Volle maan

Die boeken…! Ik heb die boeken niet verlengd!

 De vermaningsmail van de bib is de eerste die ik merk als ik mijn inbox check…

En ’t is zaterdagnamiddag…

en de bib sluit binnen 20 minuten…

en kris is weg met de auto…

paniek, angst, chaos alom

mijn gsm… allé, pak toch op…

“Zeg, ben je nog lang weg met de auto? Je moet nu naar de bib en je moet nog thuis passeren om die boeken op te halen en je zou er beter ook eens aan denken, en je moet Lore niet halen, ik zal ze wel afhalen…”

Een snelle en luide woordenvloed verhindert dat mijn man er maar één woord tussenkrijgt.

Ben buiten adem

“Ik kan daar wel niet meer raken, é. En ik ging Lore halen, jij hoeft dat niet te doen.”

De intonatie in de stem aan de andere kant van de lijn gaat ook in stijgende lijn.

Ik probeer nog te antwoorden, maar er is al ingehaakt…

Het ging tot nog toe heel de dag goed…

alles onder controle…

maar één mail,

één é-mail…

Oorzaak van een helse avond…

Ik kan niet meer, ben op…  ik ging nog eten maken vanavond, maar ik voel mij helemaal leeg. En van zodra ik maar iets begin, word ik kwaad, geagiteerd, … ik probeer mij erover te zetten, maar het vraag mij veel te veel energie… ik loop weg, de trap op, vooraleer het huis te klein is voor mijn lawaai.

Ik lig in bed en wil mij de rest van de avond niets meer aantrekken. Kris redt het wel… met de kinderen.

Ik kan niet slapen, lig te woelen, maar durf mijn gezicht vanavond niet meer te tonen. Af en toe dommel ik toch even in, maar de tijd passeert tergend traag. Heb geen zin om iets te lezen, nergens heb ik zin in…

Eindelijk, ik hoor dat de kinderen slapengaan. Het is half acht. Dan kan ik straks naar beneden om mijn Keppra te nemen. Het uur voor mijn medicatie en ik vergeet er altijd in mijn nachtkastje te stoppen als reserve…

Ik wacht tot het helemaal stil is in huis… in de keuken… in de kinderkamer… nu… ongemerkt de trap afgaan, misschien toch nog een kleinigheidje eten en mijn medicatie nemen. Ik wil niemand onder ogen komen vanavond… ik heb me tè slecht gevoeld… dan maar weer sluipend de trap op. Misschien doe ik toch beter mijn slaapkleed al aan. Zo ben ik slapensklaar. Het is pas 20u00… en probeer in te slapen…

Misschien moet ik de volgende zaterdag toch mijn kalmeerdruppeltjes nemen vooraleer iedereen om 17u30 thuiskomt…

Ik dacht dat het zondag beter ging gaan, maar zondagavond was weer hetzelfde liedje…

Maandagochtend kom ik op het werk en verneem dat een bewoner met Korsakovdementie een agressieaanval heeft gehad dit weekend… heel uitzonderlijk, want de laatste keer was al meer dan een half jaar geleden…

Toevallig????

Of toch die volle maan???

Maandagnamiddag…

thuisgekomen van mijn werk nuttig ik boterhammen met perenstroop als middagmaal. Het ging bijzonder goed vanmorgen op het werk. Ik kon mij goed concentreren en had veel energie…

vooraleer ik ga rusten in de zetel, check ik nog even mijn fb…

Twee vrienden deelden een bericht over de supermanen die we dit najaar nog te goed hebben…

We kregen er al één, gisteren, hebben we gemerkt,…

Nog twee te gaan…  dat belooft…