al begonnen.’ En zo gingen ze maar door.

Ik wou niet meer thuis zijn, ik wou niet meer op school zijn, ik wou nergens meer zijn! Tot op een avond alles teveel werd. Ik had dan nog eens ruzie met mijn vriendje ook en ik begon te flippen. Iedereen sliep al. Ik liep naar beneden nam een doos Dafagans en water en ging op de grond in de wc gaan zitten. En ik begon er één te slikken, en nog één en nog één. En al snel zat ik aan 9dafagans… Toen ik uiteindelijk vroeg of mijn vriendje ging bellen kalmeerde ik bijna meteen vanaf dat ik zijn stem hoorde en had ik al spijt. Op vraag van hem vertelde ik het aan mijn moeder. Gelukkig was ze maar 5min. boos, tot dat ik uitgelegd had waarom. Ik moest meteen alles weer uit braken. Die nacht weinig geslapen, ik ben 's nachts beginnen overgeven en ben niet meer gestopt tot 's middags. Maar alles was uit mijn maag dus gaf ik maagzuur over, het deed pijn. Ik stond in uitslag, ik was zo ziek, ik voelde mij zo slecht, fysiek maar ook emotioneel. Ik had mijn vriendje en mijn mama gekwetst. 

Ik begon ook weer met mezelf pijn te doen… Niet zoveel krassen als vroeger maar aan bijna alles waar ik mijn pijn kan aan doen deed ik mijn pijn aan. Ik probeer dit nu wel niet meer te doen voor mijn vriend maar gemakkelijk is dat niet. 

Momenteel gaat het een beetje beter met mij, het is nu al een aantal maanden geleden sinds mijn laatste zelfmoordpogingen. Mijn zelfmoordgedachten zijn ook veel vermindert. Krassen doe ik zelden tot niet meer. Ik probeer mezelf gewoon sterk te houden, dit vooral voor mijn vriend. Ik ben nu meer dan een jaar met hem samen en probeer mij zoveel mogelijk te focussen op onze toekomst.

16-07-2013 om 15:27 geschreven door Anoniem  

De gedachten dat ik anders ben, 
de gedachten die niemand zal begrijpen, 
ze doen zo’n pijn. 
En ja, ik heb een vriend, een luisterende vriend, 
maar mij verstaan zal hij wel niet. 
De mensen om me heen, ze doen zo druk, 
Geef me asjeblieft wat rust! 
Vaak wil ik schreeuwen, 
Stop de wereld! Ik wil er af! 
Naar mijn ‘eigen planeet’. 
Zet de tijd, de mensen even stil, 
Laat me toch even denken, 
Alles op een rijtje zetten, 
Waarom zijn de anderen zo moeilijk? 
Waarom zo ingewikkeld? 
Waarom kunnen ze niet even zijn zoals ik, 
Het voelen om anders te zijn, 
Hoe moeilijk het is, 
Misschien begrijpen ze me dan wel. 
Waarom kan ik nu geen normaal leven leiden, zoals de anderen. 
Vragen spelen door mijn hoofd, 
Hoe bedoelen ze het? 
Wat moet ik daar op antwoorden? 
Hoe voelt het om ‘normaal’ te zijn? 
Te snappen wat men bedoelt, 
Te kunnen lachen om de grappen 
en niet omdat anderen lachen. 
Hoe voelt het om normaal te kunnen leven? 
Te leven met de gedachten ik ben een zoals zij? 
Te weten hoe anderen mij bekijken, 
Hebben ze echt begrip voor mij, 
of is het allemaal maar fake? 
Waarom is het al zo moeilijk? 
Moeilijk om contacten te leggen? 
Moeilijk om vrienden te maken? 
Moeilijk om sociaal te zijn? 
Waarom is de wereld zo moeilijk voor mij? 
Waarom begrijpen we elkaar niet? 
Spreek ik dan een vreemde taal? 
Ja, soms ben ik vrolijk, soms hyper, soms lach ik,… 
en 5minuten later kan ik al, boos zijn, wenen,… 
En niemand die het snapt, maar ik snap het zelf ook niet, 
Hoe kan ik dan verwachten dat zij het snappen? 
Soms zeg ik rare dingen, dingen die niet kloppen, 
Maar mijn hoofd zit vol met woorden en zinnen, 
Hoe kan ik nu het juiste vinden, 
En tegen dat ik het weet, gaat het al over iets anders, 
Maar moet ik dan zwijgen? 
Zodat ik niets verkeerd kan zeggen, 
of moet ik zeggen wat ik denk, voel,… 
Ook al gaan ze me niet begrijpen wat en waarom ik het zeg.. 
Ze gaan me dan raar vinden, 
maar ik kan toch moeilijk heel mijn leven zwijgen. 
En ze zeggen dat ik niets mag opkroppen, 
maar zeggen is zo moeilijk, 
Hoe moet ik uitleggen hoe ik me voel 
als ik het zelf niet weet? 
En tegen wie kan ik het zeggen, niemand snapt het. 
En zo mogen me al zo lang kennen. 
Begrijpen zullen ze het nooit. 
Ze gaan nooit voelen hoe wij ons voelen. 
Hoe het is om een stempel op je te krijgen, 
ondertussen je zelf niet weet wat er is, 
Je leven stort in, en toch ben je opgelucht, 
te weten wat er met jezelf is. 
Moet ik tonen hoe ik echt ben? 
Het meisje dat van het minste tilt slaat, 
Het meisje me haar woede- en huilbuien, 
met haar angstaanvallen,.. 
Zonder een echte reden? 
Of moet ik dat vrolijke meisje spelen 
die altijd lacht en van het leven geniet 
Ondertussen dat ze van binnen kapot gaat? 
Er zijn zoveel mensen, toch voel ik me vaak alleen, 
Ze zien niet wat er van binnen gebeurt, 
Hoe veel pijn en verdriet er in mijn zit. 
De mensen kennen het vrolijk meisje, die altijd lacht en plezier maakt, 
Maar meer dan een masker is het niet, 
Men weet niet dat ik ’s avonds ween, 
ween van de pijn om anders te zijn. 
Alles uit ween wat ik over dag niet kan. 
Ze weten niet hoe het is om zoals ik te zijn. 
Ik kan geen pilletje nemen en Hup opgelost. 
Het is geen verkoudheid , of andere ziekte die na een paar dagen voorbij is. 
Het is iets wat je heel je leven zal mee dragen. 
Waarom is het leven nu niet makkelijk? 
Zonder problemen, stress, pijn, verdriet, anders zijn? 
Ik ben zo bang, bang voor woorden, 
kritiek, pesterij, reacties, 
starende mensen, geroddel,… 
bang voor volgend jaar, 
bang voor de toekomst, 
Bang dat ik moet veranderen van school, 
Bang om nieuwe vrienden te moeten maken, 
Bang om mijn vrienden kwijt te spelen, 
Bang om te tonen hoe ik ben, 
Bang om niet aanvaard te worden, 
Bang dat ik weer alles zal opkroppen, 
Bang dat ik dan plots zal ‘ontploffen’, 
Bang om nooit geen ‘normaal’ leven te kunnen leiden. 
Bang dat iedereen het ziet. 
Soms denk ik dat het op mijn voorhoofd staat gedrukt, 
Soms wil ik me onzichtbaar maken, me in mijn eigen wereldje verstoppen, 
De deuren sluiten. 
Een dom woord zit heel de tijd in mijn hoofd: autisme. 
Maar dat dom woord, laat me geen normaal leven leiden, 
Dat dom woord laat me huilen, kwaad zijn, 
angstaanvallen krijgen zonder een goede reden. 
Dat woord haalt heel mijn leven over kop. 
Dat dom woord leid mijn leven. 

