Maandag 10 oktober

Een ochtendritueel als een ander

Een nieuwe werkweek ’s morgens vroeg. Ik word gewekt door het gestommel van mijn man in de badkamer.  Ik check mijn gsm… AL 7u12. Wat heb ik  goed geslapen. Het inkorten en het afkoelen van de dagen komen voor mijn nachtrust goed van pas. Toch voel ik mij niet helemaal uitgeslapen.

Elke ochtend, hoe vroeg of hoe laat het is, word ik wakker met een zwaar hoofd.

‘Uit je bed, niet blijven liggen, dat maakt het alleen maar erger,’ moedig ik mezelf aan, ‘straks, als je je Keppra genomen hebt, zul je je weer een ander mens voelen.’

Maar mijn gevoelens blijken toch nog vaak sterker te zijn dan mijn goedbedoelde gedachten… Ik blijf nog even liggen, check nog eens mijn gsm, 19u23…

‘Binnen een uur moet ik de kinderen naar school brengen,’ denk ik verder… ‘allé, op de tanden bijten, de korte pijn en eruit…’

Beneden gekomen, vul ik zoals gewoonlijk mijn glas water, neem mijn Keppra in en houd in gedachten dat ik binnen een kwartier een heel ander mens zal zijn… vol energie, gestructureerd en georganiseerd de touwtjes in handen houdend tijdens het soms hectische ochtendritueel - voor zover je het een ritueel kunt noemen - van de kinderen.  Voor het korte momentje dat ik nog kinderloos ben op dit niet meer zo vroege tijdstip van de dag, lepel ik snel mijn cornflakes naar binnen. Dan kan ik er toch al even tegen. Gelukt, mijn cornflakes zijn op voor de kinderen wakker geworden zijn…  dan zal ik ze maar gaan wakker maken vandaag. Meestal zijn de rollen omgekeerd en word ik door hen gewekt. Maar dit weekend was het twee keer laat voor Astrid en Lore en de nachten die lengen en afkoelen, doen hen blijkbaar ook deugd.

Ik strompel de trap op, nog steeds mezelf vooruitslepend…

ik heb nochtans al mijn Keppra genomen, maar ik kom er maar niet door vanmorgen…

en bereid mij mentaal voor op wat herrie tijdens het ontbijt.

En zoals verwacht kan Astrid weer niet stilzitten aan tafel. Dan heeft ze nog water nodig en de lepel heb ik vergeten te geven,… en Lore is vol van plannen voor vandaag op school. De ochtenden worden steeds drukker met een zesjarige en vierjarige dochter. 

“Ik moet nog Lores haar wassen,” roep ik naar Kris, “met die luizenshampoo van gisteravond is haar haar nog helemaal vettig. Zo kan ze toch niet naar school gaan.”

“Kom, Lore, ben je klaar?” roep ik ongeduldig. Ze stribbelt tegen, maar ik probeer uit te leggen dat ze niet helemaal in de douche hoeft, alleen met haar hoofd over het bad. Het is helemaal geen gewoonte om ’s morgens haren te wassen, maar deze keer kan het niet anders, ben ik rotsvast van overtuigd.

“Buig verder voorover,”…

“Zit hoger, op die mat,”…

“En die handdoek, wil je helemaal nat zijn misschien,”…

Ik begin te beseffen dat ik kort van stof ben, maar dit keer blijf ik het gevoel hebben dat ik mij moet forceren. Die Keppra begint maar niet te werken. Af en toe gebeurt dat eens… na een druk weekend bijvoorbeeld… of de eerste dag van mijn pilvrije week… zoals vandaag… ik bijt op mijn tanden en probeer zo rustig mogelijk het badkamergebeuren met dochterlief af te werken.

Beneden gekomen kom ik op adem. Kris heeft al de boekentassen gemaakt. Oef… En nu de kleren nog kiezen, een kousenbroek, … oei, die liggen nog bij de winterkleren,… gewone kousen dan maar… hopelijk heeft ze dan geen koud vandaag met deze rok die nu toch al aan de korte kant geworden is…  Lore is klaar.

“Astrid, kom je kleren aandoen,” roep ik…

Ik begin te beseffen dat ik zelf nog niet aangekleed ben en dat ik nog honger krijg… maar eerst verder doen…

“Astrid, ben je er bijna?”

Deze vierjarige dochter die het ’s morgens veel te druk heeft met haar kleurboeken, moet ik altijd minstens twee keer hetzelfde zeggen. Normaalgezien, geduldig als ik ben, kan ik het heel goed verdragen, maar vandaag lukt het niet… eindelijk, ze komt.

