Mijn man zit momenteel in een burn-out en daar heb ik vrede mee. Hij heeft een zeer zware job en het werd allemaal teveel. We hebben dan ook samen besloten om de zaak over te geven. Want ik snak zo naar rust in ons gezin, iets wat ik al 2 jaar niet meer ken. Enkel stress, zorgen, twijfels, ... 

Ik heb alles in gang gezet om de zaak over te geven want hij kan dit niet aan. Ik vind dit prima zolang ik maar weet dat er rust komt want de laatste twee jaar komt alles op mijn schouders. Ik ben in zijn plaats gaan helpen in de zaak, ik zorg voor onze kinderen, het huishouden, de boodschappen en mijn eigen job. 

Ik heb dit allemaal uit liefde voor mijn man gedaan want ja ik zie hem doodgraag en we zijn nog steeds gelukkig getrouwd. 

Maar vandaag herken ik hem niet... ik denk dat hij al twee dagen niet nuchter is geweest... hij wordt dan echt een monster. Alles wat ik doe is fout, de kinderen worden geplaagd tot wenens toe, ik word voor het rot van de straat uitgescholden, ... mijn hart breekt momenteel want ik weet dat dit niet mijn man is. Daarom ook dat ik het aan niemand kan zeggen want wil niet dat mensen denken dat hij slecht is want dat is hij niet...

Wat een situatie... de laatste twee dagen heb ik hem of aan het slapen of dronken gezien... en ja terwijl blijf ik mijn job doen, ga ik helpen in zijn zaak, zorg ik voor de kinderen, eten, boodschappen, was en plas, ... 

Ik voel me momenteel zo alleen op deze wereld. Ook mijn eigen schuld omdat ik er met niemand over praat. 

Het doet al goed om hier mijn verhaal kwijt te kunnen. Bedankt niemand ;-) Dit ga ik vaker doen.