16-07-2013 om 15:27 geschreven door Anoniem  

16-07-2013 om 15:26 geschreven door Anoniem  

16-07-2013 om 15:26 geschreven door Anoniem  

-De definitie over autisme die je vind op internet is wel een beetje in het extreme getrokken en nogal stereotyp. Zeker niet iedere autist heeft al de symptonen, en zeker niet in zo'n mate. Er bestaan nu eenmaal veel meer 'lichte' autisten (waarbij je het moeilijk merkt dat ze autistisch zijn), dan 'zware' autisten (waarbij het goed opvalt).-

Autisme is een pervasief (d.w.z. “indringend”) ontwikkelingsprobleem dat veroorzaakt wordt door een hersenstoornis van heterogene oorsprong. Mensen met autisme ontwikkelen daardoor niet alleen trager, maar vooral anders. Zij nemen hun omgeving op een heel andere manier waar en missen de vaardigheid om echt betekenis te geven aan die waarneming. Mensen, dingen en gebeurtenissen worden niet (of heel moeizaam) met elkaar in verband gebracht, indrukken blijven “losse details” en worden niet (of heel traag) samengevoegd tot een betekenisgevend geheel. Mensen met autisme zien meestal niet verder dan wat ze letterlijk zien.

Als gevolg van deze andere waarneming en informatieverwerking, vinden we bij mensen met autisme steeds kwalitatieve stoornissen op het vlak van flexibiliteit, communicatie en sociale interactie.

Door hun beperkt begrip van de werkelijkheid gaan zij hun omgeving op een heel eigen wijze proberen te vatten: in plaats van betekenis te geven registeren zij alle (voor ons vaak irrelevante) details. Van zodra er iets verandert moeten ze opnieuw beginnen. Het is dan ook niet verbazend dat zij een enorme weerstand hebben tegen veranderingen: hun gebrek aan flexibiliteit is immers een overlevingsstrategie om de veelheid aan indrukken in te perken. Vaste routines en stereotiepe gedragingen bieden een zekere veiligheid. Langs de andere kant zorgen ze er echter ook voor dat mensen met autisme slechts een heel beperkt repertoire van activiteiten kunnen ontwikkelen, het kunnen plannen van nieuwe activiteiten veronderstelt immers een zicht op het geheel dat voor mensen met autisme heel moeilijk is.

*definitie: gekopieerd van internet*

16-07-2013 om 15:26 geschreven door Anoniem  

16-07-2013 om 13:57 geschreven door Anoniem