“Lore, gaan we nog eens je woordjes oefenen?” Mijn veel te behulpzame man heeft blijkbaar nog tijd over vandaag vooraleer hij naar het werk moet vertrekken…

Maar hier kan ik niet meer tegen.

“Moet jij niet naar het werk?” Roep ik “Is het niet de bedoeling dat ik de ochtend alleen doe, als ik pas ’s namiddags moet gaan werken…?” Tevergeefs probeer ik kalm te blijven, maar mijn stem wordt luider en heviger. “Heb jij maar dat te doen? Awel, breng ze zelf, als je dan toch zoveel tijd over hebt… ik heb honger. Ik eet nog een boterham…. En haar haar… ,” bedenk ik nog, “droog dat dan ook maar zelf. De haardroger ligt hier nog van gisteravond!” Ik wil eten, maar kan niet meer stoppen met roepen… “En hun boekje, heb je dat al ingevuld? Doe dat dan ook maar zelf…”

“Ok, ik breng ze wel,” antwoordt Kris op immer rustige toon.

Dit antwoord had ik nu niet verwacht. Ik had mijn lieftallige dochters toch wel graag zelf gebracht op een voormiddag dat ik niet moet werken. Tegelijkertijd voel ik mij opgelucht dat ik het mij niet meer hoef aan te trekken op deze ochtend waarop ik maar niet in gang geraak, maar ook voel ik mij weer een falende moeder die het zelfs niet aan kan om ’s morgens alles in goede orde te laten verlopen en dat het mij niet eens lukt de kinderen naar school te brengen.

Ik smeer mijn boterham met stroop, scherm mij af van alle prikkels om mij heen, en denk aan het bad dat ik van plan was te nemen in de loop van de voormiddag. Dat is dan al een voordeel dat ik er vroeger uit zal raken en vroeger aan mijn strijk zal kunnen beginnen…

“Mama is moe,” hoor ik mijn man zeggen, “daarom zal ik jullie vanochtend brengen… en vanavond zal ik jullie halen, want mama moet dan werken.”

‘Mama is moe,’ blijft het in mijn hoofd echoën. Hoe leg je aan een kind uit dat mama geagiteerd is omdat ze bijna haar menstruaties heeft of omdat de Keppra op die ochtend anders werkt dan anders…

Gelukkig pakt Kris het goed op… een begripvolle man.

Na mijn bad lukt het al beter. Ik ga nog brood halen en hoef verder geen grote boodschappen te doen en ik hoef vandaag zelfs niet te koken, want er is nog genoeg macaroni van gisteren over.

Vandaag  heb ik de late dienst in het verzorgingstehuis waar ik werk. Het is een modern verblijf, waar zowel ouderen als mensen met psychische problemen wonen.

Blijkbaar hebben bewoners ook last van het veranderde weer, of zou het toch door het opkomen van de maan zijn,  binnen een kleine week is het namelijk volle maan… Een drietal dementerende bewoners tonen vandaag hun schoonste kunsten wat weglopen betreft. ’t Ja, ze staan ook hevig… net als ik deze ochtend… bedenk ik.

Op het werk kan ik me wonderwel altijd heel goed beheersen. Het geduld, de vriendelijkheid en de empathie druipen van mij af… ik wil niet boffen, maar toch,… dit in schril contrast met mijn ongeduld, kortaf reageren en agitatie thuis…

De namiddag verloopt dan ondanks de inspanningen van de weglopers vrij vlot. De avond daarentegen….

Deze avond kreeg Maarten een agressieaanval met zware vijandigheid en achterdochtigheid. Hij was met niets te kalmeren en de zware middelen werden ingezet.

Maarten neemt ook Keppra,… ooit ben ik ook zo geweest…

10 oktober begon met agitatie bij mezelf, eindigde met agressieaanvallen bij één van de residenten… misschien toch een speciale dag vandaag…

Thuisgekomen eet ik snel mijn boterham en neem ik op het juiste tijdstip mijn Keppra. Ik nestel mij in de zetel en kijk naar mijn favoriete soap. Ik toets nog wat en merk een interessante documentaire op Canvas. Over bipolaire stoornis…. Enkele moedige Britten getuigen over hun leven waarin ze immer hun stemming onder controle proberen te houden. Ze zijn genoodzaakt medicatie te slikken, levenslang… grote excessen van alcohol, stress of vermoeidheid moeten vermeden worden… allemaal zo herkenbaar voor mij…

Het lijkt allemaal zo toevallig. Al die emoties bij mezelf, bij bewoners op het werk, de indruk die het naliet bij collega’s,… tot zelfs hier op die beeldbuis in mijn salon…

10/10… werelddag geestelijke gezondheidszorg… een echte stemmige dag… die zijn stem wil laten horen…